Ben ik nou normaal?

Ik zie vaak cliënten die denken dat ze een geestelijke aandoening hebben, omdat ze van zichzelf vinden dat ze 'gek' zijn/doen.
Dan praten ze er eindelijk over (ik zeg 'eindelijk' omdat deze doelgroep ook een schaamte heeft over hoe zij zijn en dus er niet snel over zullen praten) en dan blijkt alles 'wel mee te vallen'.

Hoe kan het toch dat deze mensen járen met dit bepaalde idee over henzelf blijven rondlopen?
Wat mij vaak opvalt, is dat niemand in hun naaste omgeving tegen ze zegt dat ze helemaal niet raar zijn. Soms lijkt het er zelfs op dat het tegenovergestelde plaatsvindt. Dus dat de naaste omgeving 'gebruik maakt' (vaak onbewust!!) van de zogenaamde 'gekte' van de betreffende persoon.
Hiermee bedoel ik dat deze persoon ten alle tijden in the picture staat op momenten dat dingen minder makkelijk gaan, in bijvoorbeeld een relatie. Zo blijft de ander buiten de schuld-zone als het ware.
Of ze worden juist een soort van gepampert, zodat het zelfbeeld wat ze hebben eigenlijk in leven wordt gehouden. "Zie je, iédereen bekommert zich om mij, ik kan niks!"

En vaak gaan het om huis-tuin-en-keuken-problemen (niet oneerbiedig of bagatelliserend bedoeld!)
Ik doel met deze aanduiding op problemen die niet in de psychische stoornissen horen. Niet dat dit geen aandacht behoeft, juist wel! Alleen het maakt mensen niet gek!

Uiteraard is het niet dat alleen de naasten dit tot stand houden! Ook de mensen zelf doen dit. Sterker, iedereen is in feite verantwoordelijk voor zichzelf.
Maar hoe kómt iemand aan zo'n bepaald (misplaatst) beeld van zichzelf?
Dit ontstaat negen van de tien keer in de keugd. En dit hoeft niet eens zozeer bij de opvoeders te liggen. Een leraar en lerares kan hier ook een hele grote rol in spelen, of een broer en/of zus. Een opa of oma. Kortom, belangrijke mensen van en voor deze persoon.
Als deze mensen vaker dan lief is zeggen dat ze iets niet goed doen, er niet leuk uitzien, niks kunnen, lelijk zijn, dan gaat men hierin geloven. En dit zijn zeer expliciete opmerkingen. Het zit em ook vaak in de subtielere opmerkingen, die echt niet altijd (juist niet meestal) bewust of expres worden gezegd.

Maar ja, iets wat men niet expres doet, moet men maar expres niet doen!