Spreken vanuit kwetsbaarheid

Soms zeggen mensen iets vanuit hun eigen overtuiging en hebben niet in de gaten wat dit met iemand kan doen. Bewustwording is dan een verademing.
Dit kan op elk vlak zijn, het hoeft niet eens direct op de persoon te zijn.

Zelf heb ik wel eens een opmerking gemaakt, die bij iemand inslaat als een bom, terwijl de opmerking voor mij een hele normale uitspraak was (is).
Belangrijk is dat degene die gekwetst is, dit ook aangeeft. Maar ja, dat is niet altijd even makkelijk.
Jammer is dan wel dat degene die van niks weet en naar zijn/haar weten niks verkeerds heeft gedaan (ik in dit voorbeeld), ineens een boeman kan zijn.

Ook heb ik het uiteraard omgekeerd meegemaakt, dat iemand in mijn gevoel iets kwetsends heeft gezegd/gedaan en ik er niks over heb gezegd.

Het is zo 'makkelijk' om in de slachtofferrol te kruipen, omdat dit je ver van jezelf en je eigen tekortkomingen haalt en houdt. Het is vaak namelijk best lastig om in alle eerlijkheid naar jezelf te kijken, want het is niet altijd leuk wat je te zien krijgt.
In bovenstaand voorbeeld kan dat zijn dat ik te bang ben voor welke reactie ik krijg, dat ik niet erkent word in mijn geraaktheid en dat me dit nog meer kwetst.

Toch is het raadzaam om het wel te doen. Het is belangrijk voor de één om te zeggen dat iets hem/haar heeft geraakt en belangrijk dat de ander dit erkent.

Dan heb ik al direct de andere reden waarom men vaak niet in zijn kwetsbaarheid gaat en vanuit daar aan kan geven dat iets hem/haar heeft geraakt: Als de ander diens geraaktheid niet erkent, hebben mensen vaak het gevoel in totaal niet erkent te worden.
Ook vinden ze het vaak 'stom' van zichzelf, omdat ze eigenlijk heel onzeker over zichzelf zijn en zich voortdurend afvragen wat de ander dan we neit denkt.

En het 'leuke' is, dat je dit pas weet als je je kwetsbaar opstelt.
Zeggen wat iets met je doet, vragen wat de ander ervan vindt, enz.

En doe je dit en de ander walst inderdaad over je heen, zegt dit niks over jou, maar des te meer over de ander.
Niet dat die per definitie slecht is van de ander (ik spreek niet graag in termen als 'goed' en 'slecht' en 'verkeerd' en 'juist', dat is nogal etiketten opplakken terwijl iedereen uniek is en vanuit zijn/haar perspectief alles bekijkt en ervaart).

En juist als je het dan daarbij laat, zal de ander ook eerder wel in zichzelf gaan kijken, want jij hebt niks meer en minder gedaan dan je kwetsbaar opstellen.

Uiteraard versta ik niet onder kwetsbaar opstellen dat je iemand maar helemaal de huid vol scheld. Dat is reageren vanuit zwakte.
Kwetsbaar is vanuit je 'ik' praten, het bij jezelf houden, zeggen wat het met je doet en at je fijn zou vinden.
Dat is jouw stukje wat er mag zijn. Wat er eigenlijk moét zijn zelfs!

Probeer het maar eens en laat dan ook direct ruimte voor de ander. Maak er geen one-man-schow van. Jij hebt jouw grens, jouw zwakte, jouw onzekerheden, jouw gaven, jouw kwetsbaarheid, jouw sterkte. De ander ook!