Welzijnspraktijk Zutphen

Wat vaak 'lastig' is, is iets te moeten zeggen over de opvoeders van een betreffend persoon, terwijl de 'schuld' dáár toch duidelijk ligt.
Is dat overigens zo? Kun je spreken van 'de schuld ligt daar?' Want laten we eerlijk zijn, ook ouders zijn kinderen geweest, kinderen van ouders. En ook dié ouders zijn weer kinderen geweest. generatie op generatie kan het al mis gaan, dat er iets doorgegeven wordt wat enerzijds zo 'normaal' is, maar anderzijds zo faliekant fout.

Het herkennen, maar nog belangrijker, het érkennen!
En niet alleen jezelf de erkenning geven, maar het krijgen van diegene die je dit nooit hebben gegeven, terwijl het juist van diégene het belangrijks was.

Maar deze hebben het zelf vaak veel te druk met hun eigen ongenoegen uit hun verleden, strubbelen met hun pijn, dat ze geen oog hebben voor dat kleine persoontje dat zo oefent in het vertrouwen jegens hen.

Een kind kan hierdoor veel moeite hebben met geven of veel moeite hebben met nemen.
Als dit kind zelf ook kinderen krijgt, is de kans heel groot dat dit onrecht nog een plek moet krijgen. Dan zouden we kunnen spreken van destructief recht. Het kind vindt geen betrouwbaarheid binnen de relatie tot zijn ouders en krijgt als het ware het recht om ook geen betrouwbaarheid aan anderen (o.a. zijn eigen kinderen) te geven. Als hier geen hulp in gezocht wordt, komt diegene op een spoor waar geen omkeren meer mogelijk is. Hij zal namelijk zich beroepen op dit onrecht en anderen belasten met dit wantrouwen en kwaadheid.

Dit heeft dan weer zijdelings te maken met de loyaliteit naar de ouder(s)die dit onrecht hebben aangedaan. Zo hoeft dit kind (al is het inmiddels volwassen) niet toe te geven dat ouders iets verkeerd hebben gedaan. Dit kan vaak nog meer pijn veroorzaken dan het onrecht wat zij intussen anderen, onschuldige derden, aandoen.

Toch hoeft deze loyaliteit niet aangetast te worden.
Het leunen op dit destructief recht kan ook steeds en steeds minder worden door het bespreekbaar te maken. Dit hoeft niet direct of snel, want dan werkt het vaak alleen maar averechts. Maar langzaam en vaak middels het begrip hebben voor het leed wat die ouder(s) aangedaan is. Dit is tenslotte negen van de tien keer ook hun pijn en onmacht.
Het hoeft niet vergeten te worden, het hoeft zeker niet ontkent te worden, alleen om zelf verder te kunnen, zonder al die kwaadheid en wrok, onzekerheid en minbeeld, is het vaak dé sleutel.