Trap onder je hol!

Ik hoor best vaak mensen (waaronder ook therapeuten) zeggen dat men gewoon iets moet gaan doen om een patroon te doorbreken.
"Niet zeuren, gewoon doen!" De zogenaamde schop onder de hol..

Ik moet zeggen dat ik er over het algemeen geen voorstander van ben, maar dat het in sommige situaties zeker van toepassing kan zijn en is én dat het soms ook nodig is.
Maar..... Ik kijk toch ook naar een breder beeld. Pobeer ik hieronder uit te leggen:

Mensen die goed zijn in het voorzien van de noden van anderen, zijn vaak diegene die als kind volsprieten hebben ontwikkelt voor wat de ander nodig heeft.
Dit is vaak geen gave, maar wat als het ware is opgelegd door de ouder(s).

Niet om hiermee per direct dé schuld bij de ouder te leggen. Helemaal niet, want ook die ouder(s) zijn kind geweest van ouders en dié ouders zijn ook weer kind geweest, enz.
(de contextuele therapie!)

Er zijn verschillende zorgrelaties tussen ouder en kind:
- zorgend kind
- perfect kind
- kind dat kind moet blijven
- de zondebok

Dit zijn allemaal vormen van parentificatie, met als reden dat het allemaal in verbinding staat met de noden van de ouder waar het kind aan voldoet.
Uiteraard spreek ik hier alleen over 'gevallen' dat het een kant op is geslagen waardoor het kind in volwassenheid moeilijkheden gaat ondervinden. Het is logsich dat kinderen ook graag willen voldoen aan de noden van ouders en dit is ook ok zolang dit niet de ontwikkeling van het betreffende kind in de weg staat!

Het is zeer van belang dat men inziet dat wat er gebeurd in het huidige leven, in contact staat met wat er vroeger is gebeurd. Daar zit een link in het gedrag van nu. Tuurlijk heeft iedereen de mogelijkheid om te kiezen, daar ben ik zeer van overtuigd en zal ik ook altijd in mijn sessies naar voren brengen. Echter, vaak weten mensen niet wat hun eigen keus nu eigenlijk is. Toch lastig kiezen dan!
Dat komt dan over als gezeur, maar in werkelijkheid weten deze mensen het vaak echt niet...

Daarom des te meer van belang de rode draad te pakken te krijgen.
Wat maakt het dat bepaalde keuzes niet of niet juist gemaakt worden? Of hoe kan het dat je steeds in diezelfde patronen blijft vallen, terwijl je weet/voelt dat het beter is dit patroon te doorbreken?

Ik lees vaak 'tsjakka' verhalen dat mensen gewoon moeten doen! Nogmaals, klopt, alleen dé eerste stap zetten is vaak de moeilijkste. En niet de stap naar 'het doen!', maar de stap naar de herkenning van de patronen, erkenning naar zichzelf hierdoor.

Daar komt een hoop bij kijken, dat is niet even een knop die je zogenaamd kunt omzetten.

Ga ik hierdoor mijn cliënten zitten pamperen?
Nee, absoluut niet! Integendeeld! Betuttelen heeft compleet geen zin. Maar men betuttelt niet als er begrip is voor een situatie. Sterker, als er bégrip is, is er grip.
Ik ben de gids in hun bos van vraagtekens. Dit kan met zachte hand, maar tevens met een vrij confronterende hand.

Ben ik nu mezelf aan het promoten? Nee! Ik wil duidelijk maken dat er geen één lijn kan en mag zijn in hoe iemand zou moeten zijn, fo zich zou moeten gedragen, of eigenlijk IS.
Iedereen, ook ouders van ouders, van ouders van ouders, hebben hun historie, hun systeem waaruit zij komen. Dit kenmerkt iemand.

Het is dus onmogelijk om 'zomaar' te zeggen dat iemand iets gewoon moet gaan doen en dat de verandering dan vanzelf komt! Juist niet, want iemand is dan juist geneigd sneller in de zogenaamde comfortzone terug te kruipen en daardoor terug bij af te zijn.