Levensvraag

Mensen zijn sterfelijk.. En doordat mensen sterfelijk zijn, komen er op bepaalde momenten in een mensenleven bepaalde vragen. De zogenaamde levensvragen. Deze kunnen soms best filosofisch en melodramatisch zijn..

Kijk, als kind heb je hier over het algemeen geen last van (tenzij je als kind zijnde al de nodige ellende hebt meegemaakt en daardoor eerder 'volwassen' bent/voelt/moet zijn)
Maar even doorgaans is een kind een vrij en blij individu. Heeft nog nergens echt weet van, omdat het simpelweg nog niet van alles heeft meegemaakt.
Maar al gaandeweg in een mensenleven maak je het eea mee. Je wordt eens ziek, je mag iets niet wat je graag zou willen, je verliest iets of iemand (van kauwgombal tot een oma die overlijdt), je wordt teleurgesteld... ga maar door..
Daar wordt je door gevormd. Van alles wat je meemaakt.
Je wordt ouder, de mensen om je heen eveneens.. Dus er overlijden mensen,je krijgt wellicht zelf kinderen..Je schuift een generatie op.

Dit alles zet je aan het denken. Beter zou zijn 'aan het voelen' maar in de maatschappij zoals deze momenteel is en is geweest, staat denken toch nog boven het voelen.
Dat geeft op zich helemaal niks, uiteraard, alleen als je maar denkt, en denkt, en denkt... dat denk je bepaalde dingen 'dood'. het zogenaamde 'dood-beredeneren'. Je raakt steeds verder van je eigen ikje verwijderd, je identiteit.. Er moet zoveel, er mag zo weinig..

Maar... is dat zo?? Mag er inderdaad zo weinig of is dit iets wat jij jezelf hebt aangeleerd, door de jaren heen? Ben je niet een beetje te kritisch geworden door alles wat je hebt meegemaakt> Of kan ik beter zeggen 'bang' voor wat er allemaal is gebeurd en je is overkomen?

Ga eens voelen, ook op de momenten dat je denkt, of júist om de momenten dat je aan het denken bent!
Leg een hand op je buik, voeten op de grond en ga voelen!
Ik ben ervan overtuigd dat als je dit vaker doet, de levensvragen die je hebt, beantwoord worden. Door... jouzelf!