Mensen zijn gewoontedieren

Wedwerzijds begrip, empathie, inlevingsvermogen... Allemaal bijzonder fijne tools om te hebben als je in relatie staat tot... wie dan ook.
Met je partner, je kinderen, met je collega's en je baas, met je ouders, schoonfamilie, noem maar op.

Mensen zijn toch vaak geneigd vanuit alleen hun eigen visie te praten en niet te kijken naar die van een ander.
Logisch, want wat jij verwacht IS voor jou ook vaak zo. Wijkt iemand hiervan af, is het toch even aanpassen. En dat.. dat kan best moeilijk zijn voor mensen.
Mensen zijn gewoontedieren. Niks mis mee, dat is u eenmaal zo.
Alleen het kan knap lastig zijn als je dus in relatie tot een ander staat, die niet uit hetzelfde systeem komt als jij zelf. <-- en zelfs dan is het nog behoorlijk moeilijk,want men veranderd door de jaren heen en krijgt andere rollen in zijn systeem en gaat hierdoor weer anders denken en voelen. Het systeem, want daar draait het dan toch vaak om. Met het systeem doel ik op het sociale systeem waar men deel van uitmaakt. Dit kan zijn je gezin, je klas, je werkvloer.. Iedereen heeft hierin een eigen rol als het ware. Men kent elkaar, kent alkaars gewoontes en eigenaardigeheden en er is een band. Dit hoeft overigens niet altijd een goeie band te zijn, maar er is een band.

Dan komt er iemand anders in dit systeem, bijvoorbeeld een nieuwe collega, of er wordt een baby geboren, of je dochter krijgt een nieuw vriendje.
Dit veranderd het systeem, omdat ineens bepaalde rollen anders worden.
Die collega krijgt een functie die misschien wel werk overneemt van je, de baby zorgt ervoor dat mamma niet alleen aandacht heeft voor het broertje of zusje en een nieuw vriendje van je dochter zorgt ook weer voor andere omgangsvormen met je dochter en je dochter met jou.
Dit, omdat (op de baby na dan) ook die nieuwe collega en nieuw vriendje van je dochter ook zelf weer uit een systeem komen.

Dit is eigenlijk heel verrijkend, alleen vergt het aanpassing. En dáár hebben mensen dus moeite mee, omdat mensen dus gewoontedieren zijn, vanuit hun systeem.
Cirkel is rond..

De cirkel doorbreken is echter wel nodig, wil je goeie banden kunnen opbouwen met iedereen die nieuw komt binnen je systeem.
Dit vereist aanpassing.
Doe je dit niet, zul je tegen bepaalde dingen op blijven lopen, zoals gewoontes van anderen waar jij gevoelsmatig niks mee kunt, meningen die jij niet deelt. Dit geeft op zich niks, maar zodra het echt haaks op elkaar gaat staan en dit voor eventuele strubbelingen gaat zorgen, die zelfs tot ruzies kunnen uitmonden..Tsja.. Dan zeg ik 'doe water bij de wijn' en kom elkaar tegemoet.

Aanamens

Hoe vaak ik niet mee maak in mijn praktijk dat men leeft op het maken van aannames.
En deze zijn niet altijd positief.
Ik ben ervan overtuigd dat iedere aanname eigenlijk een beeld is wat met zélf heeft en dat dit niks over de ander (die de zogenaamde aanname maakt) zegt.

Het valt me namelijk op dat de aanname bijna altijd te maken heeft met hetgeen men zelf onzeker, angstig, boos, verdrietig over is. Dit komt eigenlijk altijd terug in de aanname.

Ik adviseer altijd aan de cliënten om dit bij 'de ander' na te vragen. "ik heb altijd het gevoel dat jij op mij neer kijkt, klopt dat?", "ik denk te merken dat je me dik vind, klopt dit?", "vind jij mij bazig?", "ik voel volgens mij boosheid als ik dit zeg, ben je ook boos?"

Maar ook in relaties - of moet ik zeggen 'zéker in relaties'? - worden de meeste aannames gemaakt.
Men denkt voor de ander, omdat ze ervan uit gaan dat na zoveel jaar samen je elkaar kent. Dat is uiteraard ook het geval, alleen iedereen maakt dingen mee in zijn/haar leven waardoor men groeit. Dit kan soms inhouden dat iemand anders over dingen is gaan denken.
Als de één niks zegt en de ander niks vraagt (en andersom), dan blijft een beeld bestaan wat misschien dateerd van jáááren geleden. Logsich dat een bepaald gevoel niet overeenkomt met wat ooit was.. Dan kan men onzeker worden en aannames maken die niet kloppen.

Transparant zijn in alles en denk niet voor de ander.

Eigenkennis

Als je iets accpeteert,kun je er vaak beter mee om gaan. Maar... hoé accepteer je dingen waar je eigenlijk niet achter staat?

Als eerste vind ik dat je uit zou moeten zoeken wat de reden is dat je er niet achter staat. Wat maakt het dat dit zo is?
Om dat te kunnen doen, moet je jezelf door en door kennen.
'Eigenkennis gaat boven alles'
Maar..hoe doe je dat en wanneer weet je dat? Hoe weet je dat als je 'nee' ergens tegen zegt,je ook vanuit jouw ikje 'nee' zegt en niet vanuit die van bijvoorbeeld je ouders?

Probeer alles van jouw afkomst/roots na te gaan:
Je ouders, hoe waren die? Hoe deden zij tegen jou? Streng, beschermend, laks, vrij?
Heb je broers en/of zussen? Ben je de oudste, de middelste, de jongste? Ben je enigkind?
Leven je opa's en oma's nog? Hoe zijn die?
Hoe worden er in jullie gezin meningen geuit? Hoe gaan jullie binnen het gezin om met meningsverschillen? Mogen die er zijn? Gaan jullie confrontaties aan of juist uit de weg? En hoe gaat dit in zijn werk? Als er een ruzie/meningsverschil is geweest, spreken jullie hier erna nog over of wordt er niet meer over gesproken?
Was er vaak ruzie of juist nooit?

Uiteraard is dit allemaal ook weer vanaf een bepaald perspectief bekeken, want wat jij jááren hebt meegemaakt en als iets 'normaals' ziet, kan voor een ander als apart ervaren worden, of zelfsals iets abnormaals.

Zo maak ik wel eens mee in mijn praktijk dat cliënten in hun kinderjaren zijn geslagen door hun ouders. Als ik in mijn eerste sessies vraag naar hun jeugd, wordt er soms in die gevallen geantwoord met 'tsja, ieder gezin heeft wel iets'.. Pas later komt naar boven dat ze geslagen zijn, omdat ze dan pas voelen dat dit niet klopte, niet juist was. Ditgebeurd vaak met mensen met een laag zelfbeeld : "ik verdiende het om geslagen te worden, ik was ook echt een irritante puber'..

Dan komt loyaliteit ook om de hoek kijken. Loyaliteit naar ouders is een onverbreekbaar iets. Het is te ontkennen, maar niet te verbreken.
Dus kinderen beschermen ouders vaak tegen van alles, vanuit loyaliteit.

Let wel! Ik zeg niet met dit verhaal dat er altijd een vervelende jeugd ten grondslag ligt aan een negatief zelfbeeld.
Sterker, te beschermt opgevoegd worden kan hetzelfde resultaat hebben. Dit, omdat je 'zogenaamd' niks alleen kan, want je wordt voor álles beschermt.
Of een gezin die alles met de mantel der liefde bedekt. "wat zullen de buren er wel niet van denken?'
Maar ja, des te lastiger wordt het dan om de kern van de gezinsinvloed boven water tekrijgen.

Ik ben niet zo'n therapeut die de schuld bij het verleden wilt leggen, maar wel de kern. En daarbij, bij het verleden kunnen ook docenten, vriendjes/vriendinnetjes, ouders van vriendjes/vriendinnetjes, opa's en oma's, broers en zussen, buren, crécheleidsters, een baas of collega een behoorlijke invloed uitoefenen op hoe jij je gaat ontwikkelen, hoe jij jouw zelfbeeld vormt.

Ik ben ervan overtuigd dat zodra er een 'kriebeltje' komt als je iets doet, dit inhoudt dat je dit eigenlijk liever niet doet, of anders zou willen doen. En als dit 'kriebeltje' vaker terug komt op soortgelijke momenten, lúister dan naar dat 'kriebeltje', want dan heb je een patroon!
En weet je niet hoe, probeer dit op andere manieren te achterhalen.
Ik als psychosociaal counselor zijnde ga je afpellen als een ui om zo te achterhalen waar die 'kriebeletje' vandaan komt, ik ga linken proberen te leggen naar jouw gedrag, jouw patronen, jouw verleden, jouw heden, enz.
Dit linken is bedoeld om het te kunnen er- en herkennen, het vast te pakken en er mee aan de slag te gaan.

PinkRibbon actie!

Kanker...
Een eng woord en een ver van mijn bed show! Althans..

Tot heden heb ik gelukkig geen constatering gedaan van deze nare ziekte in mijzelf. Maar helaas wel bij één van mijn beste vriendinnen.
Wat een klap toen ze mij, heel rustig en kalm, vertelde dat ze kanker had!
Geen borstkanker, waar PinkRibbon eigenlijk grotendeels voor staat, maar baarmoederhalskanker. Hier richt Stiching Olijf zich meer op, dat is de PinkRibbon van de gynaecologische kanker.
En dit, net nadat ze samen met haar man de knoop door hadden gehakt wat betreft de wens voor een baby.

Ze was net 30 geworden en dus kreeg ze haar eerste baarmoederhalsonderzoek. Beng, gelijk raak dus!En het was geen net-op-de-rand-papje, nee, gelijk de hoogste score die je kunt hebben.

Zij dus de mangel in, die echt op een achtbaan-wijze is gegaan.
Ik zal alle ins en outs niet vertellen, niet relevant op deze Blog en mensen die haar verder niet kennen.
Wat wél relevant is, is het feit dat het zo'n impact heeft gehad op mij en nog steeds. (niet dat het om mij gaat, maar het is wel mijn Blog, dus mijn ervaring hierover, die ik graag deel in mijn Blogs.)

Zo liep ik te winkelen waar (toevallig??) een grote poster van Angela Groothuizen hing, met het PinkRibbon logo en een tekst over haar vriendin, Ria. Net die dag, op dat specifieke moment ook nog, werd mijn vriendin voor het eerst geopereerd. Ze gingen een stuk baarmoederhals weghalen.
Ik heb toen ook direct een armbandje gekocht en bij het afrekenen vroeg ik hoe laat het was. Ik ontdekte dus dat op dat moment, echt zowat op de minuut af, mijn vriendin onder het mes zou gaan. Ik begon spontaan te huilen bij de winkelmedewerkster.

Gelukkig gaat het nu weer goed met mijn vriendin, ze is herstellende (“kankervrij”zeggen de artsen tegenwoordig niet meer) en hebben ze zelfs de mogelijkheid om kinderen te krijgen!!

Om deze reden hou ik het eigenlijk bijna nooit droog als ik 'PinkRibbon' voorbij zie komen.
Nu kwam onlangs de mogelijkheid voorbij om PinkRibbon te steunen. Die mogelijkheid heb ik uiteraard gegrepen.
Ik heb mijn E-workshop aangeboden ter donatie voor PinkRibbon.

Dit is een psychosociale E-workshop die zich richt op meer (in)zicht op hoe jij je gedraagt, voelt en denkt.
De E-workshop heet dan ook "Meer (in)zicht op je persoonlijkheid". (ook persoonlijk te volgen in een groep van 6 personen, zie meer info op http://www.welzijnspraktijkzutphen.nl/Workshop.html, maar ter zijde)

Je slaat dus twee vliegen in één klap als je doneert:
Én je richt je op jezelf én je steunt een goed doel!!

Als je een bedrag, wat dan ook, doneert aan mijn actie, krijg je de E-workshop van mij doorgemailt.
Ik krijg een bericht wie de donatie heeft gedaan in mijn mailbox, dus ik stuur het dan door. (als je nou niks krijgt, geef een seintje, dan stuur ik het alsnog na)

De E-workshop betreft:
- een stukje theorie over de stof
- een paar opdrachten
- een begeleidende mail per opdracht

E-workshop je mee?
Dit kan via deze link: http://acties.pinkribbon.nl

Alvast bedankt voor je steun!

Aandacht voor pesten!

Als ik ergens een hekel aan heb is pesten en gepest worden!
Ik leer mijn kinderen (één van 4 en één van 1,5 jaar) nu al dat pesten NIET MAG! Ook niet als ouders of broers en zussen!
Hoe vaak gebeurd het niet dat een oudere zus haar zusje of broertje kleineert en pest, of een grotere broer zijn zusje pest met haar te dikke kont.. Ouders staan erbij en lachen erom. Niet doen ouders!!
Leer dit direct af, want het is niet leuk, op welke manier dan ook, om gepest te worden!

Een beetje plagen kan misschien wel, maar toch.. Waar is de grens?? En wie trekt die grens bij een kind, die dit zelf nog niet kan aangeven?? Wie bepaald of het genoeg is??

Maar niet alleen bij kinderen gebeurd het! Ook in het 'volwassen' zakenleven.. En niet zuinig ook.
Leidinggevende zelfs, die hun 'mindere' keineren en pesten.Vertel dat maar eens als volwassen man of vrouw aan.. wie eigenlijk?

Er moet meer aandacht aan besteed worden!

Ik ben lid van de NFG en zij hebben mij gister een bericht toegestuurd, met betrekking op dit programma "Gepest" dat a.s. donderdag start op RTL4.
De NFG heeft een site opgezet (welke nu nog niet on the air is : http://www.aandachtvoorpesten.nl). Deze site wordt continue tijdens het programma getoont.

Nu vraagt de NFG hulpverleners, omdat zij verwachten dat er vele mensen zullen reageren op dit programma. Mensen die zich erin herkennen, mensen die trauma's omtrent gepest worden, mensen die anderen hebben gepest en hier spijt van hebben, kinderen die nu nog steeds gepest worden, ouders van kinderen die gepest worden, enz.

Uiteraard doe ik mee!