onzekerheid

Frappant is dat veel mensen bepaalde keuzes niet willen maken, eigenlijk voortkomt uit niet kúnnen maken. En dit niet kúnnen maken, vaak weer voortkomt vanuit een onzekerheid.

Okay, onzekerheid.. Eigenlijk lekker vaag. Iedereen is wel eens onzeker. Daar is ook helemaal niks mis mee. Het is pas een probleem, wanneer het dusdanig invloed uitoefent, dat men niet meer goed kan functioneren in het dagelijks leven. Maar ja... laten we eerlijk zijn, ook dát is nogal vaag.. Want, wie precies bepaald wat 'normaal functioneren' is, en zeker bij iemand die van nature onzeker is, weet misschien al helemaal niet wat 'normaal' voor hem is.. Dus houdt zich aan de maatstaven van zijn maatschap. En dát, om het nóg ingewikkelder te maken, hoeft er niet eens één te zijn die bij hem specifiek past, maar waar hij 'toevallig' in is opgegroeid..
Is diegene wel zo onzeker, of voélt hij zich onzeker in de situatie waarin hij verkeerd en zou hij zich elders bevinden, zou hij dan nog zo onzeker zijn?

Wat precies bedoel ik hiermee?
Kijk... het dateerd vaak tóch naar den beginne: de jeugd.
Als iemand gezien en gehoord en dus erkend is gedurende zijn jeugd in wie diegene écht is, ben ik ervan overtuigd dat diegene lang niet zo, tot niet!, onzeker is over zichzelf. Als diegene later in situaties terecht komt, waarin hij zich niet zeker van zijn zaak voelt, zal deze persoon eerder een keus kunnen maken om iets niet te doen, want 'ik voel me er niet goed bij'.
Iemand die niet zozeer, tot niet, is erkend gedurende zijn jeugd, zal deze keus minder snel tot niet kunnen maken, want * en dit is zéér cruciaal! * : hij wéét simpelweg niet of het de júiste keus dan is, doordat er nooit écht gekeken is naar hém! Hij weet dus niet of de keus die hij maakt, bij hem past. Hij is dus niet zeker van zijn zaak, en dus onzeker.

Zoals ik dus schrijf; iedereen is wel eens niet zeker van zijn zaak/onzeker. De één handelt er alleen heel anders naar dan de ander.

Erkend worden is áltijd écht gezien en gehoord worden, ook als het net even niet uitkomt of niet in iemands straatje past, vanaf kleins af aan.
Dit houdt niet in dat je nooit iemand kan irriteren of boos kan maken, uiteraard. Maar dat óndanks dat je iemand boos hebt gemaakt, diegene dáár doorheen kan kijken en dit ook duidelijk maakt. Dat diegene zijn boosheid eigenlijk bij zichzelf houdt.

Hoe vaak gebeurd het niet dat je iets van een ander vind, omdat dit joúw perspectief is? Dit geeft ook helemaal niet, eigen mening, prima. Maar...Het is prima zolang je jouw mening niet opdringt en hierdoor de ander niet meer ziet in zijn zijn
En zeker kinderen, die zich nog moeten ontplooien in wie zij zélf zijn.