Trap onder je hol!

Ik hoor best vaak mensen (waaronder ook therapeuten) zeggen dat men gewoon iets moet gaan doen om een patroon te doorbreken.
"Niet zeuren, gewoon doen!" De zogenaamde schop onder de hol..

Ik moet zeggen dat ik er over het algemeen geen voorstander van ben, maar dat het in sommige situaties zeker van toepassing kan zijn en is én dat het soms ook nodig is.
Maar..... Ik kijk toch ook naar een breder beeld. Pobeer ik hieronder uit te leggen:

Mensen die goed zijn in het voorzien van de noden van anderen, zijn vaak diegene die als kind volsprieten hebben ontwikkelt voor wat de ander nodig heeft.
Dit is vaak geen gave, maar wat als het ware is opgelegd door de ouder(s).

Niet om hiermee per direct dé schuld bij de ouder te leggen. Helemaal niet, want ook die ouder(s) zijn kind geweest van ouders en dié ouders zijn ook weer kind geweest, enz.
(de contextuele therapie!)

Er zijn verschillende zorgrelaties tussen ouder en kind:
- zorgend kind
- perfect kind
- kind dat kind moet blijven
- de zondebok

Dit zijn allemaal vormen van parentificatie, met als reden dat het allemaal in verbinding staat met de noden van de ouder waar het kind aan voldoet.
Uiteraard spreek ik hier alleen over 'gevallen' dat het een kant op is geslagen waardoor het kind in volwassenheid moeilijkheden gaat ondervinden. Het is logsich dat kinderen ook graag willen voldoen aan de noden van ouders en dit is ook ok zolang dit niet de ontwikkeling van het betreffende kind in de weg staat!

Het is zeer van belang dat men inziet dat wat er gebeurd in het huidige leven, in contact staat met wat er vroeger is gebeurd. Daar zit een link in het gedrag van nu. Tuurlijk heeft iedereen de mogelijkheid om te kiezen, daar ben ik zeer van overtuigd en zal ik ook altijd in mijn sessies naar voren brengen. Echter, vaak weten mensen niet wat hun eigen keus nu eigenlijk is. Toch lastig kiezen dan!
Dat komt dan over als gezeur, maar in werkelijkheid weten deze mensen het vaak echt niet...

Daarom des te meer van belang de rode draad te pakken te krijgen.
Wat maakt het dat bepaalde keuzes niet of niet juist gemaakt worden? Of hoe kan het dat je steeds in diezelfde patronen blijft vallen, terwijl je weet/voelt dat het beter is dit patroon te doorbreken?

Ik lees vaak 'tsjakka' verhalen dat mensen gewoon moeten doen! Nogmaals, klopt, alleen dé eerste stap zetten is vaak de moeilijkste. En niet de stap naar 'het doen!', maar de stap naar de herkenning van de patronen, erkenning naar zichzelf hierdoor.

Daar komt een hoop bij kijken, dat is niet even een knop die je zogenaamd kunt omzetten.

Ga ik hierdoor mijn cliënten zitten pamperen?
Nee, absoluut niet! Integendeeld! Betuttelen heeft compleet geen zin. Maar men betuttelt niet als er begrip is voor een situatie. Sterker, als er bégrip is, is er grip.
Ik ben de gids in hun bos van vraagtekens. Dit kan met zachte hand, maar tevens met een vrij confronterende hand.

Ben ik nu mezelf aan het promoten? Nee! Ik wil duidelijk maken dat er geen één lijn kan en mag zijn in hoe iemand zou moeten zijn, fo zich zou moeten gedragen, of eigenlijk IS.
Iedereen, ook ouders van ouders, van ouders van ouders, hebben hun historie, hun systeem waaruit zij komen. Dit kenmerkt iemand.

Het is dus onmogelijk om 'zomaar' te zeggen dat iemand iets gewoon moet gaan doen en dat de verandering dan vanzelf komt! Juist niet, want iemand is dan juist geneigd sneller in de zogenaamde comfortzone terug te kruipen en daardoor terug bij af te zijn.

Gemiste kans

Een gevoel van falen, waar wordt dit door veroorzaakt? Door jezelf, door wat iemand over of tegen je zegt, door 'simpelweg' het feit dat iets mislukt (is)?
Wat maakt iets een 'mislukking'? Sowieso, wat is de definitie van 'mislukking'? iets dat niet goed is gegaan
Maar ja... wie bepaald wat goed en wat niet goed is??
Lastig!

We kijken dan dus naar je sociale omgeving: je gezin van herkomst, je huidige gezin, je school, je vriendenkring, je familie, je sportclub...
Jee, dat zijn een hoop verschillende mensen met ieder hun eigen sociale omgeving, waaruit zij weer beelden van 'hoe het hoort' hebben doorgekregen.

Zo zie je maar, wie bepaald dat wat een mislukking is?

Gemiste kans... Dat vind ik persoonlijk beter klinken..Het haalt de lading uit de lucht en kansen zijn er zat! Het zegt niks over of het goed of slecht is, maar je hebt het 'gemist'. Net zoals je ook de trein kunt missen.
Okay, je komt later op je bestemming,maar je komt er wel!

Kijk, het is maar net hoe je tegen de dingen aan kijkt. Toegegeven, ook dat wordt er met de paplepel vaak ingegoten. Alleen iedere seconde van de dag heb je de mogelijkheid om keuzes te maken. Soms moet je gewoon doen, en kijken wat er gebeurd. Uit die comfortzone komen.

Griezelig? Jazeker, maar zie het als een uitdaging en niet als een beperking!

Maar... blijf bij jezelf!
Dan komen we automatisch terug bij het gevoel van falen en hoe dit gevoel tot stand komt/is gekomen.

Probeer op het moment dat jij vindt dat je hebt gefaald, echt dát gevoel in te gaan.Probeer even niet te denken, niet te relativeren, niet te rationaliseren, maar echt even naar het gevoél te gaan.
Wat is het eerste wat bij je naar boven komt? PATS! Dát stukje, pak het beet! Dáár zit vaak dé reden van jouw gevoel van falen!
Dat kan een opmerking van je vader zijn dat je het ook nooit goed doet , het kan een strenge lerares van de lagere school zijn geweest die jou iedere keer neerbuigend behandelde als je het juiste antwoord niet wist, een broer die je uitlachte als je in je broek plaste..Het kan van alles zijn, maar zeer waarschijnlijk is er iéts.

Is het gevoel ermee weg? Nee, niet direct, maar je hebt er een verklaring voor. Je hebt een link naar jouw gedrag, naar jouw gevoel. Het is tastbaar en niet meer zo 'duister'. En vooral 'het is niet jouw schuld'

Netwerkbijeenkomst De Klik

Hoe leuk zou het zijn als je aan het eind van een evenement iedereen kort ontmoet hebt. Je geïnspireerd bent en dat je onder het genot van heerlijk eten en drinken in de buitenlucht, mensen beter hebt leren kennen waarmee je de KLIK hebt ervaren.

De klik is de basis voor iedere relatie of samenwerking. Dat geldt in de liefde, vriendschap maar ook in het werk. Vanuit die eerste klik bouw je verder tot iets kortstondig of iets duurzaams.

Hoe:
In de vorm van een speeddate, ga je met behulp van inspirerende kaarten kort met iedereen praten. Vragen zoals: waar word je vrolijk van, hoe inspireer je jezelf? Na de speeddate is de gelegenheid om de mensen waar je een klik mee had tijdens de speeddate beter te leren kennen. Dit alles in een relaxte sfeer in het bos onder het genot van hapjes, drankjes en muziek.

Sfeer:
voeten in het gras
ontspannen
inspirerend
exclusief

De KLIK vindt plaats op vrijdag 8 juli in Zutphen van 13.00 uur - 17.00 uur, investering is € 35,00

Aan dit exclusieve evenement kunnen maximaal 20 mensen deelnemen, dus zorg dat je je snel inschrijft: http://www.de-klik.nl/inschrijven

Ontmoet ik je daar?

De KLIK wordt georganiseerd door Manou Burghout van In Sense en lokale partner Anouk van Duren van Welzijnspraktijk Zutphen. Klik op het logo voor meer informatie.

www.de-klik.nl

Groepspraktijkruimte

Joepie, eindelijk heb ik een vaste locatie elders dan mijn thuispraktijk!Dit, op de woensdagmorgen van 09.00 tot 13.00 uur.
Niet dat ik mijn thuispraktijk niet fijn vind, in tegenstelling zelfs! Maar dit is zo heerlijk om één ochtend in de week (nu nog, in de hoop tot uitbreiding) thuis de deur achter me dicht te trekken en 's middags weer thuis komen.

Grappig wel, want ik heb gekozen om zelfstandige te worden, met één van de redenen 'lekker thuis zijn'. En nu hunkerde ik naar een plekje buiten mijn huis.
Hierdoor dus duidelijk gekregen dat het mij vooral gaat om de vrijheid die ik ervaar! Die heb ik nu op ieder front, ook dus middels mijn praktijk elders, want daarvan geniet ik van de vrijheid dat ik niet gebonden ben aan de huiselijke sleur van eerst iedere keer de ruimte helemaal kinder- en huisdiervrij te maken. :)

Bovendien heeft mijn man op de woensdag zijn papa-dag en kan ik eigenlijk nooit echt lekker doorwerken. Als ik even ga plassen, voorbeeld, dan kleven er direct 2 kleine kindertjes om mijn benen 'optillen'... Hartstikke lief en snoezig, maar.... soms komt het dus niet uit.

Nu.... wat een vredige stilte is het hier op mijn nieuwe stekkie http://www.groepspraktijkvianatura.nl

Spreken vanuit kwetsbaarheid

Soms zeggen mensen iets vanuit hun eigen overtuiging en hebben niet in de gaten wat dit met iemand kan doen. Bewustwording is dan een verademing.
Dit kan op elk vlak zijn, het hoeft niet eens direct op de persoon te zijn.

Zelf heb ik wel eens een opmerking gemaakt, die bij iemand inslaat als een bom, terwijl de opmerking voor mij een hele normale uitspraak was (is).
Belangrijk is dat degene die gekwetst is, dit ook aangeeft. Maar ja, dat is niet altijd even makkelijk.
Jammer is dan wel dat degene die van niks weet en naar zijn/haar weten niks verkeerds heeft gedaan (ik in dit voorbeeld), ineens een boeman kan zijn.

Ook heb ik het uiteraard omgekeerd meegemaakt, dat iemand in mijn gevoel iets kwetsends heeft gezegd/gedaan en ik er niks over heb gezegd.

Het is zo 'makkelijk' om in de slachtofferrol te kruipen, omdat dit je ver van jezelf en je eigen tekortkomingen haalt en houdt. Het is vaak namelijk best lastig om in alle eerlijkheid naar jezelf te kijken, want het is niet altijd leuk wat je te zien krijgt.
In bovenstaand voorbeeld kan dat zijn dat ik te bang ben voor welke reactie ik krijg, dat ik niet erkent word in mijn geraaktheid en dat me dit nog meer kwetst.

Toch is het raadzaam om het wel te doen. Het is belangrijk voor de één om te zeggen dat iets hem/haar heeft geraakt en belangrijk dat de ander dit erkent.

Dan heb ik al direct de andere reden waarom men vaak niet in zijn kwetsbaarheid gaat en vanuit daar aan kan geven dat iets hem/haar heeft geraakt: Als de ander diens geraaktheid niet erkent, hebben mensen vaak het gevoel in totaal niet erkent te worden.
Ook vinden ze het vaak 'stom' van zichzelf, omdat ze eigenlijk heel onzeker over zichzelf zijn en zich voortdurend afvragen wat de ander dan we neit denkt.

En het 'leuke' is, dat je dit pas weet als je je kwetsbaar opstelt.
Zeggen wat iets met je doet, vragen wat de ander ervan vindt, enz.

En doe je dit en de ander walst inderdaad over je heen, zegt dit niks over jou, maar des te meer over de ander.
Niet dat die per definitie slecht is van de ander (ik spreek niet graag in termen als 'goed' en 'slecht' en 'verkeerd' en 'juist', dat is nogal etiketten opplakken terwijl iedereen uniek is en vanuit zijn/haar perspectief alles bekijkt en ervaart).

En juist als je het dan daarbij laat, zal de ander ook eerder wel in zichzelf gaan kijken, want jij hebt niks meer en minder gedaan dan je kwetsbaar opstellen.

Uiteraard versta ik niet onder kwetsbaar opstellen dat je iemand maar helemaal de huid vol scheld. Dat is reageren vanuit zwakte.
Kwetsbaar is vanuit je 'ik' praten, het bij jezelf houden, zeggen wat het met je doet en at je fijn zou vinden.
Dat is jouw stukje wat er mag zijn. Wat er eigenlijk moét zijn zelfs!

Probeer het maar eens en laat dan ook direct ruimte voor de ander. Maak er geen one-man-schow van. Jij hebt jouw grens, jouw zwakte, jouw onzekerheden, jouw gaven, jouw kwetsbaarheid, jouw sterkte. De ander ook!