Wat is belangrijk?

Een bepaald probleem kan een manifestatie zijn van een ander probleem wat niet opgelost wordt/is.

Vaak worden bepaalde zaken die eigenlijk niet zo erg belangrijk zijn, heel belangrijk.
Je kunt jezelf afvragen en bij jezelf nagaan wat de reden is dat het je zoveel doet en jezelf vervolgens gaan straffen dat je je zoveel stoort aan iets wat eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is.
Maar je kunt ook proberen te kijken wat de reden is dat dit betreffende zaak je maar iet los wilt laten.

Een wel bekend voorbeeld:
Man op zijn werk blaft 'ineens' zijn collega's of personeel af.
Er wordt vaak hierover gezegd 'nou, volgens mij heeft die ruzie met zijn vrouw'. (of andersom uiteraard!)
Vaak is dit wel zo, althans... dat er iets anders, belangrijkers, rond diezelfde periode in diens leven gebeurd.
En vaak is met dit belangrijkere niets gedaan en dus suddert als het ware nog. Zolang dit is, zullen alle andere minder belangrijke dingen als iets veel groters gezien worden. En omdat men op dát specifieke vlak vaak wél het lef (ik noem het even lef, omdat het toch vaak met een bepaalde angst te maken heeft dat het belangrijke niet aangepakt wordt)heeft om er iets mee te doen, zal alle emotie (boosheid in dit geval) dáár naartoe gaan.

Belangrijk is dus om te besef te hebben wat eventueel over het hoofd gezien wordt. Het niet gezegde is vaak het belangrijks, zeg maar.

Hetgeen wat eigenlijk dus veel belangrijker is, dat 'moet' belicht worden.
Maar ook 'wat is de reden dat dit belangrijkere euvel niet aangepakt wordt?'

Wat ik hierboven al schreef, komt dit vaak vanuit een angst. Kan van alles zijn. Bijvoorbeeld: iets wat je dwars zit tegen de betreffende persoon niet zeggen omdat je bang bent dat diegene boos wordt, of erger, niks meer met je te maken wilt hebben.
Eigenlijk schuilt hierin de angst om afgewezen te worden. En dát stamt vaak weer af van het verleden. Dat je bijvoorbeeld als kind op je donder kreeg als je duidelijk maakte dat je iets niet wilde. Op je donder krijgen is een vorm van afwijzing.
Dit wil je niet. Als dit vaak genoeg gebeurd, ga je vanzelf niks meer zeggen waar je het niet mee eens bent, want dan kreeg je niet op je donder.
Dit kan dus een patroon worden, een overlevingsmechanisme.

En al ben je inmiddels volwassen, dit zit er zodanig in, dat je vaak niet meer in de gaten hebt dat je het überhaubt doet.

Belangrijk is dus om in te zien dat wat je deed toen je kind was, nu niet meer nodig is, want je wordt niet afgewezen als je aangeeft dat je iets niet wilt(het gedrag van een ander wat je dwars zit)
En wordt je dit wel, ben je nu volwassen om hierover te kunnen communiceren, wat je als kind niet (goed) kon.

En zodra je merkt dat dit positieve vruchten afwerpt, wordt je als het ware beloont ipv gestraft en kan het patroon doorbroken worden.

Uiteraard staat dit nu heel simpel.
Het vereist echter wel oefening. Maar tevens kracht om naar een periode te gaan waar je misschien niet echt meer heen wilt. Kracht om toe te geven dat sommige dingen helemaal niet leuk waren. Ook wat betreft een loyaliteit naar ouders vaak.
Toch is het mijns inziens noodzakelijk om iets te kunnen linken aan je gedragingen.

Heb je hier moeite mee, durf je dit niet alleen te doen: laat iemand je hierin begeleiden. Laat er een objectief licht op geworpen worden en de warboel van emoties ontrafelen.
Je hoeft je verleden niet te verloochenen om in te zien dat sommige gedragingen daar vandaan komen.