Rouwen,: hoe,wanneer, waarom...

Rouwverwerking. Als iets of iemand uit ons leven is verdwenen, door of niet door overlijden, dan horen we te rouwen.
Hoort dat? Ja, in mijn optiek wel.
Waarom?

Nou, je bent iets verloren, iets of iemand wat of die je dierbaar was. Dit kan zijn een ouder, een huisdier, werk, mooi stuk juweel... Klinkt wellicht overdreven, om te rouwen wegens een stuk juweel dat je bent kwijt geraakt. En toch is niks minder waar!Ik kan je vertellen dat ik een keer een ring ben kwijt geraakt en iedere keer dat ik eraan denk (nu dus) dan voel ik toch een bepaalde emotie naar boven komen. Alleen met die ring. En het was geen erfstuk, ik had het niet van iemand dierbaar gekregen. Eigenlijk dus gewoon een ring. Maar het was mijn ring, mijn lievelingsring, die overal bij paste en zo mooi was...
Als het dierbaar was, dan betekent dit verlies met emotie. Dat moet een plek krijgen.

Ik ben, voor de gein, eens gaan kijken naar de stappen van rouwverwerking en dat toegepast bij mijn verloren ring.
- Ontkenning --> ik keek naar mijn vinger en de ring zat er niet meer omheen. DIT KAN NIET WAAR ZIJN!!Ik heb wel 20x mijn handschoen nagekeken en uitgeschud! Hij moest en zou er nog inzitten.
- Protest (of boosheid) --> Ik heb gevloekt. Ik heb die stomme winter de schuld gegeven, want zonder winter, geen handschoenen en zonder handschoenen zou ik mijn ring nog om hebben.
- Onderhandelen en vechten --> Protesteren en boos zijn op de winter hielp niet mij mijn ring terug te geven. Ik ben winkels afgegaan, vragen of de ring ergens was. Ik ben op zoek gegaan naar andere, vergelijkbare ringen.
- Depressie --> ok... geen depressie..maar wel flink down..Ik zag toch momenten van waar ik de ring gekocht had, bracht een vorm van melancholiek met zich mee en de definitie van melancholie is : zwaarmoedigheid 2. verouderd begrip voor bepaalde vormen van depressie.
- Aanvaarding --> Ik heb inmiddels, na best wat jaren, aanvaard dat de ring kwijt is en dat ik deze dus niet meer terug zal krijgen, zelfs geen soortgelijke.

Uiteraard is dit wellicht uit zijn verband getrokken, maar toch.
Ik ben ervan overtuigd dat zodra men iets dierbaars is verloren, maakt niet uit dus wat en hoe, er een rouwproces aan vast hoort te zitten, wat nodig is om iets te kunnen verwerken en een plek te kunnen geven.
Gebeurd dit niet, is de kans zeer aanwezig dat iemand erin blijft hangen, het groter gaat maken of juist gaat bagatelliseren, waardoor het een achtervolging blijft waardoor een disbalans ontstaat. En deze disbalans zorgt voor niet optimaal functioneren in het dagelijks leven.

Dus mensen, wat het ook is, hoe klein, hoe groot, levend, overleden, kwijt, menselijk, niet menselijk... Als het je dierbaar was: rouw er dan om!!