(onterecht) gevoel van een faal-moeder

Na de bevalling van mijn oudste kind wilde ik niks liever dan een eigen praktijk. Ik wist alleen niet hoe. Ik heb het toen wat louche neergezet middels een Blog i.p.v. een website en wat zelfgemaakte flyers. Ik ben toen twee keer gebeld en beide keren door een hijger.
Ik heb toen besloten om er niet voor te gaan en weer voor een werkgever te gaan werken.

Ik besloot om weer een poging te wagen na de bevalling van mijn tweede kind.
Ik kwam in aanraking met een vorm van hulpverlening die niet bij mij paste, maar wat er wel voor heeft gezorgd dat ik mijn praktijk heb kunnen opzetten.
Ik zag namelijk aan de hand hiervan dat ik wel degelijk zelfstandig ondernemers skills in me had.
Eén ding wist ik zeker: ik wilde niet meer voor een werkgever werken! Dus met die drive ben ik álles in gaan zetten. Mét resultaat, want ik heb nu een eigen welzijnspraktijk!

Maar.... er zit een keerzijde aan. Ik wil er eigenlijk niet over klagen, maar wel 'mijn hart luchten', dus bij deze:

Ik voelde me een soort 'faal-moeder' als ik de kinderen twee dagen thuis had met het idee dat ik aan het overleven was... Ik had altijd al, vanaf het moment dat ik me kan herinneren, een kinderwens. “Nu heb ik ze en kan ik ze gevoelsmatig amper aan...” was mijn gedachtegang en gevoel..
Uiteraard ben ik dit gevoel verder gaan uitzoeken(ik ben niet voor niks psychosociaal counselor)en heb ontdekt dat ik mezelf niet zo mócht voelen. En júist dat irriteerde mij. Dat vergt een hoop energie!
Wat ik altijd tegen mijn cliënten zeg: “zodra je gevoel bestaansrecht krijgt, is het allemaal zo erg nog niet. Waar men zich vaak voor schaamt, is vaak helemaal niet zo schaamtevol als men denkt van zichzelf.”
En wat doe ik zelf? Ik krop het op, ik mág me niet toegeven aan het gevoel, laat het er niet zijn.
Met welk resultaat? Ik was alleen maar geïrriteerd, maar dan zonder dat dit van mezelf mocht. Dus ook nog eens gefrustreerd...

Mijn man opperde dus vaker dat de kinderen een dag extra naar de crèche konden gaan, maar daar wilde ik eerst niet aan. Ik voelde me dan alleen maar schuldig. Ik bracht al bijna geen geld in het laatje en dan zouden de kinderen nog eens een dag extra naar de crèche gaan. Dit kost extra geld, omdat ik het niet aankan...
En dan dus als de kers op de taart qua schuldgevoel: wat voor moeder ben ik als ik niet eens twee dagen mijn eigen kinderen aan kan?

Dit is uiteindelijk even zijn eigen leven gaan leiden. Tot het moment dat mijn man en kinderen een dag en nacht naar oma waren en ik het rijk alleen had.
Ooooh, wat een zaligheid ervoer ik! En niet alleen wegens mij ei kwijt kunnen in de praktijk, nee... In mijzelf! Ik was even niet alleen moeder, niet alleen een zelfstandig ondernemer, maar Anouk! En wat had ik die gemist!

Ik realiseerde me ineens dat ik juist faal als moeder, als ik mij als 'vrouw' niet toelaat. Als ik dus alleen maar aan het werk ben, aan het echtgenoten en moederen ben, maar geen tijd voor mezelf vrij maak.

Ik heb in die ene dag zo genoten dat ik direct besloot dat de kinderen inderdaad een dag extra naar de crèche moesten. En sindsdien? Ben ik alleen maar een betere moeder geworden, dus niks, faal-moeder!!!