Eigenkennis

Als je iets accpeteert,kun je er vaak beter mee om gaan. Maar... hoé accepteer je dingen waar je eigenlijk niet achter staat?

Als eerste vind ik dat je uit zou moeten zoeken wat de reden is dat je er niet achter staat. Wat maakt het dat dit zo is?
Om dat te kunnen doen, moet je jezelf door en door kennen.
'Eigenkennis gaat boven alles'
Maar..hoe doe je dat en wanneer weet je dat? Hoe weet je dat als je 'nee' ergens tegen zegt,je ook vanuit jouw ikje 'nee' zegt en niet vanuit die van bijvoorbeeld je ouders?

Probeer alles van jouw afkomst/roots na te gaan:
Je ouders, hoe waren die? Hoe deden zij tegen jou? Streng, beschermend, laks, vrij?
Heb je broers en/of zussen? Ben je de oudste, de middelste, de jongste? Ben je enigkind?
Leven je opa's en oma's nog? Hoe zijn die?
Hoe worden er in jullie gezin meningen geuit? Hoe gaan jullie binnen het gezin om met meningsverschillen? Mogen die er zijn? Gaan jullie confrontaties aan of juist uit de weg? En hoe gaat dit in zijn werk? Als er een ruzie/meningsverschil is geweest, spreken jullie hier erna nog over of wordt er niet meer over gesproken?
Was er vaak ruzie of juist nooit?

Uiteraard is dit allemaal ook weer vanaf een bepaald perspectief bekeken, want wat jij jááren hebt meegemaakt en als iets 'normaals' ziet, kan voor een ander als apart ervaren worden, of zelfsals iets abnormaals.

Zo maak ik wel eens mee in mijn praktijk dat cliënten in hun kinderjaren zijn geslagen door hun ouders. Als ik in mijn eerste sessies vraag naar hun jeugd, wordt er soms in die gevallen geantwoord met 'tsja, ieder gezin heeft wel iets'.. Pas later komt naar boven dat ze geslagen zijn, omdat ze dan pas voelen dat dit niet klopte, niet juist was. Ditgebeurd vaak met mensen met een laag zelfbeeld : "ik verdiende het om geslagen te worden, ik was ook echt een irritante puber'..

Dan komt loyaliteit ook om de hoek kijken. Loyaliteit naar ouders is een onverbreekbaar iets. Het is te ontkennen, maar niet te verbreken.
Dus kinderen beschermen ouders vaak tegen van alles, vanuit loyaliteit.

Let wel! Ik zeg niet met dit verhaal dat er altijd een vervelende jeugd ten grondslag ligt aan een negatief zelfbeeld.
Sterker, te beschermt opgevoegd worden kan hetzelfde resultaat hebben. Dit, omdat je 'zogenaamd' niks alleen kan, want je wordt voor álles beschermt.
Of een gezin die alles met de mantel der liefde bedekt. "wat zullen de buren er wel niet van denken?'
Maar ja, des te lastiger wordt het dan om de kern van de gezinsinvloed boven water tekrijgen.

Ik ben niet zo'n therapeut die de schuld bij het verleden wilt leggen, maar wel de kern. En daarbij, bij het verleden kunnen ook docenten, vriendjes/vriendinnetjes, ouders van vriendjes/vriendinnetjes, opa's en oma's, broers en zussen, buren, crécheleidsters, een baas of collega een behoorlijke invloed uitoefenen op hoe jij je gaat ontwikkelen, hoe jij jouw zelfbeeld vormt.

Ik ben ervan overtuigd dat zodra er een 'kriebeltje' komt als je iets doet, dit inhoudt dat je dit eigenlijk liever niet doet, of anders zou willen doen. En als dit 'kriebeltje' vaker terug komt op soortgelijke momenten, lúister dan naar dat 'kriebeltje', want dan heb je een patroon!
En weet je niet hoe, probeer dit op andere manieren te achterhalen.
Ik als psychosociaal counselor zijnde ga je afpellen als een ui om zo te achterhalen waar die 'kriebeletje' vandaan komt, ik ga linken proberen te leggen naar jouw gedrag, jouw patronen, jouw verleden, jouw heden, enz.
Dit linken is bedoeld om het te kunnen er- en herkennen, het vast te pakken en er mee aan de slag te gaan.