opvoeding.... het wil wat...

Wat ik altijd weer zo opvallen vind, is de invloed van opvoeders op hun kinderen.Een kind is zo puur, zo ontvankelijk voor alles, maar dus tevens op het gebied van een minder fijne opvoeding.Opvoeding?

Tsja...wat houdt het woord eigenlijk precies in?Opvoeding is het proces waarin iemand wordt gevormd naar de normen van diens opvoeder(s) en daarmee meestal de samenleving waarin hij leeft. Vaak wordt deze term gebruikt voor kinderen, die tijdens hun jeugdnormen en waarden van hun omgeving krijgen bijgebracht. Wanneer een volwassene zich niet aan de algemeen geaccepteerde omgang met anderen houdt, en om die redenen nieuwe opvoeding krijgt, wordt over het algemeen van heropvoeding gesproken. de gewoontes, In bredere zin betreft opvoeding ook het leren te leven als mens in deze maatschappij. Meer specifiek is het de volwassene die een kind opvoedt en dit leert mondig, bekwaam zelfstandig en zelfverantwoordelijk zijn leven te leven. (aldus 'wikipidea')

Okay... De normen van de opvoeders.. En als deze op de kinderen worden overgebracht, dan zijn dit automatisch de normen van het kind. In de contextuele therapie wordt dit ook wel legaat en delegaat genoemd: Legaat is de ethische verplichting om het erfgoed dat men ontvangen heeft van vorige generaties. * Want, ook opvoeders hebben opvoeders en dié opvoeders hebben eveneens opvoeders...en ga zo maar door* zodanig in zijn eigen leven vorm te geven, dat het een constructieve bijdrage betekend aan de volgende generaties. <-- maar.... wié precies bepaald wat constructief is en wat niet? Daar heb je al een discussie te pakken, niet?

Kijk, ik ben van mening dat iedereen wéét of hij/zij goed doet of niet. Dat voél je, ergens in je buik en borst. Of je er naar luistert is een ander verhaal, maar wéten doe je het wel.. Maar ja... als er met de paplepel in is gegoten dat een corrigerende tik 'normaal' is, dat dit constructief is voor de volgende generaties.......Er is sprake van delegaat wanneer de belangen van de opvoeders, al of niet bewust, voorrang krijgen boven die van het kind. In tegenstelling dus met het legaat, waar rekening gehouden wordt met de belangen van het kind, nu of in de toekomst. Wanneer de balans van geven en nemen bij de opvoeders sterk verstoord is, kan deze de belangen van het kind moeizaam behartigen omdat de belangen van de opvoeder zelf teveel op de voorgrond dringen. Dan spreken we dus van delegaat. (aldus het boek 'leren over leven in loyaliteit')

Dan komt dus de balans tussen geven en nemen.. Ook dat is weer een kwestie van de opvoeding, generaties lang. Want, wanneer precies is er balans? Als er sprake is van een rechtvaardige relatie, waarin een evenwicht bestaat tussen wat we investeren en wat we van de ander ontvangen, waarin rekening gehouden wordt met de noden van onszelf en die van de ander. Teveel beschermen is dus niet goed, want dan kan het kind niet géven, te weinig beschermen is niet goed, want dan kan het kind niet vertrouwen en dus niet némen.

Nergens staat dat de zorg perfect moet zijn.Wat ik al eerder schreef: ik ben van mening dat je wel weet wat 'goed' en wat 'niet goed' is. Dat voél je en voel je het niet, dan zié je dit terug in je kind. En als je als opvoeder zoiets hebt van 'maar ik wéét niet beter', realiseer je dan dat dit onzin is!!! Je weet wél beter, anders zou je dat gevoel in je onderbuik niet hebben! Dit kan al op kleinschalig niveau plaatsvinden, wat op het eerste oog onschuldig lijkt. Het hoeft niet perse betrekking hebben op bijvoorbeeld mishandeling. Nu moet het ook niet zo zijn dat je als opvoeder krom moet gaan liggen en je voortdurend af moet vragen of je het wel goed doet!! Maar een eerste stap kan al zijn, dat je simpelweg sorry tegen je kind zegt, zodra je merkt/voelt dat je misschien iets te boos hebt gereageerd, of te snel 'nee' hebt gezegd, of geïrriteerd hebt gedaan..

Probeer het maar 's, dat is het fijne van kinderen: ze zijn nog zo flexibel en ze oordelen niet!!