Loyaliteit

Loyaal zijn aan je ouders. Dat is een vak apart!
De existentiële band tussen ouders en kinderen is onverbreekbaar. Dit is geen norm of gebod, maar een feit.
Het bestaat niet op basis van machtsverhouding tussen ouders en kind.
Simpelweg door het feit dat een kind het leven krijgt van zijn ouders, ontstaat er tussen hen een onomkeerbare band van wederzijdse rechten en verplichtingen, verdiensten en schulden.Of het kind nu een band wilt en of hij deze als positief of negatief ervaart, hij bestaat! Deze band kan niet worden verbroken, maar... wel ontkend. Loyaliteit is dus geen gevoel, maar een zijnsgegeven. (Bron: leren over leven in loyaliteit)

Geen gevoel?? Hmm... ben ik het hiermee eens??
Tsja, ik moét wel, want hier is zo'n beetje álles betreffende contextuele therapie op gebaseerd, en aangezien ik een contextuele hulpverlener ben...
Maar ik weet niet of ik me kan vinden in die specifieke tekst.
Dit,omdat ik vaak genoeg merk dat júist het gevoél zo'n dominante rol speelt op dit gebied.
Hoe vaak ik niet tegen kom in mijn praktijk dat cliënten zélf niet wéten, maar voélen dat ze loyaal zijn aan hun ouders.
Ach, maakt het uit? Misschien komt dit wel vanuit het zijnsgegeven...

Hoe dan ook, het neemt een zeer dominante rol in iemands leven in.
Zelfs al is iemand er 100% van overtuigd dat hij een hele goeie jeugd heeft gehad. Correctie, als hij inderdaad op zich ook wel een goeie jeugd heeft gehad.
Hiermee zeg ik niet dat álles naar ouders is te herleiden, maar... de kern ligt vaak wel bij de opvoeding. Ik spreek niet over goed of slecht, of schuld! Want iedereen, dus ook ouders, doen dingen zoals zij denken dat het goed is. En ook dát komt weer voort uit welk nest zij komen.

Het is voor de hulpverlener soms ook best een taaie klus om de link te leggen naar de opvoeding en tegelijkertijd niet aan de loyaliteit jegens ouders te komen.
Zelfs in situaties als bijvoorbeeld seksueel misbruik. Een kind blijft áltijd loyaal aan zijn ouders!

Dáárom zie ik het ook zéker van zeer groot belang dat mijn cliënten proberen een dialoog aan te gaan met diens ouders als deze nog leven.
Velen willen dit niet, of beter gezegd 'durven' dit niet. Dit wéér vanuit hun loyaliteitsgevoel. De reden wordt echter vaak op geheel andere bergen gegooid, als het maar niet op dié berg komt/hoeft te komen.
En negen van de tien keer weer met als reden omdat ze hun ouders de schuld niet willen geven, de aanval niet in willen gaan.
Opvallend is, dat dit nooit mijn woorden zijn, maar altijd die van de cliënt. Ik probeer dan altijd dit inzicht te geven, omdat dit veel zegt over hoe zij er blijkbaar tegenaan kijken. En als de band zo goed is, wat vele ook zeggen, waarom dan niet een gewone conversatie aangaan waarin je in alle eerlijkheid op een normale manier verteld hoe je bepaalde dingen hebt ervaren?

Let wel, ik zeg dus ook niet per direct dat de band verre van gewoon is, of abnormaal is!! Ik zeg nooit zoiets zwart/wits in mijn sessies! Simpelweg met de reden dat ik dit helemaal niet kan weten, ik was er immers niet bij... Ik reageer louter vanuit wat de cliënt mij verteld over zichzelf en stel vragen.

Maar zo interessant om te zien, te merken, te voélen hoever loyaliteit gaat!