Nieuwe mogelijkheid binnen mijn welzijnspraktijk!!

Ik las laatst bij een andere hulpverlener een zeer mooie mogelijkheid binnen haar praktijk, namelijk:
de mogelijkheid voor mensen om op een bepaald moment gratis en vrijblijvend te mailen voor kort advies en/of korte hulpvragen.
Dit vond ik zo'n mooi gebaar, dat ik dit nu ook binnnen mijn werkzaamheden heb ingebouwd.
Ik wil het echter anders doen, namelijk:
Ik bied de mogelijkheid om ieder gewenst moment een maal per week een mail te sturen waarop ik dan eenmalig kort advies/antwoord geef.
Deze kleine aanpassing omdat ik niet wil dat men afhankelijk van een bepaald tijdstip is.

Deze nieuwe mogelijkheid start vanaf VANDAAG!

Dus mensen, heb je korte hulpvragen, die aansluiten op mij werkgebied en kennis uiteraard, stuur me een mail en ik zal zo snel mogelijk reageren.

http://www.welzijnspraktijkzutphen.nl/Contactgegevens.html

Ben ik nou normaal?

Ik zie vaak cliënten die denken dat ze een geestelijke aandoening hebben, omdat ze van zichzelf vinden dat ze 'gek' zijn/doen.
Dan praten ze er eindelijk over (ik zeg 'eindelijk' omdat deze doelgroep ook een schaamte heeft over hoe zij zijn en dus er niet snel over zullen praten) en dan blijkt alles 'wel mee te vallen'.

Hoe kan het toch dat deze mensen járen met dit bepaalde idee over henzelf blijven rondlopen?
Wat mij vaak opvalt, is dat niemand in hun naaste omgeving tegen ze zegt dat ze helemaal niet raar zijn. Soms lijkt het er zelfs op dat het tegenovergestelde plaatsvindt. Dus dat de naaste omgeving 'gebruik maakt' (vaak onbewust!!) van de zogenaamde 'gekte' van de betreffende persoon.
Hiermee bedoel ik dat deze persoon ten alle tijden in the picture staat op momenten dat dingen minder makkelijk gaan, in bijvoorbeeld een relatie. Zo blijft de ander buiten de schuld-zone als het ware.
Of ze worden juist een soort van gepampert, zodat het zelfbeeld wat ze hebben eigenlijk in leven wordt gehouden. "Zie je, iédereen bekommert zich om mij, ik kan niks!"

En vaak gaan het om huis-tuin-en-keuken-problemen (niet oneerbiedig of bagatelliserend bedoeld!)
Ik doel met deze aanduiding op problemen die niet in de psychische stoornissen horen. Niet dat dit geen aandacht behoeft, juist wel! Alleen het maakt mensen niet gek!

Uiteraard is het niet dat alleen de naasten dit tot stand houden! Ook de mensen zelf doen dit. Sterker, iedereen is in feite verantwoordelijk voor zichzelf.
Maar hoe kómt iemand aan zo'n bepaald (misplaatst) beeld van zichzelf?
Dit ontstaat negen van de tien keer in de keugd. En dit hoeft niet eens zozeer bij de opvoeders te liggen. Een leraar en lerares kan hier ook een hele grote rol in spelen, of een broer en/of zus. Een opa of oma. Kortom, belangrijke mensen van en voor deze persoon.
Als deze mensen vaker dan lief is zeggen dat ze iets niet goed doen, er niet leuk uitzien, niks kunnen, lelijk zijn, dan gaat men hierin geloven. En dit zijn zeer expliciete opmerkingen. Het zit em ook vaak in de subtielere opmerkingen, die echt niet altijd (juist niet meestal) bewust of expres worden gezegd.

Maar ja, iets wat men niet expres doet, moet men maar expres niet doen!

Overgewicht in de dop

Hoeveel mensen, en misschien voornamelijk vrouwen, hebben moeite om af te vallen.
Waarom eigenlijk?
Uiteraard is dit per individu verschillend! Als er simpelweg één richtlijn zou zijn, zou dit euvel niet zo groot zijn als dat het is.
Want ja, het is best een probleem aan het worden, dat overgewicht!

Het begint sowieso al in de kinderjaren. Een kind tot 2 jaar eet vaak hartstikke goed. Dit, omdat kinderen tot die leeftijd heel veel en hard groeien. Daarna niet meer, in dat tempo. Hun eetgedrag past zich aan. Dat heet de fysiologische annorexie. (uiteraard niet te verwarren met een eetstoornis, waar eveneens het woord 'annorexie' in voor komt!)
Maar.... wat doen ouders over het algemeen? Zich zorgen maken! Dus "Wat gebeurd er?? Mijn kind eet ineens niet meer goed!!" en gaan dit betreffende kind vol proberen te proppen, al is dit niet altijd met even gezonde voedingsmiddelen. Dit, omdat ze vinden dat het kind 'goed' moet eten. Maar lieve mensen, dit kind eet al goed!!! Dat het niet meer in dezelfde hoeveelheden en even frequent is als voorheen, is een natuurlijk gegeven!
Als deze ouders dit kind dus volproppen met van alles, gaat het kind eraan wennen dat het vaak en veel moet eten, niet altijd gezond hoeft te eten! Start 1 voor probleem overgewicht!

Ook gebeurd het vaak dat kinderen iets lekkers krijgen als ze zijn gevallen, verdriet hebben, boos zijn. Wat is er gebeurd met een kusje op de zere knie, of het kind afleiden als het persé iets wilt hebben wat het niet mag?
Wat gebeurd er later met deze kinderen? Dit kunnen emo-eters worden. Emo-eters zijn mensen die gaan eten als er een bepaalde emotie bij ze los gemaakt wordt. Dit hoeft echt niet alleen in verband met verdriet te gaan!

Zien eten doet eten.
Dit kan verkeerd zijn, maar vaak genoeg ook goed.
Neem bijvoorbeeld een ontbijt. Hoeveel mensen ontbijten niet of niet goed? En dat terwijl dit toch echt de meest belangrijkste maaltijd van de dag is!
Ik kan me het hartstikke goed voorstellen, je hebt haast, je wilt zolang mogelijk op bed blijven liggen... Maar, jij kunt eventueel een boterham in de trein of in de auto opknabbelen. Je kind niet! Dus mis jij je ontbijt thuis, mist je kind dit negen van de tien keer ook! Kinderen van ouders die 's morgens niet ontbijten, ontbijten zelf ook amper.
Maak dus tijd om wel te ontbijten. Smeer 's avonds die boterham al.

Dan komen we ook op de rust om te eten.
Als we het met het ontbijt doortrekken: knabbel die boterham dan liever niet op de bank weg, maar ga aan tafel zitten. Geloof me (ik heb zelf ook 2 kleine kinderen!), het is echt een verademing om gewoon ff aan tafel te zitten en je bent niet later de deur uit!! Sterker, mijn eigen ervaring is dat ik later de deur uit ben als we niet aan tafel ontbijten. Ik ben meer gestressed, want óveral liggen kruimels, er gaat een beker yoki om, dus omkleden.. Daarnaast heb ik zelf ook mijn rustmoment nodig.
En last but not least: het ontbijt is binnen en dus energieker de rest van de dag!!!!
En energieker de rest van de dag, des te minder behoefte om te snaaien en dus minder overgewicht!

Voor de tv je eten weg eten. Na een uur heb je weer trek, je kinderen ook. Maar ja, dan is er geen avondeten meer, maar wél chips of koekjes!

Zo zie je, veel kleine aanpassingen en je kunt overgewicht al aardig in mindering brengen! Niet alleen bij jezelf, maar ook bij je kinderen!
En maak niet de 'fout' om te denken dat je kindje er niet dik uitziet. Ten eerste ben je nooit even objectief naar je eigen kind, zéker niet als je zelf last hebt van overgewicht.
Ten tweede hoeft een kind in zijn eerste jaren niet dik te zijn om later toch overgewicht te krijgen. En niet alleen wegens het feit dat ze meer en vetter gaan eten, maar wegens het feit dat vetcellen 'een geheugen' hebben en alles opslaan. Als het kind minder gaat bewegen, wat op den duur gebeurd (kijk naar luie pubers!!) en niet meer als kool groeit, krijgen ze ineens die 'zwembanden'.
Daarnaast heb je visceraal vet, wat niet aan de buitenkant te zien is, maar wat wel het meest schadelijke vet is. Deze ligt opgeslagen rondom de organen.

Nou, mensen, ik hoop even voldoende informatie om even weer de puntjes op de i te gaan zetten!

Loyaliteit bij scheiding

Even voortbordurend over loyaliteit...:
In situaties als gescheiden ouders, of ouders die gaan scheiden of ouders die veelvuldig ruzie hebben, komt het kind vaak in de knel qua loyaliteit als ouders hier niet goed mee om gaan.
Kinderen denken dat ze moeten kiezen en dit kan helemaal niet.
We spreken dan over loyaliteitsconflicten. Hierin onderverdeeld de erge vormen van de loyaliteitsconflicten:
Gespleten loyaliteit en onzichtbare loyaliteit.
Gespleten loyaliteit is de ergste vorm van een loyaliteitsconflict waarin een kind geklemd kan raken. Zij moeten partij kiezen voor één van de ouders, terwijl hun wortels bij beide ouders ligt. Dit is dus eigenlijk onmogelijk.
Een kind voelt zich dan vaak letterlijk gespleten, als het ware met één voet op de grond van de vader en de andere voet op de grond van de moeder en er ontstaat een scheuring tussen deze gronden!
Deze kinderen zullen zich vaak in vergaande mate opofferen om ouders proberen bij elkaar te verbinden. Denk hierbij aan psychosomatische klachten, zelfmoordpogingen, depressie, automutilatie en gedragsproblemen. Ouders blijven dan vaak toch bij elkaar, wegens deze problemen die het kind vertoont.

Vaak zal hier dan ook een keus gemaakt worden, waarin het kind voor de ene ouder openlijk zal kiezen en een onzichbare loyaliteit heeft voor de andere ouder.
Dit zal dan vormen aannemen als bijvoorbeeld 'mijn vader is slecht en ik wil niks meer met hem te maken hebben'.
In dit geval wordt de loyaliteit ontkend, maar kan nooit worden verbroken. Deze vorm neemt per definitie een grote onvrijheid met zich mee en zal in latere relaties op een destructieve manier door gaan werken.

Ouders staan er vaak niet bij stil dat als ze iets naars over en ene ouder tegen het kind zeggen, dat ze hiermee 50% van dit betreffende kind raken. Het kind bestaat immers voor 50% uit moeder en 50% uit vader. Dus wordt de moeder of de vader naar beneden gehaald, zal het kind ook deels naar beneden gehaald worden.

Ik adviseer dan ook ten zeerste dat wat er ook gebeurd, praat nooit in het bijzijn slecht over je partner die de vader of de moeder van je kind is. Over zeg ook nooit zinnen als "Je lijkt nu precies op je vader/moeder!" als het kind iets doet wat niet helemaal door de beugel kan. Deze zal dit altijd veel zwaarder opvatten, want je bent immers bij je partner weggegaan, dus dan zul je je kind (in diens ogen!) ook verlaten.

Wederom: Loyaliteit gaat heel ver en is niet te verbreken!

Loyaliteit

Loyaal zijn aan je ouders. Dat is een vak apart!
De existentiële band tussen ouders en kinderen is onverbreekbaar. Dit is geen norm of gebod, maar een feit.
Het bestaat niet op basis van machtsverhouding tussen ouders en kind.
Simpelweg door het feit dat een kind het leven krijgt van zijn ouders, ontstaat er tussen hen een onomkeerbare band van wederzijdse rechten en verplichtingen, verdiensten en schulden.Of het kind nu een band wilt en of hij deze als positief of negatief ervaart, hij bestaat! Deze band kan niet worden verbroken, maar... wel ontkend. Loyaliteit is dus geen gevoel, maar een zijnsgegeven. (Bron: leren over leven in loyaliteit)

Geen gevoel?? Hmm... ben ik het hiermee eens??
Tsja, ik moét wel, want hier is zo'n beetje álles betreffende contextuele therapie op gebaseerd, en aangezien ik een contextuele hulpverlener ben...
Maar ik weet niet of ik me kan vinden in die specifieke tekst.
Dit,omdat ik vaak genoeg merk dat júist het gevoél zo'n dominante rol speelt op dit gebied.
Hoe vaak ik niet tegen kom in mijn praktijk dat cliënten zélf niet wéten, maar voélen dat ze loyaal zijn aan hun ouders.
Ach, maakt het uit? Misschien komt dit wel vanuit het zijnsgegeven...

Hoe dan ook, het neemt een zeer dominante rol in iemands leven in.
Zelfs al is iemand er 100% van overtuigd dat hij een hele goeie jeugd heeft gehad. Correctie, als hij inderdaad op zich ook wel een goeie jeugd heeft gehad.
Hiermee zeg ik niet dat álles naar ouders is te herleiden, maar... de kern ligt vaak wel bij de opvoeding. Ik spreek niet over goed of slecht, of schuld! Want iedereen, dus ook ouders, doen dingen zoals zij denken dat het goed is. En ook dát komt weer voort uit welk nest zij komen.

Het is voor de hulpverlener soms ook best een taaie klus om de link te leggen naar de opvoeding en tegelijkertijd niet aan de loyaliteit jegens ouders te komen.
Zelfs in situaties als bijvoorbeeld seksueel misbruik. Een kind blijft áltijd loyaal aan zijn ouders!

Dáárom zie ik het ook zéker van zeer groot belang dat mijn cliënten proberen een dialoog aan te gaan met diens ouders als deze nog leven.
Velen willen dit niet, of beter gezegd 'durven' dit niet. Dit wéér vanuit hun loyaliteitsgevoel. De reden wordt echter vaak op geheel andere bergen gegooid, als het maar niet op dié berg komt/hoeft te komen.
En negen van de tien keer weer met als reden omdat ze hun ouders de schuld niet willen geven, de aanval niet in willen gaan.
Opvallend is, dat dit nooit mijn woorden zijn, maar altijd die van de cliënt. Ik probeer dan altijd dit inzicht te geven, omdat dit veel zegt over hoe zij er blijkbaar tegenaan kijken. En als de band zo goed is, wat vele ook zeggen, waarom dan niet een gewone conversatie aangaan waarin je in alle eerlijkheid op een normale manier verteld hoe je bepaalde dingen hebt ervaren?

Let wel, ik zeg dus ook niet per direct dat de band verre van gewoon is, of abnormaal is!! Ik zeg nooit zoiets zwart/wits in mijn sessies! Simpelweg met de reden dat ik dit helemaal niet kan weten, ik was er immers niet bij... Ik reageer louter vanuit wat de cliënt mij verteld over zichzelf en stel vragen.

Maar zo interessant om te zien, te merken, te voélen hoever loyaliteit gaat!

De deksel op de doos

Woede, boosheid, kwaadheid... Goeie en zeer nuttige emoties en toch emoties die mensen niet snel geneigd zijn te laten zien... Of moet ik beter zeggen 'bewust tonen'?
Wat hierdoor gebeurd, is dat mensen op geheel andere momenten over compleet andere zaken dan waar het daadwerkelijk om gaat hun boosheid uiten.
Simplistisch voorbeeld:
Ruzie met je partner en dan ruzie krijgen in een winkel wegens voorpieperij.
Tuurlijk, voorpiepen is hoogst irritant, maar... om er nu een hoogdravende ruzie om te maken? Meestal niet.
Vaak is er dan iets anders werkelijk aan de hand dan waar op dat moment dé boosheid om draait.

Het aparte is dat daar waar de boosheid geuit zou moeten worden, dit juist niet geuit wordt. En dit juist ook weer opbouwend al naar gelang de belangrijkheid van de betreffende gebeurtenis waarom men boos is.

Even een gehele tegenhanger:
Een sterftegeval.
Algemeen bekend is de fase 'boosheid' bij het rouwproces.
Maar ja... boos zijn op iemand die is overleden, boos op de situatie van het sterftegeval... En toch! Kijk maar naar kinderen, die zijn hartstikke flexibel, ook op het gebied van een sterftegeval. Hebben ze minder verdriet? Nee. Uiten ze hun boosheid? Zeker wel! Ze schoppen, ze slaan, ze schreeuwen, ze huilen/krijsen...!
Wil niet per definitie zeggen dat deze kinderen 'het kwijt' zijn na zo'n boosheids'aanval', maar er is wél lucht voor andere emoties. Welke dan ook.

Volwassenen daarentegen kunnen relativeren, rationaliseren. Dit kan op vele momenten geweldig uitkomen, maar er zijn momenten dat dit juist niet ten goede komt. Situaties als hierboven komt het soms niet goed uit. Ik bedoel, relativeren dat je middels boosheid de overledene niet terug komt, klopt helemaal. Maar als dit inhoudt dat je hierdoor je boosheid opkropt, is dit zeker niet goed!

Cliënten vragen dan wel eens hoe zij hun boosheid dan wél kunnen uiten.
Ik geef aan dat dit wat mij betreft niet uitmaakt. Kijk, als je dan alsnog boos wordt op die voorpieper, prima, alleen realiséér je dit dan ook. Maak het onbewuste bewust. Laat de energie stromen daar waar deze hoort. Jammer voor die betreffende voorpieper dat hij de hele woedelaag van een onverwerkt sterftegeval over zich heen krijgt, maar dat is dan even zo. (tenzij het uiteraard absurde vormen aan gaat nemen!)
Maar visualiseren is ook een hele goede en zeer werkzame methode.
Als de overledene is gecremeerd en de urn is in je bezit, trek de gordijnen dicht en ga tegen de urn tekeer. Ga niet denken 'da's ook lullig, alsof hij had willen sterven', maar uit wat jij voelt, wat jij ervaart!

Maar hoe het ook zij, het opkroppen van deze emoties zorgt ervoor dat de deksel op de doos der emoties blijft, want ónder die deksel zit het verdriet, maar tévens de blijdschap, vreugde, geluk!

Waar twee vechten hebben twee schuld, en toch hun eigen verantwoordelijkheden

De titel zegt denk ik al heel veel.
Maar... wat precies bedoel ik ermee?

Ik doel sowieso op een relatie, al is dit tevens toe te passen in vriendschappen, werk gerelateerde situaties, gezinsproblemen (alleen dan wordt het aantal anders dan twee..), enz.

Als je in een relatie bent, ben je met zijn tweetjes. Maar, beide zijn individuen, anders spreken we over een symbiose.
En als eigen individu heb je ook je eigen verantwoordelijkheden, zéker over jezelf.

Ik hoor zo vaak "Ik ben zo boos want hij/zij heeft ervoor gezorgd dat ik...." Nee! Dat doe jij zélf! Niemand heeft (als het goed is althans) een mes op je keel gezet en je op die manier gedwongen. Je maakt zélf keuzes en dat het resultaat niet altijd is waarmee je content bent is een geheel ander hoofdstuk, dat naadloos aansluit.
Het is natuurlijk ook makkelijker om het bij de ander neer te leggen. En uiteraard zijn er heel veel manipulatieve personen, dominante personen. Alleen als er geen geweld bij komt, heb je áltijd zelf de keus wat je doet. Ieder desgewenst moment weer opnieuw.

Ik zeg niet dat dit makkelijk is. En de één zal er meer moeite mee hebben dan de ander. Heeft heel veel met de mate van zelfstandigheid te maken. En de mate van zelfstandigheid heeft weer bijna alles te maken met hoe dicht je bij jezelf staat te maken.

Zeker in relaties zijn mensen vaak zichzelf kwijt geraakt. Ja, inderdaad, zichzélf. Om jezélf weer terug te vinden, zul je in de spiegel moeten kijken en ook dingen onder ogen moeten zien die minder leuk zijn en die je het liefst buiten jezelf legt. Dit gebeurd dan dus ook vaak.
Leren nee zeggen is moeilijk, maar niet onhaalbaar.
De angst om alleen de zijn overwinnen, is taai, maar niet onmogelijk.

Iedereen kan op zijn of haar manier interpreteren, wegens een eigen referentiekader. Dit houdt niet in dat ieders waarheid dé waarheid is, maar... wél die van hénzélf!
Dáárom worden mensen vaak boos op elkaar, omdat dit niet altijd gedeeld wordt door de ander. Dan zijn mensen vaak meer bezig met het overtuigen van elkaar, waardoor je elkaar voorbij loopt. In mijn optiek omdat je jezélf voorbij loopt. Want gedurende deze strijd, verlies je het contact met jezelf. Je weet op den duur niet eens meer waar de strijd precies startte, waar deze eigenlijk om ging en wat je ermee wilde.. Je weet alleen dat je het niet wilt verliezen.
Pas als je dichter bij jezelf komt, kun je dit onderscheid (weer gaan) maken en zelf verantwoording nemen voor de dingen die joúw stukje zijn en dat wat bij de ander hoort, daar ook parkeren.

Klink moeilijk en dat is het ook! Maar... niet onmogelijk!

Stapje voor stapje

Grote veranderingen kunnen een behoorlijke invloed hebben in je zijn. Neem een verhuizing, een geboorte van een kindje, een overlijden van een naast familielid. Maar tevens een kleinschaligere verandering kan al een hele hoop teweeg brengen.

Mensen zijn vaak geneigd om van alles te gaan ondernemen op momenten dat ze minder in hun vel zitten. Begrijpelijk, want je wilt verandering in hoe je je voelt, dus ga je dingen proberen. Alleen is dit verstandig?
Ik zeg van niet.
Ook leuke dingen kunnen stress met zich meebrengen. Dat ten eerste.

Daarnaast focus je je niet meer op dé reden van je minder fijn in je vel voelen zitten en kán het vluchtgedrag zijn. In de eerste instantie komt het minder fijne gevoel op de achtergrond, want er is iets leuks voor in de plaats gekomen. Maar dan? Dat goeie, nieuwe gevoel ebt een keer weg. Niet negatief bedoeld, gewoon realistisch.
En dan komt dus dat eerdere minder fijne gevoel boven drijven, want je hebt er niks mee gedaan.

Even terug op het feit dat leuke dingen stress met zich mee kunnen brengen. Dan doel ik dus tevens op veranderingen. Niet leuk een lekker ijsje eten in het heerlijke zonnetje op een lekker gezellig terras in de ozo leuke binnenstad!
Ik doel op o.a. een verhuizing, een geboorte, een baanverandering of promotie, een huwelijk. Dat zijn toch situaties die een bepaalde stress meebrengen.
Moet je ze daarom niet doen? Tuurlijk wel! Alleen gedoseerd.
Zie het als sport. Sporten is onwijs belangrijk en goed voor je. Maar je moet zo nu en dan de tijd nemen om bij te komen, je spieren rust te geven. Doe je dit niet, ontstaat er een blessure.
Deze blessure is stress. En dat is niet goed.

Als je dus niet goed in je vel zit, ga stapje voor stapje hieraan werken en niet alles in één keer aan willen pakken. Dat werkt niet, zoniet averechts.
Je bent het overzicht kwijt, hebt geen vertrouwen meer, gaat harder zoeken en vind niet wat je nodig hebt, want je loopt jezelf gigantisch voorbij.

Om te kunnen luisteren naar jezelf, zul je even zo nu en dan stil moeten staan.

Houdt niet in dat je niks kunt of mag ondernemen! Tuurlijk, verandering van spijs doet eten! Alleen onthoud iedere keer : 'sp[aje voor stapje!'

Medische basiskennis voor hulpverleners

Nounou, phoephoe... Ik heb examen gedaan van de eerste 2 modules van de opleiding "Medische basiskennis voor hulpverleners".
Wat een kluif! De eerste module ging over lichamelijke aspecten van groei en ontwikkeling en de tweede module over Pathologie, welke onderverdeeld is algemene pathologie en speciële (er staat een rode onderstreping onder dit woord, maar ik heb het echt zo overgenomen uit het studieboek...) pathologie.
Erg interessant, maar wel moeilijk.
Reden van deze studie is dat ik anders mijn lidmaatschap bij de NFG (beroepsvereniging) niet kan behouden. En dat zou weer inhouden dat cliënten geen vergoeding krijgen via hun zorgverzekeraar.
Daarnaast vind ik het voor mezelf eveneens een vereiste dat ik zo nu en dan een cursus of studie moet doen om bij te blijven en mezelf verder te ontplooien.

Maar goed, al bij al houdt dit wel in dat ik minder actief bezig ben op o.a. mijn Blog.
Nu heb ik even 'vrij', want in juni komt het examen van de 2 volgende modules aan bod, dus moet ik dan weer volop aan de bak qua studeren.