De lat te hoog?

Is vroeger de lat altijd te hoog gelegd, door welke oorzaak of om welke reden dan ook, zul je dit vaak ook in je volwassen leven blijven doen.
Dit kan dan resulteren tot overspannenheid en zelfs tot een burn-out.

Verschillende redenen kunnen er zijn om die lat te hoog te leggen.
Neem bijvoorbeeld iemand met dyslexie. Als dit nooit echt is geconstateerd, wat vroeger minder snel gebeurde dan gelukkig hedendaags, dan moet een kind continue blokken om mee te kunnen met de rest van de klas. Dit kind kan een voortdurend gevoel van falen hebben, omdat het vaker niet dan wel lukt om dezelfde resultaten te behalen.
Als ouders er dan ook nog eens bovenop zitten, zal het kind nog meer van zichzelf eisen.
Er is in dit voorbeeld tevens geen begrip, geen erkenning. Dus én de lat te hoog leggen én hier niet gezien in worden, kan dan eidigen in een continue strijd leveren, wat zeker voor een kind veel te vermoeiend is. Een kind kan een hoop hebben, dus op dat specifieke moment zal het misschien nog niet eens zo schadelijk zijn. Maar op langer termijn des te meer.
Het wordt ten eerste een patroon, zie dat maar later te doorbreken op latere leeftijd.
Het wordt op den duur ook door de omgeving verwacht dat het kind, wat opgroeid tot volwassene, dit blijft doen.
En om later door te hebben dat de overspannenheid, de paniekaanvallen, de hyperventilatie, de angsten, (of waar het dan ook tot resuleert) voortkomt vanuit iets dat eigenlijk is ontstaan door een toen verwaarloosde kijk naar het kind en zijn dyslexie...
En tuurlijk is het niet alléén dit opzichzelfstaande dé oorzaak. Gaande weg komen er dingen bij. Maar,.. ik ben ervan overtuigd dat dé kern van al die dingen, die in de loop der tijd ook worden ontwikkeld door/in dit kind en waarvan het kind last kan hebben, daar is begonnen.

Moraal van dit verhaal?
Als je zelf last hebt van bovenstaande klachten, onder andere, kijk dan niet alleen naar het nu. Ook, want je met er NU mee dealen. Maar je blijft een strijd leveren als je niet onder de loep neemt wat er je hele leven is gebeurd en ontwikkeld.
Dit hoeft dus helemaal geen slechte jeugd te zijn! Soms zijn het helemaal geen erge dingen die ervoor zorgdragen dat je later klem komt te zitten.