Hulpverlenersrol in privé-sferen

Privé en zakelijk. Altijd best lastig om niet door elkaar te halen.
Zeker in de hulpverleners-branche.
Mensen verwachten deze rol van je en als ze het al niet verwachten van je, verwacht je het wel van jezelf.

Ik moet eigenlijk voor mezelf praten uiteraard. IK verwacht van mezelf deze rol. Gelukkig besef ik het vaak, alleen doet dit wel veel met me.

Ik zit in mijn hulpverleners-rol heel anders in mijn vel dan dat ik met privé bezig ben. Logisch. En toch betrap ik me er dus regelmatig op dat ik toch weer die valkuil in ben gestapt en dat ik daar best zuur van ben.
Ik vind mezelf best goed in wat ik doe, alleen op het privévlak kan ik wel eens 'missers' maken.
Tuurlijk, mijn ratio weet dat dit logisch, terecht, begrijpelijk is, alleen mijn gevoelertje werkt hier niet altijd in mee.
Ik zie dit als de plank mis slaan, ik had als counselor beter moeten weten...

Een docent vertelde een keer tijdens een training dat je nooit in je privé sfeer de hulpverlener uit moet hangen. Dit zijn hele andere situaties. Je hebt overigens iets te halen bij bijvoorbeeld je partner. Als hij een keer chagrijnig is, zeg ik niet "ga maar eens even in dit gevoel zitten, voel maar eens wat dit met je doet" zeggen. Echt niet, eerder 'doe 's normaal chagrijn!' Of iets in die trant.
Maar wel als ik zit te bomen met hem (of met anderen) en we hebben het over 'moeilijke situaties' dan bemerk ik dat ik in de hulpverleners-rol ga zitten. En dat terwijl deze mensen te dicht bij me staan en ik het helemaal niet objectief kán zien. Ik zal dan altijd vanuit een emotie praten of advies geven. En als dit vanuit ook nog eens mijn éigen emotie is, kan ik de plank vaak alleen nog maar mis slaan.

Het rare is, dat ik het dan vaak als mijn falen zie. Ik faal dan ook nog eens niet alleen als hulpverlener, maar tevens als 'vriend'.
Gelukkig heeft dit geen neveneffect op mijn zakelijke contacten, want zodra ik dat zou bemerken wordt het even tijd voor een inter- of supervisie.