Acceptatie of vluchtengedrag?

Accepteren dat een rot gevoel een rot gevoel is, maakt het niet minder 'rottig'.
Zodra je dat wél denkt, dan zit je niet in het accepteren.

De één heeft soms 3 dagen ervoor nodig om iets te kunnen accepteren en de ander een halve dag. Niet iedereen is nu eenmaal eender.
En ook niet ieder euvel is hetzelfde.
Daarnaast ben je als mens ook in een continue verandering, dus ook jij als mens bent de ene dag niet eender als de dag ervoor of erna.

Ik hoor vaak genoeg "Als ik me rot voel, pak ik een boek.'
Tsja... ik zie dit in de eerste instantie als vluchtgedrag en dus niet zozeer als acceptatie van het rotgevoel.
Ik zeg hiermee niet dat er alleen acceptatie is, als je je maar zo rot mogelijk voelt, alleen wel dat een rot gevoel dus niet fijn is en hoeft te zijn.

De sluetel is,vind ik, hoe dicht ben je bij jezelf?
Voelt het voor jou prima om je rot te voelen, kan dit al een beter gevoel geven. Het rot gevoel krijgt bestaansrecht, het mag er zijn.
Als het er mag zijn, ga je het dus niet uit de weg, of beter; dan hoéf je het niet uit de weg te gaan.

Ga je dus een boek lezen, om er dan maar niet aan te denken, is dit vluchten.
Maar ga je een boek lezen, omdat je als het ware niks beters te doen hebt en op die manier je 'rotgevoel' uit zit, zie ik het als accepteren.

Scheidingslijn is dus, maar zeker wel te herkennen!

Als je bijvoorbeeld liefdesverdriet hebt, kun je dit wel gaan negeren, want 'ik kan er toch niks aan veranderen'. Klopt! Alleen het komt zeker weten nog een keer op je pad! Je kunt dan beter door 'de shit' heen gaan, waardoor het later beter te hanteren is, zonder dat het een no-go-onderwerp wordt en je je ex niet meer onder ogen kan zien.

Het ik-zit-in-een-ballon-gevoel

Sommige hebben het gevoel in een ballon te zitten. Hiermee bedoel ik dat het lijkt of je niet naar buiten kunt gaan en anderen niet bij je naar binnen kunnen komen.
Je hebt als het ware een soort cocon om je heen gebouwd.
Dit doe je niet bewust en dit is ook niet wat je zou willen.

Ook kan het voelen als in een stolp zitten, of in een doosje.

Gevoelens die je hebt, kunnen niet zo goed verwoord worden en als dit wel kan, gebeurd er niks mee.
Anderen kunnen je niet helpen, meestal omdat ze niet bij je kunnen komen.

Dit kan zeer eenzaam en alleen voelen. (en nee, eenzaam en alleen zijn zeker niet hetzelfde!)

Vaak is het gevolg isolatie.

Dit alles komt meestal door een vorm van schaamte. En dan hoeft het echt niet in de vorm van rode-wangen-schaamte te zijn. Soms heeft men niet eens in de gaten dat ze zich ergens überhaubt voor schamen.
Sterker, meestal komt het voort vanuit een gewoonte, een patroon, zodat de schaamte niet eens bewust is. Pas door het erover te hebben, te graven naar de kern van iemands problemen vanuit deze geïsoleerdheid, komt men erachter dat er schaamte achter schuilt.

Waar komt die schaamte vandaan? Want vaak zijn de oorzaken echt niks om je over te schamen, zoals:
- mishandeling (zowel geestelijk als lichamelijk)
- verlaten zijn
- bedrogen zijn
Maar ook een strenge opvoeding, welke op zichzelf staand helemaal niet verkeerd hoeft te zijn. Echter, het moet wel passen bij het karakter van het kind. Is dit een fijngevoelig kind, hoéft er geen strenge opvoeding toegepast te worden. En juist de 'lastige' kinderen zijn vaak de fijngevoelige kinderen.
(en definieer 'streng', want ook daarover verschillen de meningen!)

Ook gedurende iemands leven gebeuren dingen. Dus al heb je met alles uit je verleden 'schoon schip gemaakt', hoeft dit dus niet in te houden dat je de rest van je bestaan stressvrij bent verklaard. Als er weer iets gebeurd wat ingrijpend is, is de kans zeker aanwezig dat dat stukje weer apart en opnieuw bekeken moet worden.
En dit hoeft zeker niet altijd met een counselor, als je het praten over bepaalde euvels 'zat' bent.

Wat belangrijk is, en wat ik bedoel te zeggen met deze blog, is dat zodra je het gevoel hebt in een ballon, stolp, doosje of iets soort gelijks te zitten, onderzoek dit! Zorg dat je het niet zover laat komen dat je geïsoleerd raakt.
Niks is gek of raar, jouw waarheid is voor jou dé waarheid en neem dit serieus!

Dicht bij jezelf blijven kan voor zoveel rust zorgen.
Afvragen wat je wel en zeker ook wat je niet wilt, dit aangeven. Maar zéker aan en tegen jezelf!
Een rustige nee komt veel krachtiger over dan een krampachtige nee. De omgeving accepteert en respecteert het ook eerder en beter.

Juist boos worden is een teken van zwakte. mensen die schreeuwen of geweld gebruiken zijn vaak de meest onzekere en machteloze mensen die er bestaan. Jammer toch wel.
Wat wel apart is, is dat het toch vaak gebeurd dat anderen doen wat zij dan 'zeggen', alleen dan wel gebaseerd op angst.
Dit brengt dan bij de 'gewelddadige' nog meer onmacht. M.i. omdat iedereen in de kern normaliter gesproken een goed mens is en dus wéét dat hetgeen wat die doet niet is zoals het zou moeten.

En toch, om die cirkel te doorbreken is heel veel moed, kracht, durf enzovoorts voor nodig. Het is toch het opgeven van een bepaald patroon die iemand wel gedurende een hele periode staande heeft gehouden. Op een fijne of onfijne manier doet er dan even niet toe.

En dicht bij jezelf gaan staan is dan eigenlijk dé oplossing. Voélen wat er gebeurd in je binnenste, erbij stil gaan staan, wat doet dit met je? Is dit fijn, voelt dit goed? Prima. Voelt dit verkeerd? Ga dieper. Wat is de reden dat dit verkeerd voelt? Analyseer dit. Pel het af als een ui tot je bij je kern komt.

Maar kijk hiermee wel weer uit, want voor je het weet ben je jezelf aan het veranderen in iemand die je niet kunt blijven. Dan komt het dus neer op een kunstje uitoefenen. Dit heeft geen enkele zin op langer termijn.
In de eerste instantie wel, want je ziet resultaat. Maar ook dit resultaat gaat wennen en als je de kern dan niet hebt bekeken, onder de loep hebt genomen en hebt aangepakt.

Makkelijk zal het niet zijn. Maar des te lastiger het is, des te vaster heb jij je patroon laten komen en des te meer de noodzaak om er dus iets aan te doen.

Doe het overigens alleen omdat jij dit wilt en nodig vindt. Als je het namelijk louter voor een ander doet, schiet het niet op, want dan sta je nog niet dicht bij jezelf.

Controle willen hebben over emoties

Het niet kunnen tonen van emoties.
Het lijkt voor de hand liggend dat men moet huilen bij verdriet, dat men moet lachen bij plezier, dat men zijn stem verheft bij boosheid.
Niks is minder waar.
De meeste mensen hebben moeite hun emotie te tonen. Maar waarom?
Schaamte, angst..
Maar waarvoor?
Tsja, dat is bij ieder persoon anders, maar vaak is het wel een bepaalde controle willen hebben. Controle over emoties.

Kun je controle hebben over emoties?
Ja, met je ratio.
Zijn de gevoelens er dan niet meer?
Jawel, maar die worden onderdrukt.
Werkt dit?
Misschien voor een bepaalde periode, bij de één wat langer dan bij de ander, maar.... uiteindelijk moet eruit wat erin zit. Dus nee, het werkt niet.

Deze onderdrukte emoties kunnen zich elders manifesteren, zelfs in zaken die helemaal geen link hebben met waar het is ontstaan. Althans... zo lijkt het.
Echter, met zoeken en uitpluizen is meestal de onderliggende oorzaak wél te achterhalen. Mits men dit ook wilt.

Het kan zich zelfs manifesteren in lichamelijke klachten.
Als je bijvoorbeeld je boosheid niet uit, kun je erg gespannen rondlopen. Gespannen rondlopen kan zich weer uiten in nek- schouder en dus hoofdpijn.

Maar nogmaals, men moet wel willen.
Juist omdat het vaak onder de noemer controle valt, zal het ook een behoorlijke kluif zijn die je niet snel opgeeft.
Iets wat rot voelt, kan toch ook weer een bepaalde geborgenheid geven.

Wat vaak 'lastig' is, is iets te moeten zeggen over de opvoeders van een betreffend persoon, terwijl de 'schuld' dáár toch duidelijk ligt.
Is dat overigens zo? Kun je spreken van 'de schuld ligt daar?' Want laten we eerlijk zijn, ook ouders zijn kinderen geweest, kinderen van ouders. En ook dié ouders zijn weer kinderen geweest. generatie op generatie kan het al mis gaan, dat er iets doorgegeven wordt wat enerzijds zo 'normaal' is, maar anderzijds zo faliekant fout.

Het herkennen, maar nog belangrijker, het érkennen!
En niet alleen jezelf de erkenning geven, maar het krijgen van diegene die je dit nooit hebben gegeven, terwijl het juist van diégene het belangrijks was.

Maar deze hebben het zelf vaak veel te druk met hun eigen ongenoegen uit hun verleden, strubbelen met hun pijn, dat ze geen oog hebben voor dat kleine persoontje dat zo oefent in het vertrouwen jegens hen.

Een kind kan hierdoor veel moeite hebben met geven of veel moeite hebben met nemen.
Als dit kind zelf ook kinderen krijgt, is de kans heel groot dat dit onrecht nog een plek moet krijgen. Dan zouden we kunnen spreken van destructief recht. Het kind vindt geen betrouwbaarheid binnen de relatie tot zijn ouders en krijgt als het ware het recht om ook geen betrouwbaarheid aan anderen (o.a. zijn eigen kinderen) te geven. Als hier geen hulp in gezocht wordt, komt diegene op een spoor waar geen omkeren meer mogelijk is. Hij zal namelijk zich beroepen op dit onrecht en anderen belasten met dit wantrouwen en kwaadheid.

Dit heeft dan weer zijdelings te maken met de loyaliteit naar de ouder(s)die dit onrecht hebben aangedaan. Zo hoeft dit kind (al is het inmiddels volwassen) niet toe te geven dat ouders iets verkeerd hebben gedaan. Dit kan vaak nog meer pijn veroorzaken dan het onrecht wat zij intussen anderen, onschuldige derden, aandoen.

Toch hoeft deze loyaliteit niet aangetast te worden.
Het leunen op dit destructief recht kan ook steeds en steeds minder worden door het bespreekbaar te maken. Dit hoeft niet direct of snel, want dan werkt het vaak alleen maar averechts. Maar langzaam en vaak middels het begrip hebben voor het leed wat die ouder(s) aangedaan is. Dit is tenslotte negen van de tien keer ook hun pijn en onmacht.
Het hoeft niet vergeten te worden, het hoeft zeker niet ontkent te worden, alleen om zelf verder te kunnen, zonder al die kwaadheid en wrok, onzekerheid en minbeeld, is het vaak dé sleutel.