Waar twee vechten hebben twee schuld, en toch hun eigen verantwoordelijkheden

De titel zegt denk ik al heel veel.
Maar... wat precies bedoel ik ermee?

Ik doel sowieso op een relatie, al is dit tevens toe te passen in vriendschappen, werk gerelateerde situaties, gezinsproblemen (alleen dan wordt het aantal anders dan twee..), enz.

Als je in een relatie bent, ben je met zijn tweetjes. Maar, beide zijn individuen, anders spreken we over een symbiose.
En als eigen individu heb je ook je eigen verantwoordelijkheden, zéker over jezelf.

Ik hoor zo vaak "Ik ben zo boos want hij/zij heeft ervoor gezorgd dat ik...." Nee! Dat doe jij zélf! Niemand heeft (als het goed is althans) een mes op je keel gezet en je op die manier gedwongen. Je maakt zélf keuzes en dat het resultaat niet altijd is waarmee je content bent is een geheel ander hoofdstuk, dat naadloos aansluit.
Het is natuurlijk ook makkelijker om het bij de ander neer te leggen. En uiteraard zijn er heel veel manipulatieve personen, dominante personen. Alleen als er geen geweld bij komt, heb je áltijd zelf de keus wat je doet. Ieder desgewenst moment weer opnieuw.

Ik zeg niet dat dit makkelijk is. En de één zal er meer moeite mee hebben dan de ander. Heeft heel veel met de mate van zelfstandigheid te maken. En de mate van zelfstandigheid heeft weer bijna alles te maken met hoe dicht je bij jezelf staat te maken.

Zeker in relaties zijn mensen vaak zichzelf kwijt geraakt. Ja, inderdaad, zichzélf. Om jezélf weer terug te vinden, zul je in de spiegel moeten kijken en ook dingen onder ogen moeten zien die minder leuk zijn en die je het liefst buiten jezelf legt. Dit gebeurd dan dus ook vaak.
Leren nee zeggen is moeilijk, maar niet onhaalbaar.
De angst om alleen de zijn overwinnen, is taai, maar niet onmogelijk.

Iedereen kan op zijn of haar manier interpreteren, wegens een eigen referentiekader. Dit houdt niet in dat ieders waarheid dé waarheid is, maar... wél die van hénzélf!
Dáárom worden mensen vaak boos op elkaar, omdat dit niet altijd gedeeld wordt door de ander. Dan zijn mensen vaak meer bezig met het overtuigen van elkaar, waardoor je elkaar voorbij loopt. In mijn optiek omdat je jezélf voorbij loopt. Want gedurende deze strijd, verlies je het contact met jezelf. Je weet op den duur niet eens meer waar de strijd precies startte, waar deze eigenlijk om ging en wat je ermee wilde.. Je weet alleen dat je het niet wilt verliezen.
Pas als je dichter bij jezelf komt, kun je dit onderscheid (weer gaan) maken en zelf verantwoording nemen voor de dingen die joúw stukje zijn en dat wat bij de ander hoort, daar ook parkeren.

Klink moeilijk en dat is het ook! Maar... niet onmogelijk!