In mijn praktijk maak ik heel vaak mee dat mensen kwetsbaarheid associëren met zwakte..
En dat, terwijl kwetsbaarheid juist heel sterk is.
Waarom is dat?
Als je jezelf kwetsbaar op stelt, houd dit in dat je heel dicht bij jezelf staat. En als je heel dicht bij jezelf staat, sta je als het ware zij aan zij met jezelf.
Jij bent wie je bent, je bent niet iemand anders. Als jij je in jezelf geloofd, voel je je sterk.
Iemand anders mag en kan wel iets anders denken en dat is ook helemaal prima. Maar jij mag en kan dit dus ook en dan is het eveneens prima.
Jezelf kwetsbaar opstellen is dus praten van uit jou en jouw persoon. Vanuit wat jij voelt, waarin jij geloofd, waar jij achterstaat, waar jij jouw meerwaarde uit haalt, waar jij gelukkig van wordt, enzovoorts.
Maar dat, dat lijkt vaak al een hele grote klus!
Geeft niks, maar waarom is het zo'n grote klus?
De meest grote reden die ik hoor, is dat als men zichzelf is, hij/zij eerder gekwetst kan worden.
Is dat zo??
Ik ben juist van mening van niet. Het is maar net hoe je eigen zelfbeeld, je eigenwaarde is.
En daar zit het vaak in! Wat is iemand zijn/haar zelfbeeld, heeft iemand voldoende eigenwaarde?
Het wordt mondeling vaak buiten zichzelf gelegd. Denk aan voorbeelden als “hij geeft mij geen aandacht,en dat heb ik nodig”. “zij zegt nooit dat ze van me houdt,dat maakt me zo onzeker.”
Dit impliceert dat je iemand nodig hebt om jezelf gelukkig te voelen.
Ik vind van niet. Dat iemand e aandacht geeft, zegt dat die van je houdt, is uiteraard mooi meegenomen! Een aanvulling. Maar je hebt het niet nodig!
Als je het nodig denkt te hebben, is dit een gat opvullen die jij zelf in jezelf hebt.
Geef jij jezelf wel voldoende aandacht? Hou jij wel voldoende van jezelf?
Kijk, het oude gezegde ' als je niet van jezelf houd, kun je ook niet van een ander houden', zie ik als waarheid van een koe!
Het lijkt misschien een dooddoener, maar het is het echt niet!
Als je niet van jezelf houd, kun je echt niet van een ander houden, niet voor een volle 100%! Je bent namelijk altijd een deel bezig met je eigen gemis..En die energie die je daarin steekt, kun je niet in de ander steken.
Zonde, want het is juist zo leuk en fijn om onvoorwaardelijk te kunnen geven! Zonder achterdocht, zonder er perse iets voor terug te moeten hebben, maar gewoon, zoals het is en hoort te zijn!
Iemand een kroel geven, omdat dit zo voelt op dat specifieke moment, omdat jij dit zo voelt en graag zo willen.
Doet iemand het dan niet direct terug, is dat dan ok, je hebt er geen verborgen agenda bij (de kroel terug willen krijgen).
Kan die ander daadwerkelijk niet terug kroelen, hoeft dit helemaal niks over jou te zeggen namelijk. Sterker, het zegt niks over jou! Het zegt iets de ander. Uiteraard kan het zeggen dat hij/zij je niet leuk genoeg vindt om terug te kroelen, maar dit hoeft niet per definitie te zeggen dat jij de moeite niet waard bent! Als jij jezelf de moeite waard vindt, dan ben jij ook de moeite waard! Jij bent het allerbelangrijkst voor jezelf namelijk!
Begrijp me, nogmaals, niet verkeerd, we hebben anderen nodig als aanvulling, als een verrijking van ons leven, maar niet om te kunnen leven. Dat is een groot essentieel verschil!
Zeggen dat je van iemand houdt, zeggen dat iets te raakt, simpel nee tegen iets zeggen omdat jij jezelf er niet goed bij voelt... Dat is kwetsbaarheid, dat is jezelf kwetsbaar opstellen. Dat is niet zwak, dat is sterk!
Posts
