Bij elkaar blijven of scheiden?

"We zijn bij elkaar gebleven voor de kinderen"... Leuke one liner, maar... waar of onzin?

Ten eerste denk ik dat het een drogreden is, en als het wél waar is, is het onzin.
Maar goed, daar ben ik nogal uitgesproken in.
Ook therapeuten hebben een verleden, zal ik maar zeggen..

Anyhow.
Om mijn gedachte hierover wel meer inhoud te geven, in plaats van alleen mijn emotie weer te geven:
De meeste ouders die dit beweren, hebben negen van de tien keer niet eens bij het betreffende kind nagevraagd of dit kind daadwerkelijk zou willen dat pappa en mamma bij elkaar blijven.
Tuurlijk, kinderen willen normaal gesproken het liefst dat ouders samen gelukkig zijn, maar daar heb je het al 'samen gelukkig zijn'!! Als ouders veel ruzie maken, veel schreeuwen tegen elkaar, je ouders veel ziet huilen en niet te vergeten 'de aandacht die je als kind niet krijgt, je als kind niet gezien wordt', dan zal een kind echt niet snel kiezen dat ze bij elkaar moeten blijven.

Er zijn natuurlijk ook situaties waarbij het kind overrompelt wordt als ouders uit elkaar gaan, omdat er nooit echt iets aan de hand was, maar dat de liefde gewoonweg uitgebloeid was. Over dié situaties heb ik het dus niet.

Kinderen gaan vaak voor ouders zorgen, op hun manier. Dan is de balans tussen en geven en nemen een beetje en soms heel erg zoek.
We spreken dan over parentificatie.

Er zijn verschillende soorten kinderen hierin in te delen, nl:
- zorgende kind --> wordt het snelst herkend door de hulpverleners. Dit type kind neemt bijvoorbeeld de huishoudelijke taken op zich, zorgen voor de broers en zussen, verlenen emotionele steun aan de ouders en zijn vaak de enige en eerste steun en toeverlaat aan die ouders.
- het kind dat kind moet blijven --> Dikwijls gaat het hier om de jongste kinderen of het jongste kind van het gezin. Centraal staat het conflict tussen enerzijds de behoefte aan individuele autonomie en anderzijds het afhankelijk moeten blijven uit loyaliteit aan de zorgbehoefte van de ouders.
- het perfecte kind --> In tegenstelling tot de 'zorgende kinderen' die in de eerste plaats gevoelig zijn voor de behoefte van de ouders, hebben perfecte kinderen vooral een gevoeligheid ontwikkeld voor de verwachtingen of delegaties van de ouders naar hun kinderen.
- de zondebok --> Ontstaat binnen een gezin waar grote spanningen heersen, meestal tussen ouders. Angst dat één van de ouders het gezin zou verlaten, leidt tot een escalatie van spanning in het gezin. Het kind zorgt dan ervoor dat deze toenemende spanning via hem wordt afgeleidt, zodat hij er nog enige controle over heeft.

Je leest het al, dodelijk vermoeidend voor alle type kinderen in deze situaties.
In het laatste voorbeeld staat dat het kind dit doet wegens angst dat één van de ouders weg zal gaan. Logisch, in iéder kinderhart staat de wens dat ouders bij elkaar blijven, wat ik hierboven al beschreef!

Al deze kinderen hebben hun eigen manier van zorgen voor de ouders.

Ik weet dat dit wat kort door de bocht is, uiteraard, maar wel een korte blog om aan te geven dat bij elkaar blijven voor de kinderen, terwijl je niet gelukkig bent samen en elkaar de tent uitvecht... = geen optie!!

Wil je meer weten hierover of herken je jezelf hierin, aarzel dan niet om contact met me op te nemen!!

www.welzijnspraktijkzutphen.nl
info@welzijnspraktijkzutphen.nl
0575-785000 / 06-16926946