erkenning aan het destructieve kind

Waar het kind geen betrouwbaarheid in zijn relaties ontmoet, wordt het daardoor destructief gerechtigd. <-- het krijgt hierdoor als het ware het recht om anderen te wantrouwen en af te wijzen, het recht om herstel te eisen bij anderen voor wat het hem is aangedaan, om wraak te nemen zelfs.

Uiteraard is dit geen echt recht, maar recht wat voélt als terecht. Het is de waarheid van dat specifieke kind.
Het is noodzaak voor zowel dit gekwetste kind als zijn relaties in zijn volwassen leven om hier hulp voor te zoeken, want hij zal dit recht dan gaan beroepen op onschuldigen derden, zoals partner, kinderen middels hen belasten met dit wantrouwen en die boosheid, waar die anderen dit niet verdiend hebben.
Hij doet dan wederom nieuw onrecht aan, wat de roulerende rekening heet in de contextuele therapie.

Ik zie het vaak bij cliënten die of moeite hebben met geven of met ontvangen.
Hierdoor is er geen goeie balans tussen geven en nemen, er is disbalans, wat nadelig gevolg heeft op de welzijn.
Zo lijkt het of iemand die altijd maar geeft, ontzettend gul en nobel is, maar dit is zeker niet het geval. Om nobel en gul te zijn, moet je ook kunnen ontvangen wat de ander jou te geven heeft. Kun je dus niet goed ontvangen, blijft de ander in relationele schuld staan. Scheve schaats.
Maar altijd ontvangen wat de ander te geven heeft, is op den duur ook niet goed, want dan kan diegene nooit zien welk effect hij heeft op een ander, wat hij er toe doet.

Het is dus van zeer belang voor de hulpverlener, mocht deze persoon hulp gaan zoeken, er van bewust te zijn van het onrecht wat het kind is aangedaan. Te achterhalen waar dit onrecht vandaan komt en erkenning te geven aan dit kleine kindje die nog steeds in de volwassen persoon schuil gaat.
Diegene begeleiden naar dit kleine kind in hem, zodat hij ook zélf dit kindje kan geven wat hij zelf heeft gemist. Dit kind vast te houden en te koesteren.
Dit kind is niet gezien in zijn wezen, dus dit moet eerst gebeuren, welke leeftijd iemand in de tussentijd ook heeft bereikt.
Pas als dit kind gezien wordt, kan de volwassene zichzélf ook zien in zijn hele zijn.

De zondebok

Er zijn vaak verschillende soorten rollen die een kind toebedeeld krijgen van hun ouders, zonder dat dit bewust gaat. Noch voor het kind, noch voor de ouders.

Zo is een voorbeeld hierin 'de zondebok'.

Dit kind zorgt er als het ware voor dat de spanning binnen het gezin via hem wordt afgeleid. Dit gaat vaak gepaard met letterlijke klappen, dus mishandeling.
De spanning is er dan af bij één van de ouders, soms beide ouders, en dan kunnen de ouders voorlopig weer even 'normaal' met elkaar omgaan.
Vaak ontstaat dit door angst dat één van de ouders het gezin zal gaan verlaten.

Een kind heeft vaak een hele grote capaciteit tot bekijken en het voelen van emoties bij anderen. Het instinct is nog niet vertroebelt door allerlei verschillende factoren van buitenaf, is nog helemaal puur als het ware.
Juist (en helaas) door deze puurheid, voelt het kind dus precies aan wanneer en hoe de spanning afgeleid kan worden. Niet dat het kind zich aanbied om geslagen te worden, maar wel om net op dié bepaalde momenten aanwezig te zijn, als de spanning op zijn hoogst is opgelopen. Dit doet het kind onbewust om er op die manier toch nog controle over te hebben.
Niet dat ieder kind op deze zelfde manier zal reageren, maar in dit soort gezinnen zal er vrijwel altijd één kind de dupe zijn. Een ander kind in ditzelfde gezin zal een geheel andere rol toebedeeld krijgen om de noden van zijn ouders in te vullen.

Eventuele broers en/of zussen kunnen een geheel andere rol bekleden en dus niet mishandeld worden. Misschien juist die van het zorgende kind, wat in de ogen van deze zogenaamde zondebok als een slijmerd wordt gezien.

Hierdoor zal het kind geen betrouwbaarheid in zijn relaties ervaren, niet in de relatie met zijn ouders, niet in de relaties met zijn broers en/of zussen. Hierdoor wordt het kind destructief gerechtigd. <-- hierover meer in mijn volgende Blog.

Wat als de eerste aantrekking wegebt?

In een relatie sta je met zijn tweeën, althans... dat is zoals het hóórt te gaan.
Maar... hoe vaak gebeurd het niet dat ieder toch het idee heeft alleen op zijn of haar eigen eilandje te staan en dat je elkaar niet kunt horen roepen (soms schreeuwen)? Welke ruis zit daar dan? Wat is er gebeurd door de jaren heen? Wanneer ben je elkaar kwijt geraakt en bén je elkaar wel kwijt geraakt?

Wat soms de aantrekkingskracht aan elkaar is in den beginne, is vaak tevens de allergie later in de relatie.
Dit komt vaak door een overkill aan die bepaalde karaktertrek die zo aantrekkelijk en leuk was.
Is iemand lekker temperamentvol, kan dit vurig zijn. Hartstikke mooi en leuk in het begin. Maar ja... diezelfde temperamentvolle persoon kan dus ook uit diens vel schieten als eerste passie eraf is en dan is de charme er wel af. Maar dat houdt niet in dat die persoon veranderd is. Noch de ander.
Of iemand die altijd heel gevoelig is. Onwijs lief en fijn, maar voor sommige om gek van te worden als er bij ieder akkefietje een traan komt waardoor geen normale conversatie mogelijk is. Ook dié persoon is niet veranderd, noch de ander.

Is het dáárom dat tegenpolen elkaar aantrekken? Dat de temperamentvolle een gevoelig iemand 'nodig' heeft om enigszins in het gareel te blijven?
Kunnen ze elkaar dan wel blijven aanvullen? En hoe blijven ze dit doen?

Leer van elkaar. Blijf communiceren met elkaar op een respectvolle manier, maar wel in alle eerlijkheid. Wees transparant, maar dan wel op momenten dat je zelf ook weet van hoe en wat anders zeg je iets waarvan je niet eens weet wat je er nu eigenlijk mee bedoeld.

Dit kan moeilijk zijn en zeker als er in de tussentijd al veel ruis is gekomen, waardoor door de bomen het bos niet meer te zien is. Het is dan meestal voor de hand liggend om de handdoek ik de ring te gooien en 'tabee' te zeggen. Ik zie dit eerder als vluchtgedrag. Vluchten van het rotgevoel. Logisch, alleen niet altijd terecht.
Ga daarom ook niet te lang door in dit getouwtrek, maar herken en ook érken dit bij jezelf en je partner. Blijf niet hangen in emoties die er niet (meer) toe doen, maak duidelijk wat je wilt en ook wat je niet wilt, vertel wat je vervelend vindt, maar ook wat je graag zou willen. Wijs niet met je vinger naar de ander, maar probeer te helpen inzien wat diegene zijn aandeel is en probeer te helpen dit om te buigen.

En ja, dit klinkt als een zweverig iemand en geloof me, dat ben ik niet!

En lukt dit niet, trek de stop er dan nog steeds niet gelijk uit. Vraag om hulp. Zie het niet als uitstel van executie om hulp omtrent je relatieproblemen in te roepen.