de kunst van loslaten

Het is goed als je iets heel graag wilt. Dat betekent dat je vasthoudend bent, doelgericht. Het houdt in dat je je zinnen ergens op hebt gezet en je ervoor zult vechten.
Alleen... soms heb je ergens geen zeggenschap over en heeft het niet zoveel zin om jezelf erin vast te bijten. Dan kan het zelfs gaan tegenwerken.

Er zijn heel veel mensen die geloven dat zolang je ervoor gaat, het je ook zal lukken om het te krijgen.
Ik ben niet één van hen.
Hiermee zeg ik niet dat ik snel op zal geven, alleen ik geloof in loslaten. Ik ben eerlijk als ik toegeef dat me dit niet altijd goed lukt..! Daarom noem ik het ook 'de kunst van loslaten'.

Waarom loslaten als je juist iets heel graag zou willen hebben?

Kijk, zodra je iets heel graag wilt hebben, zit dit in je hoofd. En het gaat er eigenlijk niet meer uit, totdat je het ook daadwerkelijk hebt. Dat kost energie. Dat geeft niks, tenzij het je energie geeft. Als je er niks voor terug krijt, geeft het je dus geen energie en dus kost het je alleen energie.
Uiteindelijk levert dit je niks op. Sterker, al die energie die het je kost, kun je niet in iets anders steken. En ik ben ervan overtuigd dat er zoveel andere dingen zijn die ook zeer belangrijk zijn, maar die je dus niet die aandacht en energie kunt geven, omdat de energie al naar iets anders gaat.
Dat is even helemaal niet erg, anders zou ik met andere woorden zeggen dat je snel op moet geven. Alleen op een gegeven moment is het wel van belang dat je in moet gaan zien dat andere dingen verwaarloosd worden. Als dit echt vormen aan gaat nemen, kun je zelfs spreken van een obsessie. Het doel wordt voorbijgestreefd dan.

Wil je iets graag hebben, is het dus ook van belang om er even je aandacht niet al te veel op te richten.

Simplistisch voorbeeld:
Iedereen (ben ik van overtuigd)kan wel eens niet op een naam komen. Je denkt, je denkt, je maalt, je maalt en die naam wil maar niet bovenkomen. Soms kun je er gewoon niet eens van in slaap komen!
En eigenlijk altijd komt ineens de naam boven, op het moment dat je er even niet mee bezig bent.
Herkenbaar?? Vast wel!Nou, dat bedoel ik dus!

En het mooie is, dat door er afstand van te nemen, dus het loslaten, bekijk je het altijd even vanaf een ander perspectief. Dit kan dan dus ook inhouden dat je merkt, ziet, voelt dat hetgeen je zo graag wilde, misschien helemaal niet zo belangrijk is. Dit zie je vaak niet op het moment dat je als het ware in een tunnelvisie zit.
Dan is de strijd meer verslavend dan het doel.

En de kunst van loslaten is niet het compleet aan de kant schuiven (lees 'vluchten'), maar dus de afstand ervan nemen die nodig is om even frisse energie te krijgen.

Het perfecte imperfecte

Herken je jezelf hierin: alles, maar dan ook alles, goed willen doen..
Een goeie moeder/vader, een goeie echtgenote/echtgenoot, een goeie werkgever/werknemer, een goeie kok/kokkin, een goeie grappenmaker, een goeie gesprekspartner, slim, humor hebben, serieus kunnen zijn, weet van aanpakken, en ga zo maar door.
En als je een keer niet zo hoog scoort als je zou willen, je hier echt wel mee kunt zitten..

Ik denk dat een hoop mensen nu zullen zeggen/denken "nee, ik weet ook wel dat dit niet kan". Maar toch...de meeste die ik spreek die dit denken, hebben toch een grote criticus in zich. Er is namelijk een hele kloof tussen iets weten en iets wéten..
Het verschil is het bedenken en het voelen.
Denken kunnen we eigenlijk allemaal, zeker in deze tegenwoordige maatschappij.
Voelen is daarentegen een ander verhaal.

"ik denk dat ik me rot voel" .........

Wat kun je hieraan doen, mocht je dit herkennen?
In mijn optiek veel.
Alleen wil je dit ook?
Veel mensen zeggen een ander soort leven te willen leiden, alleen puntje bij paaltje gebeurd dit niet, omdat zij het zelf tegen houden.
Dit is best logisch, want dit is het leven dat je al zolang kent. En zeker als je een grote criticus bent, valt het niet mee om tegen jezelf te durven zeggen dat je niet tevreden bent!!
Dan wil je niet in de categorie 'zwak' horen. En helaas vinden heel veel mensen zichzelf zwak als zij toegeven, zowel aan zichzelf als aan de buitenwereld, dat zij iets niet helemaal kunnen en om hulp vragen.
Dus, als eerste toegeven dat je niet perfect bent.
Bekijk het vanaf de eventueel perfecte kant, want je hebt jezelf herkent in het alles goed willen doen. Dan hoort 'hulp vragen' er dus ook bij.. Zo goed mogelijk om hulp vragen.
Toegeven dat je iets niet weet, dat je iets niet kunt, daar is lef voor nodig! En lef is alles behalve zwak!!

Start met jezelf vanaf een andere invalshoek te bekijken, alsof je jezelf voor het eerst ziet. Probeer dit zonder (ver)oordeel te doen, alleen aan de hand van feiten die je ziet. Bijvoorbeeld door in de spiegel te kijken en te constateren wat er feitelijk te zien is.
Blond haar, groene ogen, donkere wenkbrauwen, ronde,brede neus, volle lippen, kuiltje in kin, moedervlekje bij linkerslaap, .. Dat is iets wat IS. Probeer dit langzaam aan met alles te doen, aanschouw zonder dit te categoriseren. Zonder er een label of etiket op te plakken. Probeer er op die manier te ZIJN, zoals je ook BENT.
Stapje voor stapje.
En als je oordeelt, oordeel dit dan niet. Laat het er zijn.

Voel hoe dat voelt. Ik durf je bijna te garanderen dat dit zo lekker voelt, zonder druk, gewoon, zoals het bedoeld is.

"En dan?"
Zover moet je nu nog helemaal niet denken!!

Zelfbeeldverbetering

Bijna altijd... nee.. altijd gaan problemen in 'relatie tot' over het zelfbeeld dat iemand heeft.
Met 'relatie tot' doel ik op alles waarmee een mens tot in relatie staat. Dus een liefdespartner, een broer, een zus, een moeder of vader, een werkgever of werknemer, een hond, een kind, voedsel, ga zo maar door.
Ik heb al eerder geBlogt dat ik me tot relaties richt om die reden.

Maar, verder uitgeplozen staat dit dus altijd in verband met het zelfbeeld dat iemand heeft.
Ik krijg dan vaak de vraag 'ben ik er dan verantwoordelijk voor?' Ja, althans, voor jezelf. Dus ook voor jezelf in een betreffende relatie.
"Maar hij is vreemd gegaan!" Klopt, alleen dit doet iets met jou en wat dit met jou doet, zegt iets over jou. Je kan er namelijk alle kanten mee op.. of correctie, we gáán er alle kanten mee op. Eigenlijk kunnen we er maar één kant mee op : de kant die voor dit betreffende individu goed voelt!
Die kant is voor iedereen namelijk verschillend.
De één zal er niet mee zitten dat partner is vreemd gegaan, de ander zit in zak en as bij het idee alleen al..

Zo hoor ik soms ook van cliënten die bij een weerbaarheids- of assertiviteitstraining zijn geweest dat ze bijvoorbeeld moeten leren om geen mensen voor hen in de rij te laten gaan. Mij lijkt dat dit per persoon verschillend is. En niet alleen de persoon die iemand voor laat, maar tevens degene die zelf voor gaat. Ik kan me er inderdaad boos over maken, maar mijn partner dus helemaal niet. Moet hij dan ineens ingrijpen terwijl zijn basis-ikje zegt 'maakt niet uit'?
Dan wordt mijns inziens het doel voorbijgeschoten.

Het doel..
Je leert alsmaar, iedere dag. Wat je vandaag mee maakt, kan je weer opnieuw uit balans brengen.
Jezelf zijn wordt er dus niet makkelijk op daardoor want je beeld over jezelf veranderd continue. Maar je basis is wel constant. Die heb je toen je geboren werd en die is nu nog steeds. Dus het doel is in mijn optiek : het bij de basis van jou ik blijven. En die ik is voor iedereen weer anders.

Zelfbeeldverbetering zie ik als een beter beeld krijgen van de basis wie je bent, zodat je in elke situatie altijd bij jezelf kunt blijven en achter jezelf kunt gaan staan. Ook als er iets gebeurd wat je veel zeer doet, wat je verschrikkelijk teleurstelt of je onwijs boos maakt. Dat je naar je basis kunt gaan om van daaruit te kunnen kijken wat er eigenlijk gebeurd, wat het is dat je raakt, wat je zou willen of juist niet en van daaruit handelen, een keus maakt die bij jou als individu past en hoort.

Levensvraag

Mensen zijn sterfelijk.. En doordat mensen sterfelijk zijn, komen er op bepaalde momenten in een mensenleven bepaalde vragen. De zogenaamde levensvragen. Deze kunnen soms best filosofisch en melodramatisch zijn..

Kijk, als kind heb je hier over het algemeen geen last van (tenzij je als kind zijnde al de nodige ellende hebt meegemaakt en daardoor eerder 'volwassen' bent/voelt/moet zijn)
Maar even doorgaans is een kind een vrij en blij individu. Heeft nog nergens echt weet van, omdat het simpelweg nog niet van alles heeft meegemaakt.
Maar al gaandeweg in een mensenleven maak je het eea mee. Je wordt eens ziek, je mag iets niet wat je graag zou willen, je verliest iets of iemand (van kauwgombal tot een oma die overlijdt), je wordt teleurgesteld... ga maar door..
Daar wordt je door gevormd. Van alles wat je meemaakt.
Je wordt ouder, de mensen om je heen eveneens.. Dus er overlijden mensen,je krijgt wellicht zelf kinderen..Je schuift een generatie op.

Dit alles zet je aan het denken. Beter zou zijn 'aan het voelen' maar in de maatschappij zoals deze momenteel is en is geweest, staat denken toch nog boven het voelen.
Dat geeft op zich helemaal niks, uiteraard, alleen als je maar denkt, en denkt, en denkt... dat denk je bepaalde dingen 'dood'. het zogenaamde 'dood-beredeneren'. Je raakt steeds verder van je eigen ikje verwijderd, je identiteit.. Er moet zoveel, er mag zo weinig..

Maar... is dat zo?? Mag er inderdaad zo weinig of is dit iets wat jij jezelf hebt aangeleerd, door de jaren heen? Ben je niet een beetje te kritisch geworden door alles wat je hebt meegemaakt> Of kan ik beter zeggen 'bang' voor wat er allemaal is gebeurd en je is overkomen?

Ga eens voelen, ook op de momenten dat je denkt, of júist om de momenten dat je aan het denken bent!
Leg een hand op je buik, voeten op de grond en ga voelen!
Ik ben ervan overtuigd dat als je dit vaker doet, de levensvragen die je hebt, beantwoord worden. Door... jouzelf!