Vertrouwen kwestie

Ik had gister een soort van discussie met een neef van me.
Hij wil eigenlijk nog in therapie, alleen weet niet zo goed hoe en wat en vooral 'bij wie'.
Hij is vaker in therapie geweest en degene waarmee hij de klik had, waren eigenlijk twee therapeuten die geen echte papieren hadden.
Hij voelde zich op zijn gemak, ze hebben hem veel geholpen, maar.... dat láátste zetje miste hij bij hen. De diepgang. Het ging meer over huis-tuin-en-keuken-problemen, dan dat ze verder gingen naar de kern.
Volgens mijn neef kwam dit door de diploma, of beter, het gebrek eraan.

Ik gaf aan dat zij misschien ook niet verder kwamen, omdat mijn neef dit niet wilde op dat moment. Dat hij er nu misschien klaar voor is en dat als hij deze zelfde therapeutes zou hebben, dit nu wel zou gebeuren.
Dat therapeuten veelal begeleiders/gidsen zijn, dan dat zij gaan spellen wat eraan mankeert. Alles wat er gebeurd is een reflectie met wat de cliënt zélf bereikt, bereikt heeft.

Maar... komt dit nu wel of niet door dat papiertje? Ik ben sowieso van mening dat het niet letterlijk door het papiertje komt, maar door de genoten opleiding. En, ik ben zéker van mening dat er ook véle hulpverleners, mét papiertje, zijn die zodanig arrogant zijn, dat ze het werkelijke doel : 'het helpen van de cliënt', voorbij lopen...( ik heb hier laatst nog een colum over geschreven op Liquid.com/therapeutendirect.nl)

Maar ja... waar het dan wél om gaat...: de vertrouwen kwestie.
Een diploma geeft vertrouwen. Daar kwamen we na het gesprek dus eigenlijk achter.
Begrijpelijk.
Kijk, ik ben zeker van mening dat door een genoten opleiding je denkbeeldige laatjes open kunt trekken, waar tools/oplossingen/gesprekstechnieken/uitleggen en ga zo maar door, in zitten, die je tijdens je gesprekken als therapeut kunt gebruiken. Dat alleen mensenkennis/intuïtiefvermogen niet voldoende is. (overigens in mijn optiek zéker wel een pré, zoniet harde eis (!!) als je een beroep als therapeut hebt gekozen!!)
In het geval van mijn neef 'verkiest' hij een therapeut met een diploma boven een therapeut waar hij de klik mee heeft. Misschien ratio boven gevoel?

Om op deze vertrouwen kwestie voort te borduren:
Zo loop (liep) ik eigenlijk tegen het dilemma (of moet ik "uitdaging" zeggen?)wel of geen lid worden van een beroepsvereniging?
Het kost nl nogal wat geld en tijd om lid te worden. Daarnaast moeten cliënten echt een aanvullende verzekering hebben, wat circa 15 euro per maand meer kost, en ze moeten zo'n aanvullende verzekering voor een jaar hebben, willen ze kans hebben op een (gedeeltelijke) vergoeding. Dat houdt dus een simpele rekensom in: 12x15=180 euro op jaarbasis extra. Een therapeut vraag al gauw zo'n 65 euro per uur, laten we voor het gemak mét BTW zeggen (terwijl het meestal zonder BTW is, dus dát komt er dan nog bij...) En dan krijg je met je aanvullende verzekering nog niet eens alles vergoed en niet eens bij alle zorgverzekeraars (vraag het dus echt héél goed na!!)
En tóch kiezen de meeste mensen ervoor om bij dié therapeut cliënt te worden, dan een andere therapeut (ik, zei de gek) die er minder voor vraagt, waardoor het eindbedrag op hetzelfde komt.
Vertrouwen kwestie.
Het feit dat een therapeut bij zo'n beroepsvereniging aangesloten zit, is het feit dat deze erkend is. Dit geeft vertrouwen, hoe onterecht is soms ook mag zijn..

Ik ben dus om dié reden bezig om mezelf lid te maken van zo'n beroepsvereniging, wat nu al weet ik hoe lang duurt, maar dat daargelaten..

En zo vloeit vertrouwen door het gehele leven van een mens. Soms meer op basis van iets tastbaars, dan op basis van gevoel.