Nagatieve spiraal weer opwaards

Jezelf fijn voelen door een rot situatie? Een soort zelfkastijding met een lekker randje?

Ook een rot gevoel kan vertrouwd raken namelijk.
Of aandacht krijgen door negativiteit.
Of erkend worden door minder fijne dingen te doen.

Allemaal redenen om een negatieve spiraal tot stand te houden.

Men die zich herkent in bovenstaande voorbeelden (onder andere) vind het vaak lastig of moeilijk naar en in zichzelf te kijken en focust de aandacht op de ander. Dit houdt echter in dat dié specifieke aandacht ook niet nog eens naar zichzelf kan gaan.
Dus lastig en moeilijk om te kijken:
- wat vind ik fijn?
- wat vind ik prettig?
- wat vind ik belangrijk?
Maar ook zeker belichten wat er niet fijn, niet prettig en niet belangrijk wordt gevonden.

Uiteraard ook ernaar handelen!!

Ook zullen deze mensen vaak veel voor anderen zorgen, maar niet voor zichzelf.
Dit sijpelt door hun gehele bestaan en bij de gelukkigen barst de bom op een gegeven moment.
Waarom 'gelukkigen'? Omdat dié verandering willen, dus ook gemotiveerd zijn er iets aan te (willen) doen.

Niet dat de rest dit niet wilt, maar die zijn er nog niet klaar voor. Deze mensen moeten het echt 100% zat zijn, anders is terugval voor de hand liggend. Zij hebben dan nog teveel het willen- zorgen- voor in hun systeem, dat er (nog) geen plek is voor henzelf.

Ik zeg altijd "focus je op datgene waar jij zelf zeggenschap over hebt en neem dié verantwoordelijkheid". Dit om chronische emoties van 'niet gezien worden' te doorbreken middels contact met jezelf en de wereld om je heen.

Voor de goede orde!!!

De verhalen die ik op mijn Blog schrijf, zijn niet altijd verhalen van mijn cliënten!
Vaak zijn het mijn gedachtes, ontstaan vanuit de praktijk. Als ik echt letterlijk het verhaal of gebeurtenis van een cliënt uit mijn praktijk op deze Blog zet, is dit altijd in overleg.

Wat uiteraard wél gebeurd, is dat ik geïnspireerd raak door de cliënten in mijn praktijk. Ik ga vanuit die gebeurtenissen/verhalen/momenten een verhaal op mijn Blog schrijven.
Zo zijn hele psychologische boeken ontstaan.

Een vriendin van mij wees me hierop, dat het kan voorkomen dat mensen mijn Blog lezen en denken "die klept over andere cliënten, dus wat let haar om ook over mij an publique
te kleppen".
Ik geef haar gelijk hierin, dus bij deze lieve mensen:
Ik zal nooit 'zomaar' iets schrijven. Als het té persoonlijk, en dus niet meer algemeen, is geschreven, dan is dit altijd bij de betreffende cliënt nagevraagd of dit ok is.

Vriendin: bedankt voor de tip! ;-)

leegte

Tsja... ik hád iets geschreven, naderhand weer verwijderd. Alleen blijft er een datum staan en dus ook een bericht, al is deze leeg.

Op zich wel leuk en goed, want ook ik heb dus 'lege' momenten. Dit was er één..

Overdracht van de therapeut

Ik heb een lastige, vind ik zelf.

Als een cliënt zeer onzeker is, kan hij hulp gaan saboteren. Hiermee bedoel ik dat hij vrijwel alles terug werpt in de hulp die hij aangeboden krijgt.
Het kan zelfs zo zijn, dat hij als het ware de les gaat voorlezen aan de therapeut en als de therapeut hier niet voor uit kijkt, zit deze therapeut voor die er erg in heeft in de overdracht.

Juist hele onzekere mensen, die al heel hun leven onzeker zijn, hebben de neiging dit te doen.
In mijn praktijk komen ze ook.
Zover de term lastig niet verkeerd bedoeld is, is het een lastige kwestie. (vind ik)
het is namelijk moeilijk om deze mensen te helpen. Dit, omdat we geen knop hebben om op te drukken en alles is weer koek en ei. Zij moeten dit zelf doen. Wij, therapeuten, begeleiden ze hier alleen maar in.

Op zich is het logisch dat deze mensen dit doen, dit is een overlevingsmechnisme geworden. Maar ze komen er alleen niet verder mee.
Ze zijn onzeker en hierdoor worden ze niet zekerder. Alleen de ander wordt dit wel. Ze bereiken er dus eerder 'gelijkheid' op het gebied van onzekerheid mee en staan hierdoor zelf minder laag.
Daarom is dit lastig te doorbreken en moeilijk er iets van te zeggen.
Zeker als je als therapeut merkt dat je er dus zelf wat onzeker door wordt. Dan wordt het uitkijken geblazen dat je er zelf niet ingezogen wordt en dus alleen met je eigen proces bezig bent, waardoor de cliënt eigenlijk op nummer twee staat...

Hoe kan dit wel doorbroken worden?
Toch door transparant te zijn in wat zij teweegbrengen bij jou als therapeut. Dit, omdat ik ervan overtuigd ben dat andere mensen in hun omgeving dit ook zo kunnen voelen. Zij zullen dan dus nooit écht gezien worden in wie zij zijn. En dan blijft het euvel bestaan. Het wordt tot stand gehouden.
Zij kunnen het niet doorbreken, want indirect hebben ze er iets aan.

Deze mensen zullen vaak ook al bij meerdere hulpverleners geweest zijn. Zij zullen dit ook tijdens sessies aangeven, hoe zeer zij niet zijn geholpen door die andere hulpverleners. De druk bij jou als therapeut ligt dan alleen maar hoger.

Dit doen deze mensen natuurlijk niet expres en bewust. De kunst is dus om ze hier wél bewust van te laten worden, zonder dat het over komt of je het allemaal bij hen neerlegt.

Timing is hier alles in...

Hulpverlenersrol in privé-sferen

Privé en zakelijk. Altijd best lastig om niet door elkaar te halen.
Zeker in de hulpverleners-branche.
Mensen verwachten deze rol van je en als ze het al niet verwachten van je, verwacht je het wel van jezelf.

Ik moet eigenlijk voor mezelf praten uiteraard. IK verwacht van mezelf deze rol. Gelukkig besef ik het vaak, alleen doet dit wel veel met me.

Ik zit in mijn hulpverleners-rol heel anders in mijn vel dan dat ik met privé bezig ben. Logisch. En toch betrap ik me er dus regelmatig op dat ik toch weer die valkuil in ben gestapt en dat ik daar best zuur van ben.
Ik vind mezelf best goed in wat ik doe, alleen op het privévlak kan ik wel eens 'missers' maken.
Tuurlijk, mijn ratio weet dat dit logisch, terecht, begrijpelijk is, alleen mijn gevoelertje werkt hier niet altijd in mee.
Ik zie dit als de plank mis slaan, ik had als counselor beter moeten weten...

Een docent vertelde een keer tijdens een training dat je nooit in je privé sfeer de hulpverlener uit moet hangen. Dit zijn hele andere situaties. Je hebt overigens iets te halen bij bijvoorbeeld je partner. Als hij een keer chagrijnig is, zeg ik niet "ga maar eens even in dit gevoel zitten, voel maar eens wat dit met je doet" zeggen. Echt niet, eerder 'doe 's normaal chagrijn!' Of iets in die trant.
Maar wel als ik zit te bomen met hem (of met anderen) en we hebben het over 'moeilijke situaties' dan bemerk ik dat ik in de hulpverleners-rol ga zitten. En dat terwijl deze mensen te dicht bij me staan en ik het helemaal niet objectief kán zien. Ik zal dan altijd vanuit een emotie praten of advies geven. En als dit vanuit ook nog eens mijn éigen emotie is, kan ik de plank vaak alleen nog maar mis slaan.

Het rare is, dat ik het dan vaak als mijn falen zie. Ik faal dan ook nog eens niet alleen als hulpverlener, maar tevens als 'vriend'.
Gelukkig heeft dit geen neveneffect op mijn zakelijke contacten, want zodra ik dat zou bemerken wordt het even tijd voor een inter- of supervisie.

Het mes snijd aan twee kanten

Alles staat in context met alles.
Als ik iets doe, heeft dit effect op iets of iemand. Daar gebeurd dan weer iets mee.
Als ik iets niet doe, ook, want iets niet doen is eigenlijk toch iéts doen. Geen keus is ook een keus.

Dit geldt voor iedereen.

Mensen zijn snel en vaak geneigd een tekst als bijvoorbeeld "daar kan ik niks aan doen, is zijn keus" te zeggen. Als men dit zegt, maakt iemand een keus. Dit is uiteraard prima, maar men beseft dit vaak niet (bewust).
En ook andersom is men vaak en snel geneigd om te zeggen "dit is mijn probleem, niet het zijne".

Het is alleen wel zo dat het mes aan beide kanten snijd. Niks doen, is dus ook iets doen.
Het is een lastige hoor, zeker als men in een bepaald stramien zit. Dat stramien heet 'gewoonte'. Ook een rotgevoel kan namelijk een gewoonte worden.
Dus als je de verantwoordelijkheid naar jezelf trekt, kan dit heel heroïsch overkomen, maar het kan net zo goed 'selffulfilling prophecy" zijn.

Als je in een relatie zit, en je partner wordt iedere keer boos als je hem/haar aanspreekt op een bepaald gedrag wat hij/zij vertoont, kún je de keus maken er niks meer van te zeggen. En die keus is hartstikke begrijpelijk. Maar het is wel jóuw keus, niét die van je partner. Dus ook geen kwestie "hij/zij zórgde ervoor dat ik dat deed", want jij maakt die keus, er wordt geen mes op je keel gehouden op het moment dat je die keus maakt. (ga ik althans even vanuit voor het gemak)
Er zijn namelijk ook andere keuzes te maken, bijvoorbeeld zeggen dat je het vervelend vind als hij/zij iedere keer zo boos wordt of het in een brief of mail schrijven. <-- als je op het laatste zegt "ja, dag, ik ben niet getrouwd om met mijn partner te gaan mailen" dan heb je vast andere mogelijkheden.

Het is heel moeilijk om jouw verantwoordelijkheid bij jezelf te houden. Maar niet onmogelijk.
Het is een feit dat zodra jij iets doet, hééft dit effect op iets of iemand.

Als er een vlinder met zijn vleugels fladdert, kan dit een orkaan in China ontstaan... (of zoiets)

De waarheid of een sociaal wenselijk antwoord?

Wat zeg je als mensen aan je vragen hoe het met je gaat en je voelt je eigenlijk helemaal niet zo goed?
Maakt het uit wié het vraagt? En wat is hier de reden van?
Heel veel mensen vragen aan elkaar "hoi, hoe is het?" Fraaie openingszin, maar ja.. wordt dit gevraagd vanuit oprechte interesse of omdat het zo hoort?
Wil men de waarheid of een sociaal wenselijk antwoord?
Ik verbaas me er altijd weer over. Zowel over mezelf als ik zeg dat het goed gaat, maar ik voel me eigenlijk helemaal niet goed. Of ik zeg eerlijk dat het niet zo goed gaat en plak er redelijk standaard achteraan "maar ja... op zich heb ik niet te klagen hoor." En toch, toch zie ik dán pas vaak een glimlach komen. Als ik, in een wat leffere stemming, eerlijk zeg dat ik me niet zo goed voel en daarna de stilte laat vallen, reageren de meeste mensen toch ongemakkelijk en vaak erna wat bagetaliserend in de zin van 'ach, maar wees maar blij dat...blablabla' of 'nou, lááts sprak ik iemand die...' en weg is de gevestigde aandacht...

Je mag bij sommige mensen ook niet 'klagen'. Ik heb al een keer eerder geschreven dat ik klagen niet altijd als klagen benoem, maar 'het ventileren van je minder fijne emoties'.
Toen ik hoogzwanger was met graadje 38 in de schaduw, in Nederland, dus ook nog eens een vochtige atmosfeer.. Nou, ik heb wat minder fijne emoties geventileerd!!!!
En tóch, terwijl mijns inziens dit 'minder voelen' écht wel terecht is, zijn er mensen die het nodig vinden om te zeggen "Ach, je krijgt er iets moois voor!". Wat? Mag ik niet zeggen dat ik baal van die énorme pens in die hitte?? Moet je deze informatie, die ik écht wel in de gaten heb, melden en zoja, hoezo??
Als je niks weet te zeggen, zeg dan niks...!

Maar andersom is ook waar! Veel mensen zeggen niks, terwijl ze zat hebben om te melden. En die komen dan achterf "Ja, dat had ik je ook kunnen zeggen." Ow? En waarom deed je dit dan niet?

De maatschappij = het probleem.
Mensen zitten te dicht op elkaar, letten op elkaar, willen met rust gelaten worden, de één wil dit en de ander dat dus wie wilt wat precies?
Maar lieve mensen, doe waarvan jij denkt dat goed is! En als je het niet weet of je irriteerd je of wat dan ook, zég dit dan. Wat geeft het?
Als iemand klaagt over haar dikke zwangere buik in de zomer en je hebt het flauwste idee niet wat te zeggen, zég dát ipv loze informatie waar niémand iets aan heeft.
Of áls je je irriteerd, omdat je vindt dat ze zich aanstelt, heb het lef om dát te zeggen. Ik had dat meer gerespecteerd dan zo'n lege opmerking.

Uiteraard even belangrijk te melden in mijn optiek: eerlijkheid staat niet gelijk aan tactloosheid!!!

Onzekerheid... al eerder over geschreven..
Het is ook zo'n verdomd mooi en interessant onderwerp.
En! Niet alléén cliënten zijn onzeker, ook de hulpverleners zélf.
Is dat erg?

Ik denk niet dat dit erg is, mits het goed in het vizier wordt gehouden door de hulpverlener zélf!
Juist gevoelige, intuïtieve hulpverleners zijn eerder onzeker. Althans... misschien dat zeg ik wellicht helemaal niet goed. Ik bedoel eerder dat zij het wel zichzelf eerder laten raken.
En wat zegt dit over de hulpverlener in kwestie?

Ik ben heel eerlijk als ik toegeef dat ik ook wel van deze 'buien' heb. Als een cliënt in de weerstand gaat en eigenlijk de tegenovergestelde psychologie gaat toepassen als een soort compensatie van zijn eigen onzekerheid, maakt mij dit onzeker. Ik laat dit niet écht toe, maar dat kost echt super veel energie, omdat ik dan 3 keer zo hard moet werken om er niet ingezogen te worden.
Ik vind het dan extra fijn als ik even kan sparren met een collega hulpverlener.Ik vind dit ook nodig en wenselijk, wil je goed kunnen functioneren.

Hoe ga je hier als hulpverlener mee om naar de cliënt?
Zeg je dit in alle eerlijkheid, wanneer zeg je dit, hoe zeg je dit?
Ik denk dat men dan altijd de meerwaarde in acht moet nemen. Je bént niet voor niks HULPverlener en dus moet de cliënt er iets aan hebben. Bij twijfel, niet doen, ga sparren met collega's!
Maar soms kan het een bepaalde cirkel doorbreken waar de hulpverlener en de cliënt zich samen in bevinden. Dan komt het proces dus niet verder en kan de boel stagneren. In dat geval kan het gedeeld worden.
Maar ja... Wel erg belangrijk nog "hoe"?
Ook dan weer "de meerwaarde van de hulpverlening naar de cliënt".
Ik ben van mening dat de cliënt er meerwaarde aan zou kunnen hebben als de hulpverlener dit op een bepaalde manier brengt wat in het verlengde staat met waar de hulpvraag van de cliënt over gaat. Dit vereist dan wel weer creativiteit van de hulpverlener, maar tevens discretie. Het moet namelijk niet zo zijn dat de hulpverlener zijn éigen onzekerheid aan het therapeuten is tijdens deze sessies. Daarvoor zal hij dan in intervisie of supervisie moeten gaan.

Zo zie je maar, ook hulpverleners zijn wel eens nerveus over een stukje consult.

Me, myself and I

Hoe goed ken jij jezelf eigenlijk?
Met alles wat je doet, blijf je dan bij jezelf?
In gesprekken, praat je dan veel in de 'ik-vorm' of start je in discussies/ruzies vaak met 'ik...'?

Let maar 's op, de meeste mensen praten over zichzelf vanuit de tweede persoon, wat wil zeggen, dat als ze iets over hunzelf zeggen, ze het niet over 'ik' hebben, maar over 'je'. "Dan loop je over straat en... " of "Dan sta je te praten en denk je..." terwijl ze over zichzelf praten.
Klinkt gek? Let maar 's op als jij zelf een gesprek óver jezelf hebt tegen iemand anders. Kijken wat jij doet.
Vaak ligt het er ook aan hoe 'eng' het gesprek is, waar het onderwerp precies over gaat. Raakt het meer, zullen de meeste praten vanuit de tweede persoon.
Dan sta je verder van jezelf af. Als je het over 'je' hebt, maak je het wat algemener en dus verder van jezelf af en dus minder eng. (confronterend)
Er zijn ook mensen die vanuit de derde persoon praten, die hebben het dan helemaal niet meer over 'ik', maar over hun naam. "Kees liep toen over straat", ipv "ik liep toen over straat." Kleine kinderen doen dit ook, als ze zich nog niet met henzelf identificeren.

Ook in discussie of ruzies praten mensen vaak in de vorm van "jij doet nooit...", "jij luistert niet..". Terwijl het veel minder aanvallend is om vanuit de 'ik-vorm' te praten. Dit lijkt alleen enger, want je houdt het bij jezelf. Jij vind iets en dat uit je. Hoe dicht sta je bij jezelf om dit te kunnen en te durven?
Je stelt je kwetsbaar op, wat juist eigenlijk oersterk is, maar ja... op z'n kwetsbaarst kunnen mensen je ook het hardst trappen.

Het is zo belangrijk om bij jezelf te blijven, met álles. In je gezin, in je familie, met je partner, op je werk, kortom: in relaties.

Mensen kijken vaak naar anderen, dénken zichzelf te kennen en blijven zo in negatieve cirkels hangen.

Ik confronteer mensen hier wel eens mee en dan lijkt het of ik voor de 'tegenpartij' opkom. Ik speel alleen advocaat van de duivel, want hoe men op mij overkomt, kúnnen ze eveneens op bijvoorbeeld hun partner overkomen.
Daarnaast is men veel te vaak bezig te kijken naar de ander, terwijl ze bij zichzelf moeten blijven.

best slordig!

Ik kan het toch niet laten om het volgende verhaal op mijn Blog te pennen.

Ik had nl voor aankomende vrijdag een sollicitatiegesprek als systeemtherapeut bij de organiatie De Eik te Hengelo.
Ik heb, zoals altijd, een cv bijgevoegd, waarin zeer duidelijk staat welke opleidingen ik heb genoten en daardoor dus eveneens welke niét..Er stond niet bij dat ik een opgeleide systeemtherapeut ben, maar een psychosociaal counselor/werkende met als specialisatie de contextuele therapie. Ook staat nergens vermeld dat ik NVR-G geregistreerd ben.
Al stonden deze bovenstaande zaken in de vacature als functie-eis, uiteraard heb ik toch gereageerd, je weet maar nooit! Nooit geschoten is altijd mis!

Wordt ik uitgenodigd!! Ik blij! Ik dacht "Dit is dé ultimate combinatie: 1 á 2 dagen een eigen praktijk runnen, in de avonduren (en evt. weekenden) consulent bij de hulplijn en 12 uur als systeemtherapeut!!"

Op de één of andere manier bedacht ik toch dat ik wilde informeren, voor de zekerheid, of het wel nut zou hebben om naar Hengelo te rijden, want ik had een bepaald voorgevoel dat er iets niet klopte (ik ben intuïtief of niet...). En ja hoor...Ik kreeg dit als antwoord:

Hoi Anouk,

De heer F. Beuger (projectleider MFC & Expertisecentrum) stelt, na het lezen van onderstaande informatie, voor om het gesprek te annuleren aangezien je inderdaad niet voldoet aan de eisen. Ik zal je sollicitatie, uit privacyoverweging, vernietigen.

Ik hoop je zo voldoende geïnformeerd te hebben.

Mocht je nog vragen hebben, neem dan gerust contact op met de heer F. Beuger.

Ja, en ik had geen vraag,echter wél een opmerking, zie hieronder:

Beste heer Beuger

Ik ben toch erg blij dat ik deze informatie extra na heb gevraagd, anders had ik dus voor niets uw kant op gekomen.

Echter, vind ik het wel nodig om te melden dat ik dit een behoorlijke misser vind qua inlezen en zéker verdiepen van mijn toegestuurde brief, met de nadruk op mijn C.V. Hierin staat toch duidelijk vermeld wélke opleiding ik wél en dus ook niét heb genoten. U had dus kunnen weten dat ik niet voldoe aan uw gestelde eisen.
Ik hoop dat u de volgende keer bij andere kandidaten wél de moeite zult nemen, alvorens u een uitnodiging stuurt. Dit scheelt grote teleurstellingen!

Met vriendelijke groet,
Anouk van Duren

Ik heb er nog niets op vernomen en ik heb ook (weer) zo'n vaag voorgevoel dat dit niet zal gebeuren... (of hij moet mijn Blog lezen, welke ik ook op Twitter en Hyves heb staan)

Ik zet dit niet vanuit rancune op mijn Blog, maar wel omdat ik vind dat dit écht niet kan!!!
Ik vind het uitermate slordig dat men dus blijkbaar de gestuurde informatie (o.a. CV) niet goed doorneemt. Lekker belangrijk, is mijn indruk dan. Ik vind niet dat je zo met mensen om mag springen!

Telefonische hulpverlening

Ik ben sinds niet ál te lange tijd consulent op freelancebasis bij een telefonische hulplijn: Hulp bij Verwerking (www.hulpbijverwerking.nl)

Wat een aanvulling op mijn dagelijkse praktijkbezigheden!!
Omdat er geen non-verbale communicatie te zien is, moet je als consulent allerlei andere zintuigen die je normaliter in een 1- op 1- gesprek niet of in ieder geval minder hebt 'aanstaan', gebruiken, waardoor een gesprek minstens de helft meer intensiefer wordt!

Zo had ik laatst (en ik ga uiteraard niet vertellen wáár dit gesprek over ging omdat ik niet meer bij diegene kan navragen of het ok is dat ik dit verhaal schrijf) iemand aan de lijn, een uur lang, wat zo'n intensief gesprek was. Ik moest echt even de professionele schakelaar omzetten. Ik vind het absoluut niet verkeerd als een verhaal me onwijs aangrijpt. Er is alleen wel een verschil tussen een verhaal je aan laten grijpen en een potje mee gaan zitten huilen. Ik probeer in het vizier te houden dat ik iemand moet helpen en dan help ik iemand niet. Denk ik althans..

Ook had ik iemand die na 7 minuten gewoon ophing... Zonder gedag te zeggen of wat dan ook. Daar ben ik dan wel een beetje zuur onder, maar ach... ik ga er maar vanuit dat ik diegene binnen 7 minuten heb kunnen helpen, en dat vind ik dan wel weer een pluspunt naar de hulpverlener, moi! :-)

Ja, ik zie het echt als een mooi beroep, hulpverlener.

onzekerheid

Frappant is dat veel mensen bepaalde keuzes niet willen maken, eigenlijk voortkomt uit niet kúnnen maken. En dit niet kúnnen maken, vaak weer voortkomt vanuit een onzekerheid.

Okay, onzekerheid.. Eigenlijk lekker vaag. Iedereen is wel eens onzeker. Daar is ook helemaal niks mis mee. Het is pas een probleem, wanneer het dusdanig invloed uitoefent, dat men niet meer goed kan functioneren in het dagelijks leven. Maar ja... laten we eerlijk zijn, ook dát is nogal vaag.. Want, wie precies bepaald wat 'normaal functioneren' is, en zeker bij iemand die van nature onzeker is, weet misschien al helemaal niet wat 'normaal' voor hem is.. Dus houdt zich aan de maatstaven van zijn maatschap. En dát, om het nóg ingewikkelder te maken, hoeft er niet eens één te zijn die bij hem specifiek past, maar waar hij 'toevallig' in is opgegroeid..
Is diegene wel zo onzeker, of voélt hij zich onzeker in de situatie waarin hij verkeerd en zou hij zich elders bevinden, zou hij dan nog zo onzeker zijn?

Wat precies bedoel ik hiermee?
Kijk... het dateerd vaak tóch naar den beginne: de jeugd.
Als iemand gezien en gehoord en dus erkend is gedurende zijn jeugd in wie diegene écht is, ben ik ervan overtuigd dat diegene lang niet zo, tot niet!, onzeker is over zichzelf. Als diegene later in situaties terecht komt, waarin hij zich niet zeker van zijn zaak voelt, zal deze persoon eerder een keus kunnen maken om iets niet te doen, want 'ik voel me er niet goed bij'.
Iemand die niet zozeer, tot niet, is erkend gedurende zijn jeugd, zal deze keus minder snel tot niet kunnen maken, want * en dit is zéér cruciaal! * : hij wéét simpelweg niet of het de júiste keus dan is, doordat er nooit écht gekeken is naar hém! Hij weet dus niet of de keus die hij maakt, bij hem past. Hij is dus niet zeker van zijn zaak, en dus onzeker.

Zoals ik dus schrijf; iedereen is wel eens niet zeker van zijn zaak/onzeker. De één handelt er alleen heel anders naar dan de ander.

Erkend worden is áltijd écht gezien en gehoord worden, ook als het net even niet uitkomt of niet in iemands straatje past, vanaf kleins af aan.
Dit houdt niet in dat je nooit iemand kan irriteren of boos kan maken, uiteraard. Maar dat óndanks dat je iemand boos hebt gemaakt, diegene dáár doorheen kan kijken en dit ook duidelijk maakt. Dat diegene zijn boosheid eigenlijk bij zichzelf houdt.

Hoe vaak gebeurd het niet dat je iets van een ander vind, omdat dit joúw perspectief is? Dit geeft ook helemaal niet, eigen mening, prima. Maar...Het is prima zolang je jouw mening niet opdringt en hierdoor de ander niet meer ziet in zijn zijn
En zeker kinderen, die zich nog moeten ontplooien in wie zij zélf zijn.

Mijn boek is nu te koop!

Veranderen... Voor wie en waarom precies??

Mensen zijn allemaal verschillend. En dat is maar goed ook.
En toch.... toch zijn er heel veel mensen die niet écht kijken naar de persoon in kwestie, maar meer naar wat hijzélf vindt, belangrijk vindt en vanuit dát beeld iemand wilt laten veranderen.
Ik denk dat iédereen dit wel eens doet.
Maar, is dat goed?
Als je dit doet, stel jezelf de vraag waarom je dit doet, waarom je zou willen dat diegene anders doet dan die doet....

Voorbeeld: Twee vriendinnen. De één praat héél veel, de ander luistert héél veel.
De partner van de luisterende vriendin vindt dat zij meer voor zichzelf op zou moeten komen, want ze is nooit aan het woord. Die ander praat voortdurend waardoor zij haar verhaal helemaal niet kwijt kan. Maar... wáár voelt deze vriendin zich fijn bij? Is dit inderdaad als ze meer aan het woord zou zijn en baalt ze er iedere keer weer van dat zij alleen maar heeft zitten luisteren en heeft ze nooit het gevoel dat er wederzijdse aandacht is? Dan zou ze inderdaad voor zichzelf op 'moeten' komen. Alleen, vind zij het eigenlijk wel prima zo, is ze niet zo'n prater en voelt zij zich fijn in de luisterende positie? Waarom dan voor zichzelf opkomen??
Partner vind iets en is geneigd dit ook op haar kraag vast te spelden.

Soms voelen mensen zich gewoonweg prettig in een rol waar ze in zitten en zouden anderen, hoe goed bedoeld, zich hier eigenlijk niet mee moeten bemoeien.
Of, even dit voorbeeld erbij laten, deze vriendin moet vaker geklaagd hebben tegen partner, dan is het een ander verhaal. En zelfs dan... het moet echt bij iemand passen.

Ik, persoonlijk, heb om deze reden dan ook best een beetje een hekel aan de bepaalde assertiviteitstrainingen, die vrij algemeen zijn ingesteld, en niet op de betreffende individu is afgestemd.

Assertiviteit is een verzamelbegrip dat gebruikt wordt in de sociale psychologie. Het betreft de omgang met andere mensen in relaties, werk, scholing en andere sociale situaties. Aldus Wikipedia.
De omgang is een tweerichtingsverkeer. Dit houdt in mijn optiek in dat iemand die zich lekker voelt bij de luisterende rol, lekker moet blijven luisteren. De omgang in mijn voorbeeld is dus in prima balans, als de luisterende vriendin graag luistert en zelf niet zo'n prater is..

Zoals altijd in mijn praktijk, leg ik de nadruk op dicht bij zichzelf staan.
Kan diegene dit niet, zal er eerst gewerkt moeten worden aan het dichter bij zichzelf staan, dus:
- wie ben ik
- wat wil ik
- waar sta ik voor
- wat vind ik belangrijk
Pas dan weet iemand waarvoor hij precies opkomt.

"Ik moét meer aan het woord zijn, tsjakka!"..... maar....."Ik luister eigenlijk liéver..." Mmmmm, érgens ging het niet goed...

Stress

Ik heb een keer een stuk op mijn Blog geschreven omtrent Zelfbeeld. Daarin schreef ik dat teveel stress niet goed is. Ik wilde er toen niet over uit wijden, nu wel.

Stress op zich is niet slecht. Sterker, het kan je op de been houden, het kan je helpen goed en beter te functioneren. Maar, alléén als je je lichaam en geest de kans en mogelijkheid geeft weer te herstellen.
Je krijgt dag in dag uit te maken met indrukken, veranderingen enzovoorts. Als je deze gebeurtenissen niet goed verwerkt, er niet voldoende bij ontspant, raakt je lichaam en geest als het ware 'over verhit' en heeft het geen mogelijkheid tot herstel.

Normaliter kan een mens goed herstellen tijdens slaap (lees vorige Blog) alleen vaak gaan slecht slapen en stress hand in hand.
Dus ook dán herstel je niet meer volledig. En als je slecht slaapt, heb je weer meer stress... De cirkel is rond!

Bij teveel stress ontstaat er ontregeling in de o.a. hersenen. Je brein maakt stoffen aan die neurotransmitters genoemd worden. Door teveel stress (over-stress) spelen 3 neurotransmitters de hoofdrol:
- Serotine
- Dopamine
- Noradreline
Deze bepalen hoe we ons voelen en is dit niet in balans, voelen we ons niet prettig.

De ene mens is de andere niet, dus iedereen heeft ook zo zijn eigen stress tolerantiefactor. Soms zal de ene tegen de andere dus zeggen 'joh, stel je niet zo aan, zo erg is het niet.' terwijl je hier dus echt niks over kunt zeggen! Die dit zegt (en meent!!)mag zich als het ware gelukkig prijzen met een hogere tolerantie. Maar daarom wel met nadruk "als diegene het ook echt méént!!"

Als iemand continue over-stress heeft (ervaart) dan kan er sprake zijn/komen van chronische over-stress. Dan is het écht oppassen geblazen, want dan gaan ook andere onderdelen in het lichaam opdonders krijgen. Denk hierbij aan de bijnieren, die een belangrijke rol spelen bij de afweer. Deze raken overprikkelt en uitgeput en dit heeft zeer nadelige effect op de weerstand.
Maar denk ook aan een hoge bloeddruk als gevolg van over-stress. Je hormonale functies zijn van slag.
Daarnaast is voorzichtig bijsturen, na langdurig over-stressed zijn, geen optie meer, maar moet er echt veel meer ingegrepen worden om het de boel weer draaiende te houden. Dan wordt er veel cortisol aangemaakt, wat geproduceerd wordt in de bijnieren. Dit wordt normaliter alleen aangemaakt in noodsituaties, wat dan alleen maar goed is om snel en adequaat te kunnen reageren. Maar in dit geval is dit niet aan de orde en is het pure verspilling, want het gaat altijd ten koste van iets anders. Bijvoorbeeld de spijsvertering.

Al bij al is teveel stress energie vreter nummer 1 in de top 10 van energie vreters.
Leuk als je alles bij wilt wonen, van alles wilt ondernemen, overal de leukste en de beste in wilt zijn, enz. maar bedenk dan wel, dat als je dit té lang blijft doen, je op den duur nergens en nooit meer bij kan zijn!

Lekker slapen: erg belangrijk!

Slaap is zeer van belang voor het relativeringsvermogen.
De realiteit wordt wat troebel, als je vermoeid bent.
Slaap kun je nooit inhalen, maar je kunt er wel weer een nieuwe start mee maken.

Alle cellen in het lichaam lopen in het dagelijks gebruik schade op. Gedurende de slaap worden herstelwerkzaamheden verricht aan deze cellen. Daarom is slaap bedoeld om te herstellen van een dag functioneren.

Slaap is een toestand waarin een organisme rust. Tijdens de slaap staan het bewustzijn en een aantal lichamelijke en geestelijke processen op een lager pitje dan overdag. De slaap wordt geregeld door een aantal celgroepen in onze hersenen. Die celgroepen scheiden chemische stoffen af, waardoor het lichaam 's avonds wordt voorbereid op het slapen gaan en 's ochtends op het wakker worden.

Slaapproblemen zijn onder te verdelen in:
* problemen met het inslapen
* met de kwaliteit van slaap
* vaak wakker worden
* vroeg wakker worden
* te korte slaapduur.

Oorzaak van slaapproblemen komt vaak door het feit dat we overdag druk zijn.
En ook in de avond vinden nog allerlei activiteiten plaats: uitgaan, laat op de avond tafelen of nog een spannende film kijken. Als je de stress erbij optelt is het begrijpelijk dat er niet een echt natuurlijk waak- en slaapritme is, wat juist nodig is om goed te kunnen slapen.

Zoals eerder aangegeven: gedurende de dag ontstaat schade, die 's nachts gerepareerd moet worden.
Als iemand regelmatig nachtrust tekort komt, kan schade niet meer of niet voldoende worden hersteld. Slaap is niet in te halen.
Niet uitgerust aan de nieuwe dag beginnen betekent dat de normale dagelijkse activiteiten nog belastender zijn. Hierdoor wordt er dan ook eerder en vaker naar extra koffie en/of thee, sigaret of snoep gegrepen, als pepmiddel.

Tips om beter te kunnen slapen:

* Het belangrijkste criterium is hoe jij jezelf erbij voelt als je slaapproblemen hebt. Voor sommige betekent een nachtjes slapen een ramp, voor anderen niet. Laat je niet beïnvloeden door wat anderen hierover zeggen.
* Je eigen lichaamsritme is van belang voor hoeveel en wanneer je slaap nodig hebt. Als je een uitgesproken ochtend- of avondmens bent, probeer daar als het even kan naar te leven. Dan heb je de meeste kans op een prettige slaap.
* Probeer ervoor te zorgen dat je niet te moe bent om te gaan slapen. Voorkom dat je lichaam en geest overbelast zijn als je naar bed gaat.
* Met een volle maag is het niet lekker slapen, koffie, thee en alcohol zijn opwekkend, warme melk ontspant.<-- probeer dus eens warme melk te drinken voordat je gaat slapen en de koffie 's avonds niet meer na 20.00 uur te drinken.
* Vlak voor het slapen een spannende serie kijken of zware problemen bespreken is ook geen goed idee. Je hart luchten kan juist weer wél goed en ontspannend werken.
* Ontspanningsoefeningen of een blokje om, een lauwwarme douche of bad of luisteren naar rustige muziek zijn slaapbevorderend.
* Probeer iedere avond om dezelfde tijd naar bed te gaan
* Ga pas naar bed als je slaap hebt.
* Als je niet kunt slapen kun je beter opstaan en iets gaan doen (onder iets versta ik het kopje van de ontspanningsoefeningen)
* Zorg dat de slaapkamer neutraal is ingericht, een goed kussen en matras. Goeie ventilatie is belangrijk, dus doe de ramen lekker open, al doe je dit alleen overdag. Zorg voor voldoende ruimte in bed en dat het dekbed niet te zwaar is. Zorg dat de slaapkamer niet de warm is, dus het liefst geen verwarming aan op de slaapkamer.
* Overdag voldoende bewegen bevorderend de slaap. Ga echter niet vlak voor het slapen actief sporten!
* Zorg dat je overdag voldoende drinkt. Twee liter water per dag. (halve liter flesjes vullen en drinken) De circulatie moet het in de loop van de nacht met veel minder vocht doen dan wenselijk. Zeker als je voor het slapengaan alcohol, koffie en/of thee hebt gedronken, moet je lichaam het 's nachts met veel minder vocht doen, om toch de circulatie draaiende te houden. Voldoende vocht is zeer van belang om de afvalstoffen die 's nachts ontstaan (door herstel van de schade die overdag is opgedaan) snel uit het lichaam uit te voeren.
* Slapen kun je leren! Er zijn goede boeken die je kunnen helpen de vicieuze cirkel te doorbreken.

In mijn praktijk wordt gewerkt aan de kern van de oorzaak van het slechte slapen, maar er wordt tevens gewerkt aan de praktische kant van dit slaapprobleem. Daarnaast is het vaak een cirkel waar men inzit en niet uitkomt. Want door slaaptekort, kan een mens minder goed relativeren, waardoor dingen erger lijken dan ze zijn of de oplossing die soms pal voor de neus ligt wordt niet gezien.
Je wordt prikkelbaar en chagrijnig. Hierdoor wordt niemand over het algemeen blij van. Dan heb je er een probleem bij/naast.
Of andersom, juist doordat je problemen met bovenstaande personen hebt, slaap je slecht.
Slaapproblemen zijn aan te pakken!

Verzoek van de ambulance medewerkers!!

Wij, medewerkers van ambulance diensten, maken steeds vaker mee dat de patiënt wel een mobieltje bij zich heeft, maar dat we de hele gsm moeten doorspitten om het telefoon nr te vinden van ouder/partner. Dit hebben we landelijk in de groep gegooid en we zijn tot een slimme oplossing gekomen.
De zgn ICE code.

Het zou dus een goed idee zijn, mocht er een standaardnaam zijn die overeenstemt met de te contacteren persoon.

Wij stellen voor dat iedereen in zijn GSM een adres creëert onder de naam "ICE" (=In Case of Emergency). Onder deze naam sla je het telefoonnummer op van de persoon die moet gecontacteerd worden in geval van nood. "ICE" IS ONDERTUSSEN AL INTERNATIONAAL ERKEND ALS AFKORTING.

Vanaf dan weten de politie, de ambulanciers, de dokter, enz... steeds wie ze moeten contacteren.

Indien u verschillende nummers wil opslaan, maak dan gebruik van de namen ICE1, ICE2, ICE3 ,...

't Is gemakkelijk te realiseren, kost niets en kan zeker een verschil maken als het snel moet gaan.

Creëer nu meteen een ICE-adres met telefoonnummer in je GSM; stuur deze mail door naar zoveel mogelijk personen, dan pas zal deze naam bekend en gebruikt worden.

Ik heb dus direct in mijn mobieltje het nr van mijn ouders, man en schoonmoeder opgeslagen onder ICE1, 2 en 3. Ik vind dit een hele goeie uitkomst en ik hoop dat velen van ons dit voorbeeld volgen!

(onterecht) gevoel van een faal-moeder

Na de bevalling van mijn oudste kind wilde ik niks liever dan een eigen praktijk. Ik wist alleen niet hoe. Ik heb het toen wat louche neergezet middels een Blog i.p.v. een website en wat zelfgemaakte flyers. Ik ben toen twee keer gebeld en beide keren door een hijger.
Ik heb toen besloten om er niet voor te gaan en weer voor een werkgever te gaan werken.

Ik besloot om weer een poging te wagen na de bevalling van mijn tweede kind.
Ik kwam in aanraking met een vorm van hulpverlening die niet bij mij paste, maar wat er wel voor heeft gezorgd dat ik mijn praktijk heb kunnen opzetten.
Ik zag namelijk aan de hand hiervan dat ik wel degelijk zelfstandig ondernemers skills in me had.
Eén ding wist ik zeker: ik wilde niet meer voor een werkgever werken! Dus met die drive ben ik álles in gaan zetten. Mét resultaat, want ik heb nu een eigen welzijnspraktijk!

Maar.... er zit een keerzijde aan. Ik wil er eigenlijk niet over klagen, maar wel 'mijn hart luchten', dus bij deze:

Ik voelde me een soort 'faal-moeder' als ik de kinderen twee dagen thuis had met het idee dat ik aan het overleven was... Ik had altijd al, vanaf het moment dat ik me kan herinneren, een kinderwens. “Nu heb ik ze en kan ik ze gevoelsmatig amper aan...” was mijn gedachtegang en gevoel..
Uiteraard ben ik dit gevoel verder gaan uitzoeken(ik ben niet voor niks psychosociaal counselor)en heb ontdekt dat ik mezelf niet zo mócht voelen. En júist dat irriteerde mij. Dat vergt een hoop energie!
Wat ik altijd tegen mijn cliënten zeg: “zodra je gevoel bestaansrecht krijgt, is het allemaal zo erg nog niet. Waar men zich vaak voor schaamt, is vaak helemaal niet zo schaamtevol als men denkt van zichzelf.”
En wat doe ik zelf? Ik krop het op, ik mág me niet toegeven aan het gevoel, laat het er niet zijn.
Met welk resultaat? Ik was alleen maar geïrriteerd, maar dan zonder dat dit van mezelf mocht. Dus ook nog eens gefrustreerd...

Mijn man opperde dus vaker dat de kinderen een dag extra naar de crèche konden gaan, maar daar wilde ik eerst niet aan. Ik voelde me dan alleen maar schuldig. Ik bracht al bijna geen geld in het laatje en dan zouden de kinderen nog eens een dag extra naar de crèche gaan. Dit kost extra geld, omdat ik het niet aankan...
En dan dus als de kers op de taart qua schuldgevoel: wat voor moeder ben ik als ik niet eens twee dagen mijn eigen kinderen aan kan?

Dit is uiteindelijk even zijn eigen leven gaan leiden. Tot het moment dat mijn man en kinderen een dag en nacht naar oma waren en ik het rijk alleen had.
Ooooh, wat een zaligheid ervoer ik! En niet alleen wegens mij ei kwijt kunnen in de praktijk, nee... In mijzelf! Ik was even niet alleen moeder, niet alleen een zelfstandig ondernemer, maar Anouk! En wat had ik die gemist!

Ik realiseerde me ineens dat ik juist faal als moeder, als ik mij als 'vrouw' niet toelaat. Als ik dus alleen maar aan het werk ben, aan het echtgenoten en moederen ben, maar geen tijd voor mezelf vrij maak.

Ik heb in die ene dag zo genoten dat ik direct besloot dat de kinderen inderdaad een dag extra naar de crèche moesten. En sindsdien? Ben ik alleen maar een betere moeder geworden, dus niks, faal-moeder!!!

Energiehuishouding

Hoe belangrijk is je energie huishouding? Ik zeg "érg belangrijk!"
Nu zijn er tal van mensen die zogenaamd bruisen van de energie, terwijl het enige wat zij doen is druk zijn...Dat lijk wellicht energiek, maar het is gewoonweg onrust. En dát is juist géén energie hebben..!
Ik doel op de energie die zorgt dat je goed kunt functioneren. Da's dus een heel ander verhaal. Als je geen rust in je kont hebt en van hot naar her rent, kun je dus niet goed functioneren.

Energie zit 'm in veel verschillende dingen. Denk aan levensstijl, voeding, drinken, houding (zowel geestelijk als lichamelijk)
Er moet eigenlijk een goeie balans zijn tussen draagkracht en draaglast.
Draagkracht is de aangeboren constitutie en de verkregen conditie. Dit zijn eigenlijk de aangeboren eigenschappen, waar moeilijk iets aan te doen is.
Draaglast is echter anders, hier heb je wél zeggenschap en verantwoordelijkheid over. Hierin kun je keuzes maken.

Mensen die te kampen hebben met problemen, kunnen al zeer veel baat hebben bij extra aandacht op de energiehuishouding. Dus even goed onder de loep te nemen of draagkracht en draaglast in balans zijn.
Dit kan aan de hand van een persoonlijke balans op te maken. Ik heb hier een hele vragenlijst voor, dus bij interesse, wil ik die doormailen. (vraag het op via info@welzijnspraktijkzutphen.nl)
Ik bied uiteraard ook de mogelijkheid om je hierin te begeleiden, aan de hand van welke klacht je hebt. Kan ook via e-consult (geen must als je alleen een persoonlijke balans op zou willen maken)

In ieder geval is het zeer van belang, zelfs bij relatieproblemen, zelfbeeldverbetering, overspannenheid, gewichtsproblemen, enz. om te kijken hoe het gesteld staat met je energiehuishouding.
Ik persoonlijk ben een zeer grote voorstander voor een combi van dat én gespreksvoering, ik zie dat als de ideale hulpverlening.

Balans tussen geest en lichaam!

win-win situatite

Mensen zouden eigenlijk dingen moeten doen waar ze alleen maar een win-win situatie voor zichzelf creëren. Ben ik van mening althans.
Hiermee zeg ik dus duidelijk, vind ik, niet dat men alleen maar aan zichzelf, dus egoïstisch, moet zijn!!!
Juist niet!
Win-win situatie is dus een situatie waarbij iedere partij 'gewonnen' heeft. In ieder geval iéts.
Uiteraard meegenomen dat jijzelf het meest gewonnen moet hebben. Dit winnen kan dus ook een goed gevoel zijn. Of eigenlijk..: júist een goed gevoel!

Voorbeeld: als je niet lekker in je vel zit zit, om welke reden dan ook (dus griepie, maar kan ook geestelijk zijn) en je gaat toch naar je werk en komt er eigenlijk alleen maar beroerder vandaan, is er géén win-win situatie. Je baas en collega's vinden het misschien wel fijn, maar jij dus niet.
Maar zou je dit wél doen en je voelt je aan het eind van de dag toch goed en voldaan, al ben je misschien compleet kapot, dan is er toch een win-win situatie.
Waarom? Omdat jij je goed en voldaan voelt, dát is gewonnen. En omdat je baas en collega's dit fijn vinden (als het goed is)

De scheidingslijn is alleen soms flinterdun, omdat heel veel mensen zich zorgen maken over wat een ander denkt en daardoor niet echt onderscheid kunnen (lees: durven) maken in wat hun eigen gevoel is en welke die van de ander... Dus als je iemand bent die zich zorgen maakt over wat anderen van je denken, dan kan het lijken of je je goed voelt, zodra je iets hebt gedaan waarvan je weet dat de ander dit graag zou willen.
Toch kan het dan zeker zo zijn dat je je helemaal niet goed voelt. De ander, en zéker wat hij vindt, gaat voor jou zelf.

Ik ben ervan overtuigd dat ieder normaal denkend mens toch wéét of het goed of niet goed voelt. Of je er dan ook naar luistert is een ander verhaal! Ik denk dat het gros niet luistert naar wat zich qua gevoelen in hem beweegt. Dit vaak, omdat het in contrast kan staan met wat de ander zou willen. En durf dan maar eens jouw eigen keus te maken met de angst dat je afgewezen zou kunnen worden!!

Toch word je echt niet zomaar afgewezen als je iets niet doet wat je niet wilt.
En dan nog, wat als dit wel gebeurd? Stel jezelf dan de vraag 'what's in it for me?' als je dus iets tegen je gevoel doet, je voelt je niet goed, maar de ander wel; wat heb jij er dan aan???

Kijk, een keer is dit echt niet erg, maar mijns inziens dan ook alleen als dit in verhouding staat met eventuele andere situaties waarin jij dan net even iets meer wordt gezien en gehoord, dus erkend.
Er moet een balans zijn in geven en nemen.

Je bent hier zélf verantwoordelijk in, want jij zelf maakt de keus: wel of niet doen.