Schoenmaker, blijf bij je leest!

Doe de dingen waar je goed in bent en hou het daarbij.
Maar ja....dat klinkt simpeler dat het is. Want stel..:

Je bent als laagdrempelige hulpverlener goed in zelfbeeldverbetering en er komt een cliënt die eigenlijk een psychologisch of zelfs een psychiatrisch probleem heeft. Deze cliënt heeft echter geen vertrouwen in anderen en zeker niet in psychologen en/of instellingen om naar een instelling te gaan en neemt om die reden juist contact op met een laagdrempelige hulpverlener, dus met jou. Wat doe je dan als betreffende laagdrempelige hulpverlener?
Mijns inziens kan het een eerste stap zijn om deze betreffende cliënt eerst te helpen met het zelfbeeld waarmee hij kampt, waardoor hij meer vertrouwen in zichzelf krijgt en daardoor ook langzaam anderen kan gaan vertrouwen en aan de hand daarvan het aandurft om wel naar een psycholoog of instelling te gaan. Maar tegelijk is dit niet het vakgebied van een laagdrempelige hulpverlener en zou deze zijn handen hier niet aan moeten branden.
En helemaal de hamvraag: wordt de cliënt geholpen via deze weg en op deze manier?

Ik zeg :Lastig!
Want voor beide kanten is iets te zeggen.
- Ja, de cliënt wordt geholpen als er aan zijn zelfbeeld wordt 'gesleuteld' en dat hij hierdoor de stap durft te nemen om naar een instelling of psycholoog te gaan voor het psychologische/psychiatrische probleem.
- Nee, want dat zelfbeeld is al onderdeel van het psychologische/psychiatrische probleem.
- Ja, want de cliënt zal de stap uit zichzelf niet maken om dus naar een instelling of psycholoog te gaan en dan dus niet geholpen worden.

Ik zelf ben dus een laagdrempelige hulpverlener en moet zeggen dat dit soms best lastig is.
In deze gevallen raadpleeg ik per situatie - want iedere situatie is natuurlijk ook weer anders - mijn beroepsvereniging (de NFG in mijn geval)en overleg met hen wat zij denken/vinden dat de juiste keus is.
Ga er geen one-man-show van maken, want als je de plank misslaat, sla je hem goed mis!

De dialoog aangaan

Wat vaak als moeilijkst wordt ervaren, is het dialoog aangaan met 'het spook uit het verleden'. Dit kan iedereen en van alles zijn, dus ook iemands ouders.
Ik noem het 'spook', omdat het als iets engs gezien wordt. Dus juist ouders behoren vaak tot die 'enge' categorie, wegens de loyaliteit die men heeft jegens hen, Ook wordt er vaak als reden opgegeven' ik kan ze toch niet meer veranderen', dus zien ze het als nutteloos. Vaak is dit overigens een drogreden om de dialoog niet aan te hoeven gaan.

Wat maakt het zo moeilijk voor mensen om dit dialoog aan te gaan? Waar is men zo bang voor?
Vaak is de reden dat mensen vaak zichzelf identificeren met diegene die zo'n impact op ze heeft. Dit zijn dan ook om die reden vaak ouders, maar ook zussen en broers (vaak ouder), opa's en oma's. Meestal de bloedlijn, maar soms ook leraren/leraressen. Eigenlijk diegene die iets te maken hebben met de opvoeding, tot de 'making' van de persoon.

Vaak wordt de lat hoog gelegd, of is dit als hoog ervaren. Vaak is het ook altijd met alle goeie bedoelingen waardoor het bemoeilijkt wordt om er iets van te zeggen.
Maar ook dikwijls komt het voor dat deze mensen onder de duim gehouden, wegens onmacht. Of zijn ze geslagen of seksueel misbruikt.

De dialoog aangaan is toch vaak nodig voor herstel.
Dit wegens verschillende redenen, namelijk o.a.:
Iemand heeft de moed bij elkaar geraapt om achter zichzelf te gaan staan.
Dit houdt daardoor mede in dat iemand dus duidelijkheid heeft gekregen in wie en wat hij is en hiervoor uit durft te komen.
Er kan begrip over en weer komen, doordat er aan elkaar verteld kan worden hoe dingen beleefd en ervaren zijn.
Er kan ontschuldiging (niet te verwarren met verontschuldiging!) komen, wat ruimte geeft, omdat het daardoor niet meer zo persoonlijk aanvoelt.
Er kan vergiffenis komen, wat iemand ten alle tijden voor zichzelf en niet voor de ander doet.

Het hoeft niet perse direct, face-to-face gedaan te worden, echter raad ik dit wel altijd aan als de persoon in kwestie nog in leven is. Vaak hikken mensen er zo tegenop, en dit, terwijl het vaak juist als iets fijns wordt ervaren, ook door de 'tegenpartij'.

Maar, voordat iemand er aan toe is om dit te kunnen doen, gaan wel vaak wat sessies aan vooraf. Dit, omdat het altijd wel nodig is om eerst te weten wat de kern van de hulpvraag nu werkelijk is. De cliënt moet eerst zeker zijn van wat hij wilt en ook zeker wat hij niet meer zou willen. Waar de knelpunten zitten, wat wringt. Kortom: helderheid.
Pas dan is het dialoog echt zinvol.

Rouwen,: hoe,wanneer, waarom...

Rouwverwerking. Als iets of iemand uit ons leven is verdwenen, door of niet door overlijden, dan horen we te rouwen.
Hoort dat? Ja, in mijn optiek wel.
Waarom?

Nou, je bent iets verloren, iets of iemand wat of die je dierbaar was. Dit kan zijn een ouder, een huisdier, werk, mooi stuk juweel... Klinkt wellicht overdreven, om te rouwen wegens een stuk juweel dat je bent kwijt geraakt. En toch is niks minder waar!Ik kan je vertellen dat ik een keer een ring ben kwijt geraakt en iedere keer dat ik eraan denk (nu dus) dan voel ik toch een bepaalde emotie naar boven komen. Alleen met die ring. En het was geen erfstuk, ik had het niet van iemand dierbaar gekregen. Eigenlijk dus gewoon een ring. Maar het was mijn ring, mijn lievelingsring, die overal bij paste en zo mooi was...
Als het dierbaar was, dan betekent dit verlies met emotie. Dat moet een plek krijgen.

Ik ben, voor de gein, eens gaan kijken naar de stappen van rouwverwerking en dat toegepast bij mijn verloren ring.
- Ontkenning --> ik keek naar mijn vinger en de ring zat er niet meer omheen. DIT KAN NIET WAAR ZIJN!!Ik heb wel 20x mijn handschoen nagekeken en uitgeschud! Hij moest en zou er nog inzitten.
- Protest (of boosheid) --> Ik heb gevloekt. Ik heb die stomme winter de schuld gegeven, want zonder winter, geen handschoenen en zonder handschoenen zou ik mijn ring nog om hebben.
- Onderhandelen en vechten --> Protesteren en boos zijn op de winter hielp niet mij mijn ring terug te geven. Ik ben winkels afgegaan, vragen of de ring ergens was. Ik ben op zoek gegaan naar andere, vergelijkbare ringen.
- Depressie --> ok... geen depressie..maar wel flink down..Ik zag toch momenten van waar ik de ring gekocht had, bracht een vorm van melancholiek met zich mee en de definitie van melancholie is : zwaarmoedigheid 2. verouderd begrip voor bepaalde vormen van depressie.
- Aanvaarding --> Ik heb inmiddels, na best wat jaren, aanvaard dat de ring kwijt is en dat ik deze dus niet meer terug zal krijgen, zelfs geen soortgelijke.

Uiteraard is dit wellicht uit zijn verband getrokken, maar toch.
Ik ben ervan overtuigd dat zodra men iets dierbaars is verloren, maakt niet uit dus wat en hoe, er een rouwproces aan vast hoort te zitten, wat nodig is om iets te kunnen verwerken en een plek te kunnen geven.
Gebeurd dit niet, is de kans zeer aanwezig dat iemand erin blijft hangen, het groter gaat maken of juist gaat bagatelliseren, waardoor het een achtervolging blijft waardoor een disbalans ontstaat. En deze disbalans zorgt voor niet optimaal functioneren in het dagelijks leven.

Dus mensen, wat het ook is, hoe klein, hoe groot, levend, overleden, kwijt, menselijk, niet menselijk... Als het je dierbaar was: rouw er dan om!!

appels met peren vergelijken

Wat is normaal? Is daar een definitie van of voor?
Wat voor de één normaal is, is voor de ander maar raar..En andersom.

Bijna iedere cliënt in mijn praktijk zal in de eerste instantie zeggen dat ze uit een ´normaal nest´ komen. En uiteraard en gelukkig is dit vaak ook wel zo. Maar, vaak niet. Maar ja... dan weer ´wat is normaal´? Wie ben ik als therapeut zijnde om te bepalen wat normaal is?
Waar het mij wel om gaat, is hoe de cliënt dit zelf heeft ervaren en ervaart. Hoe heeft hij/zij dit beleefd en wat verstaat hij/zij als normaal?

Is slaan normaal? Wordt dit zo ervaren?
Is iedere avond een fles wijn in je eentje opdrinken normaal? Hoe voel je je hieronder?
Is eten als je verdriet hebt normaal? Wat doet dit met je?
Maar ook simplistische zaken als de dingen die je graag eet, de tv series waar je graag naar kijkt, de manier waarop jij je bed opmaakt...ga zo maar door.

Dan kom ik vaak op een onderliggende laag, namelijk van 'het zelf'. En daarmee ga ik aan de slag. want ' het zelf' bepaald voor diegene wat voor hem/haar goed is en wat niet.
Alleen, wordt hiernaar geluisterd? Want,... wat goed is voor de één, is niet altijd goed voor de ander...
Als dus deze betreffende cliënt die naar ´het zelf´ is gegaan, voelt, ervaart, ziet, merkt dat hetgeen hij/zij altijd deed helemaal niet goed voelt, dan is de kans aanwezig dat hij ab-normaal kan zijn voor 'het nest' waaruit hij/zij komt.

Lastige positie, want dan komt loyaliteit om de hoek kijken..

Dus, is 'normaal' gebonden aan loyaliteit? Is het een kwestie 'hoe loyaal ben je?' zodra je besluit te luisteren naar jezelf? Naar wat goed is voor je en wat niet.

Dit kan zo diepgeworteld zitten, dat de grens tussen normaal en ab-normaal flinterdun is.

Probeer toch iedere keer te luisteren naar dat innerlijke stemmetje in jezelf, die jou verteld voor jouzelf wat goed is en wat niet. Probeer niet te denken dat dit niet loyaal is, want je bent hartstikke loyaal, naar jezelf! Daarmee ben je niet per definitie niet loyaal naar anderen, naar 'het nest' waaruit je bent gekomen.
Ieder zijn/haar ding, dus jij het jouwe!
Je kunt geen appels met peren vergelijken, als jij een peer bent, kan je zus best een appel zijn. Niks mis mee, beide lekker fruit!

Hoe moeilijk kan het zijn??...

Praten over jezelf... Meer mensen dan je misschien denkt hebben er ermee. Zelfs de kwebbelkousen onder ons praten veel, maar zeggen weinig!

Ga maar eens opletten op een feestje. Probeer zelf maar eens even niks te zeggen en kijken wat er gebeurd. Mensen voelen zich ongemakkelijk en gaan enorm ratelen.

Zelf kan ik er ook een houtje van! Ik kan niet zo goed tegen stiltes.. (en dat voor een counselor..best lastig, niet?)
En toch train ik mezelf erin om mijn mond te houden, ook als het prikkelig stil is in gezelschap.
Waarom zou ik de verantwoordelijkheid moeten dragen om de gang erin te houden op een feestje. En wie zegt dat de gang er niet inzit als het even stilvalt?
En als ik dan aan het beppen ben, gaat de interne ik zich er ook nog eens mee bemoeien, in de zin van "jeetje, ze zullen wel denken, wat een klep!' (En wederom, dat voor een counselor..)

Gaat deze Blog nu ineens over mij?
Ja en nee.. Ja, want ik schrijf het vanuit mijn eigen ervaring (ook 's leuk) en nee, het gaat niet alleen om mij, maar over nog eens duizenden anderen.

Wat doe ik eraan?
Wat ik net al schreef, ik probeer vaker mijn mond te houden in gezelschap en kijk wat er gebeurd. Het opvallende is, dat mensen dan soms gaan vragen ' ben je chagrijnig?' en dan is dit weer een trigger.. correctie, dan kan dit een trigger zijn, om weer de draad van het verantwoordelijk voelen op te pakken en te gaan blaten, want stel je voor dat iemand denkt dat je chagrijnig bent terwijl dit niet zo is.....
Daarom, wat mijns inziens het beste helpt: wees jezelf met alles erop en eraan!
Niks intern ikje, niks extern ikje, gewoon IK in zijn geheel. Met en zonder kleppen, met en zonder schaamte, met en zonder angsten, enzovoorts. Van alles wat, dat maakt me wie en hoe ik ben.

En dit bedoel ik niet alsof je tegen iedereen zegt "F*** YOU!", want recalcitrant gedrag is nog steeds zeer aangepast gedrag..!, maar gewoon zoals het IS.
En ben ik weer eens de joker, de onrustige, de stille, de chagrijnige, de clown, de arrogante, de excentrieke, de beledigde, de vrolijke, de leuke, de verlegen, de drukke... Dan klopt dat, niks mis mee!
Onthoud op die momenten: als mensen er over ver-oordelen, kijken ze eigenlijk in hun eigen spiegel!

Geheimhoudingsplicht van een hulpverlener

Ik ben psychosociaal counselor en tijdens mijn diploma-uitreiking heb ik een eed afgelegd van zwijgplicht.
Toch vroeg ik mezelf af, 'wat als er een cliënt met bijvoorbeeld een zelfmoordneiging in mijn praktijk komt, moet ik dit dan melden? mag dat überhaupt, gelet op de zwijgplicht?'

Ik ben dit eens nader gaan bekijken, want iedere hulpverlener zal hier wellicht wel eens mee te maken krijgen.

De eed is niet voor niets afgelegd, anders kun je te pas en te onpas gaan rondbazuinen welke problemen men heeft. Je bent immers een vertrouwenspersoon: mensen vertrouwen je hun grote geheimen/schaamte/zonde enz toe.
Maar.. er zijn uitzonderingen, namelijk als het gaat om wetenschap van misbruik, geweld of andersinds ernstige zaken. Hierin is de wet sinds januari 2011 in aangescherpt. Voorheen had je als hulpverlener (die een eed had afgelegd)meldrecht, nu heb je meldplicht
Als je dus als hulpverlener op voorhand weet dat iemand zelfmoord wil gaan plegen (dit voorbeeld aanhoudend) dan heb je als hulpverlener dus de meldplicht. Het is zelfs zo dat je als hulpverlener flink aan de tand gevoeld kan worden wat je reden was om het niet te melden....!

Maar goed. Als hulpverlener sta je hierdoor wellicht soms op een tweespoor, omdat er nu eenmaal cliënten zijn die een zeer moeilijk vertrouwen issue hebben.

Wat ik in zo'n situatie doe:
Ik ben hier dan heel transparant in naar de cliënt. Ik vertel dat ik ten alle tijden niks door zal vertellen, tenzij er sprake is van wetenschap van misbruik, geweld of andersinds ernstige zaken. Is het iemand die aan de hand daarvan er al vanuit gaat dat ik dan dus ALLES door ga vertellen, maak ik een soort contract/verklaring, waarin staat dat ik niks door zal vertellen, me aan de r zwijgplicht zal houden, tenzij bovenstaande zaken aan de orde zijn. Die laat ik tekenen en teken ik zelf. Zo hou ik me aan de regels van de wet en de cliënt heeft meer vertrouwen. Wil de cliënt dit niet, ga ik niet met deze cliënt in zee.

Daarnaast vind ik het tevens je plicht om er geen one man show van te maken gedurende dit soort toch wel gecompliceerde zaken. Kom je er niet alleen uit, ga naar collega therapeuten. Heb niet de arrogantie (want ik vind het dan inderdaad arrogant!) om te denken/te vinden dat jij dit wel even gaat 'fixen'. Staak desnoods de hulpverlening naar deze betreffende cliënt en verwijs door.

Dit stukje Blog is mede mogelijk gemaakt met de hulp die ik heb gekregen via collega's via LinkedIn, waarvoor mijn dank!!

Individuele relatietherapie

Je hebt in mijn optiek relatietherapie en relatietherapie...En ik doe een van deze twee, maar welke..?

Okay, je hebt dus verschillende vormen van relatietherapie.
Ik richt mij grotendeels op de individuen en niet op de stellen. Er komen soms wel stellen in mijn praktijk, maar meestal wel pas als ik ze eerst zelf individueel heb mogen consulten.
Mijn reden hiervoor is dat ik ervan overtuigd ben dat relatieproblemen vaak een resultaat zijn van onderliggende problemen met jezelf als individu. Tuurlijk ligt het bijna 100% aan communicatie, maar... hoe communiceer jij met jezelf? Daar richt ik me meer op!

De kern van de problemen onderling, is de kern van ieder individu zelf.
Nu hoor ik bij wijze van mensen al hardop denken 'maar wat als mijn partner is vreemdgegaan, dan ligt dit toch bij hem?' Dan ga je echt kijken naar de schuldvraag en dat doe ik liever niet. Daarnaast, hoe ga jij met dit soort gedrag van je partner om, wat zegt dit over jou zelf? Accepteer je het, doe je net of je het niet weet, schop je hem/haar direct de laan uit...?
Hoe jij tegen de dingen aankijkt, zegt alles over jouzelf en in feite niks over je partner.
Want weet jij wel van jezelf hoe je tegen de dingen aankijkt? Weet jij wel van jezelf wat je voelt in bepaalde situaties en waarom dit is? Weet jij waar jij voor staat en wat juist helemaal niet?
Ik denk dat het merendeel van de mens eerst een volmondige 'ja' zal zeggen. Alleen mijn vraag is dan direct 'van waaruit is deze overtuiging?'

Kijk, als je van te voren al aangeeft dat je je partner de laan uit zal schoppen als die vreemd gaat (voorbeeld aanhouden), dan ben je op voorhand al aan het labelen en bekijk je niet de situatie per uniek moment. Dan doe je jezelf tekort.

En dat vind ik nu interessanter in mijn sessies: kijken wat de relatie met betrekking tot de cliënt zelf is, omdat dit effect heeft op alles en iedereen om deze persoon heen. Relatie met betrekking tot zijn haar liefdespartner, werk, kinderen, eten, collega, vriendengroep, vader, moeder, broers en zussen, enzovoorts, enzovoorts...
En alles staat in context met elkaar.. Zelf liefdesrelatieproblemen staan in context met de relatie tussen diegene en zijn/haar familie, gezin van herkomst, werk, eten... En alles... alles leidt in mijn optiek terug naar de cliënt zelf. Hoe is de relatie met de cliënt met zichzelf?

Mindfulness of Mindfoolness?

Toen ik voor het eerst van Mindfulness hoorde, was ik ervan overtuigd dat dit een vorm van therapie was die zich richtte op het feit dat de brein gekke dingen met je doet, in de vorm van een bepaalde afweer.
Hiermee doel ik op bijvoorbeeld iemand die bedonderd wordt door zijn/haar partner, maar om dit in te zien, kan er een andere angst achter schuilgaan, zoals bang om alleen te zijn. Dan kan een brein je als het ware in de maling nemen en je vertellen, tegen je instinct eigenlijk in, dat je partner je niet bedonderd. Zo hoef je tenminste niet alleen te zijn...

Of iemand met een schildklierprobleem, overgewicht heeft en de schuld van het overgewicht aan de schildklier geeft. Tuurlijk klopt het dat iemand hierdoor overgwicht kan krijgen, minderenergie krijgt enz., maar het is niet zo dat alles aan de schildklier te wijten valt. Ook in deze gevallen kan je brein je dus in de maling nemen.

En zo nog velen voorbeelden die aantonen dat je brein je soms in de maling neemt.
Ik noem dat Mindfoolness.

Ik zie het als een soort persoon in jezelf, die je ergens voor beschermt, althans, dat 'denk' hij. Dit was waarschijnlijk ooit ook wel zo, als een overlevingsmechanisme. Maar wat ooit was, is vaak in het hier en nu niet meer zo. Dan levert het dus niks meer op, maar zorgt het juist eerder het tegenovergestelde op: stilstand.
Mensen groeien van gemaakte en gedane ervaringen. Vallen en opstaan. Dus ook van de negatievere ervaringen. Alleen men is geneigd als het ware te verstarren in dit soort gevallen. Dan groei je dus niet, maar blijf je stilstaan in de tijd, in die nare ervaring.
Door de pijn van de negatieve ervaring wordt er iets in het leven geroepen om je als het ware te beschermen voor een nieuwe negatieve ervaring. Ik noem dit, als dit je dus belemmert in groei, de 'fool', als in MindFOOLness. Dit neemt je namelijk dus in de maling om zo weer een nieuwe negatieve ervaring te moeten krijgen.

Jammer wel, al is het als bescherming bedoeld, want juist als je angst bestaansrecht geeft, is het vaak helemaal niet zo eng als je doet vermoeden, want.... je bent gegroeid door de eerste nare ervaring!!