Heel wat te leren.

Help je iemand door veel voor ze te doen?
Tsja... het ligt eraan, maar ik ben geneigd 'nee' te zeggen.
Kijk naar kleine kinderen. Die zijn hartstikke gefrustreerd als ze iets niet kunnen en gaan vervolgens huilen.
Als papa of mama (of wie dan ook) ze direct te hulp schieten en het eigenlijk dus voor ze oplost, leren ze niks, of in ieder geval niet hetgeen waarover ze op dat moment gefrustreerd raken.
Frustratie zet vaak aan tot actie, welke actie dit ook is. Maar vaak leidt deze actie tot het verder komen, oplossingen vinden, groeien, enzovoorts.
Je leert middels vallen en opstaan.

Maar ja... belangrijk is ook dat als ze leren lopen of fietsen, dat iemand erbij is om in de gaten te houden dat ze niet te hard vallen en áls ze vallen, ze getroost kunnen worden.

Zo geldt dit ook bij volwassene is mijn mening.
Want in feite verschilt er niet veel in het leren van nieuwe dingen. We reageren (als het goed is althans) niet meer zo primair als toen we kind waren, maar we raken nog steeds gefrustreerd als iets iet lukt. Dit uiten we vaak niet met huilen, maar op andere manieren.
De één zal zich terug trekken uit schaamte, de ander zal gaan manipuleren, weer een ander zal boos worden en dit op van allerlei manieren uiten. Eigenlijk allemaal manieren om aan te geven "het lukt me niet". Alleen, als volwassene zijnde kunnen we hulp vragen, in tegenstelling tot kleine kinderen.

Maar dan dus het hoofdstuk 'helpen'. Help je dus iemand als je veel voor ze doet? En uiteraard doel ik hier op gezonde niet al te oude personen en geen bejaarden, gehandicapte (niet lullig bedoeld overigens!!!!) of iets dergelijks, want zij hebben wél ander soort hulp nodig.
Ik doel op bijvoorbeeld iemand helpen communiceren, iemand helpen minder controle over dingen krijgen, iemand helpen 'nee' zeggen, enzovoorts.
Mensen zijn vaak geneigd het dan over te gaan nemen van anderen, zéker in relaties zie je dit vaak.
Mopperen dat hij niet praat en altijd hem nét even voor zijn met dingen aan te geven wat hij zou moeten zeggen. Mopperen dat zij hem nooit een keer achter de laptop kan laten zitten, maar zonder dit te uiten 'gezellig' mee een bakkie doen op de bank. Leert iemand hier van? Nee.

Probeer eens niet voor de ander te denken en te doen, maar geef de ander de ruimte dit zélf te kunnen doen en/of oplossen.
Mensen zijn het op een gegeven moment ook gewend dat de ander het toch wel 'oplost' of doet of zegt, dat het diegene eigenlijk ook niet kwalijk te nemen is dat het als het ware 'ontnomen' wordt te kunnen bewijzen dat het anders kan.

Frustreer ze maar en kijk wat er gebeurd. Ik denk dat je versteld zult staan van wat daaruit komt. Laat mensen ontdekken hoe het ook anders kan en welk voordeel zij hieruit kunnen krijgen.

Maar ook, respecteer datgene wat jij zou willen veranderen, middels iemand 'zogenaamd' willen helpen. Je kunt hiermee ook iemand naar je hand zetten, in een positie plaatsen waar iemand niet wilt zijn en hoort. Dan zal diegene ook nooit geholpen worden, omdat die dat simpelweg ook niet wilt.

Zo zie je; heel wat te leren

In balans of overgewicht

Hoe in balans ben jij met jezelf?
En ben je uit balans, welke effecten heeft dit op jou?

Ik ben een counselor met de overtuiging dat geest en lichaam in balans moeten zijn om goed te kunnen functioneren in het dagelijks leven.
Ben je uit balans, disbalans, heeft dit effect op je functioneren.
Ik ben er zo van overtuigd, dat dit dus effect kan hebben op dingen waarvan je nu misschien zou denken 'dat heeft niets met mijn geest te maken' of andersom.

Denk aan bijvoorbeeld rugklachten. Of overgewicht. Of vaak en veel hoofdpijn. Slechte relatie (met wie dan ook)

Ik ben er overigens ook van overtuigd dat het niet alleen op te lossen is door op één vlak ergens aan te werken en dan 'poef', álles lost vanzelf op.
Soms kan dat dus wel het 'gevaar' zijn van mensen die hulp gaan zoeken, dat ze ervan overtuigd zijn (lees: hopen) dat diegene die als helper is genomineerd, het ook dus oplost.
Zo werkt het dus niet.
Het is een steun, een gids, een spiegelvoorhouder.

Maar goed, waarom bijvoorbeeld overgewicht ook met de geest te maken heeft? Ieder pondje gaat toch door het mondje?
Klopt, maar wat is de reden dat die pondjes door die mondjes gaan?
Je wéét immers dat het niet goed is.
Het gaat verder dat weten. Sterker, juist degene met overgewicht en de wetenschap dat wat ze doen niet goed is, betekend een strijd aangaan. Een strijd met zichzelf. Die verlies je vaak! En zodra je die verliest, wordt het euvel erger, want vaak start deze al vanuit het minderwaardig voelen.
Maar dit is echt niet de enige reden voor mensen met overgewicht.
Sommige hebben overgewicht, maar geen minderwaardig gevoel. Nog niet of daar is het niet mee gestart.
Ook mensen die zichzelf qua uiterlijk goed vinden, maar op een ander vlak niet content zijn, hebben vaak overgewicht (let wel, ik richt me dus nu alleen even op óvergewicht)Denk aan geen sociaal leven hebben door te veel en te vaak werken. Deze mensen zitten verder goed in hun vel, doen waar ze blij mee zijn en worden, maar toch.. Zeker mensen in de zorgverlening. Deze zorgen voor anderen, maar niet voor zichzelf. Vaak staan ze er dus ook helemaal niet bij stil, tot ze toch wel erg overgewicht krijgen. Alleen lijnen lukt niet.
Zodra het stuk 'sociaal leven' aangepakt wordt, vallen ze vaak ook af.
Dit, uiteraard in een notendop en zeer kort door de bocht, want in werkelijkheid is het dus per individu zeer verschillend en is er geen richtlijn!

Ik heb de overtuiging dat als er iets op het lichamelijke vlak niet goed loopt, er ook iets op het geestelijke vlak niet goed loopt. Houdt niet in dat je psychisch niet in orde bent (mensen zijn toch vaak angstig dat dit gedacht wordt), maar even alles weer in perspectief moet kunnen zien. Dit lukt je vaak niet alleen en ook niet door iemand die dicht bij je staat.
Of mensen confronteren dan niet voldoende of juist teveel. Dit helpt dan dus niet.

Alleen dus het voedingsprobleem aanpakken, is mijn optiek niet voldoende bij mensen met (extreem) overgewicht.
Kijk naar het gehele plaatje.

hoe goed ken je iemand?

De verplichting voelen om iets te moeten zeggen of te reageren zoals je eigenlijk helemaal niet zou willen, maar het tóch doen vanuit een ongemakkelijkheid.
Ongemakkelijk voelen is niet fijn en daar wil je vanaf. Maar iets zeggen vanuit die ongemakkelijkheid en er vervolgens niet achter staan... wat maakt het minder ongemakkelijk?

Bij wie doen mensen deze akties? Vaak, gek genoeg, bij mensen die het dichts bij zich staan. Reden is vaak omdat je iemand niet tegen het hoofd wilt stoten en iemand die je niet kent, stoot je minder snel tegen het hoofd. En doe je dit wel, maakt het minder uit, want je kent die persoon helemaal niet zo goed.

Ook is het vaak dat je tegen mensen die je goed kent, minder snel zult zeggen hoe je je voelt, want 'de ander kent me toch?'. Een aanname die niet kloppend hoeft te zijn, omdat mensen gedurende de jaren veranderen. Mensen maken dingen mee en niks is zo veranderlijk als een mens.

Zo fel als je misschien vroeger over iets was,zo gematigd ben je er nu over. Of andersom.
Of een mening die je vroeger had, kan in de loop der jaren radicaal het tegenovergestelde zijn geworden door bijvoorbeeld een gebeurtenis waar de mening precies over ging.
Als de ander, die jou zogenaamd zo goed kent, weer op een andere manier veranderd, dan kan dit soms inhouden dat je uit elkaar groeit en elkaar niet meer begrijpt.

Dit gebeurd vaak bij vriendschappen en familileden, omdat je die niet dagelijks ziet.
Bij relaties (de tradiotionele) gebeurd uit elkaar groeien op een andere manier, meestal. Maar ook dan is de kans aanwezig en dat is nog vervelender, omdat het dan inhoudt dat er écht niet meer naar elkaar gekeken en geluisterd wordt.

Omdat je elkaar niet dagelijks ziet, word je ook niet dagelijks geconfronteerd met bepaalde gebeurtenissen die men meemaakt. Je staat er dus minder bij stil en je gaat zelf door in het leven jij leidt. Met dáárin weer veranderingen.

Wéér extra belangrijk om dus te blijven communiceren. Merk je aan jezelf dat je je irriteerd aan je moeder, of heb je het gevoel dat je je vriendin niet meer begrijpt, of maakt je vader nog steeds grapjes die je helemaal niet meer leuk vindt: zeg het, vraag het, communicéér het!
Soms kunnen bepaalde zaken niet alleen verhelderend, maar ook opluchtend zijn. Dat mensen een spanning voelen, maar dit niet durven zeggen. Vaak voel je de spanning niet alleen, die is wederzijds. Het wordt alleen erger door er niks over te zeggen en voor je het weet is het een enorme issue, die er helemaal niet hoéft te zijn.
En is de ander star, wat je vaak bij ouderen ziet, realiseer je dit. Maar...iemand is nooit te oud om te leren.

Een teveel aan kwaliteiten is een valkuil

Wat is de rode draad in je leven?
Vaak ontstaat deze ergens en houdt op de één of andere wijze niet meer op, totdat je er hulp voor gaat zoeken. (uiteraard zodra je er hinder aan ondervindt!)

Dit komt, omdat het in de loop der tijd een gewoonte is geworden, een patroon. Deze herken je niet meer echt. Je weet wel dat deze er is, maar ja... het is een deel van je geworden.
Hoe vaak zeggen mensen niet "ja, maar zo bén ik nu eenmaal."
Alsof dit een excuus is om er niks mee en aan te gaan doen.
Opvallend.
Iets is nooit een excuus, slechts een reden.

Mensen willen wel geholpen worden, maar puntje bij paaltje is dit uiteraard hartstikke eng. Júist als dit iets is wat járen heeft geduurd om door je gehele 'ik' te sijpelen. Wat als dat er dan niet meer is??
Hierdoor sabborteren zij iedere aangeboden hulp, ook die van henzelf. Want uiteindelijk kan iedereen zichzelf helpen.
Ik ben eigenlijk slechts een gids.

Het patroon herkennen, érkennen en dan doorbreken.
Hoe? Eigenlijk 'simpel'weg door in te zien dat het geboren is vanuit je kwaliteit. Een teveel van kwaliteit is namelijk je valkuil. Maar er is dus eigenlijk en feitelijks niks negatiefs aan de hand. Dit maakt het al minder beladen en eng.
We hebben het tenslotte over een kwaliteit, wat een positiviteit uitstraalt.
Door dit in te zien op een minder beladen manier, is het als het ware aan te raken, vast te pakken. Dan kun je het ook omdraaien en er iets mee doen.

Kom je er in je eentje niet uit, vraag hierbij om hulp. Dit kan een paar keer consult zijn, want ieder normaal denkend mens wéét eigenlijk altijd wel wat het euvel is, alleen heeft moeite om dit te érkennen en er vervolgens is mee te doen.

Ik geef ook begeleiding op dit gebied. www.welzijnspraktijkzutphen.nl

Kip of het ei?

Wel of niet aan (nog) een kindje en zoniet, waarom niet? Maar ook, zodra wel, wat is de reden om het wel te doen?

Natuur. Ja, daardoor begint het vaak toch te kriebelen bij mensen om (nog) een kindje te nemen.
Voortplanting.
Maar, als je er al twee rond hebt lopen, dan héb je je al voortgeplant, dus in feite.. geldt het dan nog?
Ja, denk het wel, moeder natuur gaat haar gang.

Da's dus denk ik één van de redenen om het wle te willen doen. Dat is de basis, zeg maar.

Maar dán de keus om er inderdaad (weer) voor te gaan of toch maar niet.

Als ik naar mezelf kijk, zou ik gevoelsmatig er best nog wel één bij willen. Maar rationeel niet.
Ik hoor dan best veel reacties "dan moet je het gewoon doen." Is dat zo? Ik vind van niet. Ik vind juist dat je ook je ratio hierin moet laten mengen, want het gaat uiteindelijk niet alléén jou aan. Ook je partner, en zéker niet te vergeten het kindje zelf.
Maar goed... liefde zal ik kunnen geven, zeker weten. We mopperen wel altijd over het geld (of beter : het gebrek eraan), maar arm zijn we zeken weten niet. Er is dan altijd wel een mouw aan te passen.
In mijn geval gaat het ook over praktisch gezien. Ik stoot hiermee veel mensen tegen het hoofd, heb ik al gemerkt. "Praktisch?? Praktisch?? We hebben het over een kind, liefde en natuur..Dan moet je niet naar het praktische aspect kijken!". Niet???? Ow....? Nou, als het praktisch niet loopt, loopt het daardoor ook vaak op geen ander vlak vlekkeloos. Vind ik.. Constant piekeren, continue moe en op..Praktisch ook wat betreft:
-ruimte in huis
-ruimte in de auto
-oppas vinden als dit nodig is (en ja, ik vind het nodig om eens in de zoveel tijd niet alleen moeder, maar ook een echtgenote of vriendin van iemand te kunnen zijn)
-hoe meer kinderen, hoe eerder de kans dat er één ziek is en dan zit je met je werk..
-vakanties die steeds duurder worden.

Eigenlijk allemaal best egoïstische keuzes, maar mijn motto is dus altijd "papa en mama blij, kindje blij". Ook andersom, kindje blij, papa en mama blij, maar ja.. wat is er eerder..het kip of het ei?? In dit geval toch écht de kip..!
Soms voel ik me dan best schuldig hierover, maar ja.. laten we eerlijk zijn; als er aan de hand om van het schuldgevoel af te zijn de knoop doorgehakt wordt om er dus voor te gaan, ben je in mijn optiek pas écht verkeerde keuzes aan het maken!

Goed..Maar dan komt het gevoelsmatige tóch ook om de hoek kijken. En dan doel ik echt niet (alleen)op het schuldgevoel rondom de keuzes die hierboven staan, maar puur het gevoel van de biologische klok.
Wat je dus gewoonweg niet uit kunt (en hoeft) te leggen.
Dat IS.

Toch ben ik ervan overtuigd in dit geval : bij twijfel, niet doen.
Dus je ook niet over laten halen, of iemand over halen.

Iemand heeft ooit tegen me gezegd dat dit in sommige situaties wel moet, omdat je anders nooit tot een keus komt, maar ik weet niet of ik die mening deel.
Van binnen wéét je wel wat je wilt en niet wilt. Laat dát dan aan de oppervlakte komen, al duurt dit misschien een aantal jaar. Dit is niet een 'oeps, foutje- optie'.

15% korting op mijn boekje!!!

Ik heb een leuk boekje geschreven, namelijk: een deel van deze Blog!

Uiteraard zullen de meeste dneken "ja, maar ik kan het toch gratis lezen on line?" Klopt! Maar..... de meeste nemen de laptop niet mee de trein in, of naar bed. Dat kan met dit boekje wél.

Daarnaast is het een leuk cadeautje om te geven.

Het is leuk om even door te bladeren, makkelijk terug te lezen, binnen handbereik en sowieso een leuk exemplaar om gewoon te hebben.

Nu met 15% korting te koop bij Lulu.com via deze link:
http://www.lulu.com/product/12941016?cid=101710_nl_email_HERFST305

Bij wi ligt de bal?

Wat mij altijd weer opvalt, is dat in veel relaties er één is die de bal bij de ander legt en één die de bal bij zich houdt. In beide gevallen in terechte maar ook onterechte situaties.
Dit houdt toch vaak een scheve relatie in, althans, die kán een scheve relatie worden.
Als er een situatie plaatsvindt waarbij diegene die de bal altijd bij de ander neerlegt iets heeft gedaan wat niet goed voelt bij diegene die de bal juist altijd bij zich houdt, zal namelijk die 'ballegger' het euvel niet snel bij zichzelf zoeken en de 'balhouder' snel denken en vinden dat het bij hem hoort.
Zo kan dus een goed lopende relatie dus ineens een minder goed, tot slecht lopende relatie worden.

Dit is vaak op basis van patronen. Niet eens bewust of negatief, maar een gewoonte.
En dit kan uiteraard doorbroken worden.

De balhouder is vaak de onzekere van de twee en zal om die reden ook vaak de bal bij zich houden.
Vaak ook zonder en eigenlijk bij na te denken..
De kunst is dus om dit patroon te herkennen en aan de hand daarvan het proberen te doorbreken.
Doorbreken houdt in mijn optiek zeker niet in om met de vuist op tafel te meppen onder de woorden "en nu ben ik het zat!" Dat houdt voor mij falen-bij-voorbaat in, omdat iemand zichzelf dan niet meer is.
Ik ben ook niet van de verandering, maar de aanpassing. Het is immers ook een kwaliteit dat iemand niet snel de bal bij de ander neer zal leggen. Net zo goed als het een kwaliteit is om zelfverzekerd te zijn om de bal bij de ander neer te kúnnen en durven leggen.
maar als je doorslaat in je kwaliteit, kan het je valkuil worden.

Mijn advies hierin is dat je dus je kwaliteit gaat gebruiken om het patroon te kunnen doorbreken. En vind je het moeilijk om van jezelf een kwaliteit te zien, maar zie je wél wat je niet goed doet? Meestal is dit dus een teveel van wat je wél goed doet en dan weet je precies dus dat je dié eigenschap kunt gaan gebruiken.

Wat doe ik nou precies?
Tsja... zeer breed.

Okay.
Ik bén psychosociaal counselor. Ik ben afgestuurd in de richting van de contextuele therapie. "Wij" gaan ervan uit dat alles in context staat met alles. Alles wat je doet, niet doet, heeft effect op alles en iedereen om je heen, het staat namelijk in context met elkaar.
Daarom is deze richting uitermate geschikt voor relatie-, gezins- en familietherapie.
Maar... omdat ik eigenwijs ben ik ik vind dat ieder contact met iets of iemand een relatie is, omdat álles in context staat, ben ik van mening dat er dus ook een relatie is met betrekking tot bijvoorbeeld je voedsel.
Heb je overgewicht, heb je als het ware een slechte relatie met je voedsel.

Ik heb mezelf welzijnscoach genoemd, omdat ik kijk naar de welzijn in de allesomvattende betekenis van het woord.
Lekker vaag?
Misschien, maar ik zeg er wel mee wat ik wil zeggen.

Ik ben er namelijk van overtuigd dat de balans tussen je geest en lichaam zorgt voor jouw welzijn. Wel....zijn...
Ik kijk naar die balans op élk vlak.

Ooit heeft iemand tegen me gezegd dat dit een 'beginnersfout' is, omdat beginners zoveel mogelijk cliënten willen binnen halen en zich zo richten op een héle grote doelgroep.
Ik ben zeker nu geen beginner meer, dat ten eerste. En ten tweede is dit niét mijn reden waarom ik me zo breed inzet.
Mijn reden is puur en alleen dat ik me niet wil spitsen op één soort therapie. Dit ten eerste voor de dynamiek, maar ook (en zéker) omdat ik van mening ben dan een welzijn aan zóveel dingen kan liggen.
Het lijkt dan ook of ik van álles doe, maar eigenlijk komt het op hetzelfde neer:
- een relatietherapeut richt zich op relaties
- ik richt me op de welzijn
Een relatietherapeut zal de dieperliggende oorzaak achter een slechte relatie kijken/zoeken en vinden. Ik de dieperliggende oorzaak van het niet lekker in je vel zitten. Op welk vlak dan ook.

Psychosociale hulpverlening is laagdrempelig. Ik werk niet met speciale technieken, maar 'simpelweg' middels gespreksvoering. Ik hou de spiegel voor, confronteer, speel advocaat van de duivel, ben het 'gewoon' luisterend oor.
Eigenlijk voor de 'huis- tuin- en keukenproblemen/klachten. (niet oneerbiedig bedoeld)

Gelukkig krijg ik negen van de tien keer te horen dat de naam welzijnscoach leuk gevonden is en dat hetgeen ik doe zo aanspreekbaar en toegankelijk is.
Zo is het ook zeker bedoeld.

Straal je positiviteit de Kosmos in?
Ik ben niet zo spiritueel aangelegd om het over de Kosmos te hebben, maar toch... Ik geloof ook niet in toeval.
Ik geloof zeker wel in energie en ja.. die straal je als het ware de Kosmos in, want de Kosmos is álles wat om je heen gebeurd.
En is het inderdaad zo dat ik niet zo spiritueel aangelegd ben, of hou ik mezelf dit voor, omdat het allemaal een beetje 'zweverig' overkomt?

Maakt het eigenlijk ook uit? Zweverig, niet zweverig.. Down to earth of verre van aards?
Ik merk echt verschil zodra ik positief in het leven sta, hoe anderen om me heen zich gedragen.
Zelfs al komt er niemand direct op mijn pad, dan is het toch wel indirect.
Ook andersom. Als ik crap in mijn vel zit, dan lijkt het of álles tegenzit.

Zo had ik vroeger altijd als ik ziek was en naar huis liep of fietste, had ik de meeste aanspraak.. Er werd volop gefloten naar me en dat met een griephoofd.. Snapte ik nooit.
Nu weet ik zeker dat dit kwam, doordat het me 'allemaal niet kon schelen hoe iemand over me dacht, ik was heel dicht bij mezelf'.
Ik zag er dan misschien minder leuk uit, keek minder blij, maar toch.
Een bepaalde 'nou en'-houding kan dus helemaal geen kwaad.
En net als mijn vorige Blog, dit bedoel ik niet dat je dus met andere woorden 'schijt aan de wereld en arrogant erboven moet gaan staan, maar wel dat je dicht bij jezelf moet blijven. Als ik ziek was, voelde ik me té beroerd om me druk te maken of ik er wel leuk uitzag. Normaliter deed ik dit wel, en dit straalde ik 100% zeker weten uit.

Maar ik ben er ook van overtuigd dat dit verder gaat dan alleen je uiterlijk.
Ook slagen in hetgeen je voor ogen had te gaan doen.
Als je van te voren twijfelt of je het wel zult halen, of je vind dat je het niet verdiend, of je bang bent dat je zult falen... Dan zul je het ook niet halen, dan verdien je het ook niet en zul je ook falen.
Iedereen heeft een script geschreven toen die nog heel jong was. Dit kon gaan over helden en monsters. In het volwassen leven kun je je gaan houden aan dit script en er niet vanaf wijken, of je keist ervoor om het iedere keer weer te herschrijven.
Iedere gebeurtenis zorgt dat er iets gebeurd, een verandering plaatsvindt of komt. Dat houdt dan dus ook in dat het geschreven script ook veranderd.
Jij persóónlijk hoeft niet te veranderen, maar wel de manier waarop je op bepaalde dingen reageert en handelt.

Probeer het maar eens. En dit hoeft echt niet radicaal het roer omgooien in te houden, juist niet. Lúister naar jou en handel.

Zelfacceptatie

Zelfverzekerdheid wordt veroorzaakt door zelfacceptatie.
Is mijn overtuiging.

Er is een groot verschil tussen zelfverzekerdheid en arrogantie. Zodra iemand arrogant is, is iemand verre van zelfverzekerd. Want waarom arrogant doen, als je jezelf accepteert? Arrogant houdt namelijk in dat je op iemand neerkijkt. Mensen die zichzelf accepteren zoals ze zijn, hebben helemaal geen voordeel of meerwaarde om op iemand neer te kijken (is definitie van arrogant iemand die zichzelf heel goed vindt en op anderen neerkijkt.
Mensen die op anderen neerkijken hebben dit nodig om er zelf dus boven te staan. Waarom zou je bóven iemand moeten staan?

Maar dat even ter zijde..

Als jezelf accepteert zoals je bent, met alle gebreken van dien (want die heeft iéder mens!), dan ben je verzekerd van jezelf, dus zelfverzekerd.
Hoeft niet in te houden dat je misschien links en rechts wat wilt sleutelen aan jezelf, want wat ik al aangeef : iedereen is niet perfect.
Dit hoeft iemand ook niet te zijn, maar zodra je er hinder aan ondervind, kún je er iets aan doen.
Zo doel ik op bijvoorbeeld te dik zijn. Dit kán een hinder zijn en niet eens alleen qua gezondheid. Je kan je gewoon niet lekker in je vel voelen als je jezelf te dik voelt of bent.

Toch kun je het accepteren wie je bént.
Kijk, in dit voorbeeld is een gewicht is niet direct wié je bént. Dit is wat je mee zeult.
Dat is op zich lastig, maar niet allesomvattend dat je direct jezélf niet accepteert. Je kunt ook 'simpelweg' alleen dit gewicht niet accepteren. Dit gewicht hoeft niks te zeggen over wie jij bént.

Maar... als je de motivatie niet hebt, en je bent hier bewust van, dan gaat het niet meer om balen dat je te dik bent, maar balen dat je die schop onder je kont niet kunt geven.
Maar ook dát gegeven is een onderdeel van wie je bent en niet jij als je geheel!

Probeer dus altijd te ontrafelen wat precies hetgeen is wat je niet accepteert, in plaats van het als één groot geheel te zien. Als je dit hebt ontrafelt, kun je dát stuk eruit pakken en iets mee doen. Dat is ten eerste overzichtelijk en ten tweede meer acceptatie van jezelf als persoon.

Ondervind je hier moeite mee, laat iemand je hiermee helpen. Iemand die niet zo dicht bij je staat, die daardoor beter en makkelijker door het warrige kan kijken.
Laat mij je desnoods helpen, dat is mijn werk namelijk.

www.welzijnspraktijkzutphen.nl

Misverstand maakt miscommunicatie

Soms denk je goed te communiceren en dan ineens blijkt dat er toch ergens iets minder goed is gegaan in hetgeen je te zeggen had.
Of je zegt iets waarvan je denkt dat je zeer helder bent, maar toch wordt dit compleet verkeerd opgevat door de ontvanger en het gesprek krijgt een radicaal andere draai. Zodanig dat zelfs een positief gevoel ineens negatief wordt.

Hoe kan dit toch?

Iedereen zit anders in elkaar en al ken je elkaar nog zo goed, je bent niet dag én nacht voortdurend bezig met het in het hoofd van de ander kijken. je hebt het soms al druk genoeg om je eigen gevoelens en gedachtes te analyseren, laat staan die van de ander.
En als je denkt dat je goed op iemand over komt, maar je vraagt dit niet na, kan daar dus een misverstand in schuilen. Zodra de ander het dan opvat zoals het niet is bedoeld, maar hij dénkt van wel, misverstand nummer twee.
Als deze misverstanden zich opstapelen, ontstaat er vroeg of laat een miscommunicatie, dus dan dénkt iemand niet alleen dat hij je begrijpt terwijl dit niet het geval is, hij spreekt het ook uit.
Als dit op basis van al meerdere en langere misverstanden zijn, kan dit best uitmonden tot een ruzie, die niet eens gaat over hetgeen het op dát specifieke moment over gaat....

Huh???

Tsja... en ga dan nog maar 's terug naar waar het wél over ging...

Daarom, des te belangrijker: vraag of hetgeen je gezegd hebt, ook is overgekomen zoals je het hebt bedoeld. Of vraag na of hetgeen je hebt begrepen ook daadwerkelijk zo opgevat moest worden.
En nee, uiteraard hoeft dit niet als iemand bijvoorbeeld vraagt of je een paar sokken mee wilt nemen! Zo van "Sokken zei je?", maar éigenlijk.... stel dat je met een onderbroek beneden komt, kán die ander zich irriteren aan het feit er nu weer meer tijd overheen gaat voordat diegene zijn sokken eens aan kan trekken...Ik bedoel maar..!

Antonie Kamerling

Via mijn Blog wil ik mijn oprechte condoleance aan Isa en de kinderen aanbieden. Ik vind het zo vreselijk vervelend voor hen die zijn achtergebleven.

Uiteraard ook voor hemzelf, dat hij zich zo vreselijk rot heeft gevoeld om zo'n keus te maken.
Verschrikkelijk!

Heel veel sterkte iedereen die zich dit aan heeft getrokken!

Verliefd, verloofd, getrouwd...

Heb je nog kriebels, hou je nog handen vast, kijk je elkaar nog verliefd aan, zoeken jullie blikken elkaar nog als je op een feestje bent.....Of helemaal niks van dit alles?

Als mensen al een behoorlijke tijd bij elkaar zijn, kunnen ze elkaar nog wel eens kwijt raken. Zeker als er drukte factoren bij komen. Bij de één zijn dit kinderen, bij de ander een drukke baan, veel reizen, of misschien alle 3 deze factoren of weer geheel andere.
Of simpelweg, omdat je gewoon al lang bij elkaar bent en 'het loopt wel'.

Dit zou een kink in de kabel op het gebied van je relatie kunnen betekenen.
Die kink hoeft niet in te houden dat je uit elkaar zal gaan, alleen als je door deze factoren wat naast elkaar gaat leven en je doet hier niks aan, ga je steeds verder uit elkaar leven en dan is er op een gegeven moment vaak een punt van 'hoe verder'? Als je dan al heel lang in de 'uit elkaar' modus leeft, is de stap van echt uit elkaar gaan makkelijker dan moeite doen om bij elkaar te blijven.

Vraag jezelf goed af al je je voor de zoveelste keer irriteert aan je partner, wat er wérkelijk aan de hand is, in plaats van in die irritatie te blijven zitten. Vaak is dit een teken aan de wand en gaat het niet zo zeer létterlijk over hetgeen jij je aan irriteert.
Bekijk wat jouw eigen inbreng hierin kan zijn en probeer niet alleen met de vinger te wijzen. It takes two to tango...
Als jij wél de capaciteit hebt om dit verder te onderzoeken, wees dan niet koppig om dit te weigeren omdat 'hij/zij het ook niet doet'. Dan ben jij zelf uiteindelijk even schuldig als je ruzie krijgt, of als je relatie op de klippen loopt.
En als je al best ver in het proces zit, vraag je zelf dé vraag "hou ik nog van hem/haar, of meer van het idee?" Voél op dat specifieke moment goed wat je precies voelt.
En handel niet direct als je bemerkt dat je twijfelt, maar communiceer dit! En communiceren houdt NIET in dat je dit bij de ander 'dropt' en die moet maar kijken wat die ermee doet. Dit communiceren houdt in dat je een goed moment kiest om het erover te hebben (en die is wel in te plannen, óók als je het druk hebt! Zoniet, heb je het al opgegeven en ben jij hier zélf verantwoordelijk voor!!)en vanuit de IK-vorm blijft praten. Daarna ook bij de ander navragen wat die ervan vind en er ook naar luisteren.
Merk je dat je boos wordt, geïrriteerd raakt, zég dit (rustig). Doet de ander er niks mee, geef aan dat je dan even weg gaat en terug komt als er weer normaal gesproken kan worden.
Als je partner zich aan deze zelfde 'regels' houdt, is er een volwassen gesprek en komen jullie er altijd uit, wat er ook besloten wordt.

Lukt jullie dit niet, zoek hulp hierin. Of samen of individueel. Mijn persoonlijke advies hierin is altijd 'eerst individueel, dan eventueel samen'.

Bemerk je tijdens het lezen van deze Blog dat jij zelf misschien wel in deze situatie zit: doe er iets aan voor het te laat is! Kwakkel niet door!
Kom desnoods bij me langs of mail me. Ik ben gespecialiseerd op het gebied van relaties.

www.welzijnspraktijkzutphen.nl
info@welzijnspraktijkzutphen.nl
0575-785000 / 06-16926946
(Vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek)

eigen kennis

Eigen kennis gaat boven alles... en toch zijn er tal van mensen die zichzelf amper kennen. Die echt niet in de gaten hebben wie zij zijn en hoe zij doen.

Of wel, maar willen dit niet inzien..
Ik ben er niet altijd even over uit.

Ik weet wel dat ik me vaak verbaas in bijvoorbeeld het verkeer.
Wat een bron van ergernis kan dat zijn!
Voor mij is dé ergernis eigenlijk grotendeels dat ik me stoor aan het feit 'heb je dan echt niet in de gaten wat je doet?'...
Zodra iemand aan het bumperkleven is, stap ik altijd even héél kort op mijn rem. Even een schrikeffect toepassen. hartstikke gevaarlijk, weet ik, maar iets anders helpt soms niet om ze afstand te laten nemen.
Maar eigenlijk.... ook dát helpt vaak voor geen meter. Sterker, iemand is nog boos ook, dat ik een signaal afgeef van 'back off!' Ik denk dus werkelijk dat dit komt, omdat iemand zero zelfinzicht heeft. Diegene vindt, denk ik dan, dat hij echt het volste recht heeft om boven op mijn bumper te zitten. En wat wil diegene ermee bereiken?? Dat ik harder ga rijden? Nee..want dan kleeft hij nóg...

Van sommige zie je dat ze het niet in de gaten hadden. Zitten te dagdromen achter het stuur en worden ineens wakker geschud. Maar ook zij zijn boos dat je een signaal afgeeft. Een ander signaal schijnt niet te werken...

Ik heb één keer echt zitten huilen van boosheid (hoe erg) omdat een vrachtwagenchauffeur zo onwijs dicht boven op onze auto reed. En dat, terwijl mijn twee kleine kinderen achterin zaten. Ik ben niet op mijn rem gaan staan, te gevaarlijk, maar heb het gas losgelaten op den duur. Dit gaf de chauffeur blijkbaar nog meer recht om nog dichter op me te kruipen.... Echt levensgevaarlijk!! Letterlijk, want onlangs is er een compleet gezin gestorven doordat ze tussen twee vrachtwagens kwamen te zitten. Dit gezin hadden wij kunnen zijn!!!

Maar er komt bij mij dan zo'n vreselijke oerboosheid naar boven..(ik ben ook maar mens, gelukkig)..dat ik ervan moet huilen.
Ik ben zo machteloos, want wat kun je doen?

Mijn advies aan iedereen is altijd dat ze de energie moeten steken in hetgeen zij zeggenschap over hebben en wat doe ik?

Maar ja, ik heb wél eigenkennis. Ik wéét wat ik doe, ik geef toe dat dit niet de juiste manier altijd is, dat ik machteloos ben, dat ik moet huilen wegens oerboosheid, eznovoorts.
Hiermee bedoel ik niet te zeggen 'kijk mij nou even goed zijn', maar wel dat het niet erg is om in en naar jezelf te kijken. Leer ervan, of probeer dit in ieder geval.

Stoer

Er is een verschil tussen sterk zijn en sterk doen.
En wat is 'sterk'?
Je zwakte laten zien is héél sterk, wist je dat?
Om hulp vragen is heel sterk, wist je dat ook?

Het valt me steeds weer op hoeveel mensen zich sterk voordoen, die het niet zijn.
Dat als je verder doorvraagt, deze mensen zich heel alleen en eenzaam kunnen voelen, simpelweg doordat ze zich niet openstellen.
Sommige van hen zijn zo vastgeroest in het 'stoerdoen', dat ze zijn gaan geloven dat ze dit ook zijn.

Ik denk dat iedereen iemand nodig heeft. Wat is er stoer aan geen hulp vragen, doen of je het allemaal zelf wel kunt?
Ik persoonlijk vind het heel erg 'stoer' als je zegt dat je iets helemaal niet kunt of niet weet.
Is het stoer om je in situaties te manoeuvreren waarvan je uiteindelijk geen uitweg meer in ziet?
Is het stoer niet om hulp te vragen en hierdoor ongelukkig zijn?
Eén van de defenities van stoer = sterk zijn en veel durven
Dus ik ben ook de definitie van sterk gaan opzoeken en dat is Beschikkend over kracht of vaardigheid en als je veel lichamelijke of geestelijke kracht hebt
En dan moest ik uiteraard ook de definitie van kracht uitzoeken en dat is eigenschap dat iemand fysiek of mentaal sterk is en daardoor dingen kan doen

Ahá!
Dus.... dúrf mentaal sterk te zijn om aan te kunnen geven dat je vaardig genoeg bent om aan te geven dat je het soms niet weet, of kunt!
Héél stoer!

De kracht van het verleden

Ik wil toch nog even stil blijven staan bij het het verleden.
En hiermee bedoel ik het verleden van mensen per individu en niet het verleden in het algemeen.

Het valt me vak op dat men geneigd is een minder fijn verleden vaak af te doen als 'ach'.... Of dat men er krampachtig niet bij stil wilt blijven staan 'we moeten toch vooruit'..
Terwijl het zo'n nadruk heeft achtergelaten en nog steeds op de mensen die júist een minder fijne jeugd hebben gehad.

In mijn mening kan dit komen doordat de omgeving vaak niet weet wat ermee te doen, want er is ook verder niet meer veel te doen aan 'gedane zaken'.
Men laat zich dus eigenlijk manipuleren door het ongemak van anderen..Want het er niet over willen hebben en dus het onderwerp veranderen, vind ik ook een vorm van manipuleren.
Uiteraard zijn er ook tal van mensen die er zélf echt niet over willen denken. Ook dan lijkt het mij meer dan zat reden om het er dus wel over te hebben, want iets wat je negeert of wilt negeren, doe je niet voor niks.
Kijk, dwingen is een geheel ander verhaal, uiteraard!

En, wat ik al eerder heb geschreven, is er een verschil tussen er héél lang en uitgebreid bij stil te gaan staan en een link maken tussen wat er in het verleden is gebeurd en het gedrag wat je nu hebt.

Mensen willen geholpen worden, alleen het is natuurlijk heel eng om daadwerkelijk geholpen te wórden! Stel je voor dat iets wat je 20 jaar met je meedraagt er niet meer is... IEK! Toch?
Als je een grote wrat op je neus hebt, al 20 jaar, dan wil je er graag vanaf (kan ik me zo voorstellen). Maar als die wrat er na 20 jaar ineens niet meer is, staat di toch wel heel raar. Vooruitgang, zonder meer, maar toch een soort 'gemis'.
Dat is ook met gewoontes die je járen meedraagt.
Je draagt ze niet voor niets met je mee (okay, nu is het voorbeeld van de wrat verre van relevant..)

Pas als je achterhaalt wat de reden is van het meedragen van bepaalde gedragingen, blijven hangen in patronen, enzovoorts, kun je het ombuigen naar iets anders. Wat niet per definitie in hoeft te houden dat jij als persoon anders moet worden of gaat zijn, maar die gedraging, dat patroon, hoéft niet meer.
Maar tegelijk heeft het je wel gebracht tot de persoon die je nu bent, met ook alle mooie en goeie dingen die je dus óók bent! Ook dat komt door het verleden...

Loop er niet zomaar aan voorbij, want dan loop je een deel van jezelf eveneens voorbij!!

Gcoach.nl Gecertificeerd