Wat is belangrijk?

Een bepaald probleem kan een manifestatie zijn van een ander probleem wat niet opgelost wordt/is.

Vaak worden bepaalde zaken die eigenlijk niet zo erg belangrijk zijn, heel belangrijk.
Je kunt jezelf afvragen en bij jezelf nagaan wat de reden is dat het je zoveel doet en jezelf vervolgens gaan straffen dat je je zoveel stoort aan iets wat eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is.
Maar je kunt ook proberen te kijken wat de reden is dat dit betreffende zaak je maar iet los wilt laten.

Een wel bekend voorbeeld:
Man op zijn werk blaft 'ineens' zijn collega's of personeel af.
Er wordt vaak hierover gezegd 'nou, volgens mij heeft die ruzie met zijn vrouw'. (of andersom uiteraard!)
Vaak is dit wel zo, althans... dat er iets anders, belangrijkers, rond diezelfde periode in diens leven gebeurd.
En vaak is met dit belangrijkere niets gedaan en dus suddert als het ware nog. Zolang dit is, zullen alle andere minder belangrijke dingen als iets veel groters gezien worden. En omdat men op dát specifieke vlak vaak wél het lef (ik noem het even lef, omdat het toch vaak met een bepaalde angst te maken heeft dat het belangrijke niet aangepakt wordt)heeft om er iets mee te doen, zal alle emotie (boosheid in dit geval) dáár naartoe gaan.

Belangrijk is dus om te besef te hebben wat eventueel over het hoofd gezien wordt. Het niet gezegde is vaak het belangrijks, zeg maar.

Hetgeen wat eigenlijk dus veel belangrijker is, dat 'moet' belicht worden.
Maar ook 'wat is de reden dat dit belangrijkere euvel niet aangepakt wordt?'

Wat ik hierboven al schreef, komt dit vaak vanuit een angst. Kan van alles zijn. Bijvoorbeeld: iets wat je dwars zit tegen de betreffende persoon niet zeggen omdat je bang bent dat diegene boos wordt, of erger, niks meer met je te maken wilt hebben.
Eigenlijk schuilt hierin de angst om afgewezen te worden. En dát stamt vaak weer af van het verleden. Dat je bijvoorbeeld als kind op je donder kreeg als je duidelijk maakte dat je iets niet wilde. Op je donder krijgen is een vorm van afwijzing.
Dit wil je niet. Als dit vaak genoeg gebeurd, ga je vanzelf niks meer zeggen waar je het niet mee eens bent, want dan kreeg je niet op je donder.
Dit kan dus een patroon worden, een overlevingsmechanisme.

En al ben je inmiddels volwassen, dit zit er zodanig in, dat je vaak niet meer in de gaten hebt dat je het überhaubt doet.

Belangrijk is dus om in te zien dat wat je deed toen je kind was, nu niet meer nodig is, want je wordt niet afgewezen als je aangeeft dat je iets niet wilt(het gedrag van een ander wat je dwars zit)
En wordt je dit wel, ben je nu volwassen om hierover te kunnen communiceren, wat je als kind niet (goed) kon.

En zodra je merkt dat dit positieve vruchten afwerpt, wordt je als het ware beloont ipv gestraft en kan het patroon doorbroken worden.

Uiteraard staat dit nu heel simpel.
Het vereist echter wel oefening. Maar tevens kracht om naar een periode te gaan waar je misschien niet echt meer heen wilt. Kracht om toe te geven dat sommige dingen helemaal niet leuk waren. Ook wat betreft een loyaliteit naar ouders vaak.
Toch is het mijns inziens noodzakelijk om iets te kunnen linken aan je gedragingen.

Heb je hier moeite mee, durf je dit niet alleen te doen: laat iemand je hierin begeleiden. Laat er een objectief licht op geworpen worden en de warboel van emoties ontrafelen.
Je hoeft je verleden niet te verloochenen om in te zien dat sommige gedragingen daar vandaan komen.

Resetten

Wanneer ga je over de scheef?
Wanneer is hetgeen je doet, niet acceptabel?
En ook niet onbelangrijk: wie bepaald dat?

Ik denk dat ieder normaal denkend mens altijd wel weet, voelt, als die over de scheef is gegaan. Maar goed, wiens scheef?
Is het dat je dan schaamte hebt, als je bijvoorbeeld onwijs boos bent geweest?
Is die schaamte er eerder bij een bepaald slag mensen en bij andere mensen heb je deze schaamte minder snel? Of is het een kwestie van de schaamte 'gunnen'? Dat de ene Tokkie zich niet snel zal excuseren voor zijn aso gedrag naar de andere Tokkie, omdat ze beide aso zijn. Wie buigt eerder?

En ook zoiets: Als je boos bent gemaakt door iemand die iets deed wat volgens jou niet door de beugel kon, je uit die boosheid en vervolgens blijft de ander kalm, zodat jij dégene bent die in zijn eentje over de scheef gaat, maar wél geboren doordat het getriggert werd door de ander. (volgen we hem nog?)

Wat is er eerder, het kip of het ei (alweer die kip en dat ei....)
Als de één iets doet, jij wordt getriggert, je reageert op die trigger en eigenlijk ga je over de scheef.. Wat dan?
Het beste is om even te resetten. Dat kan namelijk ieder moment van de dag.
Je merkt dat je (te) boos wordt en je zegt tegen jezelf "Ho, dat gaan we ff anders doen en wel vanaf NU".

Lastig he? Maar het kan!
Ieder gewenst moment kún je tegen jezelf zeggen dat je niet wilt reageren zoals je reageert.
Dit is toevallig een voorbeeld omtrent boosheid, maar kan net zo goed over juist over je heen lopen zijn.

Eigenlijk is reseten toepasbaar op iedereen en alles en ieder gewenst moment.
Probeer het maar eens.

Moeite hiermee?
Trek aan de bel!

Wiens waarheid is waarheid?

Ik heb al eerder een keer iets geschreven over een verwachting die je naar anderen hebt en teleurgesteld kunnen worden als dit niet gebeurd.

Teleurstelling is een verwachtingspatroon hebben, waaraan iets of iemand niet voldoet.
Is dit erg?

Als je er erge last van hebt, is dit niet fijn nee. Maar is het echt erg?
Ligt er uiteraard aan wat je precies verwachtte en wat je daadwerkelijk hebt 'gekregen'.
Kijk, enerzijds is de teleurstelling iets in jezelf. Tenzij je iets heb afgesproken en de ander komt dit niet na.
Maar ja... wat is de reden dat iemand dit niet nakomt?
Is dit terecht en zoja... vanuit welk perspectief?
Kijk, hoe ik tegen de wereld aankijk is niet dezelfde blik als die van ieder ander. Ik kan dan iets hartstikke terecht vinden, maar de ander niet.

Hoe ondervang je dit?
Eigenlijk heel simpel: door te vragen en door aan te geven.
Maar ja, als het zo simpel was geweest, wat is dan de reden dat er toch zoveel mensen teleurgesteld worden? Of moet ik beter zeggen: wat is dan de reden dat mensen niet goed communiceren?

Iedereen ziet het vanaf zijn/haar perspectief welke zijn/haar waarheid is. Dé waarheid.
Dus wat diegene logisch vindt, IS logisch.
Maar dat IS dus per definitie niet zo.
Mijn waarheid is anders dan degene die dit leest. Wegens andere opvoeding, andere leefomstandigheden, andere leefomgeving, andere noem het maar op!
Men denkt er vaak niet eens aan om iets bij de ander na te gaan.

En vaak is dit helemaal geen probleem, want iemands teleurstelling is ook immers niet iemands anders zijn/haar verantwoordelijkheid. Iemand stelt niet teleur, iemand láát zich teleurstellen.
Alleen dit communiceren is vaak hét probleem.
Hoe uit jij jouw teleurstelling?
Niks mis mee namelijk om te zeggen 'ik ben best teleurgesteld, want ik blablabla... verwacht' Men houdt het bij zichzelf, men communiceert dit.
Maar als je dit communiceert omdat je bijvoorbeeld een excuus verwacht... Tsja.. daar heb je hem al : 'verwachting'.

Mensen, communiceer en hou het bij jezelf.
Doet de ander niet wat je wilt, kun je dit aangeven, alleen hou het bij jezelf. Jouw waarheid hoeft niet iemands anders waarheid te zijn. Beide is geldend!

OPROEP VOOR EEN GOED DOEL!!

Momenteel, blame it on the Xmas spirit, ben ik (weer) bezig om iets op te willen zetten voor een 'goed doel'.
Namelijk: mensen die niet zoveel te makken hebben, toch hulpverlening kunnen bieden die hen vooruit zou kunnen helpen.
Dan kunnen sommige hulpverleners wel zeggen "als iemand écht geholpen wilt worden, kan die dat ook betalen " (helaas hoor ik dit toch zo af en toe). Ik ben het daar absoluut niet mee eens!

Denk bijvoorbeeld aan alleenstaande moeders in de bijstand. Deze doelgroep heeft echt niet voldoende geld om óók nog eens begeleid te kunnen worden door een coach. Okay, aanvullende verzekering...Maar, voor niks gaat de zon op mensen, want ook dát moet betaald worden en ook niet zuinig..!

Ik zou dus heel graag willen dat meerdere hulpverleners zich bundelen en bereid zijn om eens per week een paar uurtjes hulpverlening te bieden. Dit kan aan de hand van subsidie (al wordt tegenwoordig aardig geknabbeld aan de subsidies, dus de gemeente ziet me al aankomen...)of organisaties die willen sponsoren.
En, heel nobel en vooruitstrevend misschien: gratis!
Ik bedoel, ik wordt er echt niet armer van als ik 2 uurtjes in de week op een avond mijn hulpverlening bied. Ik ben tenslotte niet voor niet in deze branche gerold. Ik zou er geen full-time vrijwilligersbaan van maken, want ook ik wil rondkomen. Daarnaast vind ik dat ik het ook verdién om betaald te worden, dat ben ik zeker waard. Maar 2 uurtjes per week even hulpverlenen zónder betaald te worden? Voelt goed voor mij.

Maar... niet iedereen is mij! En ik veroordeel ook niemand die er anders over denkt! Vandaar hoop ik dat er ook sponsoren aangetrokken worden.

Ik heb best een redelijk uitgewerkt idee (in mijn hoofd), nl:
- Iemand die een ruimte heeft voor een aantal hulpverleners en deze bereid is voor een paar uurtjes in de week beschikbaar te stellen.
- Verschillende hulpverleners, graag ook op verschillende manieren (denk aan counselors (ik), budgetcoaches, schuldhulpverleners, fysiotherapeuten, masseurs, acupuncturisten, rechtshulpverleners, enzovoorts.

Eens per week, ik denk aan een avond, een aantal uurtjes, ik denk aan ca 3 á 4 uurtjes, deze bovenstaande hulpverleners in één ruimte om daar mensen met weinig inkomen te kunnen helpen.

Reden gaat ook verder, waar de gemeente dan óók iets aan heeft! Namelijk, mensen in de bijstand lopen eerder vast. Niet omdat ze 'gekker' zijn, maar vaak zit men niet vrijwillig in de bijstand. Maar deze mensen lopen vaak wel in rondjes of tegen muren aan. Dit kán doorbroken worden, alleen daar moeten zij maar net de middelen voor hebben, die zij niet kunnen veroorloven.
De gemeente heeft uiteraard ook contacten met bepaalde hulpverleners, maar dit zijn vaak best grootschalige organisaties en daardoor toch vaker minder efficiënt.
Het heeft toch vaak veel met vertrouwen te maken. Zodra dit er niet is, kan er gecoacht worden tot de coach en cliënt erbij neer vallen, maar er zal geen vooruitgang geboekt worden.

Kan aan de cliënt in kwestie liggen, maar ook zéker bij de hulpverlenende instantie.

Dus, mensen, zie dit als een oproep:
ALLE KRACHTEN VERZAMELEN!!

Wie is bereid hierin mee te helpen? Kan als sponsor, kan als subsidieverlener, kan als hulpverleners, kan als ruimte'gever'. Ik kan het zo gek niet noemen, of men kan helpen.
Alleen al door mee te willen denken.

En uiteraard geldt mijn oproep voor Zutphen e.o.

Alvast mucho dank!

Goed bedoeld of toch niet?

Het valt me iedere keer weer op dat mensen altijd vergelijken, bagatelliseren, 'ja-maren'...
Niet doen!

Als ik zeg "mooie jurk heb je aan" dan maakt me dit écht niet uit dat deze in de uitverkoop was of al heel oud is.
Als ik zeg "Goh, da's ook vervelend dat je nu al 3 nachten niet hebt kunnen slapen omdat je kindje ziek is en 's nachts spuugt" hoef je niet te gaan vergelijken met andere ouders die een gehandicapt kind hebben en het daardoor jouws inzien vééél slechter hebben.

Nobel, maar niet doen! je doet jezelf te kort, je neemt jezelf niet serieus.

Ook andersom gebeurd het, dat mensen iets vertellen wat ze vervelend vinden, dat 'de ontvanger' zich geroepen voelt het 'teniet te doen'. Zal best wegens goeie bedoelingen zijn, om diegene te steunen, maar gebeurd dit ook daarmee?
Daarnaast twijfel ik soms ook zeer aan de goeie bedoeling, als ik eerlijk ben. Vaak wordt dit gezegd als tegenwerping als ze er feedback op krijgen.

Je kúnt appels niet met peren vergelijken!
De één ervaart dingen intenser dan de ander.
De één heeft over de linie van meerdere jaren vaker iets meegemaakt. Dan zal de gebeurtenis per keer niet zo schokkend (voor wie trouwens? Wie bepaald zoiets?) zijn, maar alles in totaal wel!

Als je zogenaamd in die gevallen iets wilt meegeven aan de ander, vráág dan wat je kunt doen in plaats van aannames maken en dan 'zomaar' iets zeggen. Hoe goed bedoeld ook! Júist als je het goed bedoeld kun je iets met déze feedback doen.

Maar, ook de categorie mensen die de ander 'iets willen bijbrengen'.. Mensen die iets klagen vinden, wat zij persoonlijk niet terecht vinden. Persoonlijk dikgedrukt, want nogmaals 'wie bepaald iets voor een ander?'

Tuurlijk, iedereen is mens en iedereen zal bovenstaand heus wel eens doen. Maar besef je dit! En áls je het dus beseft, doe iets met dat besef!

Relatieproblemen en hulp

Therapie voor relatieproblemen. Gezamenlijk of individueel?
Tsja... Ligt eigenlijk aan de problematiek binnen de relatie, alleen ben ik op zich voorstander voor individueel en daarna daar waar nodig nog gezamenlijk.

Als er relatieproblemen zijn, is dit vaak niet gebaseerd op één enkel probleem, maar vaak meerdere problemen bij elkaar. Ergernissen, onzekerheden, boosheid, angst, jaloezie. Het één staat vaak heel dicht bij het ander.

Om uit te vogelen hoe dit zit, vind ik het van belang naar béide individuen te kijken. Uiteraard doe je dit altijd, ook als bij gezamenlijke sessies. Maar toch, als er vaak problemen zijn, is dit ook weer vaak geinked aan communicatieproblemen. Dit is dan ook als ze gezamenlijk op consult komen. Tuurlijk, om dit goed in het vizier te krijgen, moét je kijken naar die communicatie om te achterhalen wát er precies aan schort.
Ik vind het alleen erg van belang om te kijken naar de kern van de oorzaak. Dus met andere woorden : de reden van het slechte communiceren, niet naar het slechte communiceren op zichzelf. Ook, maar dat komt later of tijdens het achterhalen van de kern aan bod.

De grondlegger is vaak een bepaald (negatief) zelfbeeld en dit is altijd individueel, dus per persoon.
Vaak zijn stellen samen toch anders, zeker als er problemen zijn, dan dat zij individueel zijn. Over angsten, over diepere gevoelens, over boosheden. Dit wordt minder snel geuit samen, dan alleen.

Ik ben zeker van mening om met elkaar door te gaan dat dit zeker wél geuit moét gaan worden, maar stapje voor stapje.
Ik kijk dus in principe liever éérst per individu en daarna als stel.

Maar.. als ik maar één van de twee in mijn praktijk heb, verwijs is ze erna liever door naar een andere relatietherapeut. Dit, omdat er anders toch met een 'valse start' wordt gestart. Ik kén namelijk de één al wel en dit zou mijn objectiviteit kunnen kleuren. Maar zéker ook de onzekerheid van de ander dat ik degene die ik al ken, misschien zou kunnen voortrekken.

Maar goed, dit is mijn visie. Dit is niet hoe het moét zijn of gaan. Ieder voor zich, zo verschillen hulpverleners allemaal van elkaar, wat maar goed is ook!

Ik had laatst een (leuke) discussie met een collega hulpverlener. Het ging over wel of niet voor oplossingen zorgen, of deze aandragen.

Nu hebben we beide een andere functie, dus het is een beetje appels met peren vergelijken, maar zeker wél leuk om hierover te brainstormen. Want, ook collega hulpverleners met dezélfde functie kunnen (en mogen!!!!) anders denken en vinden!

Ik persoonlijk ben niet van de oplossingen aandragen. Ik ben echter wel voor het aanreiken van tools en adviezen. Sommigen zullen dit al definiëren als het aanreiken van oplossingen.
Kijk, ik ben van mening dat als ik oplossingen aanreik,ik er dán voor zorg dat de cliënt zélf niet meer hoeft te gaan kijken voor eigen oplossingen. Sommige oplossingen liggen voor het grijpen, zo pal voor iemands neus. Als ik die aangeef, hoeven zij zelf niet meer naar voren te bukken om het zélf te pakken.
Tuurlijk zijn ze wel geholpen als ik het ze geef, alleen diegene zal niet leren in de toekomst om het zélf te kunnen doen.

Maar, ik heb het dan uiteraard echt over de zaken op het gebied van de geestelijke kwesties.
Bijvoorbeeld relationele kwesties. Als ik denk te zien en te voelen (want alleen daarin moet ik al heel voorzichtig zijn en géén aannames maken!!) dat iemand ongelukkig is in diens relatie, vraag ik of dit klopt. Als dit klopt, ga ik niet als oplossing aangeven "is uit elkaar gaan geen optie?"of "dit kun of moet je doen".. Nee, ik ga zo'n persoon zélf laten (leren) voelen wat voor hem/haar het beste is. Ik reik tools aan hoe iemand dit het beste kan (proberen te) doen, maar iemand meot dit zélf doen. Als ik dit oplos, leert iemand niet in een andere, soortgelijke situatie dit zélf te kunnen. Vaak is het een rode draad in iemands leven.
Juist doordat het een rode draad is, betekend vaak een patroon/gewoonte. De enige mogelijkheid om te te kunnen doorbreken is het zélf ontdekken en doen.
Ik gids hierin.

In deze tak van sport zijn er geen feiten, dus eigenlijk geen voor de hand liggende oplossingen.
Op het medische vlak ligt dit uiteraard anders.
Zo gaf deze betreffende collega als voorbeeld dat iemand met astma geen melk moet drinken. Dat IS een féit. Dán is een oplossing aandragen uiteraard wél zeer ok!!

Ik vind persoonlijk dat ik al te 'oplossingsgericht' bezig ben soms, alleen al door het aanreiken van tools. Dat ik soms wat vaker mijn mond moet houden en iemand helemaal compleet moet laten voélen, zélf..

Maar, wat ik het meest belangrijke vindt: de intentie van de hulpverlener!

Psychologische én anonieme hulplijn, waar ik consulent ben. Praten hélpt echt!

Voordelen:
• Je hoeft geen afspraak te maken, je wordt direct geholpen.

• Een telefonisch consult is een stuk goedkoper dan een consult in een praktijk, waar je al snel €80,- per uur betaalt.

• Geen lange intakegesprekken.

• Je belt de uren dat jij het moeilijk hebt, dit kan ook in de avonduren.

• Je spreekt hier met professionele gediplomeerde hulpverleners, geen vrijwilligers!

• Ieder probleem is bespreekbaar.

• Heb je een prettig gesprek gehad met een consulent(e), dan kun je zijn/haar boxnummer weer kiezen.

• Je bent en blijft anoniem, niemand weet, of hoeft te weten dat je hulp krijgt of zoekt.

• Er worden geen ellenlange dossiers over je aangelegd.

• Je maak het consult, gesprek, zolang als je zelf wilt.

• Je hoeft je huis niet uit voor een consult.

• Na een gesprek voel je je weer stukken beter!

• Gediplomeerde consulenten: Psychologen, Pedagogen, Lifecoachen, Poly-energetisch Therapeuten.

Hulp waarmee?
Rouwverwerking Heb je je geliefde, kind, vader, moeder, zus, broer, vriend, vriendin, kennis, collega, verloren en kom je er maar moeilijk overheen of wil je nog gewoon even over deze persoon praten. Even van gedachte wisselen?

Traumaverwerking Ben je, of was je het slachtoffer van geestelijk of lichamelijk geweld? Heb je een traumatische ervaring? Blijf er niet mee rondlopen, het is belangrijk met iemand hierover te kunnen praten en/of hulp te zoeken. Neem die eerste stap!

Autisme, Asperger, ADHD, ADD Heb je vragen over autisme, adhd, adhd, of add? Heeft een familielid of relatie een psychische aandoening, zoals bijvoorbeeld autisme, asperger, ppd nos, borderline en weet je soms niet meer hoe je moet reageren of waar je voor hulp terecht kunt?

Ongeneeslijke ziekte Bij ongeneeslijke ziekte gaat degene die de ziekte heeft door fases van ontkennen, aanvaarden, angsten etc, maar ook de personen om de zieke heen gaan door moeilijke fases.

Relatieproblemen Heb je relationele problemen? Verdriet na scheiding. Problemen na het verbreken van een relatie? Liefdesverdriet? Ervaar je seksuele problemen? Bij onze consulenten kun je ook terecht voor relatietherapie. Ga je vreemd, of gaat je partner vreemd, of heb je een relatie met iemand, die vreemd gaat?

Gezinsproblematiek Zijn er in jou gezin problemen en/of ruzies waar je niet uit komt? Voel je je vaak eenzaam of onbegrepen? Verdriet rond dementerende ouders.

Depressie, Postnatale-depressie, Chronische depressie. Vind je het lastig die eerste stap te nemen en toch te besluiten tot therapie? Het kan je zoveel verder helpen, neem die stap!

Discriminatie van huidskleur, geslacht, cultuur of geloof? Dan is het fijn dat iemand met je meedenkt en meevoelt.

Werk-gerelateerde problematiek, loopbaanadvies. Ervaar je problemen op je werk, met collegae? Kun je de werkdruk niet (meer) aan? Verlang je naar het weekend en is je zondag al beladen, doordat 'de maandag' boven je hoofd hangt? Heb je een Burn-out?

Eenzaamheid, veel mensen dreigen te vereenzamen, hoe kom je uit je isolement. Onze mental-coachen kunnen je een heel eind op weg helpen.

Gewicht en afslanken. Gewichtsproblemen? onze gewichtsconsulenten staan voor je klaar. Een persoonlijke coach is niet alleen weggelegd voor filmsterren.

Onder de loep

Veel mensen kijken naar anderen. Hoe een ander denkt, doet, voelt, enzovoorts.
Mensen worden vaak onzeker over hetgeen de ander over hen denkt. Dit wordt dan niet nagevraagd, maar er worden aannames gemaakt. Vaak op een manier hoe diegene zélf naar zichzelf kijkt. Diegene gaat zich dan aanpassen, maar waar aan precies? Aan een wens hoe die zelf wilt zijn, hoe die dénkt dat de ander graag zou willen hoe die is?
Iemand gaat dan kronkelen en draaien om te zijn wie die niet is en zal mensen die écht bij hem passen ook helemaal niet meer aantrekken, want 'wie is die dan?'

Wat is al schreef: vaak komt dit voort uit een eigen zelfbeeld, waar men niet tevreden over is.
Dan de grote 'waarom'?
En dan vervolgens 'wat eraan te doen'?

Als je een minder goed beeld van jezelf hebt, kun je twee dingen doen:
- jezelf onder de loep nemen en kijken hoe je wel wilt zijn en jezelf hierin aanpassen/veranderen
- jezelf accepteren hoe en wie je bent.

Kijk, het laatste lijkt het meest beste, want zelfacceptatie is waar het vaak om draait.
Klopt, maar.... stel dat je hier écht niet tevreden mee bent en/of wilt zijn?

Als ik naar mezelf kijk, ben ik echt niet tevreden met de overgebleven kilo's van de zwangerschap die zo aan mijn romp en kont/heupen blijven kleven.
Echt niet tevreden dus!
Ik kan dan mezelf proberen te accepteren in hetgeen ik nu ben. mét de kilo's. maar dat wil ik helemaal niet!
En niet alleen omdat het me onzeker maakt omdat ik me te dik voel en 'wat denkt de omgeving ervan'? (ook hoor, moet ik eerlijk bekennen, ben ook maar mens). Maar tevens omdat ik dit helemaal niet mooi vind. Daarnaast is het niet gezond! Ik hijg als en oud paard, mijn knieën doen zeer als ik teveel beweeg. Niet goed!

Dus in dat geval kies ik toch voor optie 1.

Alleen, wat ik bij optie 1 ook duidelijk schrijf: 'neem jezelf onder de loep'. Jezélf dus! Dus niet een ander die je graag zou willen zijn, nee, jezélf!
Wat is haalbaar, wat is de reden, is het reëel, enzovoorts.

Kijk, een maatje 36 zal ik niet halen. Ha, zelf 38 wordt me te lastig. Maar jeetje, 40 moet lukken!

Maar... wil je jezelf veranderen omdat je dénkt dat een ander dit zou willen?
Vraag het na, klopt het en waarom? Vaak is het niet eens zo dat men over jou denkt zoals jij denkt dat die over je denkt! Dit is vaak je zelfbeeld!!
Maar als dit wél zo is, dus dat de ander jou inderdaad niet goed vindt zoals je bent, kijk dan eveneens naar wat haalbaar is, wat reëel is, wat de reden is. En probeer dan héél dicht bij jouzelf te blijven staan. Hoe voelt dit dan? Ben je het ermee eens? Vind je het ok dat iemand jou eigenlijk niet accepteert en wie en wat je bent? Vaak is het alleen al op die manier ernaar kijken voldoende om te realiseren dat dit helemaal niet goed voelt!

Voel!
En maak aan de hand dáárvan wel overwogen keuzes!

Best lastig!

De lat te hoog?

Is vroeger de lat altijd te hoog gelegd, door welke oorzaak of om welke reden dan ook, zul je dit vaak ook in je volwassen leven blijven doen.
Dit kan dan resulteren tot overspannenheid en zelfs tot een burn-out.

Verschillende redenen kunnen er zijn om die lat te hoog te leggen.
Neem bijvoorbeeld iemand met dyslexie. Als dit nooit echt is geconstateerd, wat vroeger minder snel gebeurde dan gelukkig hedendaags, dan moet een kind continue blokken om mee te kunnen met de rest van de klas. Dit kind kan een voortdurend gevoel van falen hebben, omdat het vaker niet dan wel lukt om dezelfde resultaten te behalen.
Als ouders er dan ook nog eens bovenop zitten, zal het kind nog meer van zichzelf eisen.
Er is in dit voorbeeld tevens geen begrip, geen erkenning. Dus én de lat te hoog leggen én hier niet gezien in worden, kan dan eidigen in een continue strijd leveren, wat zeker voor een kind veel te vermoeiend is. Een kind kan een hoop hebben, dus op dat specifieke moment zal het misschien nog niet eens zo schadelijk zijn. Maar op langer termijn des te meer.
Het wordt ten eerste een patroon, zie dat maar later te doorbreken op latere leeftijd.
Het wordt op den duur ook door de omgeving verwacht dat het kind, wat opgroeid tot volwassene, dit blijft doen.
En om later door te hebben dat de overspannenheid, de paniekaanvallen, de hyperventilatie, de angsten, (of waar het dan ook tot resuleert) voortkomt vanuit iets dat eigenlijk is ontstaan door een toen verwaarloosde kijk naar het kind en zijn dyslexie...
En tuurlijk is het niet alléén dit opzichzelfstaande dé oorzaak. Gaande weg komen er dingen bij. Maar,.. ik ben ervan overtuigd dat dé kern van al die dingen, die in de loop der tijd ook worden ontwikkeld door/in dit kind en waarvan het kind last kan hebben, daar is begonnen.

Moraal van dit verhaal?
Als je zelf last hebt van bovenstaande klachten, onder andere, kijk dan niet alleen naar het nu. Ook, want je met er NU mee dealen. Maar je blijft een strijd leveren als je niet onder de loep neemt wat er je hele leven is gebeurd en ontwikkeld.
Dit hoeft dus helemaal geen slechte jeugd te zijn! Soms zijn het helemaal geen erge dingen die ervoor zorgdragen dat je later klem komt te zitten.

Ken je dat? Dat je verder wilt, maar je kunt het gevoelsmatig niet?
Dan blijf je hangen in een emotie, want vaak heeft hetgeen waar je gevoel over gaat helemaal geen écht contact meer met het hier en nu.

Dit komt vaak doordat je er geen erkenning voor hebt gekregen. Maar ja,... maakt dat je dan afhankelijk van de erkenning die je 'moet' krijgen van anderen?

Kijk, we zijn allemaal 'groeps'dieren, dus ja, tot een bepaalde hoogte ben ik er zeker van overtuigd dat we het niet allemaal alleen kunnen.
Dus hoort daar erkenning ook bij.
Ik ben voorstander dat je eerst de erkenning aan jezelf moet geven, maar ja.. laten we eerlijk zijn: die van een ander is óók érg fijn!
Daarnaast, het wordt wel één grote one-man-show als je het continue allemaal alleen moet doen.

Ik denk dat dus het echte blijven hangen in een emotie komt, doordat er iéts ontbreekt.
Dit kan óf de erkenning van jezelf aan jezelf zijn, maar dus ook de erkenning van de ander.
Zodra het om de erkenning van de ander gaat, gaat dit vaak over situaties waar die betreffende ander een zeer belangrijke rol speelt. Dus het kan net zo goed een 'vergeten' kennis zijn die je een keer zeer heeft gedaan. Dan kan bijvoorbeeld je partner de erkenning geven, maar dat zal het em niet doen. Het moet dan dié 'vergeten' kennis zijn.

Maar ja.... negen van de tien keer krijg je dié erkenning niet. En dan?

Dan is het een kwestie van acceptatie. Acceptatie van het feit dat het niet mogelijk is. Acceptatie dat er soms momenten zijn dat je het oude zeer weer voelt en dat dit ok is.
Zodra iets geaccepteerd wordt, krijg het bestaansrecht. Zodra iets bestaansrecht heeft gekregen, IS het er en mág het er zijn. Een soort 'prima-gevoel' dus. En zodra dit 'prima-gevoel' er is, is het dus helemaal niet zo erg dat het er is. Dan is de emotie ook niet langer meer een naar gevoel en zal het niet in de weg zitten.

Klinkt eenvoudig?
Klopt, dat kán het ook zijn.
Maar...!! Voordat je dat het kúnt accepteren : Voél álles eerst! Doorvoel het!
Ben je ergens boos over? Wees het ook, laat dit toe.
Ben je ergens verdrietig over? Wees dat ook, laat ook dat toe!
En doorvoel zo iedere emotie die ermee in contact staat eerst. Pas dan kan het geaccepteerd worden, eerder heeft het geen zin om het 'zogenaamd' te accepteren, want dit is dan niet écht!

Spoken bestaan niet... of..?

Als je angstig bent, is dit altijd gegrond, moet je ertegen in gaan, moet je het negeren?
Tsja... veel opties hoe met je angst om te gaan.
Ik denk ook dat het bij iedereen verschillend is hoé ermee om te gaan. Zelfs per situatie gebonden.
Maar toch.. Ik ben echt voor het serieus nemen van de angsten. Het verteld je iets. Daar moet naar geluisterd worden. Pas al je er naar luistert kun je horen wat het precies te vertellen heeft.
De angst zélf hoeft namelijk niet gegrond te zijn, maar de oorzaak des te meer.
Soms staat de angst niet eens in verbinding met de werkelijke kern van waar het daadwerkelijk over gaat.

Kijk naar kinderen. Angst voor spoken onder het bed, terwijl de werkelijke reden tot het 'verzinnen' van deze angst voorkomt uit aandacht willen hebben. Dit komt dan weer voort uit bijvoorbeeld de geboorte van een zusje of broertje.
Dan kunnen ouders wel het spook wegjagen, wat al een goeie reactie is (er zijn ook ouders die simpelweg zeggen "er is geen spook, nu ophouden".<-- not my cup of tea), maar het zou ook 'onderzocht' kunnen worden. Ga 's na wanneer dit 'spookverhaal' startte. Lúister naar hét verhaal. Laat je kind ook vertellen óver het spook, echt, kinderen kunnen meer zeggen dat ouders vaak denken.

Ouders zijn vaak erg vermoeid, wegens het feit dat een kind de aandacht op die manier op zich vestigd. Begrijpelijk natuurlijk dat je dan helemaal geen puf heeft om 's avonds én het spook weg te jagen, én te luisteren naar wat je kind precies te vertellen heeft, én dan óók nog 's daarmee proberen te achterhalen wáár het allemaal precies vandaan komt. Maar! Als je de cirkel wilt doorbreken, zeg ik : doén!

Bekijk het dan op die manier, vanuit die invalshoek.
'Jij blij, kindje blij', is mijn motto!

Maar dit geldt ook bij volwassene, want als volwassene angsten hebben, is dit vaak ook een 'spookverhaal'.
Het hoéft dus niet zozeer om dié betreffende angst te gaan. Onderzoek waar het wél om gaat!

En wederom: lukt je dit niet alleen, schakel hulp in.
Soms is de kijk van een 'vreemde' al voldoende om het te kunnen zien.

Boekje promotie!

Leef!!

Mensen zijn geneigd om te vliegen, rennen. Alles moet perfect en volmaakt.
Overal moet er controle op zijn, er mag niks mis gaan.

Terwijl ik dit tik, merk ik dat ik al sneller begin te tikken..
Het liedje 'maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijk veel haast' van Herman van Veen lalt door mijn hoofd! (serieus)

Jeetje, wat een stress!
En? Helpt het? Om te haasten? Kom je sneller op je bestemming en zo ja? Hoe?

Laatst had ik iemand die enorm aan het bumperkleven was. In een woonwijk. Mijn kinderen zaten achter in de auto, want we waren op weg naar de crèche. Hij ook, bleek later.
Op de plaats van bestemming spreek ik de beste meneer aan. Ik gaf aan dat hij bijna in me zat. Hij keek me eerst erg verbaasd aan en vervolgens "ja, ik heb haast"... Ik vroeg hem of hij middels bumperen nu sneller was. Ik moest vanaf dat moment "mijn kop" houden. Ik heb maar heel irritant (ik geef het toe!) via mijn zoontje tegen hem gesproken : 'oh, wat een boze meneer' en 'da's toch ook niet netjes, ik heb een mond he, geen kop'

En halverwege de dag was ik nog boos.

Ook ik ga dus mee in deze trend van stress en boosheid!
Ik moet zeggen 'ging', want ik wil dit niet meer! Ik wil niet meer 'zomaar' boos zijn, of me 'zomaar' irriteren.
Via een collega hulpverlener (acupuncturiste)schijn ik hier goed licht op.
Juist wegens het feit dat ik zelf hulpverlener ben, vind ik het sowieso een vereiste om eens in de zoveel tijd jezelf eens goed onder de loep te nemen. Hoe kun je anders goeie hulp bieden? Daarnaast is het altijd bere interessant hoe andere hulpverleners te werk gaan. Eén grote en mooie leerschool in mijn optiek!
Geen blinde vlekken voor mij!

Kijk, ik denk dat iedereen dit wel eens heeft, niks mis mee. Maar je kunt me niet wijsmaken dat je je hier goed onder voelt.
Van continue mopperen, boos zijn, je dus eigenlijk niet lekker in je vel voelen zitten.

Grijp dit aan! Doe er iets aan!
Het leven is kostbaar genoeg in zijn onvolmaaktheid zoals hij is, maak het niet onvolmaakter en leef!!