Schaamte

Schaamte, het kan een heel eigen leven gaan leiden. En meestal dus geen positief leven.
Dit eigen leven van de betreffende schaamte wordt op den duur ook dé waarheid voor iemand, en dit, terwijl het helemaal niet terecht hoeft te zijn.

Voorbeelden:
- Je partner is vreemd gegaan, een half jaar lang heb je niks in de gaten gehad. "Hoe dom kan ik zijn?" is vaak een gedachte die het 'slachtoffer' hier vaak van heeft.
- Je voedt je kinderen op, maar dit valt je zwaar en hebt het gevoel het soms niet aan te kunnen."Wat een slechte ouder ben ik, dat ik mijn kind niet aan kan." kan de gedachte van de betreffende ouder zijn.

Zijn dit letterlijk dingen om je voor te schamen? Nee, eigenlijk niet.
Want in het eerste geval is het de partner die vreemd gaat en blijkbaar zeer goed toneel heeft kunnen spelen.
In het tweede geval is het meer regel dan uitzondering als je er als ouder doorheen zit qua opvoeding van kleine kinderen, dat zegt niks over je ouderschap.

Is het dus iets om je over te schamen?
Nee, in tegendeel juist! Het toegeven dat dit zo is, is sterk en krachtig. Je bent namelijk mens en niet meer dan dat! Door het toe te geven, door te zeggen dat jou iets naars is overkomen, zeg je met andere woorden "hé, ik ben maar mens." en gelukkig wel!

Meestal komt dit doordat je bang bent voor wat anderen ervan zullen denken en vinden.

Doe eens de volgende oefening:

Ga eens met een paar mensen in een kring zitten. Iedereen schrijft op een briefje zijn/haar schaamte en doet deze in een gezamelijke doos. Husselen en vervolgens trekt iedereen een briefje uit de doos en leest de schaamte van dit briefje hardop voor. Je leest dus (als het goed is) iemand anders zijn schaamte voor in het bijzijn van alle anderen.
Waarschijnlijk zit degene bij wie de bestreffende schaamte hoort tenenkrommend in de kring, terwijl de rest van de groep het helemaal niks vreemds of raars vindt. Kijk dus goed de kring rond, let op alle reacties.
Bijna 100% zeker weten ben je erna zo goed als van die schaamte af, omdat niemand het als iets raars ziet!

Als dit zo is, probeer je dan in het vervolg dit iedere keer te beseffen.

Workshop Beter (in)zicht op je persoonlijkheid

http://www.welzijnspraktijkzutphen.nl/Workshop.html

Eindelijk is het weer zover! Ik heb een nieuwe workshop in elkaar gedraaid!
En ik ben er trots op!!

Het is een workshop ide je beter (in)inzicht op je jezelf geeft.
Middels theorie (die je via de mail van mij toegestuurd krijgt zodra de betaling is voldaan) en leuke oefeningen weet ik zeker dat je deze workshop een beter beeld hebt op je gedragingen, gedachten en gevoelens!

De workshop duurt 4 uur in totaal, met een kleine onderbreking voor thee en koffie.
De kosten zijn 35,= euro (incl. de thee en koffie)
De voorlopige data zijn:
- woensdag 18 mei van 13.30 tot 17.30 uur
- vrijdag 27 mei van 13.30 tot 17.30 uur

Als ik veel vragen krijg over de mogelijkheid in de avond, kan dit ook. Het tijdstip is dan van 18.30 tot 22.30 uur

Voor meer informatie, kun je altijd bellen of mailen:
T. 0575-785000
M. 06-16926946
E. info@welzijnspraktijkzutphen.nl

Heb je zelf geen behoefte of denk je dat je het niet nodig hebt, misschien weet je iemand anders die dit wel zou hebben.

Oplichting

Ik wordt er zo pissig om: oplichters!
Ik snap ook echt die doelgroep mensen niet.. Ik ben counselor, ik maak mezelf leeg als ik cliënten counsel en dit lukt me eigenlijk altijd wel. Maar zo op zichzelf staand als mens snap ik dit soort medemensen echt niet!

Moedwillig iemand besodemieteren, zonder emotionele band. Misschien is het juist om die reden, de emotionele band die ontbreekt, makkelijker, alleen wat schiet je ermee op??
Geld? Zouden ze er zo dik mee verdienen dat ze daarom andere baantjes niet aannemen en voor zoiets als dit gaan? Of zijn ze echt compleet gewetensloos dat het ze echt niet uitmaakt?

Ik ben vandaag voor de derde keer gebeld door een zgn. gezondheidsgids.
Ze bellen, zeggen dat ze de gegevens klaar hebben liggen, alleen de advertentietekst nog even willen doornemen. "Wat is uw faxnummer?"
Nu ben ik van nature een best achterdochtig persoon, wat niet altijd in mijn voordeel werkt, maar wat ik altijd tegen mijn cliënten zeg: 'een gezonde dosis achterdocht/angst is nuttig'.

De eerste keer dat ik werd gebeld en nog een keer naar de firmanaam vroeg, werd er direct opgehangen...
De tweede keer was het een vrouw die zich excuseerde voor het eventuele misverstand.
En nu net werd ik dus wéér gebeld.

Ze zeggen iedere keer dat er eerder contact is geweest en dat ik eerder accoord heb gegeven. Als ik dan zeg 'nee hoor, want ik laat alles schriftelijk vastleggen', is dit het eind van het gesprek, de ene keer middels de verbinding verbreken of middels excuus aanbieden.

Maar goed, dit is dan bij zakelijke mensen. Dit gebeurd dus ook bij oudere mensen, (geestelijk) gehandicapte mensen... Ronduit schandalig vind ik dat!

Degene die de schoen passen: schaam je!

Feedbackregels

Steeds vaker kom ik het weer tegen: mensen die ongevraag 'commentaar' geven. Ze noemen dit zelf dan ineens feedback, alleen realiseren zich niet dat er etiquettes aan feedback kleven...:

1.Noem eerst iets positiefs dat verband houdt met het onderwerp.
2.Zeg objectief wat er gebeurde waar je kritiek op hebt, spreek daaruit vanuit jezelf (in ik zinnen).
3.Vermijd het woord "maar", zeg niet: Ik vond dat je het goed deed, maar je bent wel te veel aan het woord geweest. Zeg in plaats daarvan Ik vond dat je het goed deed. Ik zag dat je veel aan het woord was, of zeg bijvoorbeeld: ik hoorde jou zeggen dat....
4.Vertel wat hiervan het gevolg was, spreek ook vanuit jezelf. Bijvoorbeeld: dat had tot gevolg dat ik me ongelukkig voelde omdat ik mijn onderwerpen niet kon noemen....
5.Geef een suggestie hoe dit beter zou kunnen. Bijvoorbeeld als je tussendoor had gevraagd of anderen nog iets wilde opmerken dan had ik me daar beter bij gevoeld.

Kijk, ik vind het altijd erg prettig om open en transparant te zijn, alleen probeer altijd wel te kijken naar mezelf op een toch wel kritische manier in wat het met de ander kan doen/doet.. Niet dat me dit altijd lukt overigens (eerlijk he?)

Dit doe ik overigens niet alleen voor de ander, maar tevens voor mijzelf. Of beter misschien zelfs: juist voor mezelf.
Ik wil namelijk een goed gevoel hebben over de dingen die ik doe, en feedback geven is daar één van.
Als ik feedback geef, doe ik dit wegens het feit dat ik iemand wil attenderen op iets wat anders kan, wat in mijn optiek beter is. Maar ja,lees mijn andere Blog omtrent referentiekader. Ieder zo zijn eigen perspectief, dus wat bepaald dat mijn point of vieuw beter is?
Vandaar dus sowieso al de etiquettes!

Wat weet iemand van de ander als die in zijn/haar optiek iets raars zegt of doet? Als diegene dat gewoon iets zget of doet is de kans op de plank misslaan best aanwezig... Jammer, voor zowel diegene waartegen dit gezegd of gedaan wordt, maar tevens voor degene die de plank misslaat..

Dus, wie de schoen past, trekke hem aan en kijk eerst even naar de feedbackregels en probeer van daaruit te opereren.

E

De houden-van-hamvraag

Ik kom wel eens stellen tegen (in mijn praktijk, maar ook privé) die van alles proberen om hun relatie te redden, maar dé hamvraag voorbij lopen: hou ik nog van hem/haar?

Okay, wát precies is houden van?
Is hier een definitie voor?
Ik denk van niet nee, alleen ergens zegt een stemmetje je ja of nee...Alleen.. door alle ruis van tal aan emoties, hoor of herken je hét stemmetje vaak niet.

Hoe kun je wél het stemmetje herkennen en horen?
In mijn optiek middels dichter bij jezelf komen te staan.
Hoe doe je dat?
In het begin door middels van (op zijn Hollands gezegd) 'mierenneuken'.
Sta bij álles wat je doet stil bij wat jij ervan vindt.
Wat voel je? Wat beweegt er in je en waar zit deze beweging gelocaliseerd in je lijf?
Ga voor jezelf daarnaast ook met veel dingen na wat je leuk vindt en wat niet, wat je lekker vindt en wat niet.
En dan echt alleen van, over, met jeelf.
Realiseer jezelf ieder moment dat je partner in je gevoel en of gedachten om de hoek komt kijken en zeg denkbeeldig dat die even moet weg gaan.
Maar, sta er wel bij stil dat dit gebeurd en kijk hoe vaak dit gebeurd.

Uiteraard vergt dit wat tijd en geduld.

Merk je aan jezelf continue dat je géén idee hebt wat je nu eigenlijk leuk vindt, ga dit bij vrienden en vriendinnen, ouders, broers en zussen navragen. Kijk welke antwoorden eruit komen en ga voelen of dit klopt.
Probeer even niet in je hoofd alleen te gaan, maar naar je buik. (oefening: leg je handen op je buik en stel jezelf de hamvraag en kijk wat er gebeurd)

Kom je er niet achter of het lukt je simpelweg niet, vraag hulp van een professional die getraint is de juiste vragen te stellen en te kijken naar jouw reacties qua lichaamstaal.

Beter dan óf uit elkaar gaan óf bij elkaar blijven zonder dat je echt weet wat de reden hiervan is, maar je voelt je er in beide opties niet blij, gelukkig, tevreden over.

Eén ding is in mijn optiek zeker: er moet meerwaarde zijn aan een relatie, al heb je zo nu en dan een dip.

ieders eigen perspectief

Okay, deel 2 wat betreft 'eigen perspectief'.

Het is net als je een nieuwe auto wil gaan kopen, je ineens óveral dié auto ziet rijden... Het wordt dus direct 'lekker' in de praktijk gebracht.

Er is het eea gebeurd, waardoor het me extra duidelijk wordt gemaakt dat iedereen zijn eigen perspectief heeft en van daaruit ervan overtuigd is dat die juist is.

Op zich klopt dit ook wel. Als ik naar mezelf kijk, heb ik in feite eveneens mijn overtuiging, gebaseerd op mijn perspectief.
De pest is echter dat als dit perspectief geïntroduceerd wordt in iemand die altijd een geheel ander perspectief had, dit heel 'raar' kan zijn, zoniet anderen in het harnas kan werken.

Lastig, want de hamvraag is in dat geval:
Welk perspectief is nu 'waarheid'?

Kijk, ik vind dat iemands waarheid altijd diegene zijn waarheid ook is. Terecht of onterecht.
Wie bepaald wat DÉ waarheid is? Wie bepaald hoe het 'moet'?

Maar logisch is echter wel (ook weer terecht of onterecht) als iemand altijd een andere overtuiging heeft gehad vanuit het perspectief die ooit wás, en die overtuiging is in de loop der tijd veranderd en niet meer passend bij de overtuiging van de anderen van 'toen', dat dit als het ware de scheven schaats is..
Want 'huh? wat is er met hem/haar gebeurd? wat reageerd zij/hij raar!' <-- vanuit wélk perspectief precies???

Ik denk dat als de boel aan het escaleren is en men tot een punt van totale onbergip naar elkaar is gekomen, hier een goed en open en eerlijk gesprek over zou moeten komen. En met goed, open en eerlijk doel ik op respectvol naar álle partijen in dit gesprek. Geen frontjes vormen, iedereen zijn/haar zegje laten doen, open staan voor andere invalshoeken en niet alleen vasthouden aan die van jezelf (hoe lastig ook, want het uis tenslotte jouw overtuiging en waarheid, dus gevoelsmatig DÉ waarheid!)

Maar om dit te kunnen doen, is het wel 'noodzaak' dat iedereen geheel dicht bij zichzelf blijft, in ieder proces weer.
Het is en blijft een lastig en gecompliceerd geheel!

Oordelen

Iets heeft mij behoorlijk bezig gehouden afgelopen week. Namelijk: hoe iemand vanuit zijn eigen perspectief (ver)oordeelt.
Dat doen we allemaal, ik ook.

Iedereen heeft zijn eigen referentiekader waaruit men bepaalde dingen ziet en beleefd.
Dit kan een refenrentiekader die positief beleefd is zijn, bijv. een liefdevolle opvoeding. Maar ook een negatief beleefde referentiekader, zoals bijv. mishandeling. (met dit voorbeeld probeer ik niemand te raken!!!Dus mocht iemand dit wel zo lezen: aub niet doen, tis maar een voorbeeld)
Vanuit een positieve invalshoek ziet alles er toch anders uit, dan vanuit de negatieve invalshoek. Hiermee zeg ik niet dat een negatief beleefde referentiekader ook negatief is/voelt..

Okay... dit vereist uitleg...

Als iemand bijv. is mishandeld, is dit dus een negatieve refenrentiekader.
Van daaruit kan men op allerlei verschillende manieren gaan doen/handelen/voelen/denken...
Het kan zijn dat diegene zijn eigen kinderen gaat mishandelen. Maar ook het tegenovergestelde kan gaan plaatsvinden, dat diegene niet eens een standje durft te geven, uit angst om het kind pijn te doen.
Of een zeer beschermt kind kan zijn kinderen evenveel gaan beschermen tegen van alles en nog wat, maar tegelijk kan het ook juist heel vrij gaan opvoeden wegens de angst dat het kind niet tegen een stootje kan.

Iedereen acteert dus vanuit zijn eigen oogpunt, afhankelijk van zijn referentiekader.
Er is geen goed en er is geen slecht.
Hiermee zeg ik dus ook niet 'sla je kind maar, want ook jij bent mishandeld, dus het is ok'. Ik heb het puur over het perspectief en van daaruit oordelen.

Mensen weten vaak niet van elkaar en van te voren vanuit welk perspectief iemand iets doet en tóch worden deze zelfde mensen continue be- maar ook veroordeelt.
Best jammer, vind ik..

Mijn advies hierin: vráág naar de reden waarom iemand doet wat die doet, als je er een oordeel over hebt en deze ook (publiekelijk) uit.
Dit houdt niet per definitie in dat diegene dan ook moet gaan vertellen hoe de vork in de steel zit, want dat zou weer een vorm van verantwoording zijn...
Kijk naar jezelf en besef de reden waarom je oordeelt over de ander. Het zegt vaak meer over jezelf, dan over de ander.

Afslanken met je geest

Van de vele mensen die willen afslanken, lukt het vaak toch niet om het vol te houden
Is het overigens een kwestie van volhouden? Wat is hetr dat je vol 'moet' houden en is hjet niet zo dat zodra het woorden 'moeten' om de hoek komt kijken, mensen misschien wel tegendraads gaan worden?
Moet het een strijd zijn? Wat maakt het dat het ee strijd is?
Wat is de reden van al die overtollige kilo's? Waarom hou je ze vast?

Mensen wille vaak afslanken, terwijl ze niet echt weten waarom.. Dat is sowieso stap 1 die genomen moet worden.
Waarom wil ik afvallen?
Maakt slanker je zekerder? Vraag je dan af wat de reden hiervoor is.
Probeer iedere keer je argumenten af te pellen als en ui om zo tot de kern van je af willen slanken te komen.
Neem hierin ook de vraag mee dat als je eenmaal in maatje 38, in plaats van bijvoorbeeld 42 loopt, of je dan inderdaad zekerder bent of zijn er andere redenen die je onzeker maken?

Ik probeer nu niet te zeggen dat willen afslanken drogredenen zijn om je zekerder te voelen! Ik zeg wél dat voordat je start met afslanken je goed in het vizier moet krijgen wat je beweegreden is. Als je dit namelijk niet duidelijk hebt, is het onbegonnen werk namelijk.

Ik merk heel vaak dat er tal van onderliggende redenen zijn waarom iemand niet kan afvallen en niet alleen die 'dikke billen'.
Als iemand een hekel aan zichzelf heeft dan gaat dit vaak veel verder dan alleen willen afvallen.
Ik kijk dan echt verder dan die kilo's teveel. Want tuurlijk al het zo zijn dat als men eenmaal de overtollige kilo's kwijt is, diegene ook weer prettiger naar zichzelf in de spiegel kan kijken. Alleen voor hoe lang? Want dat slanke lijf gaat ook wennen, en dan?
Meestal komt het 'blééh-gevoel' over zich zelf dan vanzelf weer terug. Wat dan?

Ook wat betreft het afslanken wil ik verder gaan dan alleen de symptoombestrijding. Want ik zie louter kilo's kwijtraken als symptoombestrijding. Deze komen er of weer aan na verloop van tijd, of het is nooit voldoende om een tevreden beeld te krijgen.

Goed idee!!! Leuk cadeau!!!

Misschien een beetje 'lastig' voor sommigen om een cadeaubon voor een coach te geven voor iemands verjaardag. En toch... waarom niet?
Je zegt er niet mee "Zo, nou... jij bent niet wijs, dus hier, een cadeaubon voor een coach"


Wie wil er niet een keer gecoacht worden?
Iedereen heeft wel eens iets waar hij/zij tegenaan loopt, problemen mee ondervindt, vraagstukken over heeft...
Met deze bon zit iemand niet per direct 'vast' aan een coach (anders ook niet by the way!), maar kan wel kennis maken.

Goed initiatief en mooi gebaar! :

http://www.nationalecoachingbon.nl/index.html