hersenspinsels

Hersenspinsels van iemand die op het moment 'even' verloren is....

* Dit verhaal is niet fictief *



Ik voel een emotionele knoop in mij
Al jaren.
Ik heb emoties, die ik niet durf te uiten. Ik huil wel, alleen schaam me er vaak voor. Al is het alleen al vanwege het feit dat je er niet mooier op wordt als je huilt. “wat denk men dan van me?”
Maar niet alleen wegens uiterlijk, ook wegens 'eventuele overdrevenheid', of 'shit, wat moet ik hiermee?'... Dus écht ongeremd huilen is er al niet bij.

Ik heb altijd al een dosis mensenkennis gehad. Ik heb vroeger tot diep in de late uurtjes met mijn vader en een fles likeur zitten bomen over hoe men in elkaar stak. Mijn vader gooide het op mensenkennis, dus ik ook. Ik ben zeer intuïtief ontwikkelt. Niks bovennatuurlijks aan. Maar dit valt wél in de tak van 'spiritueel' en zodra dit woord naar boven kwam, was het ONZIN. Dus spiritualiteit IS lange tijd onzin geweest voor mij. Meer uit 'angst' van wat mijn vader voor commentaar zou hebben. Mijn vader heeft altijd op een voetstuk gestaan bij mij. Jaren geleden is hij hiervan af gevallen, maar dit deed mij eigenlijk zo'n pijn, dat ik hem met man en macht op dat voetstuk probeer te blijven laten staan.
Misschien doordat ik heb gezien wat hij heeft meegemaakt door de jaren dat mijn moeder rot in haar vel zat. Misschien wel door hem. Mijn broer geeft mijn vader ook de schuld van hoe hij in elkaar steekt.
Ik heb dan medelijden, maar eigenlijk zodanig, dat ik er dus voor kies om hém in bescherming te nemen en mezelf voorbij te lopen. Mezelf niet te zien en/of te accepteren wie ik bén...

Ik ben mezelf jaren geleden verloren. Ik denk in de periode dat mijn vader het het moeilijkst had. Geen plek voor mij.
Maar des te gefrustreerder ben ik, want het is niet dat dit gezien wordt als 'toen heb ik mezelf weggecijfert om er voor iemand te zijn' … nee.. het werd en wordt gezien als degene die ik bén.
Ik heb mijn vader gelijk willen geven om héél veel dingen, ook dingen waarvan ik eigenlijk wel wist dat dit niet waar was, of waarvan ik het niet eens was. Maar om hem toch een beter gevoel te geven, of nee.... ook om mezelf een beter gevoel te geven, want ik voelde (en nog steeds eigenlijk dus!) verloren zonder een écht vaderfiguur.

Het is zo kut om te zien dat je vader, die je hoog hebt zitten, eigenlijk maar laag onderaan de ladder staat. Dat eigenlijk je moeder, die vaak depressief was, bóven je vader te zien uittoornen. Hij koos tenslotte áltijd weer voor haar. Was het wegens zijn liefde of schuldgevoel?

Ik wilde dit niet zien, niet voelen, dus stopte het weg. Alles, om hem maar op dat voetstuk te laten staan. En nog steeds!!!!

Maar ik cijfer mezelf weg en hij weet van niks.
Als ik dit zou zeggen, weet ik 100% zeker dat zijn antwoord is “dit weet ik ook wel en altijd al geweten” waarmee hij zichzelf staande wilt houden, want je eigen dochter niet kennen...
Maar wat is rotter??? Je eigen dochter niet kennen of zeggen dat je dit wist, maar er nooit iets mee doen...........
Mijn gevoel? Hij wist het, maar hij wilde het niet weten. Want als hij die wetenschap zou hebben toegelaten, wat moest hij er dan mee? Hij had al een schuldgevoel naar mijn moeder en naar mijn broer. Ik ben degene geweest die hem staande hield in die periode. En kan dit niet meer terugdraaien...

Ik heb niet de behoefte (niet alleen uit angst hem te kwetsen) om het hier nog 's uitgebreid over te hebben met hem.
Ik wil verder en niet stilstaan bij wat is geweest. Ik wil met deze wetenschap verder. Ombuigen naar

positieve energie ipv verdrinken in deze negatieve energie.

Ik wordt alleen maar steeds bozer en gefrustreerder en hem de schuld geven, schiet niet op. Ik vind sowieso niet dat hij hier de schuld van moet krijgen.

Zit daar een deel de crux? Dat ik mezelf de schuld geef van mijn eigen verlorenheid? Want zo voelt het...

In mijn volgende Blog probeer ik hierop terug te komen.