het effect van emoties

Hoe jij in je vel zit, zegt vaak ook iets over hoe een ander in je omgeving in zijn/haar vel zit.
Hoe bedoel ik dit en klopt dit wel?

Ik bedoel hiermee dat als je partner, ik noem maar even een persoon, thuiskomt van zijn/haar werk en die is vreselijk chagrijnig omdat de opdracht niet is binnengehaald, dit eigenlijk altijd wel zijn weerslag heeft op hoe jij je voelt vanaf dát moment.
Probeer maar eens terug te denken aan dit soort gelijke momenten.
Je bent vrolijk, je partner komt thuis, GRMBLGRMBL... en binnen no time: jij geirriteerd/ook chagrijnig/boos...

Wat mij dan altijd zo opvalt, is dat dus de negatieve emotie de boventoon voert, want het is bijna nooit andersom.
Toch zou dit ook moeten!
Ik zeg: oefenen!
Ten eerste om niet de negatieve emotie de positieve emotie weg te laten vagen.
Ten tweede, en dus ook de tweede stap, om de positieve emotie te laten 'rulen'.

Kijk, nu is het zeker van zeer belang om iemand zijn/haar verhaal te laten doen, zodra die een minder fijne dag heeft gehad.
Dit is dan ook m.i. dé oplossing: laat diegene zijn/haar verhaal doen, luister écht (!!) en buig het gesprek (subtiel) om naar óf jouw (positieve) dag óf naar hoe diegene zijn/haar dag ook kan afsluiten.

En gebeurd dit vaak, is er zeker meer aan de hand dan alleen een opdracht die niet binnen te halen was.

zo rond het 35ste levensjaar

Een mens wordt, als alles volgens plan gaat althans, ouder.
Maar, de mens gaat ook dood.
Generaties volgen elkaar op.

Om deze reden ontstaat er voor de meeste mensen, vrouwen én mannen, rond het 35ste levensjaar een soort crisis.
Ik sprak zelf over een soort menopauze, maar na uitgebreid nazoeken wat dit eigenlijk betekent, klopt dit niet met het onderstaand 'probleembeeld'.

Ik merk in mijn praktijk, aan mijzelf, aan mensen om me heen, dat zo rond de 35 jaar men zich af begint te vragen, wat men zich ook rond de pubertijd af begon te vragen: wat doe ik hier eigenlijk?
En net als rond de pubertijd, kan dit aardig down en soms zelf depressief maken. Wat gebeurd er?

Kijk, als je ouder wordt, wordt alles om je heen ouder en visa versa. Zelf ben je over het algemeen genomen helemaal niet bezig met ouder worden. Het gaat gewoon door. Maar rond dit levensjaar komt hier ineens (even) verandering in.
Degene die kinderen hebben, zien hun kinderen groter worden, dus dat zegt wat over jezelf, dat óók jij ouder wordt.
Je eigen ouders worden ouder, hebben steeds meer ongemakken, krijgen echte ouderdomskwalen, of overlijden. Ook dit zegt over jezelf dat jij ouder wordt. Zeker als één van je ouders overlijdt, ben jij 'de volgende'. Brrrrrr! Da's best even slikken, niet?

Ook wegens het feit dát je ouder wordt, krijg je bepaalde klachten. Je kan ineens niet meer eten wat je wilt, zonder dikker te worden. Je kan niet ineens meer een sprintje voor de bus trekken, zonder dat je longen uit je borstkas branden. Een avondje tot zeer laat doorzakken, gaat niet meer zonder de dag erna een middagtuk. Dat soort 'ongemakken', vertellen jou: JE WORDT OUD!

De maatschappij van tegenwoordig doet ook nog een flinke duit in het zakje, want je moét van alles!!
Druk sociaal leven. Kinderen op latere leeftijd, want eerst carrière maken. Dus ook carrière maken. Veel willen ontdekken, dus reizen/lezen/leren. Voldoe je hier niet aan, moet je best opgewassen zijn tegen de (vaak toch goed bedoelde, maar niet altijd wenselijke) op- en aanmerkingen van je omgeving.

Sommige gaan hierdoor meer om zich heen kijken/zoeken, zich afvragen of dit het nu is, of er niet meer is. Dit kan op vele vlakken: reizen maken, vreemdgaan, scheiden, loopbaanswitch, enz.
De meeste onder ons krijgen het behoorlijk op hun heupen en meestal doordat het 'eind' dichterbij komt.

Wat kun je hieraan doen?
genieten van hetgeen je hebt!
Maar ja, dat is makkelijker gezegd dat gedaan, zeker als je depressie verschijnselen hebt/krijgt.
Maar niks is eigenlijk minder waar. De beste remedie is er sowieso over blijven praten. Niks opkroppen. Want, bijna iedere half dertiger/veertiger heeft hier last van. En last is het of kan het zijn!
Deel het.
Probeer daarnaast echt te genieten van wat je hebt. Proberen dit te blijven doen, te realiseren. Maar wel realistisch blijven en soms ook best kritisch zijn.
Ben je ongelukkig in de situatie waarin je zit, dan kan dit uiteraard ook waarheid zijn! Probeer alleen altijd na te gaan waar de crux ligt. Heb je zo'n gevoel van "kweenie" ga dan niet vluchten, vluchten van dit 'kortom uitermate teleurstellend gevoel', maar onderzoek het!!

En gaat het echt boven je pet stijgen, zoek hulp!
Dit is een echt veel voorkomende klacht, blijf er niet te lang mee rondlopen. Je bent zeker niet de enige en zal ook niet de laatste zijn!

wat de één vindt, deelt de ander niet altijd

Dit is iets uit 'eigen tuin'..

Gewoon, 'leuk' ter illustratie hoe sommige dingen zo anders opgevat kunnen worden en welke draai vervolgens iets kan krijgen.

Ik stuurde afgelopen weekend een uitnodiging naar familie en vrienden wegens de eerste verjaardag van mijn dochtertje. Okay, toegegeven, zij wordt pas 26 augustus 1 jaar..
Ik ben er vroeg bij en dit meldde ik ook in mijn uitnodiging.

Ik stuur altijd best vroeg mijn uitnodigingen, omdat ik weet dat er een paar mensen in mijn kring zijn die het hartstikke druk hebben en dus de kans best reëel is dat diegene volgeboekt zitten voor de datum die ik dan heb geprikt.
Ik denk teveel voor anderen, want ook zij hebben een mond en kunnen andere afspraken eventueel afzeggen, maar dat zou ik naar vinden. In mijn optiek is er dan dus niks verkeerds aan, sterker, ik zie dit als 'meedenken' om dus vroeg de uitnodigingen de deur uit te doen, zodat dit dan in agenda's genoteerd kan worden. Niet zodat men er dan muurvast aan zit.

Okay.. leuk bedacht, tot ik gister van één van de uitgenodigde (ik noem geen namen, vind ik lullig) reageerde met een voor mij nogal lompe reactie, dat dit wel erg ver weg was en dat ik maar moest plannen en er zou wel gekeken worden of er wel of niet gekomen zou worden. Diegene was dan ook de eerste die reageerde.....
Daarna kreeg ik nog een reactie dat diegene moe werd van het feit dat ik altijd zo vroeg uitnodigingen stuurde, dat dit dwingend en claimend over komt.

Slik......

Voor mij kwam dit echt als een mokerslag. Mijn reden bestaat ook weer uit meerdere lagen, want ten eerste heb ik al 2 weken een keelontsteking en loop dus on the edge qua frustratie wegens de pijn in mijn strot en het feit dat ik alleen maar kan fluisteren en zelfs dat doet zeer! Kortom,ik voel me dus al zielig genoeg...
Daarnaast voel ik me persoonlijk afgewezen, omdat ik vanuit mijn enthousiasme zo vroeg de uitnodigingen stuur.

Uiteindelijk hebben we het heel goed af kunnen sluiten samen en dus niks aan de hand (ook niet ergens een verborgen emotie), maar zo zie je maar dat iets waarvan jezelf helemaal blij van wordt, de ander zelfs geïrriteerd door kan raken.
En de domper zit hem ook vaak in hoe je jezelf voelt en wat je er zelf mee doet.

Ik had ook kunnen denken "Ach, de rest van álle genodigden zijn wel enthousiast, dus bij ligt het 'probleem'? Maar ja... is het dan ook gelijk een probleem?
Iedereen heeft zo zijn eigen visie, zijn momenten, zijn aanleidingen, enz. Had ik deze mail een week later gestuurd, was mijn keelontsteking voorbij (althans, daar ga ik dan nu maar vanuit...!!) en dus misschien minder vast in mijn 'ik', of diegene had het misschien over een week helemaal niet als claimend gevoeld, omdat het dan een prachtig mooie dag is (weer kan nl ook zoveel doen voor de geest van de mens), of ik had al allemaal leuke reacties gekregen van de anderen en hij was de laatste die 'minder-leuk' gereageerd zou hebben, dan boeit deze ene mindere reactie ook geen fluit meer.

Frappant hoe iets zo anders kan lopen dan je verwacht... want in een verwachting; dáár zit m de crux!

Reactie op 'hersenspinsels'

Even voor de goede orde:
Wat ik hieronder schrijf, is héél kort door de bocht!
Dit is een Blog en dus is er niet echt dé ruimte om een geheel consult, laat staan meerdere consulten, te schrijven.



Wat het bij mij als eerste opwekte was 'in hoeverre erkent deze persoon zichzelf?'

Het lijkt of diegene de goedkeuring nodig heeft, blijkbaar van vader. Maar, is dat zo?
Het is duidelijk dat deze persoon erachter is dat vader al niet meer op dat voetstuk staat. En... moét dit sowieso?
Moét vader überhaubt in bescherming genomen worden? Wie zegt dat dat niet onwijs claimend kan zijn voor die man?
Eigenlijk lijkt het op iets goeds, het iemand op een voetstuk zetten, maar hoe vermoeiend kan dat zijn voor diegene die op het voetstuk wórdt gezet?

Daarnaast heeft deze vader zélf als volwassen man de keus gemaakt om bij moeder te blijven. Dan is dit zijn keus. Zegt dit gelijk iets over dat hij onder aan de ladder staat??
En zegt dit ook iets over hoe deze persoon naar zichzelf moet kijken?

Dit staat wellicht wat hard van mijn kant, maar in mijn optiek is dit een klassiek voorbeeld van een emotie tot stand willen houden en niet 'sec' naar het geheel kijken. Want als dat wél gebeurd, kan er eigenlijk alleen nog maar geconstateerd worden dat er eigen erkenning ontbreekt die enkel en alleen te krijgen is bij zichzelf. De héle wereld kan zeggen hoe goed deze persoon is, maar zolang dit niet zélf erkent wordt.. Heeft het geen toegevoegde waarde.

Kijk, de oorsprong ligt wél in het verleden, maar dat is iets geheel anders. Dat deze persoon zich niet gezien voelde,zal kloppen. Sowieso is wat iemand voelt, iemands waarheid. Maar.. ook als het onterecht is.

Iets kan heel logisch zijn, terecht of onterecht.

Kortom, ik denk dat het inderdaad wel klopt, dat deze persoon de schuld aan zichzelf geeft wegens verlorenheid en ik denk terecht. Tijd dus om niemand meer de schuld te (willen) geven en verder te gaan met wat NU is. De verlorenheid onder de loep te nemen, te kijken wát precies verloren is en wat te doen om dit óf terug te vinden óf verder te gaan met de nieuwe dingen die leven heeft geboden.

* dit is inmiddels al besproken met deze persoon en is hierdoor een stuk verder gekomen *

hersenspinsels

Hersenspinsels van iemand die op het moment 'even' verloren is....

* Dit verhaal is niet fictief *



Ik voel een emotionele knoop in mij
Al jaren.
Ik heb emoties, die ik niet durf te uiten. Ik huil wel, alleen schaam me er vaak voor. Al is het alleen al vanwege het feit dat je er niet mooier op wordt als je huilt. “wat denk men dan van me?”
Maar niet alleen wegens uiterlijk, ook wegens 'eventuele overdrevenheid', of 'shit, wat moet ik hiermee?'... Dus écht ongeremd huilen is er al niet bij.

Ik heb altijd al een dosis mensenkennis gehad. Ik heb vroeger tot diep in de late uurtjes met mijn vader en een fles likeur zitten bomen over hoe men in elkaar stak. Mijn vader gooide het op mensenkennis, dus ik ook. Ik ben zeer intuïtief ontwikkelt. Niks bovennatuurlijks aan. Maar dit valt wél in de tak van 'spiritueel' en zodra dit woord naar boven kwam, was het ONZIN. Dus spiritualiteit IS lange tijd onzin geweest voor mij. Meer uit 'angst' van wat mijn vader voor commentaar zou hebben. Mijn vader heeft altijd op een voetstuk gestaan bij mij. Jaren geleden is hij hiervan af gevallen, maar dit deed mij eigenlijk zo'n pijn, dat ik hem met man en macht op dat voetstuk probeer te blijven laten staan.
Misschien doordat ik heb gezien wat hij heeft meegemaakt door de jaren dat mijn moeder rot in haar vel zat. Misschien wel door hem. Mijn broer geeft mijn vader ook de schuld van hoe hij in elkaar steekt.
Ik heb dan medelijden, maar eigenlijk zodanig, dat ik er dus voor kies om hém in bescherming te nemen en mezelf voorbij te lopen. Mezelf niet te zien en/of te accepteren wie ik bén...

Ik ben mezelf jaren geleden verloren. Ik denk in de periode dat mijn vader het het moeilijkst had. Geen plek voor mij.
Maar des te gefrustreerder ben ik, want het is niet dat dit gezien wordt als 'toen heb ik mezelf weggecijfert om er voor iemand te zijn' … nee.. het werd en wordt gezien als degene die ik bén.
Ik heb mijn vader gelijk willen geven om héél veel dingen, ook dingen waarvan ik eigenlijk wel wist dat dit niet waar was, of waarvan ik het niet eens was. Maar om hem toch een beter gevoel te geven, of nee.... ook om mezelf een beter gevoel te geven, want ik voelde (en nog steeds eigenlijk dus!) verloren zonder een écht vaderfiguur.

Het is zo kut om te zien dat je vader, die je hoog hebt zitten, eigenlijk maar laag onderaan de ladder staat. Dat eigenlijk je moeder, die vaak depressief was, bóven je vader te zien uittoornen. Hij koos tenslotte áltijd weer voor haar. Was het wegens zijn liefde of schuldgevoel?

Ik wilde dit niet zien, niet voelen, dus stopte het weg. Alles, om hem maar op dat voetstuk te laten staan. En nog steeds!!!!

Maar ik cijfer mezelf weg en hij weet van niks.
Als ik dit zou zeggen, weet ik 100% zeker dat zijn antwoord is “dit weet ik ook wel en altijd al geweten” waarmee hij zichzelf staande wilt houden, want je eigen dochter niet kennen...
Maar wat is rotter??? Je eigen dochter niet kennen of zeggen dat je dit wist, maar er nooit iets mee doen...........
Mijn gevoel? Hij wist het, maar hij wilde het niet weten. Want als hij die wetenschap zou hebben toegelaten, wat moest hij er dan mee? Hij had al een schuldgevoel naar mijn moeder en naar mijn broer. Ik ben degene geweest die hem staande hield in die periode. En kan dit niet meer terugdraaien...

Ik heb niet de behoefte (niet alleen uit angst hem te kwetsen) om het hier nog 's uitgebreid over te hebben met hem.
Ik wil verder en niet stilstaan bij wat is geweest. Ik wil met deze wetenschap verder. Ombuigen naar

positieve energie ipv verdrinken in deze negatieve energie.

Ik wordt alleen maar steeds bozer en gefrustreerder en hem de schuld geven, schiet niet op. Ik vind sowieso niet dat hij hier de schuld van moet krijgen.

Zit daar een deel de crux? Dat ik mezelf de schuld geef van mijn eigen verlorenheid? Want zo voelt het...

In mijn volgende Blog probeer ik hierop terug te komen.

Blinde vlek, hoe blinde vlek?

Als counselor vind ik dat je zelf eens in de zoveel tijd op consult moet. Zij het in de vorm van supervisie, zij het in de inetervisie. Is er iets mis met me dan? Nee, maar mijns inziens heeft men altijd 'last' van bepaalde blinde vlekken. Zéker als counselor, therapeut, psycholoog en al dit soort beroepen.
Je maakt wat mee immers en dit laat je, als het goed is, niet koud. Laat het je wel koud, des te meer reden om 's een bezoekje langs één van je con collega's te gaan doen!

Laatst sprak ik een zogenaamde collega, omdat ik supervisie wilde hebben. Dit sowieso voor de beroepsvereniging, maar tevens wegens bovenstaand verhaal.
Ik was even aan het babbelen met deze beste collega en op een gegeven moment zij hij “ach, ik ben al helemaal gepokt en gemazeld, ik heb dit allemaal niet meer nodig, ik weet het allemaal wel”.
Blinde vlek? Hoezo, blinde vlek?
Niet alleen is deze collega arrogant, wat hem niet siert als therapeut, maar het is ook nog eens een misser eerste klas als je er op die manier over denkt.
Hoezo gepokt en gemazeld? En dan nog?

Als er fouten worden gemaakt door mijn mede mens-helpende-beroepsbeoefenaars, dan is dit er wel één van. Dit kan en mag niet, aldus mijzelf!
Ik ben zeer van mening dat júist in deze professie je het je niet kunt permitteren te denken dat je alles wel hebt meegemaakt en hebt gezien en gehoord. Wat als er iemand op consult komt, die een klacht/probleem heeft die jij als gepokt en gemazeld therapeut nog niet eerder hebt gekregen? Hoe voelt die cliënt zich dan? Kun je dan nog transparant zijn, als je dit in de eerste instantie niet eens naar jezelf kunt zijn? Je bent nooit te oud om te leren!
Lieve collega's, wie de schoen past, trekken hem alsjeblieft aan!

persbericht

Hieronder een persbericht.
Reden dat ik dit op mijn Blog meldt, is omdat ik één van de consulenten ben!

PERSBERICHT
------------------------------------------------------------------------------------------
Rouwverwerking, relatieproblemen of trauma meegemaakt? De telefonische hulplijn helpt!
Iemand verloren of iets ergs meegemaakt? Praten help! Bijna iedereen maakt dingen in het leven mee die moeilijk zijn. Praten helpt en lucht op, maar wat als je niemand hebt om je gevoelens mee te delen? Of dat je niet wilt dat iemand in je omgeving weet waar jij mee worstelt? Dat je vrienden en familie niet wilt belasten met jouw problemen?
Vanaf nu is er hulp: de telefonische hulplijn voor trauma- en rouwverwerking.
Maddy Kersten van Therapeutische Praktijk Kersten en initiatiefneemster van deze hulplijn merkt in haar praktijk dat mensen vaak behoefte hebben om te praten over zaken die hen bezig houden, maar dat tegelijkertijd ook heel moeilijk vinden. “Een voorbeeld is rouwverwerking. Na verloop van tijd gaan de meeste mensen om je heen over tot de orde van de dag, maar jij worstelt nog met het verdriet en gemis. Dan gaan mensen vaak eenzaam verder. Een ander voorbeeld is relationele problemen: Het is veel fijner om te praten met een objectieve onbekende die vaak een frisse onafhankelijk blik op de zaak heeft”, aldus Maddy Kersten.
Iedereen kan terecht bij de telefonische hulplijn. Of het nu om rouwverwerking, geweldplegingen, relationele- of werkgerelateerde problemen zijn of gewoon de behoefte om een eenzame leegte in te vullen. Het team van de hulplijn is de schouder en het luisterend oor, die op dat moment nodig zijn. “Het is fijn dat iemand met je meedenkt en meevoelt en iedereen kan met een gerust hart zijn verhaal kwijt, vertelt de initiatiefneemster enthousiast.
De voordelen van deze hulplijn zijn groot. De consulenten zijn allen goed opgeleid in de hulpverlening en hebben een eigen specialisme. Het is als het ware een telefonisch consult zonder reistijden of wachtlijsten en indien gewenst anoniem. Je kunt bellen wanneer het jou uitkomt, ook ’s avonds, en zonder afspraak. Er zijn geen ingewikkelde dossiers of intake gesprekken, maar alleen die professionele hulp, waar je op dat moment behoefte aan hebt.
In Nederland is het telefoonnummer: 0909 – 04 001 86 (€ 0,80 pm) en vanuit België 0903- 42 959 (€1,50 pm). Meer informatie is te vinden op: www.hulpbijverwerking.com, www.hulpbijverwerking.nl, www.rouwentraumaverwerking.com.

schuldgevoel

Schuldgevoel, kan het vager??
Bijna iedereen heeft wel een schuldgevoel érgens over.
Dit kan zijn vanuit het verleden, omdat je je kind niet voldoende aandacht hebt gegeven, of juist als kind niet voldoende aandacht hebt genomen. Dit kan zijn wegens een fout die je hebt gemaakt, maar ook wegens een fout die je niet hebt opgemerkt. En ga zo maar door....

Soms lijkt het of het een soort van zelfkastijding is.. Ik heb een schuldgevoel.

Schuldgevoel, wat is dit eigenlijk?
Ff Googlen:
Een schuldgevoel is een gemoedstoestand waarbij het geweten een mens plaagt met een onaangenaam gevoel over een bepaalde gedane of juist niet gedane actie. Het wordt vaak gevolgd door gevoelens van berouw of spijt. Schuldgevoel is een gemoedstoestand die men zichzelf oplegt.

Schuldgevoel is een veel voorkomende gemoedstoestand in de westerse wereld en is nauw gerelateerd aan de christelijke cultuur. In de christelijke kerk is een schuldgevoel te mitigeren door boete te doen of door een mea culpa, een publiekelijke uiting van schuld. (Aldus mijn favoriete Wikipedia.)

Maar ja.... dan dus het woord 'geweten', want dáár zit nou precies hét vage...
vergelijkt een aangeleerde, ingeschapen of ingeboren ethische norm met een praktische situatie. In de opvoeding wordt het geweten ontwikkeld omdat de ervaring leert dat menselijke neigingen erdoor in toom gehouden kunnen worden. (wederom aldus Wikipidea)

Maar dáár heb je hem al!
Dus, wat jou is aangeleerd, kán gelijk zorgen voor jouw schuldgevoel, wegens je geweten..
Fraai is dat!...

Tsja, helaas beste lezers, maar toch werkt dat zo en schuldgevoel is een koppig monster!
Al wéét je ratio dat het onzin is om je schuldig te voelen als je gaat scheiden (even een vrij algemeen voorbeeld pakkende), tóch zal 9 van de 10 mensen zich wel degelijk schuldig voelen.
Misschien in bovenstaand voorbeeld de kinderen van deze generatie minder, omdat er toch meer gescheiden is de afgelopen decenia, maar tóch....

Tegelijk... misschien is het wel zeer ok, want het zet je, hoe dan ook, toch aan het denken. Het weerhoudt om 'zomaar' keuzes te maken.

Des te belangrijker dus om constant bij jezelf te blijven! Naar jóuw waarheid te luisteren!
Je wéét vaak zélf of iets voor jou klopt qua gevoel of niet. Ben je alles af gegaan, alles gescand en wel en je staat volledig achter welke keuze dan ook: probeer dan geen schuldgevoel te hebben.
Heb je het wel, scan opnieuw, net zolang tot je je er goed bij voelt. Blijf niet met het schuldgevoel lopen, het vreet je op.
Soms is het een 'teken' dat er toch iets niet helemaal is gegaan zoals je wilt, soms (lees vaak) is het wegens een oude gewoonte die je nu niet meer nodig hebt, maar waar je nog geen afscheid van kunt nemen. Neem dit dan goed onder de loep, verwaarloos het niet!

Wat ik al schreef : schuldgevoel is een monster! Doe er iets mee/aan!

Bij elkaar blijven of scheiden?

"We zijn bij elkaar gebleven voor de kinderen"... Leuke one liner, maar... waar of onzin?

Ten eerste denk ik dat het een drogreden is, en als het wél waar is, is het onzin.
Maar goed, daar ben ik nogal uitgesproken in.
Ook therapeuten hebben een verleden, zal ik maar zeggen..

Anyhow.
Om mijn gedachte hierover wel meer inhoud te geven, in plaats van alleen mijn emotie weer te geven:
De meeste ouders die dit beweren, hebben negen van de tien keer niet eens bij het betreffende kind nagevraagd of dit kind daadwerkelijk zou willen dat pappa en mamma bij elkaar blijven.
Tuurlijk, kinderen willen normaal gesproken het liefst dat ouders samen gelukkig zijn, maar daar heb je het al 'samen gelukkig zijn'!! Als ouders veel ruzie maken, veel schreeuwen tegen elkaar, je ouders veel ziet huilen en niet te vergeten 'de aandacht die je als kind niet krijgt, je als kind niet gezien wordt', dan zal een kind echt niet snel kiezen dat ze bij elkaar moeten blijven.

Er zijn natuurlijk ook situaties waarbij het kind overrompelt wordt als ouders uit elkaar gaan, omdat er nooit echt iets aan de hand was, maar dat de liefde gewoonweg uitgebloeid was. Over dié situaties heb ik het dus niet.

Kinderen gaan vaak voor ouders zorgen, op hun manier. Dan is de balans tussen en geven en nemen een beetje en soms heel erg zoek.
We spreken dan over parentificatie.

Er zijn verschillende soorten kinderen hierin in te delen, nl:
- zorgende kind --> wordt het snelst herkend door de hulpverleners. Dit type kind neemt bijvoorbeeld de huishoudelijke taken op zich, zorgen voor de broers en zussen, verlenen emotionele steun aan de ouders en zijn vaak de enige en eerste steun en toeverlaat aan die ouders.
- het kind dat kind moet blijven --> Dikwijls gaat het hier om de jongste kinderen of het jongste kind van het gezin. Centraal staat het conflict tussen enerzijds de behoefte aan individuele autonomie en anderzijds het afhankelijk moeten blijven uit loyaliteit aan de zorgbehoefte van de ouders.
- het perfecte kind --> In tegenstelling tot de 'zorgende kinderen' die in de eerste plaats gevoelig zijn voor de behoefte van de ouders, hebben perfecte kinderen vooral een gevoeligheid ontwikkeld voor de verwachtingen of delegaties van de ouders naar hun kinderen.
- de zondebok --> Ontstaat binnen een gezin waar grote spanningen heersen, meestal tussen ouders. Angst dat één van de ouders het gezin zou verlaten, leidt tot een escalatie van spanning in het gezin. Het kind zorgt dan ervoor dat deze toenemende spanning via hem wordt afgeleidt, zodat hij er nog enige controle over heeft.

Je leest het al, dodelijk vermoeidend voor alle type kinderen in deze situaties.
In het laatste voorbeeld staat dat het kind dit doet wegens angst dat één van de ouders weg zal gaan. Logisch, in iéder kinderhart staat de wens dat ouders bij elkaar blijven, wat ik hierboven al beschreef!

Al deze kinderen hebben hun eigen manier van zorgen voor de ouders.

Ik weet dat dit wat kort door de bocht is, uiteraard, maar wel een korte blog om aan te geven dat bij elkaar blijven voor de kinderen, terwijl je niet gelukkig bent samen en elkaar de tent uitvecht... = geen optie!!

Wil je meer weten hierover of herken je jezelf hierin, aarzel dan niet om contact met me op te nemen!!

www.welzijnspraktijkzutphen.nl
info@welzijnspraktijkzutphen.nl
0575-785000 / 06-16926946

Overleven

Patronen van vroeger, die je gebruikt in het heden, maar die je in het heden niet meer nodig hebt.....
Huh??
Ja, dat bestaat.
Hoe dan?

Nou kijk, je kan vroeger hebben gefungeerd als bliksemafleider door de clown uit te hangen op momenten dat je ouders ruzie maakte. Je ouders konden zich dan niet meer op elkaar focussen, maar alleen maar op die gekke peuter die 'raar' stond te doen. Als dit helpt, ga je dit uitbouwen, uitbouwen, uitbouwen tot er geen houden meer aan is.
Of dat dit nou wel eens uitmondde tot straf, dat deed er niet toe, ouders hadden even geen ruzie, dát gold!
Als dit patroon lang duurt, wordt dit een gewoonte en zeker als deze helpt, wordt dit zelfs een overlevingsmechanisme. Zodanig, dat de angst je om de oren slaat zodra je dit los zou laten. Dit doe je dus ook niet, of niet snel.

Maar... als je je realiseert dat dit een gewoonte is die in het heden geen toegevoegde waarde heeft, maar die je alleen maar belemmert in de dingen die je doet..Ik bedoel: de clown zijn is best leuk, af en toe, maar zodra een situatie volgens jou nijpend wordt en dan direct in de rol van clown stappen is een ander verhaal. Je ontwijkt hierdoor namelijk belangrijke momenten, of momenten die belangrijk zouden kunnen zijn. Daarnaast zullen mensen je niet altijd serieus nemen of denken veel mensen dat je alles leuk vindt en zien niet dat je ook gekwetst kunt worden.

De crux zit hem in het continue jezelf afvragen: "wat is de reden dat ik doe zoals ik doe?" Dicht bij jezelf en het heden blijven, realiseren dat wat vroeger misschien nodig was om te kunnen overleven in bepaalde situaties, nu niet meer nodig zijn.

Het voorbeeld van de clown is best laagdrempelig. Er zijn ook situaties die kunnen leiden tot een vorm van dwangneurose.

Vertrouwen kwestie

Ik had gister een soort van discussie met een neef van me.
Hij wil eigenlijk nog in therapie, alleen weet niet zo goed hoe en wat en vooral 'bij wie'.
Hij is vaker in therapie geweest en degene waarmee hij de klik had, waren eigenlijk twee therapeuten die geen echte papieren hadden.
Hij voelde zich op zijn gemak, ze hebben hem veel geholpen, maar.... dat láátste zetje miste hij bij hen. De diepgang. Het ging meer over huis-tuin-en-keuken-problemen, dan dat ze verder gingen naar de kern.
Volgens mijn neef kwam dit door de diploma, of beter, het gebrek eraan.

Ik gaf aan dat zij misschien ook niet verder kwamen, omdat mijn neef dit niet wilde op dat moment. Dat hij er nu misschien klaar voor is en dat als hij deze zelfde therapeutes zou hebben, dit nu wel zou gebeuren.
Dat therapeuten veelal begeleiders/gidsen zijn, dan dat zij gaan spellen wat eraan mankeert. Alles wat er gebeurd is een reflectie met wat de cliënt zélf bereikt, bereikt heeft.

Maar... komt dit nu wel of niet door dat papiertje? Ik ben sowieso van mening dat het niet letterlijk door het papiertje komt, maar door de genoten opleiding. En, ik ben zéker van mening dat er ook véle hulpverleners, mét papiertje, zijn die zodanig arrogant zijn, dat ze het werkelijke doel : 'het helpen van de cliënt', voorbij lopen...( ik heb hier laatst nog een colum over geschreven op Liquid.com/therapeutendirect.nl)

Maar ja... waar het dan wél om gaat...: de vertrouwen kwestie.
Een diploma geeft vertrouwen. Daar kwamen we na het gesprek dus eigenlijk achter.
Begrijpelijk.
Kijk, ik ben zeker van mening dat door een genoten opleiding je denkbeeldige laatjes open kunt trekken, waar tools/oplossingen/gesprekstechnieken/uitleggen en ga zo maar door, in zitten, die je tijdens je gesprekken als therapeut kunt gebruiken. Dat alleen mensenkennis/intuïtiefvermogen niet voldoende is. (overigens in mijn optiek zéker wel een pré, zoniet harde eis (!!) als je een beroep als therapeut hebt gekozen!!)
In het geval van mijn neef 'verkiest' hij een therapeut met een diploma boven een therapeut waar hij de klik mee heeft. Misschien ratio boven gevoel?

Om op deze vertrouwen kwestie voort te borduren:
Zo loop (liep) ik eigenlijk tegen het dilemma (of moet ik "uitdaging" zeggen?)wel of geen lid worden van een beroepsvereniging?
Het kost nl nogal wat geld en tijd om lid te worden. Daarnaast moeten cliënten echt een aanvullende verzekering hebben, wat circa 15 euro per maand meer kost, en ze moeten zo'n aanvullende verzekering voor een jaar hebben, willen ze kans hebben op een (gedeeltelijke) vergoeding. Dat houdt dus een simpele rekensom in: 12x15=180 euro op jaarbasis extra. Een therapeut vraag al gauw zo'n 65 euro per uur, laten we voor het gemak mét BTW zeggen (terwijl het meestal zonder BTW is, dus dát komt er dan nog bij...) En dan krijg je met je aanvullende verzekering nog niet eens alles vergoed en niet eens bij alle zorgverzekeraars (vraag het dus echt héél goed na!!)
En tóch kiezen de meeste mensen ervoor om bij dié therapeut cliënt te worden, dan een andere therapeut (ik, zei de gek) die er minder voor vraagt, waardoor het eindbedrag op hetzelfde komt.
Vertrouwen kwestie.
Het feit dat een therapeut bij zo'n beroepsvereniging aangesloten zit, is het feit dat deze erkend is. Dit geeft vertrouwen, hoe onterecht is soms ook mag zijn..

Ik ben dus om dié reden bezig om mezelf lid te maken van zo'n beroepsvereniging, wat nu al weet ik hoe lang duurt, maar dat daargelaten..

En zo vloeit vertrouwen door het gehele leven van een mens. Soms meer op basis van iets tastbaars, dan op basis van gevoel.

Thema avond

Oproep? Ja, misschien wel.
Als mensen het zo willen zien, graag!

Ik ben namelijk van plan om mijn praktijk meer 'smaak en kleur' te geven.
Ik wil dit doen middels workshops, thema avonden, praatgroepen.
Ik vind groepen zeer interessant. Er gebeurd van alles, zonder dat er eigenlijk iets gebeurd... Zo leuk!

Ik dacht aan workshops, maar vraag me tegelijk af of 3 uur wel een workshop te noemen is? Valt het dan niet in de categorie 'thema avond'?
What's in the name, want waar het mij om gaat, is dat ik mensen graag nieuwe inzichten geef.

Ik zit nu dus heerlijk te puzzelen en te ideeën hoe dit te gaan doen.
Ik heb momenteel een thema avond op papier gezet, wat 3 uur in beslag zal nemen, geschikt is voor een groep van 10 personen, 12,50 euro per persoon kost en gericht is "keuzes maak jezelf".

Nu alleen nog gegadigden...

Dus, wie dit als een oproep ziet: meld je aan!
Maar wie denkt "Boeoeh, slecht idee!", reageer en kom met opties.

Zen....

Ik sprak laatst iemand die zei "als je niet naar het verleden en niet naar de toekomst kijkt, is er alleen nog het heden en daar is niks, alleen het zijn." Toen dacht ik "oooh, wat mooi en wat bevrijdend!", maar... *altijd weer die 'maar'*.... en dan??

Ik vroeg diegene "okay, alleen wat als je helemaal rozig en fijn van zo'n sessie komt *pardon, ik vergat te vertellen dat diegene sessies doet in lichaamsgerichte therapie, waarin dus alleen naar het NU wordt gekeken* en dan kom je thuis, in de chaos met 2 kleine kinderen en een man die niet in het NU zitten?" M.i. ben je er in één klap weer uit, sterker... ik denk dat de frustratie en irritatie me om de oren slaan! Een soort afknapper eerste klas! Of niet? Er werd me verteld dat je het dan (weer) buiten jezelf neerlegt, dus ik bij mijn gezin in dit voorbeeld *even voor de goede orde: fictief he? :-) * Maar precies wat dan wél te doen in zo'n situatie, maakte hij me niet duidelijk... Ik ben misschien een ietwat 'I'm only happy when it rains-typje', maar ja... ik denk wel dat dit dé realiteit is. Buiten mezelf leggen... euh, klopt, maar jah... ik kan wel zen gaat zitten zijn, in het NU blijven met een heerlijk gevoel, alleen ik denk dat dit niet vast te houden is met alleen als een mantra tegen mezelf zeggen "er is alleen het NU", want het NU is op dát specifieke moment 'gillende en huilende kinderen, die verschoond en gevoed moeten worden, een man waarvan het zweet op zijn voorhoofd staat omdat ik 'even lichaamsgerichte therapie heb genoten en hij in de tussentijd met de kinderen bezig is geweest', een hond die uitgelaten moet worden, een lekker maal dat gekookt moet worden, om vervolgens de troep weer op te ruime en de kinderen naar bed brengen.." HIJG...HIJG...
Ik zie het meer als een therapie náást een (bijvoorbeeld) zelfbeeldverbeteringstherapie. Ik bedoel: ... er IS een verleden en er IS een toekomst.. Die is niet weg te denken. Sterker, ik vind dat ook niet juist! Er is een verschil tussen blijven hangen in een emotie van een moment en een verwerking. M.i. heb je verwerking nodig om verder te kunnen. Dus beide therapieën hebben een even vervullende taak.

Ik denk dat ik maar 's een cursus lichaamsgerichte therapie ga doen.

V Check!

opvoeding.... het wil wat...

Wat ik altijd weer zo opvallen vind, is de invloed van opvoeders op hun kinderen.Een kind is zo puur, zo ontvankelijk voor alles, maar dus tevens op het gebied van een minder fijne opvoeding.Opvoeding?

Tsja...wat houdt het woord eigenlijk precies in?Opvoeding is het proces waarin iemand wordt gevormd naar de normen van diens opvoeder(s) en daarmee meestal de samenleving waarin hij leeft. Vaak wordt deze term gebruikt voor kinderen, die tijdens hun jeugdnormen en waarden van hun omgeving krijgen bijgebracht. Wanneer een volwassene zich niet aan de algemeen geaccepteerde omgang met anderen houdt, en om die redenen nieuwe opvoeding krijgt, wordt over het algemeen van heropvoeding gesproken. de gewoontes, In bredere zin betreft opvoeding ook het leren te leven als mens in deze maatschappij. Meer specifiek is het de volwassene die een kind opvoedt en dit leert mondig, bekwaam zelfstandig en zelfverantwoordelijk zijn leven te leven. (aldus 'wikipidea')

Okay... De normen van de opvoeders.. En als deze op de kinderen worden overgebracht, dan zijn dit automatisch de normen van het kind. In de contextuele therapie wordt dit ook wel legaat en delegaat genoemd: Legaat is de ethische verplichting om het erfgoed dat men ontvangen heeft van vorige generaties. * Want, ook opvoeders hebben opvoeders en dié opvoeders hebben eveneens opvoeders...en ga zo maar door* zodanig in zijn eigen leven vorm te geven, dat het een constructieve bijdrage betekend aan de volgende generaties. <-- maar.... wié precies bepaald wat constructief is en wat niet? Daar heb je al een discussie te pakken, niet?

Kijk, ik ben van mening dat iedereen wéét of hij/zij goed doet of niet. Dat voél je, ergens in je buik en borst. Of je er naar luistert is een ander verhaal, maar wéten doe je het wel.. Maar ja... als er met de paplepel in is gegoten dat een corrigerende tik 'normaal' is, dat dit constructief is voor de volgende generaties.......Er is sprake van delegaat wanneer de belangen van de opvoeders, al of niet bewust, voorrang krijgen boven die van het kind. In tegenstelling dus met het legaat, waar rekening gehouden wordt met de belangen van het kind, nu of in de toekomst. Wanneer de balans van geven en nemen bij de opvoeders sterk verstoord is, kan deze de belangen van het kind moeizaam behartigen omdat de belangen van de opvoeder zelf teveel op de voorgrond dringen. Dan spreken we dus van delegaat. (aldus het boek 'leren over leven in loyaliteit')

Dan komt dus de balans tussen geven en nemen.. Ook dat is weer een kwestie van de opvoeding, generaties lang. Want, wanneer precies is er balans? Als er sprake is van een rechtvaardige relatie, waarin een evenwicht bestaat tussen wat we investeren en wat we van de ander ontvangen, waarin rekening gehouden wordt met de noden van onszelf en die van de ander. Teveel beschermen is dus niet goed, want dan kan het kind niet géven, te weinig beschermen is niet goed, want dan kan het kind niet vertrouwen en dus niet némen.

Nergens staat dat de zorg perfect moet zijn.Wat ik al eerder schreef: ik ben van mening dat je wel weet wat 'goed' en wat 'niet goed' is. Dat voél je en voel je het niet, dan zié je dit terug in je kind. En als je als opvoeder zoiets hebt van 'maar ik wéét niet beter', realiseer je dan dat dit onzin is!!! Je weet wél beter, anders zou je dat gevoel in je onderbuik niet hebben! Dit kan al op kleinschalig niveau plaatsvinden, wat op het eerste oog onschuldig lijkt. Het hoeft niet perse betrekking hebben op bijvoorbeeld mishandeling. Nu moet het ook niet zo zijn dat je als opvoeder krom moet gaan liggen en je voortdurend af moet vragen of je het wel goed doet!! Maar een eerste stap kan al zijn, dat je simpelweg sorry tegen je kind zegt, zodra je merkt/voelt dat je misschien iets te boos hebt gereageerd, of te snel 'nee' hebt gezegd, of geïrriteerd hebt gedaan..

Probeer het maar 's, dat is het fijne van kinderen: ze zijn nog zo flexibel en ze oordelen niet!!

Blijven hangen in patronen

"Als jij niet veranderd, ga ik bij je weg!", "Jij zegt altijd het verkeerde!", "Waarom ruim jij nou nooit 's de was op?", "Omdat jij zo doet, wordt ik boos!", enzovoorts.

Herkenbaar? Vast wel! Wat is dat toch? Want, als je een zin begint met 'ik', verloopt een gesprek heel anders dan dat je de zinnen als bovenstaand voorbeeld zegt. Daarnaast is het niet eens waar, want je bent altijd zelf verantwoordelijk voor jezelf, jouw gevoel, jouw reacties en acties. Ik bedoel, vervelend als iemand de was nooit doet, maar waarom zou jij het dan wel altijd doen? En als jouw antwoord is "omdat ik niet van rommel hou", dan maak jij die keus. Dan ruim jij dus op, omdat jij niet van rommel houdt. Waarom zou de ander gaan opruimen, terwijl die zich niks interesseert voor rommel of geen rommel?. Maar.... misschien als je het gewoon vraagt of de zin met 'ik' begint, dat de ander eerder geneigd is het jou te gunnen en het dus te doen. Dus als voorbeeld "Zou jij de was willen doen, dan kan ik......." Of "Ik ben zo moe, zou jij een keer voor mij de was willen doen?" of "Ik merk dat ik onrustig wordt als de was niet is gedaan, zou je me willen helpen?"

Vaak is er dan ook nog een klassieker "Hij/zij doet ook nooit iets voor mij, waarom zou ik het dan doen?" Omdat jij het graag wilt en je moet ten alle tijden zelf de verantwoordelijkheid nemen voor jezelf. Nou en, dat de ander het niet doet... En als je het zo erg vindt, moet je dan precies hetzelfde doen? Je vindt het toch zo erg dat de ander nooit de was doet? Jij hebt de capaciteit wel om rekening te houden met een ander, geef jezelf een schouderklop hiervoor in plaats van de ander op zijn donder...

Verbeter de wereld en begin bij jezelf!Vaak is het een gebrek aan eigen inzicht wat vaak weer komt door gebrek aan zelfverzekerdheid.

Soms uit zich dit in de ander op een voetstuk plaatsen en soms uit zich dit in bovenstaande voorbeelden. Waarom? Omdat je zoveel ziet van de ander als je alleen maar naar de ander kijkt. En als je helemaal gelijk hebt, twijfel je of het wel terecht is dat je er iets van zegt, dus vind je het eng om het te vragen en komt het er vaak rotter uit dan je eigenlijk zou willen. Een vorm van (nep) dominantie, want je onzekerheid tonen... stel je voor...

Kwetsbaar opstellen is heel sterk, niet zwak! Dus iets vragen, is een vorm van zekerheid. Denk daar maar 's aan de volgende keer dat je je geïrriteerd voelt worden naar de ander.