Houden van met de juiste reden?

"Ik hou van je"...
Veel mensen zeggen het zonder er verder bij na te denken en veel mensen willen het graag zeggen, maar zeggen het niet...

Als er aan mensen gevraagd wordt wat de reden is dat ze van hun partner houden, kunnen ze het vaak niet beantwoorden.
Niet dat hier gelijk iets mis mee is hoor, want jeetje, abstracter kan haast niet..
Maar toch kan het meerwaarde hebben om het wel te onderzoeken.

Ik ben niet pro-Amerikaans, maar wat ik op zich wel goed vind is de gelofte die zij aan elkaar schrijven als ze gaan trouwen. (al is de reden misschien niet de reden waarom ik het zo goed vind...)
Ik vind het goed met als reden dat men er dus echt de tijd voor neemt om het te bekijken. Waarom hou ik eigenlijk van hem of haar?
En niet om zo tot de ontdekking te komen dat ze helemaal niet van elkaar houden (wat uiteraard ook ontdekt kan worden op die manier), maar om het zo uit te diepen en erbij stil te staan.

Ik merk dat één van de grootste redenen van houden van onder mijn cliënten is dat de partner de ander de moeite waard vind.
Nu zeg ik niet dat dit geen grondige reden is om van iemand te houden, alleen wel dat als dit dé rode draad van het houden van is, die persoon een blik op zichzelf dient te werpen. Dit, omdat er niks belangrijkers is dan 'eigen liefde'. Klinkt misschien wat truttig en zweverig, maar niks is minder waar!
Het eeuwenoude gezegde 'als je niet van jezelf houdt, kun je ook niet van een ander houden' staat hier gelijk aan.

Nogmaals, niet dat dit geen grondige reden kan zijn en als dit dé reden is, je uit elkaar zou moeten gaan! Dit zie ik nog steeds als een mooie meerwaarde en als iets fijns dat partners elkaar dus blijkbaar accepteren, respecteren, waarderen, enz.! Maar het zou niet dé reden moeten zijn. Het zou een aanvulling moeten zijn, zoals ik sowieso een liefdesrelatie zie.

Leer jezelf kennen, jezelf koesteren, jezelf lief hebben, van jezelf houden. Zie jezelf als prio nummer één! Hier is niks egoïstisch aan. Daarnaast, een gezonde dosis egoïsme is niet verkeerd!

Energiehuishouding

Hoe belangrijk is je energiehuishouding op je geestelijke gestel?
Héél belangrijk!
Waarom?

Zie onder dé uitleg (beknopt)

Er wordt altijd gekeken naar de draagkracht-kant en de draaglast-kant.
Aan de hand daarvan wordt gekeken in hoeverre jouw draagkracht de draaglast aankan.
Hoe beter je conditie, des te meer kun je lasten aan.

De draagkracht bestaat, zogezegd, uit de aangeboren conditie en verkregen conditie. Moeilijk iets te doen aan de aangeboren eigenschappen, maar wat wel te beïnvloeden, is de conditie. Dus scoort men laag aan de draagkracht-kant, is het aan te raden de conditie op te vijzelen. Dit kan middels een gepaste vorm van lichaamsbeweging, letten op voeding en door slechte gewoonten zoals roken of overmatig alcoholgebruik tot een minimum te beperken of ermee te stoppen.

De draaglast-kant is opgesplitst in 9 onderdelen ter beoordeling. nl:
- Voeding en voedingssupplementen
- Lichaams- en hersengymnastiek
- stress
- gewicht
- slaap
- lichaamshouding
- tijd
- ziekte
- overig (o.a. slechte gewoonten)

Degene die aan deze kant van de balans van de energiehuishouding veel aandachtsgebieden heeft, doet er verstandig aan hieraan te gaan werken.

Middels een zeer uitgebreide vragenlijst is het voor mij mogelijk een balans op te maken per persoon hoe het met diens energiehuishouding is gesteld. Zo kan er gekeken worden of iemand aandachtsgebieden heeft en wat precies de aandachtsgebieden zijn.

Het wordt zwart op wit weergeven, wat hopelijk zorg draagt bij het aanpassen van bepaalde patronen, de negatieve spiraal doorbreken als het ware.

Als men weinig tot niet veel draagkracht heeft, of veel draaglast, zit diegene niet lekker in zijn vel of kan bepaalde zaken toch minder goed verkroppen dan anderen waarbij de energiehuishouding optimaal is.

Je moet het zo zien;
Als alle energie naar bijvoorbeeld de stress in je leven gaat, kan deze zelfde energie ook niet nog eens naar leuke en goeie dingen in je leven. Of als men een continue verkeerde lichaamshouding heeft, kost dit ook enorm veel energie, welke dus ook weer nergens anders in gestoken kan worden.
Zodra je dus in kaart hebt waar jouw energie heen gaat, is het beter te vatten waarom je je soms zo voelt zoals je je voelt.
Wie weet eet je wel teveel, omdat een continue stress-factor je leven beheerst. Pak je die stress-factor niet aan, zal de kans op gewichtsafname kleiner en moeilijker te bewerkstelligen zijn dan dat je de stress-factor aanpakt.Maar dan is het dus wel handig en nuttig om te weten dat stress überhaupt je aandachtsgebied is.

De meeste onder ons weten wel wat hun aandachtsgebieden zijn, alleen is er een verschil tussen weten en wéten. Middels deze 'test' wordt het nog extra duidelijk en bevestigd.
En soms gebeurd het ook dat er eigenlijk niks mis is met iemand op de balans van de energiehuishouding. Dan kan uitgesloten worden dat daar iets aan mankeert en kan er naar een andere oplossing gekeken/gezocht worden.

Ik heb die zeer uitgebreide vragenlijst, dus mocht je bij het lezen van deze Blog behoefte hebben om deze toegestuurd te krijgen, mail dan naar : info@welzijnspraktijkzutphen.nl
Ik stuur je de vragenlijst toe, deze kun je weer ingevuld retour sturen naar mij. Ik maak dan een kosteloos beknopt overzicht van jouw draagkracht en draaglast. Mocht je dan nog behoefte hebben aan uitgebreider advies op de aandachtsgebieden, kan dit middels mailconsult. (wat voor mij circa anderhalf uur in beslag neemt en jij kunt het lezen wanneer het jou uitkomt)
Maar soms is het alleen al in kaart brengen van de aandachtsgebieden al alert-makend genoeg.

De kracht van jezelf

Oeh, wat klinkt dat weer 'zweverig', maar wat is het ozo waar! De kracht van jezelf

Okay, om het minder vaag te maken, probeer ik het uit te leggen.

Hoe dichter dat men bij zichzelf staat, hoe krachtiger men is. Met krachtig bedoel ik absoluut niet stoer of iets in dien trant. Juist vanuit iemands kwetsbaarheid is iemand super sterk.
Als je bijvoorbeeld 'nee' zegt, maar je vindt het vervelend wat men eventueel over je zou denken, bent bang dat ze deze nee stom vinden, je wilt graag gemogen worden, dan is deze 'nee' verre van krachtig.Je irriteert mensen er alleen maar mee, ze nemen de 'nee' niet serieus. Zeg je deze zelfde 'nee' echt helemaal vanuit jezelf, je realiseert wat de reden van deze nee is en het maakt je eigenlijk niet uit wat een ander ervan denkt, is het een krachtige 'nee' en zal eigenlijk bijna iedereen deze ook accepteren.

Om dichter bij jezelf te kunnen komen, zul je de kern van jezelf moeten (leren) kennen.
Hoe doe je dat?
Tsja.. dat gaat dus niet vanzelf.
Als je merkt dat je moeite hebt om antwoord te geven op wat de reden is dat je eigenlijk 'nee' zegt (om dit voorbeeld even aan te houden), zul je daar eerst naar moeten kijken alvorens je de 'nee' uitspreekt.
En dan is het uiteraard niet zo zwart/wit dat je dan maar 'ja' gaat zeggen. Er is ook nog grijs, dus zeg dan bijvoorbeeld: 'ik weet het nog niet, ik kom erop terug'.

Ieders kern is weer anders, alleen nooit minder belangrijk. De één heeft veel meegemaakt, de ander bijna niks. Maakt niet uit.
De kern is wie en wat je bent, dat is áltijd van belang!

Moeite om te weten, écht te weten, wie en wat je bent?
Ga dit uitzoeken!
Merk je dat je dit niet lukt, door welke ruis dan ook?
Vraag om hulp!
Als je dit niet belangrijk genoeg vind, des te meer reden om hier werk van te maken!

Leertherapie

Ik ben afgestudeerd aan de SPSO te Utrecht als psychosociaal counselor met als afstudeerrichting de contextuele therapie.

Tijdens deze studie deden we ook heel veel aan praktijk, zoals een aantal weekenden per studiejaar met een groepje studenten naar een locatie en daar een heel weekend counselen op elkaar. Dit aan de hand van casuïstiek, maar tevens het 'echte werk', dus echt mens eigen verhaal.

Daarnaast moesten we ook verplichte uren super- en intervisie volgen.

Uit beide bovenstaande onderdelen van de opleiding kwam per student heel veel naar buiten waaraan gewerkt moest worden om een goeie therapeut te kunnen en mogen zijn. Zoals eigen blinde vlekken, eigen verborgen agenda's, eigen valkuilen enz.

Om dié reden was het tevens een verplichting om minimaal 15 uur leertherapie bij een erkende hulpverlener te krijgen. Dit, om aan alles wat boven water was gekomen tijdens de weekenden de super- en intervisie beter en goed te belichten en er handen en voeten aan te (kunnen) geven.

Nou, wat wil ik nog meer zeggen, buiten het feit dat ik dus een superopleiding heb gevolgd?
Ik heb mezelf opgegeven als leertherapeut voor deze betreffende opleiding en ze zijn akkoord gegaan!
Ik ben dus vanaf nu ook leertherapeute voor de SPSO!
Studenten van deze opleiding kunnen dus bij mij terecht met hun vraagstukken.
Mijn normale tarief is 55,= euro per uur, maar voor studenten hanteer ik een lager tarief, nl 40,= euro per uur. En dit is vaak nog aftrekbaar van de belasting of kan (deels) vergoed worden bij een aanvullende zorgverzekering.

Meer informatie over wat ik doe, mijn werkwijze, mijn visie, mijn mogelijkheden op www.welzijnspraktijkzutphen.nl
Ik heb geen speciaal kopje op mijn site voor de leertherapie, omdat ik geen onderscheid tijdens consulten wil maken tussen cliënten.

Manipuleren vanuit verwijdering van jezelf

Manipulatief gedrag hoeft niet altijd op te vallen middels gemeen gedrag, boos gedrag, dominant gedrag, oid. Manipulatief gedrag kan ook middels juist heel lief doen (en zijn), jezelf als het ware opofferen voor de ander. Dit, omdat de ander in de schuld komt te staan als jij altijd maar geeft, geeft en nog eens geeft.
Dit lijkt heel mooi, attent, fijn, enz. en in de dop zal dit ook zeker wel bij de meeste zo bedoeld zijn, maar...soms is het niet zonder reden dat men dit doet.
Het zou zo moeten zijn dat iemand tegen een ander 'ik hou van je' zegt omdat diegene dit zo voélt, punt. Diegene hoeft er dan dus helemaal niks voor terug te horen/krijgen.

Kijk, we zijn allemaal kudde- en gezelschapsdieren, dus het is logisch dat we graag gemogen willen worden, dat anderen van ons houden, ons leuk vinden,ons mooi vinden, enz. Alleen is er een verschil tussen het fijn vinden en het nodig hebben.
Heb je het nodig, is het vaak een teken dat je het jezelf niet kunt geven. En wat de reden is dat je het jezelf niet kunt geven, loopt uiteen per persoon.
Wat mij alleen vaak opvalt is dat deze mensen ver van zichzelf, hun eigen gevoel, verwijderd zijn.
Als ik aan die personen vraag 'maar wat zou jij willen?' of 'wat heb jij nodig?', weten ze vaak geen of niet direct antwoord te geven.

Ik ben ervan overtuigd dat hoe dichter iemand bij zichzelf staat, hoe minder bevestiging die nodig heeft van anderen.
En als men minder bevestiging nodig heeft van anderen, zal die minder manipuleren, door bijvoorbeeld 'ik hou van je' te zeggen in de hoop en verwachting het terug te horen.
Nogmaals, niks mis mee als je het terug wilt horen, maar zeg je het om dié reden, is de insteek van het gezegde om de verkeerde reden.

Probeer dus de eerst volgende keer even erbij stil te staan wat de reden is dat je het zegt. En uiteraard niet teveel, anders gaat de spontaniteit eraan. Maar ik ben ervan overtuigd dat ieder 'normaal' denkend persoon in zichzelf wéét of die het zegt om iets terug te willen horen/krijgen en dit nodig te hebben of omdat die gewoonweg de behoefte heeft dit te willen zeggen.

Ieder zijn eigen proces

Ik keek gister naar 'Wie is de Mol' en op een gegeven moment ontstond er even een kleine irritatie bij de kandidaten op het moment dat diegene die het vuurwerk moesten coderen en geen bal van hadden gesnapt en er dus niks mee konden doen.
Degene die het vuurwerk de lucht in hadden geknald waren er zo van overtuigd dat het goed was gegaan en genoten ondertussen ook van de pracht en praal van het vuurwerk. Maar ja, die van niks wisten, dus die de code moesten kraken als het ware, schrokken zich wezenloos van de knallen, dus de eerste letters waren daarmee al verloren gegaan.
Iemand, ik weet ff niet meer wie, zei tegen de geïrriteerde "ja, maar wij wisten niet dat we namen moesten raden, we wisten niks" En daarna was het (gelukkig) ook goed.

Wat is nu mijn moraal van dit verhaal?
Dat ieder zijn eigen beleving heeft en daaruit en daarnaar handelt en dat dit vaak lastig is voor anderen om dit in te zien.

Zo kan ik doordat ik iets tegen iemand op een bepaalde manier zeg de onzekerheid van een persoon net aanraken, zonder dat ik dit weet. Die persoon reageert vanuit dié onzekerheid op zijn eigen manier die wellicht niet eender is als dat mijn reactie zou zijn vanuit mijn onzekerheid. Dat kan dan weer een reactie naar mij geven, misschien weer vanuit mijn onzekerheid.
En voor je het weet heb je de poppen aan het dansen, zonder dat er ook maar iets verkeerds is bedoeld.

Daarom is het ook zo belangrijk om dicht bij jezelf te blijven en te kijken naar wat opmerkingen ofzo doen met je en dat je kijkt en voelt naar hoe je hierop reageert.
Een mens is snel geneigd om alleen vanuit zijn eigen perspectief te kijken, zonder eigenlijk te weten wat die nu eigenlijk ziet.
Het leuke (en vooral goeie!) is dat als je dicht bij jezelf blijft, je daardoor de ander niet passeert in wie die is. Dit, omdat jouw eigen reactie puur is.
Als je handelt vanuit je onzekerheid,maar je bent hier niet eerlijk in naar jezelf, is dit toch minder puur.

Houdt niet in dat je te pas en te onpas moet aangeven hoe onzeker je bent, maar wél tegen jezelf!
En zodra je merkt dat dit een positief effect heeft, gaat die positieve bal rollen.
En stel dat het niet goed valt bij iemand, kun je ook eerder en beter inzien dat dit diens proces en niet die van jou is.