Wat vaak als moeilijkst wordt ervaren, is het dialoog aangaan met 'het spook uit het verleden'. Dit kan iedereen en van alles zijn, dus ook iemands ouders.
Ik noem het 'spook', omdat het als iets engs gezien wordt. Dus juist ouders behoren vaak tot die 'enge' categorie, wegens de loyaliteit die men heeft jegens hen, Ook wordt er vaak als reden opgegeven' ik kan ze toch niet meer veranderen', dus zien ze het als nutteloos. Vaak is dit overigens een drogreden om de dialoog niet aan te hoeven gaan.
Wat maakt het zo moeilijk voor mensen om dit dialoog aan te gaan? Waar is men zo bang voor?
Vaak is de reden dat mensen vaak zichzelf identificeren met diegene die zo'n impact op ze heeft. Dit zijn dan ook om die reden vaak ouders, maar ook zussen en broers (vaak ouder), opa's en oma's. Meestal de bloedlijn, maar soms ook leraren/leraressen. Eigenlijk diegene die iets te maken hebben met de opvoeding, tot de 'making' van de persoon.
Vaak wordt de lat hoog gelegd, of is dit als hoog ervaren. Vaak is het ook altijd met alle goeie bedoelingen waardoor het bemoeilijkt wordt om er iets van te zeggen.
Maar ook dikwijls komt het voor dat deze mensen onder de duim gehouden, wegens onmacht. Of zijn ze geslagen of seksueel misbruikt.
De dialoog aangaan is toch vaak nodig voor herstel.
Dit wegens verschillende redenen, namelijk o.a.:
Iemand heeft de moed bij elkaar geraapt om achter zichzelf te gaan staan.
Dit houdt daardoor mede in dat iemand dus duidelijkheid heeft gekregen in wie en wat hij is en hiervoor uit durft te komen.
Er kan begrip over en weer komen, doordat er aan elkaar verteld kan worden hoe dingen beleefd en ervaren zijn.
Er kan ontschuldiging (niet te verwarren met verontschuldiging!) komen, wat ruimte geeft, omdat het daardoor niet meer zo persoonlijk aanvoelt.
Er kan vergiffenis komen, wat iemand ten alle tijden voor zichzelf en niet voor de ander doet.
Het hoeft niet perse direct, face-to-face gedaan te worden, echter raad ik dit wel altijd aan als de persoon in kwestie nog in leven is. Vaak hikken mensen er zo tegenop, en dit, terwijl het vaak juist als iets fijns wordt ervaren, ook door de 'tegenpartij'.
Maar, voordat iemand er aan toe is om dit te kunnen doen, gaan wel vaak wat sessies aan vooraf. Dit, omdat het altijd wel nodig is om eerst te weten wat de kern van de hulpvraag nu werkelijk is. De cliënt moet eerst zeker zijn van wat hij wilt en ook zeker wat hij niet meer zou willen. Waar de knelpunten zitten, wat wringt. Kortom: helderheid.
Pas dan is het dialoog echt zinvol.
Posts
Goed blog wederom! Het spreekt me ook aan, omdat ik net een nieuwe cliënte heb waarop dit van toepassing is. Hoe denk jij over een "onpartijdige derde" bij een gesprek tussen de familieleden?
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor de inspiratie!
Dank je wel Ellen, voor het compliment!!
BeantwoordenVerwijderenBedoel je dat jij tijdens een gesprek met familieleden erbij wilt zitten?
Warme groet
Anouk
Ik of iemand anders. Het is een casus tussen een broer en 2 zussen. Ik hoop eerlijk gezegd dat mijn cliënte het gesprek op eigen benen aangaat, maar weet niet of het gaat lukken.
BeantwoordenVerwijderenIk vind een 3de persoon erbij een zeer goed alternatief als de cliënt er zelf niet aan toe komt, om welke reden dan ook. Ik heb het zelf een keer via een brief gedaan, die de cliënt als aanleiding gebruikte om een gesprek aan te gaan. Ze durfde dit niet uit zichzelf rechtstreeks te doen en middels die brief lukte dit wel. Ik heb geholpen feiten en gevoelens uit elkaar te halen in deze brief, zodat het minder aanvallend zou zijn. Helaas vond de persoon waarvoor de brief bedoeld was, dit in de eerste instantie wel..Maar, uiteindelijk is er een goed gesprek uit voorgekomen, zeker voor cliënt! (en daar gaat het mij om)
BeantwoordenVerwijderenDus er zijn verschillende opties. Je hoeft ook niet perse een face-to0-face gesprek aan te gaan, als daarvoor de lat te hoog ligt. En wellicht is jouw cliënt er nu nog niet klaar voor, dan kun je er tijdens de sessies aan gaan werken.
Als je ergens mee kan helpen, hoor ik het graag!
Warme groet
Anouk
Bedankt Anouk, het traject is net pas begonnen, dus ik ben nog met haar bezig: wat wil je? wat verwacht je? etc. Ze lijkt wel vastbesloten het gesprek te willen aangaan, maar wordt altijd "onder de voet gelopen" (verbaal) door broer en zus. Ben benieuwd hoe het verder zal gaan!
BeantwoordenVerwijderenMen wordt niet alleen onder de voet gelopen door anderen, maar láát zich ook onder de voet lopen.. Dat is een heel ander uitgangspunt. Dit betreft geen schuldvraag, of is geen kwestie van goed of fout!
BeantwoordenVerwijderenIk werk vaak aan het zelfbeeld van de persoon in kwestie. Soms willen ze het eea bereiken, terwijl dat specifieke helemaal niet het doel moet zijn. Het doel is meer achter zichzelf staan en zodra je dan, in dit voorbeeld, onder de voeten gelopen wordt, raakt dit lang niet zo erg. Het moet namelijk niet zo zijn dat men een dialoog aangaat om de ander de veranderen, maar om te zeggen wat voor diegene belangrijk is. Als er geluisterd wordt, is dit fijn, maar niet hét doel.. Snap je wat ik bedoel?
Groet,
Anouk