Acceptatie of vluchtengedrag?

Accepteren dat een rot gevoel een rot gevoel is, maakt het niet minder 'rottig'.
Zodra je dat wél denkt, dan zit je niet in het accepteren.

De één heeft soms 3 dagen ervoor nodig om iets te kunnen accepteren en de ander een halve dag. Niet iedereen is nu eenmaal eender.
En ook niet ieder euvel is hetzelfde.
Daarnaast ben je als mens ook in een continue verandering, dus ook jij als mens bent de ene dag niet eender als de dag ervoor of erna.

Ik hoor vaak genoeg "Als ik me rot voel, pak ik een boek.'
Tsja... ik zie dit in de eerste instantie als vluchtgedrag en dus niet zozeer als acceptatie van het rotgevoel.
Ik zeg hiermee niet dat er alleen acceptatie is, als je je maar zo rot mogelijk voelt, alleen wel dat een rot gevoel dus niet fijn is en hoeft te zijn.

De sluetel is,vind ik, hoe dicht ben je bij jezelf?
Voelt het voor jou prima om je rot te voelen, kan dit al een beter gevoel geven. Het rot gevoel krijgt bestaansrecht, het mag er zijn.
Als het er mag zijn, ga je het dus niet uit de weg, of beter; dan hoéf je het niet uit de weg te gaan.

Ga je dus een boek lezen, om er dan maar niet aan te denken, is dit vluchten.
Maar ga je een boek lezen, omdat je als het ware niks beters te doen hebt en op die manier je 'rotgevoel' uit zit, zie ik het als accepteren.

Scheidingslijn is dus, maar zeker wel te herkennen!

Als je bijvoorbeeld liefdesverdriet hebt, kun je dit wel gaan negeren, want 'ik kan er toch niks aan veranderen'. Klopt! Alleen het komt zeker weten nog een keer op je pad! Je kunt dan beter door 'de shit' heen gaan, waardoor het later beter te hanteren is, zonder dat het een no-go-onderwerp wordt en je je ex niet meer onder ogen kan zien.

Het ik-zit-in-een-ballon-gevoel

Sommige hebben het gevoel in een ballon te zitten. Hiermee bedoel ik dat het lijkt of je niet naar buiten kunt gaan en anderen niet bij je naar binnen kunnen komen.
Je hebt als het ware een soort cocon om je heen gebouwd.
Dit doe je niet bewust en dit is ook niet wat je zou willen.

Ook kan het voelen als in een stolp zitten, of in een doosje.

Gevoelens die je hebt, kunnen niet zo goed verwoord worden en als dit wel kan, gebeurd er niks mee.
Anderen kunnen je niet helpen, meestal omdat ze niet bij je kunnen komen.

Dit kan zeer eenzaam en alleen voelen. (en nee, eenzaam en alleen zijn zeker niet hetzelfde!)

Vaak is het gevolg isolatie.

Dit alles komt meestal door een vorm van schaamte. En dan hoeft het echt niet in de vorm van rode-wangen-schaamte te zijn. Soms heeft men niet eens in de gaten dat ze zich ergens überhaubt voor schamen.
Sterker, meestal komt het voort vanuit een gewoonte, een patroon, zodat de schaamte niet eens bewust is. Pas door het erover te hebben, te graven naar de kern van iemands problemen vanuit deze geïsoleerdheid, komt men erachter dat er schaamte achter schuilt.

Waar komt die schaamte vandaan? Want vaak zijn de oorzaken echt niks om je over te schamen, zoals:
- mishandeling (zowel geestelijk als lichamelijk)
- verlaten zijn
- bedrogen zijn
Maar ook een strenge opvoeding, welke op zichzelf staand helemaal niet verkeerd hoeft te zijn. Echter, het moet wel passen bij het karakter van het kind. Is dit een fijngevoelig kind, hoéft er geen strenge opvoeding toegepast te worden. En juist de 'lastige' kinderen zijn vaak de fijngevoelige kinderen.
(en definieer 'streng', want ook daarover verschillen de meningen!)

Ook gedurende iemands leven gebeuren dingen. Dus al heb je met alles uit je verleden 'schoon schip gemaakt', hoeft dit dus niet in te houden dat je de rest van je bestaan stressvrij bent verklaard. Als er weer iets gebeurd wat ingrijpend is, is de kans zeker aanwezig dat dat stukje weer apart en opnieuw bekeken moet worden.
En dit hoeft zeker niet altijd met een counselor, als je het praten over bepaalde euvels 'zat' bent.

Wat belangrijk is, en wat ik bedoel te zeggen met deze blog, is dat zodra je het gevoel hebt in een ballon, stolp, doosje of iets soort gelijks te zitten, onderzoek dit! Zorg dat je het niet zover laat komen dat je geïsoleerd raakt.
Niks is gek of raar, jouw waarheid is voor jou dé waarheid en neem dit serieus!

Dicht bij jezelf blijven kan voor zoveel rust zorgen.
Afvragen wat je wel en zeker ook wat je niet wilt, dit aangeven. Maar zéker aan en tegen jezelf!
Een rustige nee komt veel krachtiger over dan een krampachtige nee. De omgeving accepteert en respecteert het ook eerder en beter.

Juist boos worden is een teken van zwakte. mensen die schreeuwen of geweld gebruiken zijn vaak de meest onzekere en machteloze mensen die er bestaan. Jammer toch wel.
Wat wel apart is, is dat het toch vaak gebeurd dat anderen doen wat zij dan 'zeggen', alleen dan wel gebaseerd op angst.
Dit brengt dan bij de 'gewelddadige' nog meer onmacht. M.i. omdat iedereen in de kern normaliter gesproken een goed mens is en dus wéét dat hetgeen wat die doet niet is zoals het zou moeten.

En toch, om die cirkel te doorbreken is heel veel moed, kracht, durf enzovoorts voor nodig. Het is toch het opgeven van een bepaald patroon die iemand wel gedurende een hele periode staande heeft gehouden. Op een fijne of onfijne manier doet er dan even niet toe.

En dicht bij jezelf gaan staan is dan eigenlijk dé oplossing. Voélen wat er gebeurd in je binnenste, erbij stil gaan staan, wat doet dit met je? Is dit fijn, voelt dit goed? Prima. Voelt dit verkeerd? Ga dieper. Wat is de reden dat dit verkeerd voelt? Analyseer dit. Pel het af als een ui tot je bij je kern komt.

Maar kijk hiermee wel weer uit, want voor je het weet ben je jezelf aan het veranderen in iemand die je niet kunt blijven. Dan komt het dus neer op een kunstje uitoefenen. Dit heeft geen enkele zin op langer termijn.
In de eerste instantie wel, want je ziet resultaat. Maar ook dit resultaat gaat wennen en als je de kern dan niet hebt bekeken, onder de loep hebt genomen en hebt aangepakt.

Makkelijk zal het niet zijn. Maar des te lastiger het is, des te vaster heb jij je patroon laten komen en des te meer de noodzaak om er dus iets aan te doen.

Doe het overigens alleen omdat jij dit wilt en nodig vindt. Als je het namelijk louter voor een ander doet, schiet het niet op, want dan sta je nog niet dicht bij jezelf.

Controle willen hebben over emoties

Het niet kunnen tonen van emoties.
Het lijkt voor de hand liggend dat men moet huilen bij verdriet, dat men moet lachen bij plezier, dat men zijn stem verheft bij boosheid.
Niks is minder waar.
De meeste mensen hebben moeite hun emotie te tonen. Maar waarom?
Schaamte, angst..
Maar waarvoor?
Tsja, dat is bij ieder persoon anders, maar vaak is het wel een bepaalde controle willen hebben. Controle over emoties.

Kun je controle hebben over emoties?
Ja, met je ratio.
Zijn de gevoelens er dan niet meer?
Jawel, maar die worden onderdrukt.
Werkt dit?
Misschien voor een bepaalde periode, bij de één wat langer dan bij de ander, maar.... uiteindelijk moet eruit wat erin zit. Dus nee, het werkt niet.

Deze onderdrukte emoties kunnen zich elders manifesteren, zelfs in zaken die helemaal geen link hebben met waar het is ontstaan. Althans... zo lijkt het.
Echter, met zoeken en uitpluizen is meestal de onderliggende oorzaak wél te achterhalen. Mits men dit ook wilt.

Het kan zich zelfs manifesteren in lichamelijke klachten.
Als je bijvoorbeeld je boosheid niet uit, kun je erg gespannen rondlopen. Gespannen rondlopen kan zich weer uiten in nek- schouder en dus hoofdpijn.

Maar nogmaals, men moet wel willen.
Juist omdat het vaak onder de noemer controle valt, zal het ook een behoorlijke kluif zijn die je niet snel opgeeft.
Iets wat rot voelt, kan toch ook weer een bepaalde geborgenheid geven.

Wat vaak 'lastig' is, is iets te moeten zeggen over de opvoeders van een betreffend persoon, terwijl de 'schuld' dáár toch duidelijk ligt.
Is dat overigens zo? Kun je spreken van 'de schuld ligt daar?' Want laten we eerlijk zijn, ook ouders zijn kinderen geweest, kinderen van ouders. En ook dié ouders zijn weer kinderen geweest. generatie op generatie kan het al mis gaan, dat er iets doorgegeven wordt wat enerzijds zo 'normaal' is, maar anderzijds zo faliekant fout.

Het herkennen, maar nog belangrijker, het érkennen!
En niet alleen jezelf de erkenning geven, maar het krijgen van diegene die je dit nooit hebben gegeven, terwijl het juist van diégene het belangrijks was.

Maar deze hebben het zelf vaak veel te druk met hun eigen ongenoegen uit hun verleden, strubbelen met hun pijn, dat ze geen oog hebben voor dat kleine persoontje dat zo oefent in het vertrouwen jegens hen.

Een kind kan hierdoor veel moeite hebben met geven of veel moeite hebben met nemen.
Als dit kind zelf ook kinderen krijgt, is de kans heel groot dat dit onrecht nog een plek moet krijgen. Dan zouden we kunnen spreken van destructief recht. Het kind vindt geen betrouwbaarheid binnen de relatie tot zijn ouders en krijgt als het ware het recht om ook geen betrouwbaarheid aan anderen (o.a. zijn eigen kinderen) te geven. Als hier geen hulp in gezocht wordt, komt diegene op een spoor waar geen omkeren meer mogelijk is. Hij zal namelijk zich beroepen op dit onrecht en anderen belasten met dit wantrouwen en kwaadheid.

Dit heeft dan weer zijdelings te maken met de loyaliteit naar de ouder(s)die dit onrecht hebben aangedaan. Zo hoeft dit kind (al is het inmiddels volwassen) niet toe te geven dat ouders iets verkeerd hebben gedaan. Dit kan vaak nog meer pijn veroorzaken dan het onrecht wat zij intussen anderen, onschuldige derden, aandoen.

Toch hoeft deze loyaliteit niet aangetast te worden.
Het leunen op dit destructief recht kan ook steeds en steeds minder worden door het bespreekbaar te maken. Dit hoeft niet direct of snel, want dan werkt het vaak alleen maar averechts. Maar langzaam en vaak middels het begrip hebben voor het leed wat die ouder(s) aangedaan is. Dit is tenslotte negen van de tien keer ook hun pijn en onmacht.
Het hoeft niet vergeten te worden, het hoeft zeker niet ontkent te worden, alleen om zelf verder te kunnen, zonder al die kwaadheid en wrok, onzekerheid en minbeeld, is het vaak dé sleutel.

Wat is belangrijk?

Een bepaald probleem kan een manifestatie zijn van een ander probleem wat niet opgelost wordt/is.

Vaak worden bepaalde zaken die eigenlijk niet zo erg belangrijk zijn, heel belangrijk.
Je kunt jezelf afvragen en bij jezelf nagaan wat de reden is dat het je zoveel doet en jezelf vervolgens gaan straffen dat je je zoveel stoort aan iets wat eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is.
Maar je kunt ook proberen te kijken wat de reden is dat dit betreffende zaak je maar iet los wilt laten.

Een wel bekend voorbeeld:
Man op zijn werk blaft 'ineens' zijn collega's of personeel af.
Er wordt vaak hierover gezegd 'nou, volgens mij heeft die ruzie met zijn vrouw'. (of andersom uiteraard!)
Vaak is dit wel zo, althans... dat er iets anders, belangrijkers, rond diezelfde periode in diens leven gebeurd.
En vaak is met dit belangrijkere niets gedaan en dus suddert als het ware nog. Zolang dit is, zullen alle andere minder belangrijke dingen als iets veel groters gezien worden. En omdat men op dát specifieke vlak vaak wél het lef (ik noem het even lef, omdat het toch vaak met een bepaalde angst te maken heeft dat het belangrijke niet aangepakt wordt)heeft om er iets mee te doen, zal alle emotie (boosheid in dit geval) dáár naartoe gaan.

Belangrijk is dus om te besef te hebben wat eventueel over het hoofd gezien wordt. Het niet gezegde is vaak het belangrijks, zeg maar.

Hetgeen wat eigenlijk dus veel belangrijker is, dat 'moet' belicht worden.
Maar ook 'wat is de reden dat dit belangrijkere euvel niet aangepakt wordt?'

Wat ik hierboven al schreef, komt dit vaak vanuit een angst. Kan van alles zijn. Bijvoorbeeld: iets wat je dwars zit tegen de betreffende persoon niet zeggen omdat je bang bent dat diegene boos wordt, of erger, niks meer met je te maken wilt hebben.
Eigenlijk schuilt hierin de angst om afgewezen te worden. En dát stamt vaak weer af van het verleden. Dat je bijvoorbeeld als kind op je donder kreeg als je duidelijk maakte dat je iets niet wilde. Op je donder krijgen is een vorm van afwijzing.
Dit wil je niet. Als dit vaak genoeg gebeurd, ga je vanzelf niks meer zeggen waar je het niet mee eens bent, want dan kreeg je niet op je donder.
Dit kan dus een patroon worden, een overlevingsmechanisme.

En al ben je inmiddels volwassen, dit zit er zodanig in, dat je vaak niet meer in de gaten hebt dat je het überhaubt doet.

Belangrijk is dus om in te zien dat wat je deed toen je kind was, nu niet meer nodig is, want je wordt niet afgewezen als je aangeeft dat je iets niet wilt(het gedrag van een ander wat je dwars zit)
En wordt je dit wel, ben je nu volwassen om hierover te kunnen communiceren, wat je als kind niet (goed) kon.

En zodra je merkt dat dit positieve vruchten afwerpt, wordt je als het ware beloont ipv gestraft en kan het patroon doorbroken worden.

Uiteraard staat dit nu heel simpel.
Het vereist echter wel oefening. Maar tevens kracht om naar een periode te gaan waar je misschien niet echt meer heen wilt. Kracht om toe te geven dat sommige dingen helemaal niet leuk waren. Ook wat betreft een loyaliteit naar ouders vaak.
Toch is het mijns inziens noodzakelijk om iets te kunnen linken aan je gedragingen.

Heb je hier moeite mee, durf je dit niet alleen te doen: laat iemand je hierin begeleiden. Laat er een objectief licht op geworpen worden en de warboel van emoties ontrafelen.
Je hoeft je verleden niet te verloochenen om in te zien dat sommige gedragingen daar vandaan komen.

Resetten

Wanneer ga je over de scheef?
Wanneer is hetgeen je doet, niet acceptabel?
En ook niet onbelangrijk: wie bepaald dat?

Ik denk dat ieder normaal denkend mens altijd wel weet, voelt, als die over de scheef is gegaan. Maar goed, wiens scheef?
Is het dat je dan schaamte hebt, als je bijvoorbeeld onwijs boos bent geweest?
Is die schaamte er eerder bij een bepaald slag mensen en bij andere mensen heb je deze schaamte minder snel? Of is het een kwestie van de schaamte 'gunnen'? Dat de ene Tokkie zich niet snel zal excuseren voor zijn aso gedrag naar de andere Tokkie, omdat ze beide aso zijn. Wie buigt eerder?

En ook zoiets: Als je boos bent gemaakt door iemand die iets deed wat volgens jou niet door de beugel kon, je uit die boosheid en vervolgens blijft de ander kalm, zodat jij dégene bent die in zijn eentje over de scheef gaat, maar wél geboren doordat het getriggert werd door de ander. (volgen we hem nog?)

Wat is er eerder, het kip of het ei (alweer die kip en dat ei....)
Als de één iets doet, jij wordt getriggert, je reageert op die trigger en eigenlijk ga je over de scheef.. Wat dan?
Het beste is om even te resetten. Dat kan namelijk ieder moment van de dag.
Je merkt dat je (te) boos wordt en je zegt tegen jezelf "Ho, dat gaan we ff anders doen en wel vanaf NU".

Lastig he? Maar het kan!
Ieder gewenst moment kún je tegen jezelf zeggen dat je niet wilt reageren zoals je reageert.
Dit is toevallig een voorbeeld omtrent boosheid, maar kan net zo goed over juist over je heen lopen zijn.

Eigenlijk is reseten toepasbaar op iedereen en alles en ieder gewenst moment.
Probeer het maar eens.

Moeite hiermee?
Trek aan de bel!

Wiens waarheid is waarheid?

Ik heb al eerder een keer iets geschreven over een verwachting die je naar anderen hebt en teleurgesteld kunnen worden als dit niet gebeurd.

Teleurstelling is een verwachtingspatroon hebben, waaraan iets of iemand niet voldoet.
Is dit erg?

Als je er erge last van hebt, is dit niet fijn nee. Maar is het echt erg?
Ligt er uiteraard aan wat je precies verwachtte en wat je daadwerkelijk hebt 'gekregen'.
Kijk, enerzijds is de teleurstelling iets in jezelf. Tenzij je iets heb afgesproken en de ander komt dit niet na.
Maar ja... wat is de reden dat iemand dit niet nakomt?
Is dit terecht en zoja... vanuit welk perspectief?
Kijk, hoe ik tegen de wereld aankijk is niet dezelfde blik als die van ieder ander. Ik kan dan iets hartstikke terecht vinden, maar de ander niet.

Hoe ondervang je dit?
Eigenlijk heel simpel: door te vragen en door aan te geven.
Maar ja, als het zo simpel was geweest, wat is dan de reden dat er toch zoveel mensen teleurgesteld worden? Of moet ik beter zeggen: wat is dan de reden dat mensen niet goed communiceren?

Iedereen ziet het vanaf zijn/haar perspectief welke zijn/haar waarheid is. Dé waarheid.
Dus wat diegene logisch vindt, IS logisch.
Maar dat IS dus per definitie niet zo.
Mijn waarheid is anders dan degene die dit leest. Wegens andere opvoeding, andere leefomstandigheden, andere leefomgeving, andere noem het maar op!
Men denkt er vaak niet eens aan om iets bij de ander na te gaan.

En vaak is dit helemaal geen probleem, want iemands teleurstelling is ook immers niet iemands anders zijn/haar verantwoordelijkheid. Iemand stelt niet teleur, iemand láát zich teleurstellen.
Alleen dit communiceren is vaak hét probleem.
Hoe uit jij jouw teleurstelling?
Niks mis mee namelijk om te zeggen 'ik ben best teleurgesteld, want ik blablabla... verwacht' Men houdt het bij zichzelf, men communiceert dit.
Maar als je dit communiceert omdat je bijvoorbeeld een excuus verwacht... Tsja.. daar heb je hem al : 'verwachting'.

Mensen, communiceer en hou het bij jezelf.
Doet de ander niet wat je wilt, kun je dit aangeven, alleen hou het bij jezelf. Jouw waarheid hoeft niet iemands anders waarheid te zijn. Beide is geldend!

OPROEP VOOR EEN GOED DOEL!!

Momenteel, blame it on the Xmas spirit, ben ik (weer) bezig om iets op te willen zetten voor een 'goed doel'.
Namelijk: mensen die niet zoveel te makken hebben, toch hulpverlening kunnen bieden die hen vooruit zou kunnen helpen.
Dan kunnen sommige hulpverleners wel zeggen "als iemand écht geholpen wilt worden, kan die dat ook betalen " (helaas hoor ik dit toch zo af en toe). Ik ben het daar absoluut niet mee eens!

Denk bijvoorbeeld aan alleenstaande moeders in de bijstand. Deze doelgroep heeft echt niet voldoende geld om óók nog eens begeleid te kunnen worden door een coach. Okay, aanvullende verzekering...Maar, voor niks gaat de zon op mensen, want ook dát moet betaald worden en ook niet zuinig..!

Ik zou dus heel graag willen dat meerdere hulpverleners zich bundelen en bereid zijn om eens per week een paar uurtjes hulpverlening te bieden. Dit kan aan de hand van subsidie (al wordt tegenwoordig aardig geknabbeld aan de subsidies, dus de gemeente ziet me al aankomen...)of organisaties die willen sponsoren.
En, heel nobel en vooruitstrevend misschien: gratis!
Ik bedoel, ik wordt er echt niet armer van als ik 2 uurtjes in de week op een avond mijn hulpverlening bied. Ik ben tenslotte niet voor niet in deze branche gerold. Ik zou er geen full-time vrijwilligersbaan van maken, want ook ik wil rondkomen. Daarnaast vind ik dat ik het ook verdién om betaald te worden, dat ben ik zeker waard. Maar 2 uurtjes per week even hulpverlenen zónder betaald te worden? Voelt goed voor mij.

Maar... niet iedereen is mij! En ik veroordeel ook niemand die er anders over denkt! Vandaar hoop ik dat er ook sponsoren aangetrokken worden.

Ik heb best een redelijk uitgewerkt idee (in mijn hoofd), nl:
- Iemand die een ruimte heeft voor een aantal hulpverleners en deze bereid is voor een paar uurtjes in de week beschikbaar te stellen.
- Verschillende hulpverleners, graag ook op verschillende manieren (denk aan counselors (ik), budgetcoaches, schuldhulpverleners, fysiotherapeuten, masseurs, acupuncturisten, rechtshulpverleners, enzovoorts.

Eens per week, ik denk aan een avond, een aantal uurtjes, ik denk aan ca 3 á 4 uurtjes, deze bovenstaande hulpverleners in één ruimte om daar mensen met weinig inkomen te kunnen helpen.

Reden gaat ook verder, waar de gemeente dan óók iets aan heeft! Namelijk, mensen in de bijstand lopen eerder vast. Niet omdat ze 'gekker' zijn, maar vaak zit men niet vrijwillig in de bijstand. Maar deze mensen lopen vaak wel in rondjes of tegen muren aan. Dit kán doorbroken worden, alleen daar moeten zij maar net de middelen voor hebben, die zij niet kunnen veroorloven.
De gemeente heeft uiteraard ook contacten met bepaalde hulpverleners, maar dit zijn vaak best grootschalige organisaties en daardoor toch vaker minder efficiënt.
Het heeft toch vaak veel met vertrouwen te maken. Zodra dit er niet is, kan er gecoacht worden tot de coach en cliënt erbij neer vallen, maar er zal geen vooruitgang geboekt worden.

Kan aan de cliënt in kwestie liggen, maar ook zéker bij de hulpverlenende instantie.

Dus, mensen, zie dit als een oproep:
ALLE KRACHTEN VERZAMELEN!!

Wie is bereid hierin mee te helpen? Kan als sponsor, kan als subsidieverlener, kan als hulpverleners, kan als ruimte'gever'. Ik kan het zo gek niet noemen, of men kan helpen.
Alleen al door mee te willen denken.

En uiteraard geldt mijn oproep voor Zutphen e.o.

Alvast mucho dank!

Goed bedoeld of toch niet?

Het valt me iedere keer weer op dat mensen altijd vergelijken, bagatelliseren, 'ja-maren'...
Niet doen!

Als ik zeg "mooie jurk heb je aan" dan maakt me dit écht niet uit dat deze in de uitverkoop was of al heel oud is.
Als ik zeg "Goh, da's ook vervelend dat je nu al 3 nachten niet hebt kunnen slapen omdat je kindje ziek is en 's nachts spuugt" hoef je niet te gaan vergelijken met andere ouders die een gehandicapt kind hebben en het daardoor jouws inzien vééél slechter hebben.

Nobel, maar niet doen! je doet jezelf te kort, je neemt jezelf niet serieus.

Ook andersom gebeurd het, dat mensen iets vertellen wat ze vervelend vinden, dat 'de ontvanger' zich geroepen voelt het 'teniet te doen'. Zal best wegens goeie bedoelingen zijn, om diegene te steunen, maar gebeurd dit ook daarmee?
Daarnaast twijfel ik soms ook zeer aan de goeie bedoeling, als ik eerlijk ben. Vaak wordt dit gezegd als tegenwerping als ze er feedback op krijgen.

Je kúnt appels niet met peren vergelijken!
De één ervaart dingen intenser dan de ander.
De één heeft over de linie van meerdere jaren vaker iets meegemaakt. Dan zal de gebeurtenis per keer niet zo schokkend (voor wie trouwens? Wie bepaald zoiets?) zijn, maar alles in totaal wel!

Als je zogenaamd in die gevallen iets wilt meegeven aan de ander, vráág dan wat je kunt doen in plaats van aannames maken en dan 'zomaar' iets zeggen. Hoe goed bedoeld ook! Júist als je het goed bedoeld kun je iets met déze feedback doen.

Maar, ook de categorie mensen die de ander 'iets willen bijbrengen'.. Mensen die iets klagen vinden, wat zij persoonlijk niet terecht vinden. Persoonlijk dikgedrukt, want nogmaals 'wie bepaald iets voor een ander?'

Tuurlijk, iedereen is mens en iedereen zal bovenstaand heus wel eens doen. Maar besef je dit! En áls je het dus beseft, doe iets met dat besef!

Relatieproblemen en hulp

Therapie voor relatieproblemen. Gezamenlijk of individueel?
Tsja... Ligt eigenlijk aan de problematiek binnen de relatie, alleen ben ik op zich voorstander voor individueel en daarna daar waar nodig nog gezamenlijk.

Als er relatieproblemen zijn, is dit vaak niet gebaseerd op één enkel probleem, maar vaak meerdere problemen bij elkaar. Ergernissen, onzekerheden, boosheid, angst, jaloezie. Het één staat vaak heel dicht bij het ander.

Om uit te vogelen hoe dit zit, vind ik het van belang naar béide individuen te kijken. Uiteraard doe je dit altijd, ook als bij gezamenlijke sessies. Maar toch, als er vaak problemen zijn, is dit ook weer vaak geinked aan communicatieproblemen. Dit is dan ook als ze gezamenlijk op consult komen. Tuurlijk, om dit goed in het vizier te krijgen, moét je kijken naar die communicatie om te achterhalen wát er precies aan schort.
Ik vind het alleen erg van belang om te kijken naar de kern van de oorzaak. Dus met andere woorden : de reden van het slechte communiceren, niet naar het slechte communiceren op zichzelf. Ook, maar dat komt later of tijdens het achterhalen van de kern aan bod.

De grondlegger is vaak een bepaald (negatief) zelfbeeld en dit is altijd individueel, dus per persoon.
Vaak zijn stellen samen toch anders, zeker als er problemen zijn, dan dat zij individueel zijn. Over angsten, over diepere gevoelens, over boosheden. Dit wordt minder snel geuit samen, dan alleen.

Ik ben zeker van mening om met elkaar door te gaan dat dit zeker wél geuit moét gaan worden, maar stapje voor stapje.
Ik kijk dus in principe liever éérst per individu en daarna als stel.

Maar.. als ik maar één van de twee in mijn praktijk heb, verwijs is ze erna liever door naar een andere relatietherapeut. Dit, omdat er anders toch met een 'valse start' wordt gestart. Ik kén namelijk de één al wel en dit zou mijn objectiviteit kunnen kleuren. Maar zéker ook de onzekerheid van de ander dat ik degene die ik al ken, misschien zou kunnen voortrekken.

Maar goed, dit is mijn visie. Dit is niet hoe het moét zijn of gaan. Ieder voor zich, zo verschillen hulpverleners allemaal van elkaar, wat maar goed is ook!

Ik had laatst een (leuke) discussie met een collega hulpverlener. Het ging over wel of niet voor oplossingen zorgen, of deze aandragen.

Nu hebben we beide een andere functie, dus het is een beetje appels met peren vergelijken, maar zeker wél leuk om hierover te brainstormen. Want, ook collega hulpverleners met dezélfde functie kunnen (en mogen!!!!) anders denken en vinden!

Ik persoonlijk ben niet van de oplossingen aandragen. Ik ben echter wel voor het aanreiken van tools en adviezen. Sommigen zullen dit al definiëren als het aanreiken van oplossingen.
Kijk, ik ben van mening dat als ik oplossingen aanreik,ik er dán voor zorg dat de cliënt zélf niet meer hoeft te gaan kijken voor eigen oplossingen. Sommige oplossingen liggen voor het grijpen, zo pal voor iemands neus. Als ik die aangeef, hoeven zij zelf niet meer naar voren te bukken om het zélf te pakken.
Tuurlijk zijn ze wel geholpen als ik het ze geef, alleen diegene zal niet leren in de toekomst om het zélf te kunnen doen.

Maar, ik heb het dan uiteraard echt over de zaken op het gebied van de geestelijke kwesties.
Bijvoorbeeld relationele kwesties. Als ik denk te zien en te voelen (want alleen daarin moet ik al heel voorzichtig zijn en géén aannames maken!!) dat iemand ongelukkig is in diens relatie, vraag ik of dit klopt. Als dit klopt, ga ik niet als oplossing aangeven "is uit elkaar gaan geen optie?"of "dit kun of moet je doen".. Nee, ik ga zo'n persoon zélf laten (leren) voelen wat voor hem/haar het beste is. Ik reik tools aan hoe iemand dit het beste kan (proberen te) doen, maar iemand meot dit zélf doen. Als ik dit oplos, leert iemand niet in een andere, soortgelijke situatie dit zélf te kunnen. Vaak is het een rode draad in iemands leven.
Juist doordat het een rode draad is, betekend vaak een patroon/gewoonte. De enige mogelijkheid om te te kunnen doorbreken is het zélf ontdekken en doen.
Ik gids hierin.

In deze tak van sport zijn er geen feiten, dus eigenlijk geen voor de hand liggende oplossingen.
Op het medische vlak ligt dit uiteraard anders.
Zo gaf deze betreffende collega als voorbeeld dat iemand met astma geen melk moet drinken. Dat IS een féit. Dán is een oplossing aandragen uiteraard wél zeer ok!!

Ik vind persoonlijk dat ik al te 'oplossingsgericht' bezig ben soms, alleen al door het aanreiken van tools. Dat ik soms wat vaker mijn mond moet houden en iemand helemaal compleet moet laten voélen, zélf..

Maar, wat ik het meest belangrijke vindt: de intentie van de hulpverlener!

Psychologische én anonieme hulplijn, waar ik consulent ben. Praten hélpt echt!

Voordelen:
• Je hoeft geen afspraak te maken, je wordt direct geholpen.

• Een telefonisch consult is een stuk goedkoper dan een consult in een praktijk, waar je al snel €80,- per uur betaalt.

• Geen lange intakegesprekken.

• Je belt de uren dat jij het moeilijk hebt, dit kan ook in de avonduren.

• Je spreekt hier met professionele gediplomeerde hulpverleners, geen vrijwilligers!

• Ieder probleem is bespreekbaar.

• Heb je een prettig gesprek gehad met een consulent(e), dan kun je zijn/haar boxnummer weer kiezen.

• Je bent en blijft anoniem, niemand weet, of hoeft te weten dat je hulp krijgt of zoekt.

• Er worden geen ellenlange dossiers over je aangelegd.

• Je maak het consult, gesprek, zolang als je zelf wilt.

• Je hoeft je huis niet uit voor een consult.

• Na een gesprek voel je je weer stukken beter!

• Gediplomeerde consulenten: Psychologen, Pedagogen, Lifecoachen, Poly-energetisch Therapeuten.

Hulp waarmee?
Rouwverwerking Heb je je geliefde, kind, vader, moeder, zus, broer, vriend, vriendin, kennis, collega, verloren en kom je er maar moeilijk overheen of wil je nog gewoon even over deze persoon praten. Even van gedachte wisselen?

Traumaverwerking Ben je, of was je het slachtoffer van geestelijk of lichamelijk geweld? Heb je een traumatische ervaring? Blijf er niet mee rondlopen, het is belangrijk met iemand hierover te kunnen praten en/of hulp te zoeken. Neem die eerste stap!

Autisme, Asperger, ADHD, ADD Heb je vragen over autisme, adhd, adhd, of add? Heeft een familielid of relatie een psychische aandoening, zoals bijvoorbeeld autisme, asperger, ppd nos, borderline en weet je soms niet meer hoe je moet reageren of waar je voor hulp terecht kunt?

Ongeneeslijke ziekte Bij ongeneeslijke ziekte gaat degene die de ziekte heeft door fases van ontkennen, aanvaarden, angsten etc, maar ook de personen om de zieke heen gaan door moeilijke fases.

Relatieproblemen Heb je relationele problemen? Verdriet na scheiding. Problemen na het verbreken van een relatie? Liefdesverdriet? Ervaar je seksuele problemen? Bij onze consulenten kun je ook terecht voor relatietherapie. Ga je vreemd, of gaat je partner vreemd, of heb je een relatie met iemand, die vreemd gaat?

Gezinsproblematiek Zijn er in jou gezin problemen en/of ruzies waar je niet uit komt? Voel je je vaak eenzaam of onbegrepen? Verdriet rond dementerende ouders.

Depressie, Postnatale-depressie, Chronische depressie. Vind je het lastig die eerste stap te nemen en toch te besluiten tot therapie? Het kan je zoveel verder helpen, neem die stap!

Discriminatie van huidskleur, geslacht, cultuur of geloof? Dan is het fijn dat iemand met je meedenkt en meevoelt.

Werk-gerelateerde problematiek, loopbaanadvies. Ervaar je problemen op je werk, met collegae? Kun je de werkdruk niet (meer) aan? Verlang je naar het weekend en is je zondag al beladen, doordat 'de maandag' boven je hoofd hangt? Heb je een Burn-out?

Eenzaamheid, veel mensen dreigen te vereenzamen, hoe kom je uit je isolement. Onze mental-coachen kunnen je een heel eind op weg helpen.

Gewicht en afslanken. Gewichtsproblemen? onze gewichtsconsulenten staan voor je klaar. Een persoonlijke coach is niet alleen weggelegd voor filmsterren.

Onder de loep

Veel mensen kijken naar anderen. Hoe een ander denkt, doet, voelt, enzovoorts.
Mensen worden vaak onzeker over hetgeen de ander over hen denkt. Dit wordt dan niet nagevraagd, maar er worden aannames gemaakt. Vaak op een manier hoe diegene zélf naar zichzelf kijkt. Diegene gaat zich dan aanpassen, maar waar aan precies? Aan een wens hoe die zelf wilt zijn, hoe die dénkt dat de ander graag zou willen hoe die is?
Iemand gaat dan kronkelen en draaien om te zijn wie die niet is en zal mensen die écht bij hem passen ook helemaal niet meer aantrekken, want 'wie is die dan?'

Wat is al schreef: vaak komt dit voort uit een eigen zelfbeeld, waar men niet tevreden over is.
Dan de grote 'waarom'?
En dan vervolgens 'wat eraan te doen'?

Als je een minder goed beeld van jezelf hebt, kun je twee dingen doen:
- jezelf onder de loep nemen en kijken hoe je wel wilt zijn en jezelf hierin aanpassen/veranderen
- jezelf accepteren hoe en wie je bent.

Kijk, het laatste lijkt het meest beste, want zelfacceptatie is waar het vaak om draait.
Klopt, maar.... stel dat je hier écht niet tevreden mee bent en/of wilt zijn?

Als ik naar mezelf kijk, ben ik echt niet tevreden met de overgebleven kilo's van de zwangerschap die zo aan mijn romp en kont/heupen blijven kleven.
Echt niet tevreden dus!
Ik kan dan mezelf proberen te accepteren in hetgeen ik nu ben. mét de kilo's. maar dat wil ik helemaal niet!
En niet alleen omdat het me onzeker maakt omdat ik me te dik voel en 'wat denkt de omgeving ervan'? (ook hoor, moet ik eerlijk bekennen, ben ook maar mens). Maar tevens omdat ik dit helemaal niet mooi vind. Daarnaast is het niet gezond! Ik hijg als en oud paard, mijn knieën doen zeer als ik teveel beweeg. Niet goed!

Dus in dat geval kies ik toch voor optie 1.

Alleen, wat ik bij optie 1 ook duidelijk schrijf: 'neem jezelf onder de loep'. Jezélf dus! Dus niet een ander die je graag zou willen zijn, nee, jezélf!
Wat is haalbaar, wat is de reden, is het reëel, enzovoorts.

Kijk, een maatje 36 zal ik niet halen. Ha, zelf 38 wordt me te lastig. Maar jeetje, 40 moet lukken!

Maar... wil je jezelf veranderen omdat je dénkt dat een ander dit zou willen?
Vraag het na, klopt het en waarom? Vaak is het niet eens zo dat men over jou denkt zoals jij denkt dat die over je denkt! Dit is vaak je zelfbeeld!!
Maar als dit wél zo is, dus dat de ander jou inderdaad niet goed vindt zoals je bent, kijk dan eveneens naar wat haalbaar is, wat reëel is, wat de reden is. En probeer dan héél dicht bij jouzelf te blijven staan. Hoe voelt dit dan? Ben je het ermee eens? Vind je het ok dat iemand jou eigenlijk niet accepteert en wie en wat je bent? Vaak is het alleen al op die manier ernaar kijken voldoende om te realiseren dat dit helemaal niet goed voelt!

Voel!
En maak aan de hand dáárvan wel overwogen keuzes!

Best lastig!

De lat te hoog?

Is vroeger de lat altijd te hoog gelegd, door welke oorzaak of om welke reden dan ook, zul je dit vaak ook in je volwassen leven blijven doen.
Dit kan dan resulteren tot overspannenheid en zelfs tot een burn-out.

Verschillende redenen kunnen er zijn om die lat te hoog te leggen.
Neem bijvoorbeeld iemand met dyslexie. Als dit nooit echt is geconstateerd, wat vroeger minder snel gebeurde dan gelukkig hedendaags, dan moet een kind continue blokken om mee te kunnen met de rest van de klas. Dit kind kan een voortdurend gevoel van falen hebben, omdat het vaker niet dan wel lukt om dezelfde resultaten te behalen.
Als ouders er dan ook nog eens bovenop zitten, zal het kind nog meer van zichzelf eisen.
Er is in dit voorbeeld tevens geen begrip, geen erkenning. Dus én de lat te hoog leggen én hier niet gezien in worden, kan dan eidigen in een continue strijd leveren, wat zeker voor een kind veel te vermoeiend is. Een kind kan een hoop hebben, dus op dat specifieke moment zal het misschien nog niet eens zo schadelijk zijn. Maar op langer termijn des te meer.
Het wordt ten eerste een patroon, zie dat maar later te doorbreken op latere leeftijd.
Het wordt op den duur ook door de omgeving verwacht dat het kind, wat opgroeid tot volwassene, dit blijft doen.
En om later door te hebben dat de overspannenheid, de paniekaanvallen, de hyperventilatie, de angsten, (of waar het dan ook tot resuleert) voortkomt vanuit iets dat eigenlijk is ontstaan door een toen verwaarloosde kijk naar het kind en zijn dyslexie...
En tuurlijk is het niet alléén dit opzichzelfstaande dé oorzaak. Gaande weg komen er dingen bij. Maar,.. ik ben ervan overtuigd dat dé kern van al die dingen, die in de loop der tijd ook worden ontwikkeld door/in dit kind en waarvan het kind last kan hebben, daar is begonnen.

Moraal van dit verhaal?
Als je zelf last hebt van bovenstaande klachten, onder andere, kijk dan niet alleen naar het nu. Ook, want je met er NU mee dealen. Maar je blijft een strijd leveren als je niet onder de loep neemt wat er je hele leven is gebeurd en ontwikkeld.
Dit hoeft dus helemaal geen slechte jeugd te zijn! Soms zijn het helemaal geen erge dingen die ervoor zorgdragen dat je later klem komt te zitten.

Ken je dat? Dat je verder wilt, maar je kunt het gevoelsmatig niet?
Dan blijf je hangen in een emotie, want vaak heeft hetgeen waar je gevoel over gaat helemaal geen écht contact meer met het hier en nu.

Dit komt vaak doordat je er geen erkenning voor hebt gekregen. Maar ja,... maakt dat je dan afhankelijk van de erkenning die je 'moet' krijgen van anderen?

Kijk, we zijn allemaal 'groeps'dieren, dus ja, tot een bepaalde hoogte ben ik er zeker van overtuigd dat we het niet allemaal alleen kunnen.
Dus hoort daar erkenning ook bij.
Ik ben voorstander dat je eerst de erkenning aan jezelf moet geven, maar ja.. laten we eerlijk zijn: die van een ander is óók érg fijn!
Daarnaast, het wordt wel één grote one-man-show als je het continue allemaal alleen moet doen.

Ik denk dat dus het echte blijven hangen in een emotie komt, doordat er iéts ontbreekt.
Dit kan óf de erkenning van jezelf aan jezelf zijn, maar dus ook de erkenning van de ander.
Zodra het om de erkenning van de ander gaat, gaat dit vaak over situaties waar die betreffende ander een zeer belangrijke rol speelt. Dus het kan net zo goed een 'vergeten' kennis zijn die je een keer zeer heeft gedaan. Dan kan bijvoorbeeld je partner de erkenning geven, maar dat zal het em niet doen. Het moet dan dié 'vergeten' kennis zijn.

Maar ja.... negen van de tien keer krijg je dié erkenning niet. En dan?

Dan is het een kwestie van acceptatie. Acceptatie van het feit dat het niet mogelijk is. Acceptatie dat er soms momenten zijn dat je het oude zeer weer voelt en dat dit ok is.
Zodra iets geaccepteerd wordt, krijg het bestaansrecht. Zodra iets bestaansrecht heeft gekregen, IS het er en mág het er zijn. Een soort 'prima-gevoel' dus. En zodra dit 'prima-gevoel' er is, is het dus helemaal niet zo erg dat het er is. Dan is de emotie ook niet langer meer een naar gevoel en zal het niet in de weg zitten.

Klinkt eenvoudig?
Klopt, dat kán het ook zijn.
Maar...!! Voordat je dat het kúnt accepteren : Voél álles eerst! Doorvoel het!
Ben je ergens boos over? Wees het ook, laat dit toe.
Ben je ergens verdrietig over? Wees dat ook, laat ook dat toe!
En doorvoel zo iedere emotie die ermee in contact staat eerst. Pas dan kan het geaccepteerd worden, eerder heeft het geen zin om het 'zogenaamd' te accepteren, want dit is dan niet écht!

Spoken bestaan niet... of..?

Als je angstig bent, is dit altijd gegrond, moet je ertegen in gaan, moet je het negeren?
Tsja... veel opties hoe met je angst om te gaan.
Ik denk ook dat het bij iedereen verschillend is hoé ermee om te gaan. Zelfs per situatie gebonden.
Maar toch.. Ik ben echt voor het serieus nemen van de angsten. Het verteld je iets. Daar moet naar geluisterd worden. Pas al je er naar luistert kun je horen wat het precies te vertellen heeft.
De angst zélf hoeft namelijk niet gegrond te zijn, maar de oorzaak des te meer.
Soms staat de angst niet eens in verbinding met de werkelijke kern van waar het daadwerkelijk over gaat.

Kijk naar kinderen. Angst voor spoken onder het bed, terwijl de werkelijke reden tot het 'verzinnen' van deze angst voorkomt uit aandacht willen hebben. Dit komt dan weer voort uit bijvoorbeeld de geboorte van een zusje of broertje.
Dan kunnen ouders wel het spook wegjagen, wat al een goeie reactie is (er zijn ook ouders die simpelweg zeggen "er is geen spook, nu ophouden".<-- not my cup of tea), maar het zou ook 'onderzocht' kunnen worden. Ga 's na wanneer dit 'spookverhaal' startte. Lúister naar hét verhaal. Laat je kind ook vertellen óver het spook, echt, kinderen kunnen meer zeggen dat ouders vaak denken.

Ouders zijn vaak erg vermoeid, wegens het feit dat een kind de aandacht op die manier op zich vestigd. Begrijpelijk natuurlijk dat je dan helemaal geen puf heeft om 's avonds én het spook weg te jagen, én te luisteren naar wat je kind precies te vertellen heeft, én dan óók nog 's daarmee proberen te achterhalen wáár het allemaal precies vandaan komt. Maar! Als je de cirkel wilt doorbreken, zeg ik : doén!

Bekijk het dan op die manier, vanuit die invalshoek.
'Jij blij, kindje blij', is mijn motto!

Maar dit geldt ook bij volwassene, want als volwassene angsten hebben, is dit vaak ook een 'spookverhaal'.
Het hoéft dus niet zozeer om dié betreffende angst te gaan. Onderzoek waar het wél om gaat!

En wederom: lukt je dit niet alleen, schakel hulp in.
Soms is de kijk van een 'vreemde' al voldoende om het te kunnen zien.

Boekje promotie!

Leef!!

Mensen zijn geneigd om te vliegen, rennen. Alles moet perfect en volmaakt.
Overal moet er controle op zijn, er mag niks mis gaan.

Terwijl ik dit tik, merk ik dat ik al sneller begin te tikken..
Het liedje 'maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijk veel haast' van Herman van Veen lalt door mijn hoofd! (serieus)

Jeetje, wat een stress!
En? Helpt het? Om te haasten? Kom je sneller op je bestemming en zo ja? Hoe?

Laatst had ik iemand die enorm aan het bumperkleven was. In een woonwijk. Mijn kinderen zaten achter in de auto, want we waren op weg naar de crèche. Hij ook, bleek later.
Op de plaats van bestemming spreek ik de beste meneer aan. Ik gaf aan dat hij bijna in me zat. Hij keek me eerst erg verbaasd aan en vervolgens "ja, ik heb haast"... Ik vroeg hem of hij middels bumperen nu sneller was. Ik moest vanaf dat moment "mijn kop" houden. Ik heb maar heel irritant (ik geef het toe!) via mijn zoontje tegen hem gesproken : 'oh, wat een boze meneer' en 'da's toch ook niet netjes, ik heb een mond he, geen kop'

En halverwege de dag was ik nog boos.

Ook ik ga dus mee in deze trend van stress en boosheid!
Ik moet zeggen 'ging', want ik wil dit niet meer! Ik wil niet meer 'zomaar' boos zijn, of me 'zomaar' irriteren.
Via een collega hulpverlener (acupuncturiste)schijn ik hier goed licht op.
Juist wegens het feit dat ik zelf hulpverlener ben, vind ik het sowieso een vereiste om eens in de zoveel tijd jezelf eens goed onder de loep te nemen. Hoe kun je anders goeie hulp bieden? Daarnaast is het altijd bere interessant hoe andere hulpverleners te werk gaan. Eén grote en mooie leerschool in mijn optiek!
Geen blinde vlekken voor mij!

Kijk, ik denk dat iedereen dit wel eens heeft, niks mis mee. Maar je kunt me niet wijsmaken dat je je hier goed onder voelt.
Van continue mopperen, boos zijn, je dus eigenlijk niet lekker in je vel voelen zitten.

Grijp dit aan! Doe er iets aan!
Het leven is kostbaar genoeg in zijn onvolmaaktheid zoals hij is, maak het niet onvolmaakter en leef!!

Heel wat te leren.

Help je iemand door veel voor ze te doen?
Tsja... het ligt eraan, maar ik ben geneigd 'nee' te zeggen.
Kijk naar kleine kinderen. Die zijn hartstikke gefrustreerd als ze iets niet kunnen en gaan vervolgens huilen.
Als papa of mama (of wie dan ook) ze direct te hulp schieten en het eigenlijk dus voor ze oplost, leren ze niks, of in ieder geval niet hetgeen waarover ze op dat moment gefrustreerd raken.
Frustratie zet vaak aan tot actie, welke actie dit ook is. Maar vaak leidt deze actie tot het verder komen, oplossingen vinden, groeien, enzovoorts.
Je leert middels vallen en opstaan.

Maar ja... belangrijk is ook dat als ze leren lopen of fietsen, dat iemand erbij is om in de gaten te houden dat ze niet te hard vallen en áls ze vallen, ze getroost kunnen worden.

Zo geldt dit ook bij volwassene is mijn mening.
Want in feite verschilt er niet veel in het leren van nieuwe dingen. We reageren (als het goed is althans) niet meer zo primair als toen we kind waren, maar we raken nog steeds gefrustreerd als iets iet lukt. Dit uiten we vaak niet met huilen, maar op andere manieren.
De één zal zich terug trekken uit schaamte, de ander zal gaan manipuleren, weer een ander zal boos worden en dit op van allerlei manieren uiten. Eigenlijk allemaal manieren om aan te geven "het lukt me niet". Alleen, als volwassene zijnde kunnen we hulp vragen, in tegenstelling tot kleine kinderen.

Maar dan dus het hoofdstuk 'helpen'. Help je dus iemand als je veel voor ze doet? En uiteraard doel ik hier op gezonde niet al te oude personen en geen bejaarden, gehandicapte (niet lullig bedoeld overigens!!!!) of iets dergelijks, want zij hebben wél ander soort hulp nodig.
Ik doel op bijvoorbeeld iemand helpen communiceren, iemand helpen minder controle over dingen krijgen, iemand helpen 'nee' zeggen, enzovoorts.
Mensen zijn vaak geneigd het dan over te gaan nemen van anderen, zéker in relaties zie je dit vaak.
Mopperen dat hij niet praat en altijd hem nét even voor zijn met dingen aan te geven wat hij zou moeten zeggen. Mopperen dat zij hem nooit een keer achter de laptop kan laten zitten, maar zonder dit te uiten 'gezellig' mee een bakkie doen op de bank. Leert iemand hier van? Nee.

Probeer eens niet voor de ander te denken en te doen, maar geef de ander de ruimte dit zélf te kunnen doen en/of oplossen.
Mensen zijn het op een gegeven moment ook gewend dat de ander het toch wel 'oplost' of doet of zegt, dat het diegene eigenlijk ook niet kwalijk te nemen is dat het als het ware 'ontnomen' wordt te kunnen bewijzen dat het anders kan.

Frustreer ze maar en kijk wat er gebeurd. Ik denk dat je versteld zult staan van wat daaruit komt. Laat mensen ontdekken hoe het ook anders kan en welk voordeel zij hieruit kunnen krijgen.

Maar ook, respecteer datgene wat jij zou willen veranderen, middels iemand 'zogenaamd' willen helpen. Je kunt hiermee ook iemand naar je hand zetten, in een positie plaatsen waar iemand niet wilt zijn en hoort. Dan zal diegene ook nooit geholpen worden, omdat die dat simpelweg ook niet wilt.

Zo zie je; heel wat te leren

In balans of overgewicht

Hoe in balans ben jij met jezelf?
En ben je uit balans, welke effecten heeft dit op jou?

Ik ben een counselor met de overtuiging dat geest en lichaam in balans moeten zijn om goed te kunnen functioneren in het dagelijks leven.
Ben je uit balans, disbalans, heeft dit effect op je functioneren.
Ik ben er zo van overtuigd, dat dit dus effect kan hebben op dingen waarvan je nu misschien zou denken 'dat heeft niets met mijn geest te maken' of andersom.

Denk aan bijvoorbeeld rugklachten. Of overgewicht. Of vaak en veel hoofdpijn. Slechte relatie (met wie dan ook)

Ik ben er overigens ook van overtuigd dat het niet alleen op te lossen is door op één vlak ergens aan te werken en dan 'poef', álles lost vanzelf op.
Soms kan dat dus wel het 'gevaar' zijn van mensen die hulp gaan zoeken, dat ze ervan overtuigd zijn (lees: hopen) dat diegene die als helper is genomineerd, het ook dus oplost.
Zo werkt het dus niet.
Het is een steun, een gids, een spiegelvoorhouder.

Maar goed, waarom bijvoorbeeld overgewicht ook met de geest te maken heeft? Ieder pondje gaat toch door het mondje?
Klopt, maar wat is de reden dat die pondjes door die mondjes gaan?
Je wéét immers dat het niet goed is.
Het gaat verder dat weten. Sterker, juist degene met overgewicht en de wetenschap dat wat ze doen niet goed is, betekend een strijd aangaan. Een strijd met zichzelf. Die verlies je vaak! En zodra je die verliest, wordt het euvel erger, want vaak start deze al vanuit het minderwaardig voelen.
Maar dit is echt niet de enige reden voor mensen met overgewicht.
Sommige hebben overgewicht, maar geen minderwaardig gevoel. Nog niet of daar is het niet mee gestart.
Ook mensen die zichzelf qua uiterlijk goed vinden, maar op een ander vlak niet content zijn, hebben vaak overgewicht (let wel, ik richt me dus nu alleen even op óvergewicht)Denk aan geen sociaal leven hebben door te veel en te vaak werken. Deze mensen zitten verder goed in hun vel, doen waar ze blij mee zijn en worden, maar toch.. Zeker mensen in de zorgverlening. Deze zorgen voor anderen, maar niet voor zichzelf. Vaak staan ze er dus ook helemaal niet bij stil, tot ze toch wel erg overgewicht krijgen. Alleen lijnen lukt niet.
Zodra het stuk 'sociaal leven' aangepakt wordt, vallen ze vaak ook af.
Dit, uiteraard in een notendop en zeer kort door de bocht, want in werkelijkheid is het dus per individu zeer verschillend en is er geen richtlijn!

Ik heb de overtuiging dat als er iets op het lichamelijke vlak niet goed loopt, er ook iets op het geestelijke vlak niet goed loopt. Houdt niet in dat je psychisch niet in orde bent (mensen zijn toch vaak angstig dat dit gedacht wordt), maar even alles weer in perspectief moet kunnen zien. Dit lukt je vaak niet alleen en ook niet door iemand die dicht bij je staat.
Of mensen confronteren dan niet voldoende of juist teveel. Dit helpt dan dus niet.

Alleen dus het voedingsprobleem aanpakken, is mijn optiek niet voldoende bij mensen met (extreem) overgewicht.
Kijk naar het gehele plaatje.

hoe goed ken je iemand?

De verplichting voelen om iets te moeten zeggen of te reageren zoals je eigenlijk helemaal niet zou willen, maar het tóch doen vanuit een ongemakkelijkheid.
Ongemakkelijk voelen is niet fijn en daar wil je vanaf. Maar iets zeggen vanuit die ongemakkelijkheid en er vervolgens niet achter staan... wat maakt het minder ongemakkelijk?

Bij wie doen mensen deze akties? Vaak, gek genoeg, bij mensen die het dichts bij zich staan. Reden is vaak omdat je iemand niet tegen het hoofd wilt stoten en iemand die je niet kent, stoot je minder snel tegen het hoofd. En doe je dit wel, maakt het minder uit, want je kent die persoon helemaal niet zo goed.

Ook is het vaak dat je tegen mensen die je goed kent, minder snel zult zeggen hoe je je voelt, want 'de ander kent me toch?'. Een aanname die niet kloppend hoeft te zijn, omdat mensen gedurende de jaren veranderen. Mensen maken dingen mee en niks is zo veranderlijk als een mens.

Zo fel als je misschien vroeger over iets was,zo gematigd ben je er nu over. Of andersom.
Of een mening die je vroeger had, kan in de loop der jaren radicaal het tegenovergestelde zijn geworden door bijvoorbeeld een gebeurtenis waar de mening precies over ging.
Als de ander, die jou zogenaamd zo goed kent, weer op een andere manier veranderd, dan kan dit soms inhouden dat je uit elkaar groeit en elkaar niet meer begrijpt.

Dit gebeurd vaak bij vriendschappen en familileden, omdat je die niet dagelijks ziet.
Bij relaties (de tradiotionele) gebeurd uit elkaar groeien op een andere manier, meestal. Maar ook dan is de kans aanwezig en dat is nog vervelender, omdat het dan inhoudt dat er écht niet meer naar elkaar gekeken en geluisterd wordt.

Omdat je elkaar niet dagelijks ziet, word je ook niet dagelijks geconfronteerd met bepaalde gebeurtenissen die men meemaakt. Je staat er dus minder bij stil en je gaat zelf door in het leven jij leidt. Met dáárin weer veranderingen.

Wéér extra belangrijk om dus te blijven communiceren. Merk je aan jezelf dat je je irriteerd aan je moeder, of heb je het gevoel dat je je vriendin niet meer begrijpt, of maakt je vader nog steeds grapjes die je helemaal niet meer leuk vindt: zeg het, vraag het, communicéér het!
Soms kunnen bepaalde zaken niet alleen verhelderend, maar ook opluchtend zijn. Dat mensen een spanning voelen, maar dit niet durven zeggen. Vaak voel je de spanning niet alleen, die is wederzijds. Het wordt alleen erger door er niks over te zeggen en voor je het weet is het een enorme issue, die er helemaal niet hoéft te zijn.
En is de ander star, wat je vaak bij ouderen ziet, realiseer je dit. Maar...iemand is nooit te oud om te leren.

Een teveel aan kwaliteiten is een valkuil

Wat is de rode draad in je leven?
Vaak ontstaat deze ergens en houdt op de één of andere wijze niet meer op, totdat je er hulp voor gaat zoeken. (uiteraard zodra je er hinder aan ondervindt!)

Dit komt, omdat het in de loop der tijd een gewoonte is geworden, een patroon. Deze herken je niet meer echt. Je weet wel dat deze er is, maar ja... het is een deel van je geworden.
Hoe vaak zeggen mensen niet "ja, maar zo bén ik nu eenmaal."
Alsof dit een excuus is om er niks mee en aan te gaan doen.
Opvallend.
Iets is nooit een excuus, slechts een reden.

Mensen willen wel geholpen worden, maar puntje bij paaltje is dit uiteraard hartstikke eng. Júist als dit iets is wat járen heeft geduurd om door je gehele 'ik' te sijpelen. Wat als dat er dan niet meer is??
Hierdoor sabborteren zij iedere aangeboden hulp, ook die van henzelf. Want uiteindelijk kan iedereen zichzelf helpen.
Ik ben eigenlijk slechts een gids.

Het patroon herkennen, érkennen en dan doorbreken.
Hoe? Eigenlijk 'simpel'weg door in te zien dat het geboren is vanuit je kwaliteit. Een teveel van kwaliteit is namelijk je valkuil. Maar er is dus eigenlijk en feitelijks niks negatiefs aan de hand. Dit maakt het al minder beladen en eng.
We hebben het tenslotte over een kwaliteit, wat een positiviteit uitstraalt.
Door dit in te zien op een minder beladen manier, is het als het ware aan te raken, vast te pakken. Dan kun je het ook omdraaien en er iets mee doen.

Kom je er in je eentje niet uit, vraag hierbij om hulp. Dit kan een paar keer consult zijn, want ieder normaal denkend mens wéét eigenlijk altijd wel wat het euvel is, alleen heeft moeite om dit te érkennen en er vervolgens is mee te doen.

Ik geef ook begeleiding op dit gebied. www.welzijnspraktijkzutphen.nl

Kip of het ei?

Wel of niet aan (nog) een kindje en zoniet, waarom niet? Maar ook, zodra wel, wat is de reden om het wel te doen?

Natuur. Ja, daardoor begint het vaak toch te kriebelen bij mensen om (nog) een kindje te nemen.
Voortplanting.
Maar, als je er al twee rond hebt lopen, dan héb je je al voortgeplant, dus in feite.. geldt het dan nog?
Ja, denk het wel, moeder natuur gaat haar gang.

Da's dus denk ik één van de redenen om het wle te willen doen. Dat is de basis, zeg maar.

Maar dán de keus om er inderdaad (weer) voor te gaan of toch maar niet.

Als ik naar mezelf kijk, zou ik gevoelsmatig er best nog wel één bij willen. Maar rationeel niet.
Ik hoor dan best veel reacties "dan moet je het gewoon doen." Is dat zo? Ik vind van niet. Ik vind juist dat je ook je ratio hierin moet laten mengen, want het gaat uiteindelijk niet alléén jou aan. Ook je partner, en zéker niet te vergeten het kindje zelf.
Maar goed... liefde zal ik kunnen geven, zeker weten. We mopperen wel altijd over het geld (of beter : het gebrek eraan), maar arm zijn we zeken weten niet. Er is dan altijd wel een mouw aan te passen.
In mijn geval gaat het ook over praktisch gezien. Ik stoot hiermee veel mensen tegen het hoofd, heb ik al gemerkt. "Praktisch?? Praktisch?? We hebben het over een kind, liefde en natuur..Dan moet je niet naar het praktische aspect kijken!". Niet???? Ow....? Nou, als het praktisch niet loopt, loopt het daardoor ook vaak op geen ander vlak vlekkeloos. Vind ik.. Constant piekeren, continue moe en op..Praktisch ook wat betreft:
-ruimte in huis
-ruimte in de auto
-oppas vinden als dit nodig is (en ja, ik vind het nodig om eens in de zoveel tijd niet alleen moeder, maar ook een echtgenote of vriendin van iemand te kunnen zijn)
-hoe meer kinderen, hoe eerder de kans dat er één ziek is en dan zit je met je werk..
-vakanties die steeds duurder worden.

Eigenlijk allemaal best egoïstische keuzes, maar mijn motto is dus altijd "papa en mama blij, kindje blij". Ook andersom, kindje blij, papa en mama blij, maar ja.. wat is er eerder..het kip of het ei?? In dit geval toch écht de kip..!
Soms voel ik me dan best schuldig hierover, maar ja.. laten we eerlijk zijn; als er aan de hand om van het schuldgevoel af te zijn de knoop doorgehakt wordt om er dus voor te gaan, ben je in mijn optiek pas écht verkeerde keuzes aan het maken!

Goed..Maar dan komt het gevoelsmatige tóch ook om de hoek kijken. En dan doel ik echt niet (alleen)op het schuldgevoel rondom de keuzes die hierboven staan, maar puur het gevoel van de biologische klok.
Wat je dus gewoonweg niet uit kunt (en hoeft) te leggen.
Dat IS.

Toch ben ik ervan overtuigd in dit geval : bij twijfel, niet doen.
Dus je ook niet over laten halen, of iemand over halen.

Iemand heeft ooit tegen me gezegd dat dit in sommige situaties wel moet, omdat je anders nooit tot een keus komt, maar ik weet niet of ik die mening deel.
Van binnen wéét je wel wat je wilt en niet wilt. Laat dát dan aan de oppervlakte komen, al duurt dit misschien een aantal jaar. Dit is niet een 'oeps, foutje- optie'.

15% korting op mijn boekje!!!

Ik heb een leuk boekje geschreven, namelijk: een deel van deze Blog!

Uiteraard zullen de meeste dneken "ja, maar ik kan het toch gratis lezen on line?" Klopt! Maar..... de meeste nemen de laptop niet mee de trein in, of naar bed. Dat kan met dit boekje wél.

Daarnaast is het een leuk cadeautje om te geven.

Het is leuk om even door te bladeren, makkelijk terug te lezen, binnen handbereik en sowieso een leuk exemplaar om gewoon te hebben.

Nu met 15% korting te koop bij Lulu.com via deze link:
http://www.lulu.com/product/12941016?cid=101710_nl_email_HERFST305

Bij wi ligt de bal?

Wat mij altijd weer opvalt, is dat in veel relaties er één is die de bal bij de ander legt en één die de bal bij zich houdt. In beide gevallen in terechte maar ook onterechte situaties.
Dit houdt toch vaak een scheve relatie in, althans, die kán een scheve relatie worden.
Als er een situatie plaatsvindt waarbij diegene die de bal altijd bij de ander neerlegt iets heeft gedaan wat niet goed voelt bij diegene die de bal juist altijd bij zich houdt, zal namelijk die 'ballegger' het euvel niet snel bij zichzelf zoeken en de 'balhouder' snel denken en vinden dat het bij hem hoort.
Zo kan dus een goed lopende relatie dus ineens een minder goed, tot slecht lopende relatie worden.

Dit is vaak op basis van patronen. Niet eens bewust of negatief, maar een gewoonte.
En dit kan uiteraard doorbroken worden.

De balhouder is vaak de onzekere van de twee en zal om die reden ook vaak de bal bij zich houden.
Vaak ook zonder en eigenlijk bij na te denken..
De kunst is dus om dit patroon te herkennen en aan de hand daarvan het proberen te doorbreken.
Doorbreken houdt in mijn optiek zeker niet in om met de vuist op tafel te meppen onder de woorden "en nu ben ik het zat!" Dat houdt voor mij falen-bij-voorbaat in, omdat iemand zichzelf dan niet meer is.
Ik ben ook niet van de verandering, maar de aanpassing. Het is immers ook een kwaliteit dat iemand niet snel de bal bij de ander neer zal leggen. Net zo goed als het een kwaliteit is om zelfverzekerd te zijn om de bal bij de ander neer te kúnnen en durven leggen.
maar als je doorslaat in je kwaliteit, kan het je valkuil worden.

Mijn advies hierin is dat je dus je kwaliteit gaat gebruiken om het patroon te kunnen doorbreken. En vind je het moeilijk om van jezelf een kwaliteit te zien, maar zie je wél wat je niet goed doet? Meestal is dit dus een teveel van wat je wél goed doet en dan weet je precies dus dat je dié eigenschap kunt gaan gebruiken.

Wat doe ik nou precies?
Tsja... zeer breed.

Okay.
Ik bén psychosociaal counselor. Ik ben afgestuurd in de richting van de contextuele therapie. "Wij" gaan ervan uit dat alles in context staat met alles. Alles wat je doet, niet doet, heeft effect op alles en iedereen om je heen, het staat namelijk in context met elkaar.
Daarom is deze richting uitermate geschikt voor relatie-, gezins- en familietherapie.
Maar... omdat ik eigenwijs ben ik ik vind dat ieder contact met iets of iemand een relatie is, omdat álles in context staat, ben ik van mening dat er dus ook een relatie is met betrekking tot bijvoorbeeld je voedsel.
Heb je overgewicht, heb je als het ware een slechte relatie met je voedsel.

Ik heb mezelf welzijnscoach genoemd, omdat ik kijk naar de welzijn in de allesomvattende betekenis van het woord.
Lekker vaag?
Misschien, maar ik zeg er wel mee wat ik wil zeggen.

Ik ben er namelijk van overtuigd dat de balans tussen je geest en lichaam zorgt voor jouw welzijn. Wel....zijn...
Ik kijk naar die balans op élk vlak.

Ooit heeft iemand tegen me gezegd dat dit een 'beginnersfout' is, omdat beginners zoveel mogelijk cliënten willen binnen halen en zich zo richten op een héle grote doelgroep.
Ik ben zeker nu geen beginner meer, dat ten eerste. En ten tweede is dit niét mijn reden waarom ik me zo breed inzet.
Mijn reden is puur en alleen dat ik me niet wil spitsen op één soort therapie. Dit ten eerste voor de dynamiek, maar ook (en zéker) omdat ik van mening ben dan een welzijn aan zóveel dingen kan liggen.
Het lijkt dan ook of ik van álles doe, maar eigenlijk komt het op hetzelfde neer:
- een relatietherapeut richt zich op relaties
- ik richt me op de welzijn
Een relatietherapeut zal de dieperliggende oorzaak achter een slechte relatie kijken/zoeken en vinden. Ik de dieperliggende oorzaak van het niet lekker in je vel zitten. Op welk vlak dan ook.

Psychosociale hulpverlening is laagdrempelig. Ik werk niet met speciale technieken, maar 'simpelweg' middels gespreksvoering. Ik hou de spiegel voor, confronteer, speel advocaat van de duivel, ben het 'gewoon' luisterend oor.
Eigenlijk voor de 'huis- tuin- en keukenproblemen/klachten. (niet oneerbiedig bedoeld)

Gelukkig krijg ik negen van de tien keer te horen dat de naam welzijnscoach leuk gevonden is en dat hetgeen ik doe zo aanspreekbaar en toegankelijk is.
Zo is het ook zeker bedoeld.

Straal je positiviteit de Kosmos in?
Ik ben niet zo spiritueel aangelegd om het over de Kosmos te hebben, maar toch... Ik geloof ook niet in toeval.
Ik geloof zeker wel in energie en ja.. die straal je als het ware de Kosmos in, want de Kosmos is álles wat om je heen gebeurd.
En is het inderdaad zo dat ik niet zo spiritueel aangelegd ben, of hou ik mezelf dit voor, omdat het allemaal een beetje 'zweverig' overkomt?

Maakt het eigenlijk ook uit? Zweverig, niet zweverig.. Down to earth of verre van aards?
Ik merk echt verschil zodra ik positief in het leven sta, hoe anderen om me heen zich gedragen.
Zelfs al komt er niemand direct op mijn pad, dan is het toch wel indirect.
Ook andersom. Als ik crap in mijn vel zit, dan lijkt het of álles tegenzit.

Zo had ik vroeger altijd als ik ziek was en naar huis liep of fietste, had ik de meeste aanspraak.. Er werd volop gefloten naar me en dat met een griephoofd.. Snapte ik nooit.
Nu weet ik zeker dat dit kwam, doordat het me 'allemaal niet kon schelen hoe iemand over me dacht, ik was heel dicht bij mezelf'.
Ik zag er dan misschien minder leuk uit, keek minder blij, maar toch.
Een bepaalde 'nou en'-houding kan dus helemaal geen kwaad.
En net als mijn vorige Blog, dit bedoel ik niet dat je dus met andere woorden 'schijt aan de wereld en arrogant erboven moet gaan staan, maar wel dat je dicht bij jezelf moet blijven. Als ik ziek was, voelde ik me té beroerd om me druk te maken of ik er wel leuk uitzag. Normaliter deed ik dit wel, en dit straalde ik 100% zeker weten uit.

Maar ik ben er ook van overtuigd dat dit verder gaat dan alleen je uiterlijk.
Ook slagen in hetgeen je voor ogen had te gaan doen.
Als je van te voren twijfelt of je het wel zult halen, of je vind dat je het niet verdiend, of je bang bent dat je zult falen... Dan zul je het ook niet halen, dan verdien je het ook niet en zul je ook falen.
Iedereen heeft een script geschreven toen die nog heel jong was. Dit kon gaan over helden en monsters. In het volwassen leven kun je je gaan houden aan dit script en er niet vanaf wijken, of je keist ervoor om het iedere keer weer te herschrijven.
Iedere gebeurtenis zorgt dat er iets gebeurd, een verandering plaatsvindt of komt. Dat houdt dan dus ook in dat het geschreven script ook veranderd.
Jij persóónlijk hoeft niet te veranderen, maar wel de manier waarop je op bepaalde dingen reageert en handelt.

Probeer het maar eens. En dit hoeft echt niet radicaal het roer omgooien in te houden, juist niet. Lúister naar jou en handel.

Zelfacceptatie

Zelfverzekerdheid wordt veroorzaakt door zelfacceptatie.
Is mijn overtuiging.

Er is een groot verschil tussen zelfverzekerdheid en arrogantie. Zodra iemand arrogant is, is iemand verre van zelfverzekerd. Want waarom arrogant doen, als je jezelf accepteert? Arrogant houdt namelijk in dat je op iemand neerkijkt. Mensen die zichzelf accepteren zoals ze zijn, hebben helemaal geen voordeel of meerwaarde om op iemand neer te kijken (is definitie van arrogant iemand die zichzelf heel goed vindt en op anderen neerkijkt.
Mensen die op anderen neerkijken hebben dit nodig om er zelf dus boven te staan. Waarom zou je bóven iemand moeten staan?

Maar dat even ter zijde..

Als jezelf accepteert zoals je bent, met alle gebreken van dien (want die heeft iéder mens!), dan ben je verzekerd van jezelf, dus zelfverzekerd.
Hoeft niet in te houden dat je misschien links en rechts wat wilt sleutelen aan jezelf, want wat ik al aangeef : iedereen is niet perfect.
Dit hoeft iemand ook niet te zijn, maar zodra je er hinder aan ondervind, kún je er iets aan doen.
Zo doel ik op bijvoorbeeld te dik zijn. Dit kán een hinder zijn en niet eens alleen qua gezondheid. Je kan je gewoon niet lekker in je vel voelen als je jezelf te dik voelt of bent.

Toch kun je het accepteren wie je bént.
Kijk, in dit voorbeeld is een gewicht is niet direct wié je bént. Dit is wat je mee zeult.
Dat is op zich lastig, maar niet allesomvattend dat je direct jezélf niet accepteert. Je kunt ook 'simpelweg' alleen dit gewicht niet accepteren. Dit gewicht hoeft niks te zeggen over wie jij bént.

Maar... als je de motivatie niet hebt, en je bent hier bewust van, dan gaat het niet meer om balen dat je te dik bent, maar balen dat je die schop onder je kont niet kunt geven.
Maar ook dát gegeven is een onderdeel van wie je bent en niet jij als je geheel!

Probeer dus altijd te ontrafelen wat precies hetgeen is wat je niet accepteert, in plaats van het als één groot geheel te zien. Als je dit hebt ontrafelt, kun je dát stuk eruit pakken en iets mee doen. Dat is ten eerste overzichtelijk en ten tweede meer acceptatie van jezelf als persoon.

Ondervind je hier moeite mee, laat iemand je hiermee helpen. Iemand die niet zo dicht bij je staat, die daardoor beter en makkelijker door het warrige kan kijken.
Laat mij je desnoods helpen, dat is mijn werk namelijk.

www.welzijnspraktijkzutphen.nl

Misverstand maakt miscommunicatie

Soms denk je goed te communiceren en dan ineens blijkt dat er toch ergens iets minder goed is gegaan in hetgeen je te zeggen had.
Of je zegt iets waarvan je denkt dat je zeer helder bent, maar toch wordt dit compleet verkeerd opgevat door de ontvanger en het gesprek krijgt een radicaal andere draai. Zodanig dat zelfs een positief gevoel ineens negatief wordt.

Hoe kan dit toch?

Iedereen zit anders in elkaar en al ken je elkaar nog zo goed, je bent niet dag én nacht voortdurend bezig met het in het hoofd van de ander kijken. je hebt het soms al druk genoeg om je eigen gevoelens en gedachtes te analyseren, laat staan die van de ander.
En als je denkt dat je goed op iemand over komt, maar je vraagt dit niet na, kan daar dus een misverstand in schuilen. Zodra de ander het dan opvat zoals het niet is bedoeld, maar hij dénkt van wel, misverstand nummer twee.
Als deze misverstanden zich opstapelen, ontstaat er vroeg of laat een miscommunicatie, dus dan dénkt iemand niet alleen dat hij je begrijpt terwijl dit niet het geval is, hij spreekt het ook uit.
Als dit op basis van al meerdere en langere misverstanden zijn, kan dit best uitmonden tot een ruzie, die niet eens gaat over hetgeen het op dát specifieke moment over gaat....

Huh???

Tsja... en ga dan nog maar 's terug naar waar het wél over ging...

Daarom, des te belangrijker: vraag of hetgeen je gezegd hebt, ook is overgekomen zoals je het hebt bedoeld. Of vraag na of hetgeen je hebt begrepen ook daadwerkelijk zo opgevat moest worden.
En nee, uiteraard hoeft dit niet als iemand bijvoorbeeld vraagt of je een paar sokken mee wilt nemen! Zo van "Sokken zei je?", maar éigenlijk.... stel dat je met een onderbroek beneden komt, kán die ander zich irriteren aan het feit er nu weer meer tijd overheen gaat voordat diegene zijn sokken eens aan kan trekken...Ik bedoel maar..!

Antonie Kamerling

Via mijn Blog wil ik mijn oprechte condoleance aan Isa en de kinderen aanbieden. Ik vind het zo vreselijk vervelend voor hen die zijn achtergebleven.

Uiteraard ook voor hemzelf, dat hij zich zo vreselijk rot heeft gevoeld om zo'n keus te maken.
Verschrikkelijk!

Heel veel sterkte iedereen die zich dit aan heeft getrokken!

Verliefd, verloofd, getrouwd...

Heb je nog kriebels, hou je nog handen vast, kijk je elkaar nog verliefd aan, zoeken jullie blikken elkaar nog als je op een feestje bent.....Of helemaal niks van dit alles?

Als mensen al een behoorlijke tijd bij elkaar zijn, kunnen ze elkaar nog wel eens kwijt raken. Zeker als er drukte factoren bij komen. Bij de één zijn dit kinderen, bij de ander een drukke baan, veel reizen, of misschien alle 3 deze factoren of weer geheel andere.
Of simpelweg, omdat je gewoon al lang bij elkaar bent en 'het loopt wel'.

Dit zou een kink in de kabel op het gebied van je relatie kunnen betekenen.
Die kink hoeft niet in te houden dat je uit elkaar zal gaan, alleen als je door deze factoren wat naast elkaar gaat leven en je doet hier niks aan, ga je steeds verder uit elkaar leven en dan is er op een gegeven moment vaak een punt van 'hoe verder'? Als je dan al heel lang in de 'uit elkaar' modus leeft, is de stap van echt uit elkaar gaan makkelijker dan moeite doen om bij elkaar te blijven.

Vraag jezelf goed af al je je voor de zoveelste keer irriteert aan je partner, wat er wérkelijk aan de hand is, in plaats van in die irritatie te blijven zitten. Vaak is dit een teken aan de wand en gaat het niet zo zeer létterlijk over hetgeen jij je aan irriteert.
Bekijk wat jouw eigen inbreng hierin kan zijn en probeer niet alleen met de vinger te wijzen. It takes two to tango...
Als jij wél de capaciteit hebt om dit verder te onderzoeken, wees dan niet koppig om dit te weigeren omdat 'hij/zij het ook niet doet'. Dan ben jij zelf uiteindelijk even schuldig als je ruzie krijgt, of als je relatie op de klippen loopt.
En als je al best ver in het proces zit, vraag je zelf dé vraag "hou ik nog van hem/haar, of meer van het idee?" Voél op dat specifieke moment goed wat je precies voelt.
En handel niet direct als je bemerkt dat je twijfelt, maar communiceer dit! En communiceren houdt NIET in dat je dit bij de ander 'dropt' en die moet maar kijken wat die ermee doet. Dit communiceren houdt in dat je een goed moment kiest om het erover te hebben (en die is wel in te plannen, óók als je het druk hebt! Zoniet, heb je het al opgegeven en ben jij hier zélf verantwoordelijk voor!!)en vanuit de IK-vorm blijft praten. Daarna ook bij de ander navragen wat die ervan vind en er ook naar luisteren.
Merk je dat je boos wordt, geïrriteerd raakt, zég dit (rustig). Doet de ander er niks mee, geef aan dat je dan even weg gaat en terug komt als er weer normaal gesproken kan worden.
Als je partner zich aan deze zelfde 'regels' houdt, is er een volwassen gesprek en komen jullie er altijd uit, wat er ook besloten wordt.

Lukt jullie dit niet, zoek hulp hierin. Of samen of individueel. Mijn persoonlijke advies hierin is altijd 'eerst individueel, dan eventueel samen'.

Bemerk je tijdens het lezen van deze Blog dat jij zelf misschien wel in deze situatie zit: doe er iets aan voor het te laat is! Kwakkel niet door!
Kom desnoods bij me langs of mail me. Ik ben gespecialiseerd op het gebied van relaties.

www.welzijnspraktijkzutphen.nl
info@welzijnspraktijkzutphen.nl
0575-785000 / 06-16926946
(Vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek)

eigen kennis

Eigen kennis gaat boven alles... en toch zijn er tal van mensen die zichzelf amper kennen. Die echt niet in de gaten hebben wie zij zijn en hoe zij doen.

Of wel, maar willen dit niet inzien..
Ik ben er niet altijd even over uit.

Ik weet wel dat ik me vaak verbaas in bijvoorbeeld het verkeer.
Wat een bron van ergernis kan dat zijn!
Voor mij is dé ergernis eigenlijk grotendeels dat ik me stoor aan het feit 'heb je dan echt niet in de gaten wat je doet?'...
Zodra iemand aan het bumperkleven is, stap ik altijd even héél kort op mijn rem. Even een schrikeffect toepassen. hartstikke gevaarlijk, weet ik, maar iets anders helpt soms niet om ze afstand te laten nemen.
Maar eigenlijk.... ook dát helpt vaak voor geen meter. Sterker, iemand is nog boos ook, dat ik een signaal afgeef van 'back off!' Ik denk dus werkelijk dat dit komt, omdat iemand zero zelfinzicht heeft. Diegene vindt, denk ik dan, dat hij echt het volste recht heeft om boven op mijn bumper te zitten. En wat wil diegene ermee bereiken?? Dat ik harder ga rijden? Nee..want dan kleeft hij nóg...

Van sommige zie je dat ze het niet in de gaten hadden. Zitten te dagdromen achter het stuur en worden ineens wakker geschud. Maar ook zij zijn boos dat je een signaal afgeeft. Een ander signaal schijnt niet te werken...

Ik heb één keer echt zitten huilen van boosheid (hoe erg) omdat een vrachtwagenchauffeur zo onwijs dicht boven op onze auto reed. En dat, terwijl mijn twee kleine kinderen achterin zaten. Ik ben niet op mijn rem gaan staan, te gevaarlijk, maar heb het gas losgelaten op den duur. Dit gaf de chauffeur blijkbaar nog meer recht om nog dichter op me te kruipen.... Echt levensgevaarlijk!! Letterlijk, want onlangs is er een compleet gezin gestorven doordat ze tussen twee vrachtwagens kwamen te zitten. Dit gezin hadden wij kunnen zijn!!!

Maar er komt bij mij dan zo'n vreselijke oerboosheid naar boven..(ik ben ook maar mens, gelukkig)..dat ik ervan moet huilen.
Ik ben zo machteloos, want wat kun je doen?

Mijn advies aan iedereen is altijd dat ze de energie moeten steken in hetgeen zij zeggenschap over hebben en wat doe ik?

Maar ja, ik heb wél eigenkennis. Ik wéét wat ik doe, ik geef toe dat dit niet de juiste manier altijd is, dat ik machteloos ben, dat ik moet huilen wegens oerboosheid, eznovoorts.
Hiermee bedoel ik niet te zeggen 'kijk mij nou even goed zijn', maar wel dat het niet erg is om in en naar jezelf te kijken. Leer ervan, of probeer dit in ieder geval.

Stoer

Er is een verschil tussen sterk zijn en sterk doen.
En wat is 'sterk'?
Je zwakte laten zien is héél sterk, wist je dat?
Om hulp vragen is heel sterk, wist je dat ook?

Het valt me steeds weer op hoeveel mensen zich sterk voordoen, die het niet zijn.
Dat als je verder doorvraagt, deze mensen zich heel alleen en eenzaam kunnen voelen, simpelweg doordat ze zich niet openstellen.
Sommige van hen zijn zo vastgeroest in het 'stoerdoen', dat ze zijn gaan geloven dat ze dit ook zijn.

Ik denk dat iedereen iemand nodig heeft. Wat is er stoer aan geen hulp vragen, doen of je het allemaal zelf wel kunt?
Ik persoonlijk vind het heel erg 'stoer' als je zegt dat je iets helemaal niet kunt of niet weet.
Is het stoer om je in situaties te manoeuvreren waarvan je uiteindelijk geen uitweg meer in ziet?
Is het stoer niet om hulp te vragen en hierdoor ongelukkig zijn?
Eén van de defenities van stoer = sterk zijn en veel durven
Dus ik ben ook de definitie van sterk gaan opzoeken en dat is Beschikkend over kracht of vaardigheid en als je veel lichamelijke of geestelijke kracht hebt
En dan moest ik uiteraard ook de definitie van kracht uitzoeken en dat is eigenschap dat iemand fysiek of mentaal sterk is en daardoor dingen kan doen

Ahá!
Dus.... dúrf mentaal sterk te zijn om aan te kunnen geven dat je vaardig genoeg bent om aan te geven dat je het soms niet weet, of kunt!
Héél stoer!