De balans tussen geven en nemen

De meeste mensen geven graag. Vaak liever dan ontvangen. Wat niet beseft wordt, is dat zodra je alle energie in het geven steekt, je deze zelfde energie niet ook nog in het ontvangen kunt steken. En zodra je niet ontvangt, ontneem je de ander om te kunnen geven. Dus iets wat jij zelf zo fijn vindt om te doen, kan de ander niet doen.
Veel geven staat heel nobel, alleen... vaak komt veel geven voort uit de reden dat deze mensen het moeilijk vinden om te ontvangen.

Wat belangrijk is, is de balans tussen geven en nemen. Dat je geeft, maar dat je ook ontvangt. Als een compliment gegeven wordt, dat er een 'dank je wel' als reactie gegeven wordt. Veel mensen geven als reactie op een compliment vaak de opmerking “Deze jurk?? Dit oude vod? Nou, die heb ik al zolang!” en lachen wat schaapachtig.
Je realiseert vaak niet dat het voor zowel jezelf als ook voor de gever van belang is om het compliment in ontvangst te nemen. Het is niet leuk voor jouzelf, omdat je niet echt bewust bent dat je er leuk uitziet. Het is voor de ander niet leuk, omdat het compliment niet in ontvangst wordt genomen.

Maar lees dit niet alsof je te pas en te onpas leuke en lieve dingen gaat zeggen tegen iedereen om zo maar leuke en lieve reacties terug te ontvangen. Dan ben je niet in balans, maar zit je verlegen om aandacht.

Een rechtvaardige relatie is een relatie waarin – op lange termijn – een evenwicht bestaat tussen wat we investeren en wat we van de ander ontvangen, waarin met ons rekening gehouden wordt en wij met de noden van de ander rekening houden. In zo'n relatie ontstaat vertrouwen in de ander en zijn we zelf betrouwbaar. (bron: leren over leven in loyaliteit)

Ik merk vaak dat mensen, waaronder ik geen uitzondering maak, een soort van verlegen worden als ze een compliment, een cadeau, een spontane omhelzing krijgen.
Al ik dit bemerk bij mezelf, probeer ik mezelf tot orde te roepen en het 'schandalig' in ontvangst te nemen. En dit doe ik niet omdat ik het zo lullig voor de ander vind (want dan ben ik nog steeds aan het geven..), maar omdat ik vind dat ik het inderdaad verdien!

Ga het ook maar eens proberen. Dus als iemand tegen je zegt “Goh, wat zit je haar leuk” of “Jij hebt een mooie lach”, probeer eens te reageren met “Dank je wel, wat leuk dat je dit zegt” of misschien nog 'brutaler' “Ja he, ik ben onlangs naar de kapper geweest” of “Dat hoor ik wel vaker, dank je”.

Maar ga ook eens proberen om iemand iets leuks of liefs te zeggen, geheel zonder verwachting, gewoon omdat je dit zo voelt en beleefd.

Kijk en ervaar in alle eerlijkheid wat dit met je doet en geniet ervan!

Praten vanuit de ik-vorm

Communicatie.. is meer dan alleen praten. Ook luisteren is erg belangrijk. Dat alleen kan al een hele opgaaf voor iemand zijn. En let wel, je mond houden tijdens een gesprek, houdt niet per definitie in dat je ook luistert. Luisteren is echt horen wat iemand zegt en erop anticiperen.

Definitie communicatie :
een ongehinderde verbinding tussen mensen ten behoeve van het overdragen van meningen, gedachten, ideeën, gevoelens. ( bron http://www.encyclo.nl )

Vele onenigheden en zelfs ruzies komen voort uit een mis-communicatie. Waar gaat het mis, de communicatie? Juist, bij het niet actief luisteren. Okay, klinkt leuk allemaal, maar hoe luister je actief?

Actief luisteren begint door dicht bij jezelf te zijn en te blijven. Dit betekent niet dat je het alleen over jezelf moet gaan hebben of alles op jezelf moet betrekken. Nee, dit houdt in dat je je bewust bent van je eigen ik. Er helemaal zijn. Verbinding maken met jezelf.

Vaag? Zo klinkt het wellicht wel, maar is het niet.

Start eens met vanuit de ik-vorm te praten. Dus, je hebt een gesprek met iemand. Diegene zegt iets tegen je waar jij het niet mee eens bent. Negen van de tien mensen reageren in zo'n situatie met “dat is niet zo” in plaats van “ik zie dit anders”. All about the tone off voice..
Bij de eerste zin “dat is niet zo”, kan iemand zich aangevallen voelen. Diegene hoeft er nog niet aangevallen op te reageren, maar de toon is gezet, en deze toon bepaald de rest van het gesprek.
Als je de tweede zin gebruikt, “ik zie het anders”, is dat niet zo. Dit, omdat je het bij jezelf houdt.
Reageert iemand wel geïrriteerd, dan heeft dit met diegene zelf te maken en kun je het ook makkelijker daar laten waar het hoort. (dat heeft dan vaak weer te maken met verwachtingspatronen, daar Blog ik ook nog wel een keer over)

Mee eens, dit klinkt wel wat als muggenzifterij, maar ik kan je verzekeren dat het veel zal schelen in de aanvaringen die je doorgaans zult ervaren. Je zult merken dat je aanzienlijk minder aanvaringen zult hebben wegens het feit dat je vanuit jezelf praat. Iedereen heeft namelijk het recht om een eigen mening te hebben. De ander voelt zich hierdoor minder aangevallen en zullen er minder mis-communicaties ontstaan.

Ook praat men vaak in de je-vorm, alsof het niet meer over zichzelf gaat. Voorbeeld: “Dan zit je te eten en denk je bah, wat smaakt dat vies” en maakt het dus algemener, terwijl het vaak zaken betreft die helemaal niet zo algemeen zijn. In dit voorbeeld is het letterlijk een kwestie van smaak en smaak is zeer individueel. Praat vanuit de ik-vorm, dus “Dan zit ik te eten en denk ik bah, wat smaakt dat vies!”
Dit heeft te maken met het feit dat zodra je vanuit de ik-vorm gaat praten over hetgeen jij beleeft hebt, je dit ook (weer) echt voelt, en dus al direct dichter bij jezelf staat. En zodra je meer dichter bij jezelf staat, kun je ook beter luisteren. Cirkel rond.

En actief communiceren, dus vanuit dichter bij en vanuit jezelf, kan ook inhouden dat je soms tegen iemand kunt zeggen dat je voelt dat je niet echt luistert. Niet leuk voor de ander, maar wel respectvol.

Ga maar eens proberen en kijk of het scheelt.

de kunst van loslaten

Het is goed als je iets heel graag wilt. Dat betekent dat je vasthoudend bent, doelgericht. Het houdt in dat je je zinnen ergens op hebt gezet en je ervoor zult vechten.
Alleen... soms heb je ergens geen zeggenschap over en heeft het niet zoveel zin om jezelf erin vast te bijten. Dan kan het zelfs gaan tegenwerken.

Er zijn heel veel mensen die geloven dat zolang je ervoor gaat, het je ook zal lukken om het te krijgen.
Ik ben niet één van hen.
Hiermee zeg ik niet dat ik snel op zal geven, alleen ik geloof in loslaten. Ik ben eerlijk als ik toegeef dat me dit niet altijd goed lukt..! Daarom noem ik het ook 'de kunst van loslaten'.

Waarom loslaten als je juist iets heel graag zou willen hebben?

Kijk, zodra je iets heel graag wilt hebben, zit dit in je hoofd. En het gaat er eigenlijk niet meer uit, totdat je het ook daadwerkelijk hebt. Dat kost energie. Dat geeft niks, tenzij het je energie geeft. Als je er niks voor terug krijt, geeft het je dus geen energie en dus kost het je alleen energie.
Uiteindelijk levert dit je niks op. Sterker, al die energie die het je kost, kun je niet in iets anders steken. En ik ben ervan overtuigd dat er zoveel andere dingen zijn die ook zeer belangrijk zijn, maar die je dus niet die aandacht en energie kunt geven, omdat de energie al naar iets anders gaat.
Dat is even helemaal niet erg, anders zou ik met andere woorden zeggen dat je snel op moet geven. Alleen op een gegeven moment is het wel van belang dat je in moet gaan zien dat andere dingen verwaarloosd worden. Als dit echt vormen aan gaat nemen, kun je zelfs spreken van een obsessie. Het doel wordt voorbijgestreefd dan.

Wil je iets graag hebben, is het dus ook van belang om er even je aandacht niet al te veel op te richten.

Simplistisch voorbeeld:
Iedereen (ben ik van overtuigd)kan wel eens niet op een naam komen. Je denkt, je denkt, je maalt, je maalt en die naam wil maar niet bovenkomen. Soms kun je er gewoon niet eens van in slaap komen!
En eigenlijk altijd komt ineens de naam boven, op het moment dat je er even niet mee bezig bent.
Herkenbaar?? Vast wel!Nou, dat bedoel ik dus!

En het mooie is, dat door er afstand van te nemen, dus het loslaten, bekijk je het altijd even vanaf een ander perspectief. Dit kan dan dus ook inhouden dat je merkt, ziet, voelt dat hetgeen je zo graag wilde, misschien helemaal niet zo belangrijk is. Dit zie je vaak niet op het moment dat je als het ware in een tunnelvisie zit.
Dan is de strijd meer verslavend dan het doel.

En de kunst van loslaten is niet het compleet aan de kant schuiven (lees 'vluchten'), maar dus de afstand ervan nemen die nodig is om even frisse energie te krijgen.

Het perfecte imperfecte

Herken je jezelf hierin: alles, maar dan ook alles, goed willen doen..
Een goeie moeder/vader, een goeie echtgenote/echtgenoot, een goeie werkgever/werknemer, een goeie kok/kokkin, een goeie grappenmaker, een goeie gesprekspartner, slim, humor hebben, serieus kunnen zijn, weet van aanpakken, en ga zo maar door.
En als je een keer niet zo hoog scoort als je zou willen, je hier echt wel mee kunt zitten..

Ik denk dat een hoop mensen nu zullen zeggen/denken "nee, ik weet ook wel dat dit niet kan". Maar toch...de meeste die ik spreek die dit denken, hebben toch een grote criticus in zich. Er is namelijk een hele kloof tussen iets weten en iets wéten..
Het verschil is het bedenken en het voelen.
Denken kunnen we eigenlijk allemaal, zeker in deze tegenwoordige maatschappij.
Voelen is daarentegen een ander verhaal.

"ik denk dat ik me rot voel" .........

Wat kun je hieraan doen, mocht je dit herkennen?
In mijn optiek veel.
Alleen wil je dit ook?
Veel mensen zeggen een ander soort leven te willen leiden, alleen puntje bij paaltje gebeurd dit niet, omdat zij het zelf tegen houden.
Dit is best logisch, want dit is het leven dat je al zolang kent. En zeker als je een grote criticus bent, valt het niet mee om tegen jezelf te durven zeggen dat je niet tevreden bent!!
Dan wil je niet in de categorie 'zwak' horen. En helaas vinden heel veel mensen zichzelf zwak als zij toegeven, zowel aan zichzelf als aan de buitenwereld, dat zij iets niet helemaal kunnen en om hulp vragen.
Dus, als eerste toegeven dat je niet perfect bent.
Bekijk het vanaf de eventueel perfecte kant, want je hebt jezelf herkent in het alles goed willen doen. Dan hoort 'hulp vragen' er dus ook bij.. Zo goed mogelijk om hulp vragen.
Toegeven dat je iets niet weet, dat je iets niet kunt, daar is lef voor nodig! En lef is alles behalve zwak!!

Start met jezelf vanaf een andere invalshoek te bekijken, alsof je jezelf voor het eerst ziet. Probeer dit zonder (ver)oordeel te doen, alleen aan de hand van feiten die je ziet. Bijvoorbeeld door in de spiegel te kijken en te constateren wat er feitelijk te zien is.
Blond haar, groene ogen, donkere wenkbrauwen, ronde,brede neus, volle lippen, kuiltje in kin, moedervlekje bij linkerslaap, .. Dat is iets wat IS. Probeer dit langzaam aan met alles te doen, aanschouw zonder dit te categoriseren. Zonder er een label of etiket op te plakken. Probeer er op die manier te ZIJN, zoals je ook BENT.
Stapje voor stapje.
En als je oordeelt, oordeel dit dan niet. Laat het er zijn.

Voel hoe dat voelt. Ik durf je bijna te garanderen dat dit zo lekker voelt, zonder druk, gewoon, zoals het bedoeld is.

"En dan?"
Zover moet je nu nog helemaal niet denken!!

Zelfbeeldverbetering

Bijna altijd... nee.. altijd gaan problemen in 'relatie tot' over het zelfbeeld dat iemand heeft.
Met 'relatie tot' doel ik op alles waarmee een mens tot in relatie staat. Dus een liefdespartner, een broer, een zus, een moeder of vader, een werkgever of werknemer, een hond, een kind, voedsel, ga zo maar door.
Ik heb al eerder geBlogt dat ik me tot relaties richt om die reden.

Maar, verder uitgeplozen staat dit dus altijd in verband met het zelfbeeld dat iemand heeft.
Ik krijg dan vaak de vraag 'ben ik er dan verantwoordelijk voor?' Ja, althans, voor jezelf. Dus ook voor jezelf in een betreffende relatie.
"Maar hij is vreemd gegaan!" Klopt, alleen dit doet iets met jou en wat dit met jou doet, zegt iets over jou. Je kan er namelijk alle kanten mee op.. of correctie, we gáán er alle kanten mee op. Eigenlijk kunnen we er maar één kant mee op : de kant die voor dit betreffende individu goed voelt!
Die kant is voor iedereen namelijk verschillend.
De één zal er niet mee zitten dat partner is vreemd gegaan, de ander zit in zak en as bij het idee alleen al..

Zo hoor ik soms ook van cliënten die bij een weerbaarheids- of assertiviteitstraining zijn geweest dat ze bijvoorbeeld moeten leren om geen mensen voor hen in de rij te laten gaan. Mij lijkt dat dit per persoon verschillend is. En niet alleen de persoon die iemand voor laat, maar tevens degene die zelf voor gaat. Ik kan me er inderdaad boos over maken, maar mijn partner dus helemaal niet. Moet hij dan ineens ingrijpen terwijl zijn basis-ikje zegt 'maakt niet uit'?
Dan wordt mijns inziens het doel voorbijgeschoten.

Het doel..
Je leert alsmaar, iedere dag. Wat je vandaag mee maakt, kan je weer opnieuw uit balans brengen.
Jezelf zijn wordt er dus niet makkelijk op daardoor want je beeld over jezelf veranderd continue. Maar je basis is wel constant. Die heb je toen je geboren werd en die is nu nog steeds. Dus het doel is in mijn optiek : het bij de basis van jou ik blijven. En die ik is voor iedereen weer anders.

Zelfbeeldverbetering zie ik als een beter beeld krijgen van de basis wie je bent, zodat je in elke situatie altijd bij jezelf kunt blijven en achter jezelf kunt gaan staan. Ook als er iets gebeurd wat je veel zeer doet, wat je verschrikkelijk teleurstelt of je onwijs boos maakt. Dat je naar je basis kunt gaan om van daaruit te kunnen kijken wat er eigenlijk gebeurd, wat het is dat je raakt, wat je zou willen of juist niet en van daaruit handelen, een keus maakt die bij jou als individu past en hoort.

Levensvraag

Mensen zijn sterfelijk.. En doordat mensen sterfelijk zijn, komen er op bepaalde momenten in een mensenleven bepaalde vragen. De zogenaamde levensvragen. Deze kunnen soms best filosofisch en melodramatisch zijn..

Kijk, als kind heb je hier over het algemeen geen last van (tenzij je als kind zijnde al de nodige ellende hebt meegemaakt en daardoor eerder 'volwassen' bent/voelt/moet zijn)
Maar even doorgaans is een kind een vrij en blij individu. Heeft nog nergens echt weet van, omdat het simpelweg nog niet van alles heeft meegemaakt.
Maar al gaandeweg in een mensenleven maak je het eea mee. Je wordt eens ziek, je mag iets niet wat je graag zou willen, je verliest iets of iemand (van kauwgombal tot een oma die overlijdt), je wordt teleurgesteld... ga maar door..
Daar wordt je door gevormd. Van alles wat je meemaakt.
Je wordt ouder, de mensen om je heen eveneens.. Dus er overlijden mensen,je krijgt wellicht zelf kinderen..Je schuift een generatie op.

Dit alles zet je aan het denken. Beter zou zijn 'aan het voelen' maar in de maatschappij zoals deze momenteel is en is geweest, staat denken toch nog boven het voelen.
Dat geeft op zich helemaal niks, uiteraard, alleen als je maar denkt, en denkt, en denkt... dat denk je bepaalde dingen 'dood'. het zogenaamde 'dood-beredeneren'. Je raakt steeds verder van je eigen ikje verwijderd, je identiteit.. Er moet zoveel, er mag zo weinig..

Maar... is dat zo?? Mag er inderdaad zo weinig of is dit iets wat jij jezelf hebt aangeleerd, door de jaren heen? Ben je niet een beetje te kritisch geworden door alles wat je hebt meegemaakt> Of kan ik beter zeggen 'bang' voor wat er allemaal is gebeurd en je is overkomen?

Ga eens voelen, ook op de momenten dat je denkt, of júist om de momenten dat je aan het denken bent!
Leg een hand op je buik, voeten op de grond en ga voelen!
Ik ben ervan overtuigd dat als je dit vaker doet, de levensvragen die je hebt, beantwoord worden. Door... jouzelf!

Schoenmaker, blijf bij je leest!

Doe de dingen waar je goed in bent en hou het daarbij.
Maar ja....dat klinkt simpeler dat het is. Want stel..:

Je bent als laagdrempelige hulpverlener goed in zelfbeeldverbetering en er komt een cliënt die eigenlijk een psychologisch of zelfs een psychiatrisch probleem heeft. Deze cliënt heeft echter geen vertrouwen in anderen en zeker niet in psychologen en/of instellingen om naar een instelling te gaan en neemt om die reden juist contact op met een laagdrempelige hulpverlener, dus met jou. Wat doe je dan als betreffende laagdrempelige hulpverlener?
Mijns inziens kan het een eerste stap zijn om deze betreffende cliënt eerst te helpen met het zelfbeeld waarmee hij kampt, waardoor hij meer vertrouwen in zichzelf krijgt en daardoor ook langzaam anderen kan gaan vertrouwen en aan de hand daarvan het aandurft om wel naar een psycholoog of instelling te gaan. Maar tegelijk is dit niet het vakgebied van een laagdrempelige hulpverlener en zou deze zijn handen hier niet aan moeten branden.
En helemaal de hamvraag: wordt de cliënt geholpen via deze weg en op deze manier?

Ik zeg :Lastig!
Want voor beide kanten is iets te zeggen.
- Ja, de cliënt wordt geholpen als er aan zijn zelfbeeld wordt 'gesleuteld' en dat hij hierdoor de stap durft te nemen om naar een instelling of psycholoog te gaan voor het psychologische/psychiatrische probleem.
- Nee, want dat zelfbeeld is al onderdeel van het psychologische/psychiatrische probleem.
- Ja, want de cliënt zal de stap uit zichzelf niet maken om dus naar een instelling of psycholoog te gaan en dan dus niet geholpen worden.

Ik zelf ben dus een laagdrempelige hulpverlener en moet zeggen dat dit soms best lastig is.
In deze gevallen raadpleeg ik per situatie - want iedere situatie is natuurlijk ook weer anders - mijn beroepsvereniging (de NFG in mijn geval)en overleg met hen wat zij denken/vinden dat de juiste keus is.
Ga er geen one-man-show van maken, want als je de plank misslaat, sla je hem goed mis!

De dialoog aangaan

Wat vaak als moeilijkst wordt ervaren, is het dialoog aangaan met 'het spook uit het verleden'. Dit kan iedereen en van alles zijn, dus ook iemands ouders.
Ik noem het 'spook', omdat het als iets engs gezien wordt. Dus juist ouders behoren vaak tot die 'enge' categorie, wegens de loyaliteit die men heeft jegens hen, Ook wordt er vaak als reden opgegeven' ik kan ze toch niet meer veranderen', dus zien ze het als nutteloos. Vaak is dit overigens een drogreden om de dialoog niet aan te hoeven gaan.

Wat maakt het zo moeilijk voor mensen om dit dialoog aan te gaan? Waar is men zo bang voor?
Vaak is de reden dat mensen vaak zichzelf identificeren met diegene die zo'n impact op ze heeft. Dit zijn dan ook om die reden vaak ouders, maar ook zussen en broers (vaak ouder), opa's en oma's. Meestal de bloedlijn, maar soms ook leraren/leraressen. Eigenlijk diegene die iets te maken hebben met de opvoeding, tot de 'making' van de persoon.

Vaak wordt de lat hoog gelegd, of is dit als hoog ervaren. Vaak is het ook altijd met alle goeie bedoelingen waardoor het bemoeilijkt wordt om er iets van te zeggen.
Maar ook dikwijls komt het voor dat deze mensen onder de duim gehouden, wegens onmacht. Of zijn ze geslagen of seksueel misbruikt.

De dialoog aangaan is toch vaak nodig voor herstel.
Dit wegens verschillende redenen, namelijk o.a.:
Iemand heeft de moed bij elkaar geraapt om achter zichzelf te gaan staan.
Dit houdt daardoor mede in dat iemand dus duidelijkheid heeft gekregen in wie en wat hij is en hiervoor uit durft te komen.
Er kan begrip over en weer komen, doordat er aan elkaar verteld kan worden hoe dingen beleefd en ervaren zijn.
Er kan ontschuldiging (niet te verwarren met verontschuldiging!) komen, wat ruimte geeft, omdat het daardoor niet meer zo persoonlijk aanvoelt.
Er kan vergiffenis komen, wat iemand ten alle tijden voor zichzelf en niet voor de ander doet.

Het hoeft niet perse direct, face-to-face gedaan te worden, echter raad ik dit wel altijd aan als de persoon in kwestie nog in leven is. Vaak hikken mensen er zo tegenop, en dit, terwijl het vaak juist als iets fijns wordt ervaren, ook door de 'tegenpartij'.

Maar, voordat iemand er aan toe is om dit te kunnen doen, gaan wel vaak wat sessies aan vooraf. Dit, omdat het altijd wel nodig is om eerst te weten wat de kern van de hulpvraag nu werkelijk is. De cliënt moet eerst zeker zijn van wat hij wilt en ook zeker wat hij niet meer zou willen. Waar de knelpunten zitten, wat wringt. Kortom: helderheid.
Pas dan is het dialoog echt zinvol.

Rouwen,: hoe,wanneer, waarom...

Rouwverwerking. Als iets of iemand uit ons leven is verdwenen, door of niet door overlijden, dan horen we te rouwen.
Hoort dat? Ja, in mijn optiek wel.
Waarom?

Nou, je bent iets verloren, iets of iemand wat of die je dierbaar was. Dit kan zijn een ouder, een huisdier, werk, mooi stuk juweel... Klinkt wellicht overdreven, om te rouwen wegens een stuk juweel dat je bent kwijt geraakt. En toch is niks minder waar!Ik kan je vertellen dat ik een keer een ring ben kwijt geraakt en iedere keer dat ik eraan denk (nu dus) dan voel ik toch een bepaalde emotie naar boven komen. Alleen met die ring. En het was geen erfstuk, ik had het niet van iemand dierbaar gekregen. Eigenlijk dus gewoon een ring. Maar het was mijn ring, mijn lievelingsring, die overal bij paste en zo mooi was...
Als het dierbaar was, dan betekent dit verlies met emotie. Dat moet een plek krijgen.

Ik ben, voor de gein, eens gaan kijken naar de stappen van rouwverwerking en dat toegepast bij mijn verloren ring.
- Ontkenning --> ik keek naar mijn vinger en de ring zat er niet meer omheen. DIT KAN NIET WAAR ZIJN!!Ik heb wel 20x mijn handschoen nagekeken en uitgeschud! Hij moest en zou er nog inzitten.
- Protest (of boosheid) --> Ik heb gevloekt. Ik heb die stomme winter de schuld gegeven, want zonder winter, geen handschoenen en zonder handschoenen zou ik mijn ring nog om hebben.
- Onderhandelen en vechten --> Protesteren en boos zijn op de winter hielp niet mij mijn ring terug te geven. Ik ben winkels afgegaan, vragen of de ring ergens was. Ik ben op zoek gegaan naar andere, vergelijkbare ringen.
- Depressie --> ok... geen depressie..maar wel flink down..Ik zag toch momenten van waar ik de ring gekocht had, bracht een vorm van melancholiek met zich mee en de definitie van melancholie is : zwaarmoedigheid 2. verouderd begrip voor bepaalde vormen van depressie.
- Aanvaarding --> Ik heb inmiddels, na best wat jaren, aanvaard dat de ring kwijt is en dat ik deze dus niet meer terug zal krijgen, zelfs geen soortgelijke.

Uiteraard is dit wellicht uit zijn verband getrokken, maar toch.
Ik ben ervan overtuigd dat zodra men iets dierbaars is verloren, maakt niet uit dus wat en hoe, er een rouwproces aan vast hoort te zitten, wat nodig is om iets te kunnen verwerken en een plek te kunnen geven.
Gebeurd dit niet, is de kans zeer aanwezig dat iemand erin blijft hangen, het groter gaat maken of juist gaat bagatelliseren, waardoor het een achtervolging blijft waardoor een disbalans ontstaat. En deze disbalans zorgt voor niet optimaal functioneren in het dagelijks leven.

Dus mensen, wat het ook is, hoe klein, hoe groot, levend, overleden, kwijt, menselijk, niet menselijk... Als het je dierbaar was: rouw er dan om!!

appels met peren vergelijken

Wat is normaal? Is daar een definitie van of voor?
Wat voor de één normaal is, is voor de ander maar raar..En andersom.

Bijna iedere cliënt in mijn praktijk zal in de eerste instantie zeggen dat ze uit een ´normaal nest´ komen. En uiteraard en gelukkig is dit vaak ook wel zo. Maar, vaak niet. Maar ja... dan weer ´wat is normaal´? Wie ben ik als therapeut zijnde om te bepalen wat normaal is?
Waar het mij wel om gaat, is hoe de cliënt dit zelf heeft ervaren en ervaart. Hoe heeft hij/zij dit beleefd en wat verstaat hij/zij als normaal?

Is slaan normaal? Wordt dit zo ervaren?
Is iedere avond een fles wijn in je eentje opdrinken normaal? Hoe voel je je hieronder?
Is eten als je verdriet hebt normaal? Wat doet dit met je?
Maar ook simplistische zaken als de dingen die je graag eet, de tv series waar je graag naar kijkt, de manier waarop jij je bed opmaakt...ga zo maar door.

Dan kom ik vaak op een onderliggende laag, namelijk van 'het zelf'. En daarmee ga ik aan de slag. want ' het zelf' bepaald voor diegene wat voor hem/haar goed is en wat niet.
Alleen, wordt hiernaar geluisterd? Want,... wat goed is voor de één, is niet altijd goed voor de ander...
Als dus deze betreffende cliënt die naar ´het zelf´ is gegaan, voelt, ervaart, ziet, merkt dat hetgeen hij/zij altijd deed helemaal niet goed voelt, dan is de kans aanwezig dat hij ab-normaal kan zijn voor 'het nest' waaruit hij/zij komt.

Lastige positie, want dan komt loyaliteit om de hoek kijken..

Dus, is 'normaal' gebonden aan loyaliteit? Is het een kwestie 'hoe loyaal ben je?' zodra je besluit te luisteren naar jezelf? Naar wat goed is voor je en wat niet.

Dit kan zo diepgeworteld zitten, dat de grens tussen normaal en ab-normaal flinterdun is.

Probeer toch iedere keer te luisteren naar dat innerlijke stemmetje in jezelf, die jou verteld voor jouzelf wat goed is en wat niet. Probeer niet te denken dat dit niet loyaal is, want je bent hartstikke loyaal, naar jezelf! Daarmee ben je niet per definitie niet loyaal naar anderen, naar 'het nest' waaruit je bent gekomen.
Ieder zijn/haar ding, dus jij het jouwe!
Je kunt geen appels met peren vergelijken, als jij een peer bent, kan je zus best een appel zijn. Niks mis mee, beide lekker fruit!

Hoe moeilijk kan het zijn??...

Praten over jezelf... Meer mensen dan je misschien denkt hebben er ermee. Zelfs de kwebbelkousen onder ons praten veel, maar zeggen weinig!

Ga maar eens opletten op een feestje. Probeer zelf maar eens even niks te zeggen en kijken wat er gebeurd. Mensen voelen zich ongemakkelijk en gaan enorm ratelen.

Zelf kan ik er ook een houtje van! Ik kan niet zo goed tegen stiltes.. (en dat voor een counselor..best lastig, niet?)
En toch train ik mezelf erin om mijn mond te houden, ook als het prikkelig stil is in gezelschap.
Waarom zou ik de verantwoordelijkheid moeten dragen om de gang erin te houden op een feestje. En wie zegt dat de gang er niet inzit als het even stilvalt?
En als ik dan aan het beppen ben, gaat de interne ik zich er ook nog eens mee bemoeien, in de zin van "jeetje, ze zullen wel denken, wat een klep!' (En wederom, dat voor een counselor..)

Gaat deze Blog nu ineens over mij?
Ja en nee.. Ja, want ik schrijf het vanuit mijn eigen ervaring (ook 's leuk) en nee, het gaat niet alleen om mij, maar over nog eens duizenden anderen.

Wat doe ik eraan?
Wat ik net al schreef, ik probeer vaker mijn mond te houden in gezelschap en kijk wat er gebeurd. Het opvallende is, dat mensen dan soms gaan vragen ' ben je chagrijnig?' en dan is dit weer een trigger.. correctie, dan kan dit een trigger zijn, om weer de draad van het verantwoordelijk voelen op te pakken en te gaan blaten, want stel je voor dat iemand denkt dat je chagrijnig bent terwijl dit niet zo is.....
Daarom, wat mijns inziens het beste helpt: wees jezelf met alles erop en eraan!
Niks intern ikje, niks extern ikje, gewoon IK in zijn geheel. Met en zonder kleppen, met en zonder schaamte, met en zonder angsten, enzovoorts. Van alles wat, dat maakt me wie en hoe ik ben.

En dit bedoel ik niet alsof je tegen iedereen zegt "F*** YOU!", want recalcitrant gedrag is nog steeds zeer aangepast gedrag..!, maar gewoon zoals het IS.
En ben ik weer eens de joker, de onrustige, de stille, de chagrijnige, de clown, de arrogante, de excentrieke, de beledigde, de vrolijke, de leuke, de verlegen, de drukke... Dan klopt dat, niks mis mee!
Onthoud op die momenten: als mensen er over ver-oordelen, kijken ze eigenlijk in hun eigen spiegel!

Geheimhoudingsplicht van een hulpverlener

Ik ben psychosociaal counselor en tijdens mijn diploma-uitreiking heb ik een eed afgelegd van zwijgplicht.
Toch vroeg ik mezelf af, 'wat als er een cliënt met bijvoorbeeld een zelfmoordneiging in mijn praktijk komt, moet ik dit dan melden? mag dat überhaupt, gelet op de zwijgplicht?'

Ik ben dit eens nader gaan bekijken, want iedere hulpverlener zal hier wellicht wel eens mee te maken krijgen.

De eed is niet voor niets afgelegd, anders kun je te pas en te onpas gaan rondbazuinen welke problemen men heeft. Je bent immers een vertrouwenspersoon: mensen vertrouwen je hun grote geheimen/schaamte/zonde enz toe.
Maar.. er zijn uitzonderingen, namelijk als het gaat om wetenschap van misbruik, geweld of andersinds ernstige zaken. Hierin is de wet sinds januari 2011 in aangescherpt. Voorheen had je als hulpverlener (die een eed had afgelegd)meldrecht, nu heb je meldplicht
Als je dus als hulpverlener op voorhand weet dat iemand zelfmoord wil gaan plegen (dit voorbeeld aanhoudend) dan heb je als hulpverlener dus de meldplicht. Het is zelfs zo dat je als hulpverlener flink aan de tand gevoeld kan worden wat je reden was om het niet te melden....!

Maar goed. Als hulpverlener sta je hierdoor wellicht soms op een tweespoor, omdat er nu eenmaal cliënten zijn die een zeer moeilijk vertrouwen issue hebben.

Wat ik in zo'n situatie doe:
Ik ben hier dan heel transparant in naar de cliënt. Ik vertel dat ik ten alle tijden niks door zal vertellen, tenzij er sprake is van wetenschap van misbruik, geweld of andersinds ernstige zaken. Is het iemand die aan de hand daarvan er al vanuit gaat dat ik dan dus ALLES door ga vertellen, maak ik een soort contract/verklaring, waarin staat dat ik niks door zal vertellen, me aan de r zwijgplicht zal houden, tenzij bovenstaande zaken aan de orde zijn. Die laat ik tekenen en teken ik zelf. Zo hou ik me aan de regels van de wet en de cliënt heeft meer vertrouwen. Wil de cliënt dit niet, ga ik niet met deze cliënt in zee.

Daarnaast vind ik het tevens je plicht om er geen one man show van te maken gedurende dit soort toch wel gecompliceerde zaken. Kom je er niet alleen uit, ga naar collega therapeuten. Heb niet de arrogantie (want ik vind het dan inderdaad arrogant!) om te denken/te vinden dat jij dit wel even gaat 'fixen'. Staak desnoods de hulpverlening naar deze betreffende cliënt en verwijs door.

Dit stukje Blog is mede mogelijk gemaakt met de hulp die ik heb gekregen via collega's via LinkedIn, waarvoor mijn dank!!

Individuele relatietherapie

Je hebt in mijn optiek relatietherapie en relatietherapie...En ik doe een van deze twee, maar welke..?

Okay, je hebt dus verschillende vormen van relatietherapie.
Ik richt mij grotendeels op de individuen en niet op de stellen. Er komen soms wel stellen in mijn praktijk, maar meestal wel pas als ik ze eerst zelf individueel heb mogen consulten.
Mijn reden hiervoor is dat ik ervan overtuigd ben dat relatieproblemen vaak een resultaat zijn van onderliggende problemen met jezelf als individu. Tuurlijk ligt het bijna 100% aan communicatie, maar... hoe communiceer jij met jezelf? Daar richt ik me meer op!

De kern van de problemen onderling, is de kern van ieder individu zelf.
Nu hoor ik bij wijze van mensen al hardop denken 'maar wat als mijn partner is vreemdgegaan, dan ligt dit toch bij hem?' Dan ga je echt kijken naar de schuldvraag en dat doe ik liever niet. Daarnaast, hoe ga jij met dit soort gedrag van je partner om, wat zegt dit over jou zelf? Accepteer je het, doe je net of je het niet weet, schop je hem/haar direct de laan uit...?
Hoe jij tegen de dingen aankijkt, zegt alles over jouzelf en in feite niks over je partner.
Want weet jij wel van jezelf hoe je tegen de dingen aankijkt? Weet jij wel van jezelf wat je voelt in bepaalde situaties en waarom dit is? Weet jij waar jij voor staat en wat juist helemaal niet?
Ik denk dat het merendeel van de mens eerst een volmondige 'ja' zal zeggen. Alleen mijn vraag is dan direct 'van waaruit is deze overtuiging?'

Kijk, als je van te voren al aangeeft dat je je partner de laan uit zal schoppen als die vreemd gaat (voorbeeld aanhouden), dan ben je op voorhand al aan het labelen en bekijk je niet de situatie per uniek moment. Dan doe je jezelf tekort.

En dat vind ik nu interessanter in mijn sessies: kijken wat de relatie met betrekking tot de cliënt zelf is, omdat dit effect heeft op alles en iedereen om deze persoon heen. Relatie met betrekking tot zijn haar liefdespartner, werk, kinderen, eten, collega, vriendengroep, vader, moeder, broers en zussen, enzovoorts, enzovoorts...
En alles staat in context met elkaar.. Zelf liefdesrelatieproblemen staan in context met de relatie tussen diegene en zijn/haar familie, gezin van herkomst, werk, eten... En alles... alles leidt in mijn optiek terug naar de cliënt zelf. Hoe is de relatie met de cliënt met zichzelf?

Mindfulness of Mindfoolness?

Toen ik voor het eerst van Mindfulness hoorde, was ik ervan overtuigd dat dit een vorm van therapie was die zich richtte op het feit dat de brein gekke dingen met je doet, in de vorm van een bepaalde afweer.
Hiermee doel ik op bijvoorbeeld iemand die bedonderd wordt door zijn/haar partner, maar om dit in te zien, kan er een andere angst achter schuilgaan, zoals bang om alleen te zijn. Dan kan een brein je als het ware in de maling nemen en je vertellen, tegen je instinct eigenlijk in, dat je partner je niet bedonderd. Zo hoef je tenminste niet alleen te zijn...

Of iemand met een schildklierprobleem, overgewicht heeft en de schuld van het overgewicht aan de schildklier geeft. Tuurlijk klopt het dat iemand hierdoor overgwicht kan krijgen, minderenergie krijgt enz., maar het is niet zo dat alles aan de schildklier te wijten valt. Ook in deze gevallen kan je brein je dus in de maling nemen.

En zo nog velen voorbeelden die aantonen dat je brein je soms in de maling neemt.
Ik noem dat Mindfoolness.

Ik zie het als een soort persoon in jezelf, die je ergens voor beschermt, althans, dat 'denk' hij. Dit was waarschijnlijk ooit ook wel zo, als een overlevingsmechanisme. Maar wat ooit was, is vaak in het hier en nu niet meer zo. Dan levert het dus niks meer op, maar zorgt het juist eerder het tegenovergestelde op: stilstand.
Mensen groeien van gemaakte en gedane ervaringen. Vallen en opstaan. Dus ook van de negatievere ervaringen. Alleen men is geneigd als het ware te verstarren in dit soort gevallen. Dan groei je dus niet, maar blijf je stilstaan in de tijd, in die nare ervaring.
Door de pijn van de negatieve ervaring wordt er iets in het leven geroepen om je als het ware te beschermen voor een nieuwe negatieve ervaring. Ik noem dit, als dit je dus belemmert in groei, de 'fool', als in MindFOOLness. Dit neemt je namelijk dus in de maling om zo weer een nieuwe negatieve ervaring te moeten krijgen.

Jammer wel, al is het als bescherming bedoeld, want juist als je angst bestaansrecht geeft, is het vaak helemaal niet zo eng als je doet vermoeden, want.... je bent gegroeid door de eerste nare ervaring!!

Ontspanning tijdens sessies

Wat ik belangrijk vind, is dat cliënten zich kunnen ontspannen tijdens mijn sessies.
Ze zijn toch al vaak nerveus of gespannen zodra ze over de drempel komen.
Ik probeer er dan ook altijd zoveel mogelijk 'het gemak' erin te krijgen.
Zo probeer ik altijd wel bloemen in mijn huis te hebben, kaarsen aan, een uur voordat ik de afspraak heb wierook (De Nagchampa's zijn echt mijn super favoriet!)aan te steken. Ik probeer het niet tijdens mijn sessies te doen, want niet iedereen kan tegen de rook.
En lekkere koffie of thee tijdens de sessie.
De muziek is net zo belangrijk.
Ik hou niet van stilte, sowieso niet. Beetje ook mijn manken als therapeut eigenlijk en tegelijkertijd onderscheid ik me dan ook direct weer tot het gros aan therapeuten.
Maar uiteraard zijn er ook zeker momenten dat ik wel mijn mond gesnoerd moet houden. Dan ben ik maar al te blij met mijn mooie cd's van New World Music ( te vinden via de webshop )

Zodra mensen zich kunnen ontspannen, komen ze lekkerder in hun vel te zitten. Als ze lekkerder in hun vel komen te zitten, zijn ze al een stuk dichter bij zichzelf en dus openen zij meer.

Kortom: ontspanning tijdens sessies is een pre, zo niet een vereiste voor de therapeut!

Kwetsbaar opstellen

In mijn praktijk maak ik heel vaak mee dat mensen kwetsbaarheid associëren met zwakte..
En dat, terwijl kwetsbaarheid juist heel sterk is.

Waarom is dat?

Als je jezelf kwetsbaar op stelt, houd dit in dat je heel dicht bij jezelf staat. En als je heel dicht bij jezelf staat, sta je als het ware zij aan zij met jezelf.
Jij bent wie je bent, je bent niet iemand anders. Als jij je in jezelf geloofd, voel je je sterk.

Iemand anders mag en kan wel iets anders denken en dat is ook helemaal prima. Maar jij mag en kan dit dus ook en dan is het eveneens prima.
Jezelf kwetsbaar opstellen is dus praten van uit jou en jouw persoon. Vanuit wat jij voelt, waarin jij geloofd, waar jij achterstaat, waar jij jouw meerwaarde uit haalt, waar jij gelukkig van wordt, enzovoorts.

Maar dat, dat lijkt vaak al een hele grote klus!
Geeft niks, maar waarom is het zo'n grote klus?
De meest grote reden die ik hoor, is dat als men zichzelf is, hij/zij eerder gekwetst kan worden.
Is dat zo??
Ik ben juist van mening van niet. Het is maar net hoe je eigen zelfbeeld, je eigenwaarde is.
En daar zit het vaak in! Wat is iemand zijn/haar zelfbeeld, heeft iemand voldoende eigenwaarde?

Het wordt mondeling vaak buiten zichzelf gelegd. Denk aan voorbeelden als “hij geeft mij geen aandacht,en dat heb ik nodig”. “zij zegt nooit dat ze van me houdt,dat maakt me zo onzeker.”

Dit impliceert dat je iemand nodig hebt om jezelf gelukkig te voelen.
Ik vind van niet. Dat iemand e aandacht geeft, zegt dat die van je houdt, is uiteraard mooi meegenomen! Een aanvulling. Maar je hebt het niet nodig!
Als je het nodig denkt te hebben, is dit een gat opvullen die jij zelf in jezelf hebt.
Geef jij jezelf wel voldoende aandacht? Hou jij wel voldoende van jezelf?

Kijk, het oude gezegde ' als je niet van jezelf houd, kun je ook niet van een ander houden', zie ik als waarheid van een koe!
Het lijkt misschien een dooddoener, maar het is het echt niet!
Als je niet van jezelf houd, kun je echt niet van een ander houden, niet voor een volle 100%! Je bent namelijk altijd een deel bezig met je eigen gemis..En die energie die je daarin steekt, kun je niet in de ander steken.
Zonde, want het is juist zo leuk en fijn om onvoorwaardelijk te kunnen geven! Zonder achterdocht, zonder er perse iets voor terug te moeten hebben, maar gewoon, zoals het is en hoort te zijn!
Iemand een kroel geven, omdat dit zo voelt op dat specifieke moment, omdat jij dit zo voelt en graag zo willen.
Doet iemand het dan niet direct terug, is dat dan ok, je hebt er geen verborgen agenda bij (de kroel terug willen krijgen).
Kan die ander daadwerkelijk niet terug kroelen, hoeft dit helemaal niks over jou te zeggen namelijk. Sterker, het zegt niks over jou! Het zegt iets de ander. Uiteraard kan het zeggen dat hij/zij je niet leuk genoeg vindt om terug te kroelen, maar dit hoeft niet per definitie te zeggen dat jij de moeite niet waard bent! Als jij jezelf de moeite waard vindt, dan ben jij ook de moeite waard! Jij bent het allerbelangrijkst voor jezelf namelijk!

Begrijp me, nogmaals, niet verkeerd, we hebben anderen nodig als aanvulling, als een verrijking van ons leven, maar niet om te kunnen leven. Dat is een groot essentieel verschil!

Zeggen dat je van iemand houdt, zeggen dat iets te raakt, simpel nee tegen iets zeggen omdat jij jezelf er niet goed bij voelt... Dat is kwetsbaarheid, dat is jezelf kwetsbaar opstellen. Dat is niet zwak, dat is sterk!

Your mind is playing tricks on you

Mensen maken zich vaak zorgen over dingen die de moeite eigenlijk niet waard zijn om zich zorgen over te maken. En toch lijkt het op dat moment de moeite waard wel degelijk..

Het opvallende is vaak dat het tegenovergestelde ook waar is. Dus als mensen zich zorgen zouden moeten maken, zij dit vaak juist niet doen..

Als men zich zorgen moet maken, maar dit niet doet, komt dit in mijn optiek doordat men bepaalde dingen niet onder ogen wilt (lees ' durft' ) te zien. Of juist en wel en er daardoor extra voor gaat vechten.

Maar dat men zich zorgen maakt om iets waarvan men (nog) niet weet, zit iets anders achter. Dat is per persoon verschillend en dus niet zo in zijn algemeenheid aan te pakken. Dat moet per individu.
Denk aan een ernstige ziekte onder de leden krijgen/hebben. Vrijwel iedereen maakt zich hier wel eens zorgen over. Dat is ook best realistisch, want er zijn veel verschillende ziektes en in de maatschappij van tegenwoordig is de kans best aanwezig dat je een van die ziektes kunt oplopen of al hebt.
Maar als men er echt continue van is doordrongen, voortdurend bang is hiervoor, is er meer aan de hand.

Ik ben ervan overtuigd dat als men zich voortdurend zorgen maakt over de eventuele kans op ziek worden, daadwerkelijk ook ziek wordt. Jezelf ziek 'denken' als het ware.
Er is een onderzoek in China (geloof ik) geweest over hartaanvallen. In China blijken de mensen banger voor een hartaanval te zijn en het percentage hartaanvallen is in China ook aanzienlijk hoger. (ook gemiddeld gezien)
Nu is min eerste gedachte gelijk “ wat is er eerder, het kip of het ei?”:
Is men er banger voor omdat het percentage ook hoger ligt en het dus realistischer is om ook een hartaanval te krijgen?
Zijn er meer hartaanvallen doordat men het als het ware bij zichzelf afroept?
Wie weet, zit er wel iets in hun eten waardoor ze eerder een hartaanval krijgen. Ik denk aan Vetsin..Hoeveel mensen krijgen hier geen hoofdpijn en hartkloppingen van? …

Maar goed.. Nog steeds ben ik er ook van overtuigd dat je jezelf ziek kunt denken.
Angst voor en door de angst.
Waar komt die angst vandaan, staat deze wel direct in verbinding met de angst op zich? Of is het een ' via de band angst'? Simplistisch voorbeeld hiervan: Verbindingsangst is
eigenlijk meestal eender als verlatingsangst. Mensen die bang zijn zich te verbinden, zijn eigenlijk negen van de tien keer bang om verlaten te worden. Dit kan weer te maken hebben met iemand naast die of is overleden, of ouders die gescheiden zijn, of een eerdere breuk in een relatie..

Wat ik vaak in mijn praktijk zie, is dat zodra men anders gaat denken, hij/zij zich ook anders gaat voelen. Dit vaak doordat men zich anders gaat gedragen ook.
Denk alleen al door een glimlach op je gezicht te toveren. Je voelt je bijna per direct beter!
Nu vind ik het persoonlijk onzin om de gehele dag met een stompzinnige glimlach op je gezicht rond te lopen, zeker als je je zo niet voelt. Dan doe je in mijn optiek namelijk hetzelfde, want je praat jezelf iets aan wat er niet is.

Mijn motto is altijd: het mag niet in de weg komen te staan.
In de weg van wat dan? In de weg van wat jou meerwaarde geeft. :
Als je iets aan het verwerken bent, dan hoort een emotie van verdriet, boosheid, teleurstelling hierbij. Loopt je als het ware gedwongen met een glimlach op je gezicht om je beter te voelen, verwerk je de boel niet juist.
Als je continue bang bent om overreden te worden en je durft daardoor de straat niet meer over te steken, staat deze angst je in de weg en zul je de angst aan moeten pakken.

En het aanpakken van de angst is voor iedereen anders. Ga het onderzoeken, zoek er hulp bij, laat het je niet in de weg staan!

Rekening houden met een ander deel 2

Wat betreft mijn onderzoek wat ik heb aangegeven in mijn voorgaande Blog:
Ik moet zeggen dat ik niet veel verder ben gekomen dan erover na te denken. Ook niet verkeerd!
Ik heb het idee dat het me gewoonweg niet gaat lukken..

Iemand die een reactie achter heeft gelaten op mijn voorgaande Blog, Carin, vroeg of ik rekening met anderen hou wegens het graag aardig gevonden willen worden of wegens het feit dat dit een deel van mijn karakter is.
Ik denk beide.

Ik wil graag aardig gevonden worden, geef het eerlijk toe. En als ik dan iets doe voor een ander en ik krijg niet de reactie die ik hoopte en verwachtte, ben ik teleurgesteld.

Toevallig (bestaat dat?) is er op hetzelfde moment een discussie via Facebook over 'oordelen'.
Iemand had het volgende de ether in geslingerd "Waarom mensen in woord zo oordelend kunnen zijn naar anderen in naam van spiritualiteit blijft me verbazen en toch ook bevestigen" waarop ik had gereageerd " Jammer he? Laat iedereen zich gewoon lekker met zichzelf bemoeien en niet oordelen!Helemaal met je eens, ik verbaas me er ook iedere keer over en het doet soms zelfs zeer.."
Vervolgens komt er de volgende reactie van iemand anders op "@Anouk, ik kan me voorstellen dat het soms zeer doet als mensen oordelen, maar realiseer je je dat je nu aan het oordelen bent over mensen die oordelen? Als je oordeelt bemoei je je eigenlijk met jezelf, want je oordeelt nooit echt over een ander maar altijd over jezelf het is een spiegel, veel mensen projecteren dit alleen op een ander en missen daarbij de kans iets te leren over zichzelf."
Echt super interessant!
Ik was het er eerst niet zo mee eens, althans.. ik zag er een paradox in, want als oordelen altijd iets over de oordeler zegt, dan dus ook over mij als ik aangeef dat het soms zeer doet..Dan oordeel ik de oordeler ook niet..
Maar goed, vannacht even wakker gelegen en toen moest ik hierover nadenken en welke kant ik het ook op beredeneer, het klopt...!

Enerzijds crap, want dan valt er niks meer eigenlijk buiten jezelf te leggen.(en mensen willen nu eenmaal vaak graag..)
Anderzijnds heerlijk, want je hebt er zeggenschap over. Jij bepaald wat je raakt en wat niet. En als het je raakt, kun je dit in jouzelf vinden en ben je niet afhankelijk van de ander.

Ik vond het dermate interessant, dat ik er op LinkedIn ook een discussiepunt van heb gemaakt.

Maar goed, mijn onderzoek..
Ik wil gewoonweg niet stoppen met rekening houden met anderen. Wat ik wel wil, is dat ik er niet zo spastisch over moet doen. Hiermee bedoel ik dat ik meer vertrouwen in mijzelf moet leren hebben, zeker op het gebied van mensen die me nader staan of waar ik veel mee te maken heb.
Ik ben ik, anderen zijn anderen en dan dus direct het stukje over het oordelen erbij gevoegd.
Als ik commentaar krijg op hetgeen ik doe of heb gedaan, dat ik me hier dan niet aangevallen in voel, niet beledigd door voel, niet gekwetst door voel, maar overtuigd ben dat wat ik heb gedaan vanuit mij is gekomen en voor mij goed was!
En als anderen dit anders zien, dit inderdaad meer over die persoon zegt, dan over hetgeen ik heb gedaan.
Ik ben niet verantwoordelijk voor de hele wereld, maar alleen voor mijzelf (en mijn kinderen en huisdieren)

Rekening houden met een ander

Gister ontstond ineens het idee om een soort van onderzoek te gaan doen, namelijk:
een week of maand lang geen rekening houden met een ander.

Raar onderzoek, niet?
Nou, misschien wel en zeker een uitdaging voor mij en juist daarom!

Reden waardoor dit is ontstaan:
Ik had gister ergens de pest over in. Uit een bepaalde pissigheid en opstandigheid gooide ik de auto zo de rotonde op, zonder echt heel goed te kijken naar de andere auto's. Uiteraard wel zodanig opgelet dat ik geen ongelukken zou maken, maar eigenlijk heel asociaal 'hop' die rotonde op!
En wat me eigenlijk opviel, is dat niemand gek opkeek..Althans, niet echt.
Ik ben altijd pissed als iemand mij dit flikt, maar ik kon het dus gewoon doen..

Ik ben altijd een persoon die probeert rekening te houden met..En dit valt soms best rauw op mijn dak als men dit of voor iets gewoons neemt, of het zelfs niet eens in dank afneemt. Ik heb een bepaalde verwachting aan de hand van mijn rekening houden met en het stelt me volgens mij vaker teleur dan dat het me iets oplevert.

Zielig verhaal? Nee hoor, gewoon zoals ik het voel en beleef.
Ligt uiteraard geheel 50% aan mijzelf! Ik schep een verwachting. Die ander mag (en moet) nog steeds doen wat hem/haar het beste lijkt voor hem/haar.
50% ligt wel bij de ander, omdat ik het ook echt niet meer dan normaal vind dat men rekening met elkaar houdt, dus dat je soms ook iets moet slikken voor de ander.

Bovenstaand overigens in alles en bij iedereen, dus onbekenden in het verkeer, maar ook vrienden en familie.

Ik wil eens bekijken wat mijn rekening houden met anderen eigenlijk voor meerwaarde heeft en voor wie precies?
Wordt het opgemerkt? Wordt het gewaardeerd? Ik denk dit alleen echt te kunnen zien als ik het tegenovergestelde eens doe. Dus geen rekening houden met...

Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen zich hierin zullen herkennen!

Om nu een echtscheiding te voorkomen, doe ik dit niet op het thuisfront.. :)

Ik zal proberen van mijn 'onderzoek' regelmatig een Blog (up date) te maken.

OPEN DAG bij ViaNatura!

Sinds kort ben ik ook een ochtend per week bij de groepspraktijk Via Natura te Deventer.
Hier werken dus ook andere hulpverleners, waaronder:
- een natuurgeneeskundige
- een diëtist
- een logopedist
- een ontspanningstherapeut
- een ProStop medewerker
- een acupuncturist
En uiteraard ik, psychosociaal counselor /welzijnscoach.

Op 10 september as van 11.00 tot 16.00 uur kunnen mensen kennis maken met alle faciliteiten en mensen binnen deze groepspraktijk!!

Kom je ook??

De één is de ander niet

Wat mij altijd weer opvalt is dat mensen andere mensen snel in hokjes plaatsen, etiketjes opplakken..
Wat me dan altijd weer opvalt, is dat dit eigenlijk altijd parallel staat aan hun eigen zelfbeeld.

Okay, uitleg (en dat in een vorm alsog ik het ook echt tegen jou heb):
Als je iemand leuk vindt, zegt dit eigenlijk altijd iets over hoe de ander tegen jou doet en welk gevoel dit jou geeft. Zo ook als de ander niet zo leuk tegen je doet, je de ander ook niet zo leuk vindt,vaak vanuit het gevoel wat dit jou dan geeft.
Logisch, maar tegelijk jammer, want die persoon kan nog steeds een superleuk mens zijn, alleen dé klik is er niet. Dat hoeft dus eigenlijk niet direct in te houden dat die persoon in kwestie 'niet zo leuk is', maar eerder een kwestie van 'leuk mens, alleen wij liggen elkaar niet zo'.

Iedereen is anders, dus niet alleen de ander, maar jij zelf ook.
Het is best een afhankelijke instelling als je dus iemand beordeeld op hoe de interactie tussen jullie is. Dit, terwijl dé klik áltijd tússen twéé mensen is en niet alleen vanuit de één óf de ander.
De wel bekende 'it takes two to tango'.

Waarom het ook nog jammer is, is omdat de meeste mensen toch graag gemogen willen worden. En dat, terwijl niet iédereen elkaar leuk vindt. Dat is helemaal niet erg! Waarom zou je iedereen leuk moeten vinden?? Dus zo is het ook voor de ander, die vindt ook niet iedereen leuk.
Je kunt je dan helemaal gaan afvragen waarom dit nu toch zo is, of je kunt je neerleggen bij het simpele feit dat dit IS.

Ik zie het als een liefdesrelatie: Je wordt ook niet verliefd op iédereen..(zou wat zijn..), dus je kunt ook niet met iedereen een liefdesrelatie aan gaan. Dat wordt geaccepteerd.
Maar zodra mensen elkaar 'gewoon niet zo liggen', is dit ineens toch een ander gevoel..

Okay, vraag jezelf dus af wat de reden is dat je zo graag wilt dat iedereen je leuk vindt, dat je met iedereen goed overweg kunt, dat je met iedereen dé klik wilt hebben?
Het zegt namelijk altijd iets over jezelf en niet over de ander.

Het effect van stress op overgewicht

Stress is zeer prominent op de balans van je energiehuishouding. Het is het signaal dat de verhouding tussen draagkracht en draaglast verstoord is en spaak loopt.
Stress wordt ervaren als we worden geconfronteerd met fysieke, psychische of sociale invloeden en/of siuaties die ons evenwicht verstoren. En dat op zo'n wijze dat we het niet zomaar kunnen negeren of er goed mee om kunnen gaan om het zo af te werken.

Wat voor de één als stress wordt ervaren, wordt door de ander niet zodanig gezien en gevoeld. Het is dus zeer subjectief.
Dat het als stress wordt ervaren, heeft veel (zo niet alles) te maken met de wijze waarop het wordt geïnterpreteerd. Daarnaast is ook de inschatting die je vermogen maakt van groot belang. Het is dus onzin als er tegen je wordt gezegd dat je stressed om niks, dat is puur een invalshoek van degene die dit zegt. Sterker, het zou om die reden kunnen zorgen voor meer stress!

Het effect van stress op overgewicht:
Mensen met stress passen vaak hun voedingspatroon hierop aan.
Sneller eten, bijvoorbeeld, en daardoor niet beseffen wát je precies eet. Je lichaam krijgt als het ware niet echt het signaal gegeten te hebben, dus is de neiging of om door te eten terwijl je eigenlijk al verzadigd bent. Of op een later tijdstip hierdoor alsnog/weer de behoefte hebben om wéér te eten.

Of eten vanuit je emotie, alsof je stress hierdoor weggenomen wordt. Dat zal ongetwijfeld voor even zo voelen, maar nooit zo zijn.

Mensen vallen ook vaak in oude patronen als ze in disbalans zijn. Een patroon is vertrouwd, al voegt het niet altijd iets goeds toe aan je leven. En is dit dan 'toevallig' veel en vet eten (wat uiteraard ook weer ergens vandaan komt), dan zal dit patroon zich voordoen.

Een normale dosis van stress is helemaal niet verkeerd, maar het wordt zorgwekkend ze aanhouden als dé stresssituatie voorbij is. Dan heb je in feite te maken met chronische stress en is een enorme aanslag op je energiehuishouding.

Vergelijk het met sport. Té intensief sporten is om die reden ook helemaal niet goed. Je lichaam heeft de tijd nodig om te kunnen herstellen. Ga je toch door, krijg je blessures.
Zo ook met stress.
Opvallend is dat vaak het lichaam het vaak gaat overnemen na een te lange periode van stress. Dus als het ware de blessures gaat vertonen.
Dus dan is het niet alleen een kwestie meer van 'ieder pondje gaat door het mondje', maar tevens dat organen niet meer optimaal functioneren, waardoor alle normaal werkende functies van je lichaam ook verstoord zijn.

Dan zit je in de vizueuze cirkel, want áls je wel wat probeerd te doen aan je gewicht en je valt bijna niet af, raak je gefrustreerd wat ook weer stress veroorzaakt.

Kortom: (h)erken overstress (op tijd) en probeer hier actief mee aan de slag te gaan!
Kun je dit niet alleen, schakel een hulpverlener is.
Ook ik begeleid mensen op dit gebied www.welzijnspraktijkzutphen.nl

De kunst van kiezen

Hoe kun je een goeie keus maken?
Bestaat dat überhaupt, een goeie keus maken?
Want, wat de ene dag een goeie keus is, kan de dag erna niet meer zo voelen.
En wat doe je daar dan mee?

De meeste mensen die ik spreek, maken een keus en blijven erbij, al voelt het vaak helemaal niet goed (meer)
Velen maken sowieso in de eerste instantie een keus, waarvan ze direct eigenlijk al voelden dat dit eigenlijk niet de keus was die zij zelf wilden maken, maar dit toch deden om de ander..

Ik denk dat dit komt wegens een bepaalde angst niet te doen wat de ander goed vindt.
Mensen willen erbij horen, we zijn toch als het ware kuddedieren. Dus maken de meeste onder ons keuzes gebaseerd op het erbij willen horen.
Mode bijvoorbeeld.. Een bepaalde jas, broek, trui uitkiezen, want die is in de mode. Dan 'hoor je erbij'. Maar zou álles in de mode zijn, had je misschien net die betreffende rok of schoenen niet gekocht..

Is dit erg?
Nee, op zich niet. Maar.. als je je er niet goed bij en door voelt wel!
Als een minirokje (om even in het metafoor door te borduren) niet lekker zit, of rood is niet jouw kleur, maar je koopt het omdat het in de mode is en omdat je er dan (zogenaamd) bij hoort, lijkt mij dit geen goeie keus..

Dan inderdaad op het volgende:
Klopt het wel dat je erbij hoort als je een keus maakt die anderen willen dat je die maakt?
En áls 'de ander' wilt dat jij een betreffende keuze maakt, die eigenlijk misschien niet bij jou past, wat is daarvan dan hun reden?
Is het daadwerkelijk zo dat je erbij hoort als je kiest wat een ander wilt, of waarvan je denkt dat de ander dit zou willen?


Ik ben van mening van niet!
Ik ben van mening dat je bij anderen hoort, als je bij jezelf hoort!
Jezelf bent en durft te zijn. Dan staat blauw je veel mooier, ondanks dat geel in de mode is!

Maar ja, jezelf zijn.. Dat is een keuze die jij alleen kunt maken.

Moeite om dit te kunnen zijn en te kunnen doen?
Zoek hier hulp in, je bent het altijd waard!

Deze hulp kan via mij; ww.welzijnspraktijkzutphen.nl, maar die keus.. die moet jij zelf maken!

Trap onder je hol!

Ik hoor best vaak mensen (waaronder ook therapeuten) zeggen dat men gewoon iets moet gaan doen om een patroon te doorbreken.
"Niet zeuren, gewoon doen!" De zogenaamde schop onder de hol..

Ik moet zeggen dat ik er over het algemeen geen voorstander van ben, maar dat het in sommige situaties zeker van toepassing kan zijn en is én dat het soms ook nodig is.
Maar..... Ik kijk toch ook naar een breder beeld. Pobeer ik hieronder uit te leggen:

Mensen die goed zijn in het voorzien van de noden van anderen, zijn vaak diegene die als kind volsprieten hebben ontwikkelt voor wat de ander nodig heeft.
Dit is vaak geen gave, maar wat als het ware is opgelegd door de ouder(s).

Niet om hiermee per direct dé schuld bij de ouder te leggen. Helemaal niet, want ook die ouder(s) zijn kind geweest van ouders en dié ouders zijn ook weer kind geweest, enz.
(de contextuele therapie!)

Er zijn verschillende zorgrelaties tussen ouder en kind:
- zorgend kind
- perfect kind
- kind dat kind moet blijven
- de zondebok

Dit zijn allemaal vormen van parentificatie, met als reden dat het allemaal in verbinding staat met de noden van de ouder waar het kind aan voldoet.
Uiteraard spreek ik hier alleen over 'gevallen' dat het een kant op is geslagen waardoor het kind in volwassenheid moeilijkheden gaat ondervinden. Het is logsich dat kinderen ook graag willen voldoen aan de noden van ouders en dit is ook ok zolang dit niet de ontwikkeling van het betreffende kind in de weg staat!

Het is zeer van belang dat men inziet dat wat er gebeurd in het huidige leven, in contact staat met wat er vroeger is gebeurd. Daar zit een link in het gedrag van nu. Tuurlijk heeft iedereen de mogelijkheid om te kiezen, daar ben ik zeer van overtuigd en zal ik ook altijd in mijn sessies naar voren brengen. Echter, vaak weten mensen niet wat hun eigen keus nu eigenlijk is. Toch lastig kiezen dan!
Dat komt dan over als gezeur, maar in werkelijkheid weten deze mensen het vaak echt niet...

Daarom des te meer van belang de rode draad te pakken te krijgen.
Wat maakt het dat bepaalde keuzes niet of niet juist gemaakt worden? Of hoe kan het dat je steeds in diezelfde patronen blijft vallen, terwijl je weet/voelt dat het beter is dit patroon te doorbreken?

Ik lees vaak 'tsjakka' verhalen dat mensen gewoon moeten doen! Nogmaals, klopt, alleen dé eerste stap zetten is vaak de moeilijkste. En niet de stap naar 'het doen!', maar de stap naar de herkenning van de patronen, erkenning naar zichzelf hierdoor.

Daar komt een hoop bij kijken, dat is niet even een knop die je zogenaamd kunt omzetten.

Ga ik hierdoor mijn cliënten zitten pamperen?
Nee, absoluut niet! Integendeeld! Betuttelen heeft compleet geen zin. Maar men betuttelt niet als er begrip is voor een situatie. Sterker, als er bégrip is, is er grip.
Ik ben de gids in hun bos van vraagtekens. Dit kan met zachte hand, maar tevens met een vrij confronterende hand.

Ben ik nu mezelf aan het promoten? Nee! Ik wil duidelijk maken dat er geen één lijn kan en mag zijn in hoe iemand zou moeten zijn, fo zich zou moeten gedragen, of eigenlijk IS.
Iedereen, ook ouders van ouders, van ouders van ouders, hebben hun historie, hun systeem waaruit zij komen. Dit kenmerkt iemand.

Het is dus onmogelijk om 'zomaar' te zeggen dat iemand iets gewoon moet gaan doen en dat de verandering dan vanzelf komt! Juist niet, want iemand is dan juist geneigd sneller in de zogenaamde comfortzone terug te kruipen en daardoor terug bij af te zijn.

Gemiste kans

Een gevoel van falen, waar wordt dit door veroorzaakt? Door jezelf, door wat iemand over of tegen je zegt, door 'simpelweg' het feit dat iets mislukt (is)?
Wat maakt iets een 'mislukking'? Sowieso, wat is de definitie van 'mislukking'? iets dat niet goed is gegaan
Maar ja... wie bepaald wat goed en wat niet goed is??
Lastig!

We kijken dan dus naar je sociale omgeving: je gezin van herkomst, je huidige gezin, je school, je vriendenkring, je familie, je sportclub...
Jee, dat zijn een hoop verschillende mensen met ieder hun eigen sociale omgeving, waaruit zij weer beelden van 'hoe het hoort' hebben doorgekregen.

Zo zie je maar, wie bepaald dat wat een mislukking is?

Gemiste kans... Dat vind ik persoonlijk beter klinken..Het haalt de lading uit de lucht en kansen zijn er zat! Het zegt niks over of het goed of slecht is, maar je hebt het 'gemist'. Net zoals je ook de trein kunt missen.
Okay, je komt later op je bestemming,maar je komt er wel!

Kijk, het is maar net hoe je tegen de dingen aan kijkt. Toegegeven, ook dat wordt er met de paplepel vaak ingegoten. Alleen iedere seconde van de dag heb je de mogelijkheid om keuzes te maken. Soms moet je gewoon doen, en kijken wat er gebeurd. Uit die comfortzone komen.

Griezelig? Jazeker, maar zie het als een uitdaging en niet als een beperking!

Maar... blijf bij jezelf!
Dan komen we automatisch terug bij het gevoel van falen en hoe dit gevoel tot stand komt/is gekomen.

Probeer op het moment dat jij vindt dat je hebt gefaald, echt dát gevoel in te gaan.Probeer even niet te denken, niet te relativeren, niet te rationaliseren, maar echt even naar het gevoél te gaan.
Wat is het eerste wat bij je naar boven komt? PATS! Dát stukje, pak het beet! Dáár zit vaak dé reden van jouw gevoel van falen!
Dat kan een opmerking van je vader zijn dat je het ook nooit goed doet , het kan een strenge lerares van de lagere school zijn geweest die jou iedere keer neerbuigend behandelde als je het juiste antwoord niet wist, een broer die je uitlachte als je in je broek plaste..Het kan van alles zijn, maar zeer waarschijnlijk is er iéts.

Is het gevoel ermee weg? Nee, niet direct, maar je hebt er een verklaring voor. Je hebt een link naar jouw gedrag, naar jouw gevoel. Het is tastbaar en niet meer zo 'duister'. En vooral 'het is niet jouw schuld'

Netwerkbijeenkomst De Klik

Hoe leuk zou het zijn als je aan het eind van een evenement iedereen kort ontmoet hebt. Je geïnspireerd bent en dat je onder het genot van heerlijk eten en drinken in de buitenlucht, mensen beter hebt leren kennen waarmee je de KLIK hebt ervaren.

De klik is de basis voor iedere relatie of samenwerking. Dat geldt in de liefde, vriendschap maar ook in het werk. Vanuit die eerste klik bouw je verder tot iets kortstondig of iets duurzaams.

Hoe:
In de vorm van een speeddate, ga je met behulp van inspirerende kaarten kort met iedereen praten. Vragen zoals: waar word je vrolijk van, hoe inspireer je jezelf? Na de speeddate is de gelegenheid om de mensen waar je een klik mee had tijdens de speeddate beter te leren kennen. Dit alles in een relaxte sfeer in het bos onder het genot van hapjes, drankjes en muziek.

Sfeer:
voeten in het gras
ontspannen
inspirerend
exclusief

De KLIK vindt plaats op vrijdag 8 juli in Zutphen van 13.00 uur - 17.00 uur, investering is € 35,00

Aan dit exclusieve evenement kunnen maximaal 20 mensen deelnemen, dus zorg dat je je snel inschrijft: http://www.de-klik.nl/inschrijven

Ontmoet ik je daar?

De KLIK wordt georganiseerd door Manou Burghout van In Sense en lokale partner Anouk van Duren van Welzijnspraktijk Zutphen. Klik op het logo voor meer informatie.

www.de-klik.nl

Groepspraktijkruimte

Joepie, eindelijk heb ik een vaste locatie elders dan mijn thuispraktijk!Dit, op de woensdagmorgen van 09.00 tot 13.00 uur.
Niet dat ik mijn thuispraktijk niet fijn vind, in tegenstelling zelfs! Maar dit is zo heerlijk om één ochtend in de week (nu nog, in de hoop tot uitbreiding) thuis de deur achter me dicht te trekken en 's middags weer thuis komen.

Grappig wel, want ik heb gekozen om zelfstandige te worden, met één van de redenen 'lekker thuis zijn'. En nu hunkerde ik naar een plekje buiten mijn huis.
Hierdoor dus duidelijk gekregen dat het mij vooral gaat om de vrijheid die ik ervaar! Die heb ik nu op ieder front, ook dus middels mijn praktijk elders, want daarvan geniet ik van de vrijheid dat ik niet gebonden ben aan de huiselijke sleur van eerst iedere keer de ruimte helemaal kinder- en huisdiervrij te maken. :)

Bovendien heeft mijn man op de woensdag zijn papa-dag en kan ik eigenlijk nooit echt lekker doorwerken. Als ik even ga plassen, voorbeeld, dan kleven er direct 2 kleine kindertjes om mijn benen 'optillen'... Hartstikke lief en snoezig, maar.... soms komt het dus niet uit.

Nu.... wat een vredige stilte is het hier op mijn nieuwe stekkie http://www.groepspraktijkvianatura.nl

Spreken vanuit kwetsbaarheid

Soms zeggen mensen iets vanuit hun eigen overtuiging en hebben niet in de gaten wat dit met iemand kan doen. Bewustwording is dan een verademing.
Dit kan op elk vlak zijn, het hoeft niet eens direct op de persoon te zijn.

Zelf heb ik wel eens een opmerking gemaakt, die bij iemand inslaat als een bom, terwijl de opmerking voor mij een hele normale uitspraak was (is).
Belangrijk is dat degene die gekwetst is, dit ook aangeeft. Maar ja, dat is niet altijd even makkelijk.
Jammer is dan wel dat degene die van niks weet en naar zijn/haar weten niks verkeerds heeft gedaan (ik in dit voorbeeld), ineens een boeman kan zijn.

Ook heb ik het uiteraard omgekeerd meegemaakt, dat iemand in mijn gevoel iets kwetsends heeft gezegd/gedaan en ik er niks over heb gezegd.

Het is zo 'makkelijk' om in de slachtofferrol te kruipen, omdat dit je ver van jezelf en je eigen tekortkomingen haalt en houdt. Het is vaak namelijk best lastig om in alle eerlijkheid naar jezelf te kijken, want het is niet altijd leuk wat je te zien krijgt.
In bovenstaand voorbeeld kan dat zijn dat ik te bang ben voor welke reactie ik krijg, dat ik niet erkent word in mijn geraaktheid en dat me dit nog meer kwetst.

Toch is het raadzaam om het wel te doen. Het is belangrijk voor de één om te zeggen dat iets hem/haar heeft geraakt en belangrijk dat de ander dit erkent.

Dan heb ik al direct de andere reden waarom men vaak niet in zijn kwetsbaarheid gaat en vanuit daar aan kan geven dat iets hem/haar heeft geraakt: Als de ander diens geraaktheid niet erkent, hebben mensen vaak het gevoel in totaal niet erkent te worden.
Ook vinden ze het vaak 'stom' van zichzelf, omdat ze eigenlijk heel onzeker over zichzelf zijn en zich voortdurend afvragen wat de ander dan we neit denkt.

En het 'leuke' is, dat je dit pas weet als je je kwetsbaar opstelt.
Zeggen wat iets met je doet, vragen wat de ander ervan vindt, enz.

En doe je dit en de ander walst inderdaad over je heen, zegt dit niks over jou, maar des te meer over de ander.
Niet dat die per definitie slecht is van de ander (ik spreek niet graag in termen als 'goed' en 'slecht' en 'verkeerd' en 'juist', dat is nogal etiketten opplakken terwijl iedereen uniek is en vanuit zijn/haar perspectief alles bekijkt en ervaart).

En juist als je het dan daarbij laat, zal de ander ook eerder wel in zichzelf gaan kijken, want jij hebt niks meer en minder gedaan dan je kwetsbaar opstellen.

Uiteraard versta ik niet onder kwetsbaar opstellen dat je iemand maar helemaal de huid vol scheld. Dat is reageren vanuit zwakte.
Kwetsbaar is vanuit je 'ik' praten, het bij jezelf houden, zeggen wat het met je doet en at je fijn zou vinden.
Dat is jouw stukje wat er mag zijn. Wat er eigenlijk moét zijn zelfs!

Probeer het maar eens en laat dan ook direct ruimte voor de ander. Maak er geen one-man-schow van. Jij hebt jouw grens, jouw zwakte, jouw onzekerheden, jouw gaven, jouw kwetsbaarheid, jouw sterkte. De ander ook!

Mensen zijn gewoontedieren

Wedwerzijds begrip, empathie, inlevingsvermogen... Allemaal bijzonder fijne tools om te hebben als je in relatie staat tot... wie dan ook.
Met je partner, je kinderen, met je collega's en je baas, met je ouders, schoonfamilie, noem maar op.

Mensen zijn toch vaak geneigd vanuit alleen hun eigen visie te praten en niet te kijken naar die van een ander.
Logisch, want wat jij verwacht IS voor jou ook vaak zo. Wijkt iemand hiervan af, is het toch even aanpassen. En dat.. dat kan best moeilijk zijn voor mensen.
Mensen zijn gewoontedieren. Niks mis mee, dat is u eenmaal zo.
Alleen het kan knap lastig zijn als je dus in relatie tot een ander staat, die niet uit hetzelfde systeem komt als jij zelf. <-- en zelfs dan is het nog behoorlijk moeilijk,want men veranderd door de jaren heen en krijgt andere rollen in zijn systeem en gaat hierdoor weer anders denken en voelen. Het systeem, want daar draait het dan toch vaak om. Met het systeem doel ik op het sociale systeem waar men deel van uitmaakt. Dit kan zijn je gezin, je klas, je werkvloer.. Iedereen heeft hierin een eigen rol als het ware. Men kent elkaar, kent alkaars gewoontes en eigenaardigeheden en er is een band. Dit hoeft overigens niet altijd een goeie band te zijn, maar er is een band.

Dan komt er iemand anders in dit systeem, bijvoorbeeld een nieuwe collega, of er wordt een baby geboren, of je dochter krijgt een nieuw vriendje.
Dit veranderd het systeem, omdat ineens bepaalde rollen anders worden.
Die collega krijgt een functie die misschien wel werk overneemt van je, de baby zorgt ervoor dat mamma niet alleen aandacht heeft voor het broertje of zusje en een nieuw vriendje van je dochter zorgt ook weer voor andere omgangsvormen met je dochter en je dochter met jou.
Dit, omdat (op de baby na dan) ook die nieuwe collega en nieuw vriendje van je dochter ook zelf weer uit een systeem komen.

Dit is eigenlijk heel verrijkend, alleen vergt het aanpassing. En dáár hebben mensen dus moeite mee, omdat mensen dus gewoontedieren zijn, vanuit hun systeem.
Cirkel is rond..

De cirkel doorbreken is echter wel nodig, wil je goeie banden kunnen opbouwen met iedereen die nieuw komt binnen je systeem.
Dit vereist aanpassing.
Doe je dit niet, zul je tegen bepaalde dingen op blijven lopen, zoals gewoontes van anderen waar jij gevoelsmatig niks mee kunt, meningen die jij niet deelt. Dit geeft op zich niks, maar zodra het echt haaks op elkaar gaat staan en dit voor eventuele strubbelingen gaat zorgen, die zelfs tot ruzies kunnen uitmonden..Tsja.. Dan zeg ik 'doe water bij de wijn' en kom elkaar tegemoet.

Aanamens

Hoe vaak ik niet mee maak in mijn praktijk dat men leeft op het maken van aannames.
En deze zijn niet altijd positief.
Ik ben ervan overtuigd dat iedere aanname eigenlijk een beeld is wat met zélf heeft en dat dit niks over de ander (die de zogenaamde aanname maakt) zegt.

Het valt me namelijk op dat de aanname bijna altijd te maken heeft met hetgeen men zelf onzeker, angstig, boos, verdrietig over is. Dit komt eigenlijk altijd terug in de aanname.

Ik adviseer altijd aan de cliënten om dit bij 'de ander' na te vragen. "ik heb altijd het gevoel dat jij op mij neer kijkt, klopt dat?", "ik denk te merken dat je me dik vind, klopt dit?", "vind jij mij bazig?", "ik voel volgens mij boosheid als ik dit zeg, ben je ook boos?"

Maar ook in relaties - of moet ik zeggen 'zéker in relaties'? - worden de meeste aannames gemaakt.
Men denkt voor de ander, omdat ze ervan uit gaan dat na zoveel jaar samen je elkaar kent. Dat is uiteraard ook het geval, alleen iedereen maakt dingen mee in zijn/haar leven waardoor men groeit. Dit kan soms inhouden dat iemand anders over dingen is gaan denken.
Als de één niks zegt en de ander niks vraagt (en andersom), dan blijft een beeld bestaan wat misschien dateerd van jáááren geleden. Logsich dat een bepaald gevoel niet overeenkomt met wat ooit was.. Dan kan men onzeker worden en aannames maken die niet kloppen.

Transparant zijn in alles en denk niet voor de ander.

Eigenkennis

Als je iets accpeteert,kun je er vaak beter mee om gaan. Maar... hoé accepteer je dingen waar je eigenlijk niet achter staat?

Als eerste vind ik dat je uit zou moeten zoeken wat de reden is dat je er niet achter staat. Wat maakt het dat dit zo is?
Om dat te kunnen doen, moet je jezelf door en door kennen.
'Eigenkennis gaat boven alles'
Maar..hoe doe je dat en wanneer weet je dat? Hoe weet je dat als je 'nee' ergens tegen zegt,je ook vanuit jouw ikje 'nee' zegt en niet vanuit die van bijvoorbeeld je ouders?

Probeer alles van jouw afkomst/roots na te gaan:
Je ouders, hoe waren die? Hoe deden zij tegen jou? Streng, beschermend, laks, vrij?
Heb je broers en/of zussen? Ben je de oudste, de middelste, de jongste? Ben je enigkind?
Leven je opa's en oma's nog? Hoe zijn die?
Hoe worden er in jullie gezin meningen geuit? Hoe gaan jullie binnen het gezin om met meningsverschillen? Mogen die er zijn? Gaan jullie confrontaties aan of juist uit de weg? En hoe gaat dit in zijn werk? Als er een ruzie/meningsverschil is geweest, spreken jullie hier erna nog over of wordt er niet meer over gesproken?
Was er vaak ruzie of juist nooit?

Uiteraard is dit allemaal ook weer vanaf een bepaald perspectief bekeken, want wat jij jááren hebt meegemaakt en als iets 'normaals' ziet, kan voor een ander als apart ervaren worden, of zelfsals iets abnormaals.

Zo maak ik wel eens mee in mijn praktijk dat cliënten in hun kinderjaren zijn geslagen door hun ouders. Als ik in mijn eerste sessies vraag naar hun jeugd, wordt er soms in die gevallen geantwoord met 'tsja, ieder gezin heeft wel iets'.. Pas later komt naar boven dat ze geslagen zijn, omdat ze dan pas voelen dat dit niet klopte, niet juist was. Ditgebeurd vaak met mensen met een laag zelfbeeld : "ik verdiende het om geslagen te worden, ik was ook echt een irritante puber'..

Dan komt loyaliteit ook om de hoek kijken. Loyaliteit naar ouders is een onverbreekbaar iets. Het is te ontkennen, maar niet te verbreken.
Dus kinderen beschermen ouders vaak tegen van alles, vanuit loyaliteit.

Let wel! Ik zeg niet met dit verhaal dat er altijd een vervelende jeugd ten grondslag ligt aan een negatief zelfbeeld.
Sterker, te beschermt opgevoegd worden kan hetzelfde resultaat hebben. Dit, omdat je 'zogenaamd' niks alleen kan, want je wordt voor álles beschermt.
Of een gezin die alles met de mantel der liefde bedekt. "wat zullen de buren er wel niet van denken?'
Maar ja, des te lastiger wordt het dan om de kern van de gezinsinvloed boven water tekrijgen.

Ik ben niet zo'n therapeut die de schuld bij het verleden wilt leggen, maar wel de kern. En daarbij, bij het verleden kunnen ook docenten, vriendjes/vriendinnetjes, ouders van vriendjes/vriendinnetjes, opa's en oma's, broers en zussen, buren, crécheleidsters, een baas of collega een behoorlijke invloed uitoefenen op hoe jij je gaat ontwikkelen, hoe jij jouw zelfbeeld vormt.

Ik ben ervan overtuigd dat zodra er een 'kriebeltje' komt als je iets doet, dit inhoudt dat je dit eigenlijk liever niet doet, of anders zou willen doen. En als dit 'kriebeltje' vaker terug komt op soortgelijke momenten, lúister dan naar dat 'kriebeltje', want dan heb je een patroon!
En weet je niet hoe, probeer dit op andere manieren te achterhalen.
Ik als psychosociaal counselor zijnde ga je afpellen als een ui om zo te achterhalen waar die 'kriebeletje' vandaan komt, ik ga linken proberen te leggen naar jouw gedrag, jouw patronen, jouw verleden, jouw heden, enz.
Dit linken is bedoeld om het te kunnen er- en herkennen, het vast te pakken en er mee aan de slag te gaan.

PinkRibbon actie!

Kanker...
Een eng woord en een ver van mijn bed show! Althans..

Tot heden heb ik gelukkig geen constatering gedaan van deze nare ziekte in mijzelf. Maar helaas wel bij één van mijn beste vriendinnen.
Wat een klap toen ze mij, heel rustig en kalm, vertelde dat ze kanker had!
Geen borstkanker, waar PinkRibbon eigenlijk grotendeels voor staat, maar baarmoederhalskanker. Hier richt Stiching Olijf zich meer op, dat is de PinkRibbon van de gynaecologische kanker.
En dit, net nadat ze samen met haar man de knoop door hadden gehakt wat betreft de wens voor een baby.

Ze was net 30 geworden en dus kreeg ze haar eerste baarmoederhalsonderzoek. Beng, gelijk raak dus!En het was geen net-op-de-rand-papje, nee, gelijk de hoogste score die je kunt hebben.

Zij dus de mangel in, die echt op een achtbaan-wijze is gegaan.
Ik zal alle ins en outs niet vertellen, niet relevant op deze Blog en mensen die haar verder niet kennen.
Wat wél relevant is, is het feit dat het zo'n impact heeft gehad op mij en nog steeds. (niet dat het om mij gaat, maar het is wel mijn Blog, dus mijn ervaring hierover, die ik graag deel in mijn Blogs.)

Zo liep ik te winkelen waar (toevallig??) een grote poster van Angela Groothuizen hing, met het PinkRibbon logo en een tekst over haar vriendin, Ria. Net die dag, op dat specifieke moment ook nog, werd mijn vriendin voor het eerst geopereerd. Ze gingen een stuk baarmoederhals weghalen.
Ik heb toen ook direct een armbandje gekocht en bij het afrekenen vroeg ik hoe laat het was. Ik ontdekte dus dat op dat moment, echt zowat op de minuut af, mijn vriendin onder het mes zou gaan. Ik begon spontaan te huilen bij de winkelmedewerkster.

Gelukkig gaat het nu weer goed met mijn vriendin, ze is herstellende (“kankervrij”zeggen de artsen tegenwoordig niet meer) en hebben ze zelfs de mogelijkheid om kinderen te krijgen!!

Om deze reden hou ik het eigenlijk bijna nooit droog als ik 'PinkRibbon' voorbij zie komen.
Nu kwam onlangs de mogelijkheid voorbij om PinkRibbon te steunen. Die mogelijkheid heb ik uiteraard gegrepen.
Ik heb mijn E-workshop aangeboden ter donatie voor PinkRibbon.

Dit is een psychosociale E-workshop die zich richt op meer (in)zicht op hoe jij je gedraagt, voelt en denkt.
De E-workshop heet dan ook "Meer (in)zicht op je persoonlijkheid". (ook persoonlijk te volgen in een groep van 6 personen, zie meer info op http://www.welzijnspraktijkzutphen.nl/Workshop.html, maar ter zijde)

Je slaat dus twee vliegen in één klap als je doneert:
Én je richt je op jezelf én je steunt een goed doel!!

Als je een bedrag, wat dan ook, doneert aan mijn actie, krijg je de E-workshop van mij doorgemailt.
Ik krijg een bericht wie de donatie heeft gedaan in mijn mailbox, dus ik stuur het dan door. (als je nou niks krijgt, geef een seintje, dan stuur ik het alsnog na)

De E-workshop betreft:
- een stukje theorie over de stof
- een paar opdrachten
- een begeleidende mail per opdracht

E-workshop je mee?
Dit kan via deze link: http://acties.pinkribbon.nl

Alvast bedankt voor je steun!