Irritatie of strijd?

Misschien herkenbaar voor de moeders (en ook wel vaders) onder ons?

Je hebt een peuter als kind, en o... wat kan een peuter soms het bloed onder je nagels halen. Ik meen als ik zeg : je kunt oorlogen winnen alleen al door middel van het inzetten van peuters (uiteraard grapje, voordat ik straks de kinderbescherming op mijn dak krijg...)

Enfin, je hebt dus een peuter als kind en je bent een hele dag met hem. Daarnaast heb je eventueel ook nog een ander kindje, die ook de aandacht verdiend.
Zo'n hele dag loopt negen van de tien keer niet vlekkeloos en aan het eind van de dag ben je volledig op. Leeggezogen door de veeleisende aandacht van je spruit.
Maar, daarnaast ook op van het continue corrigeren van je peuter, want werkelijk alles wordt aangegrepen om 'stout', 'tegendraads', 'jengelend', 'driftig', en ga zo maar door, te kunnen doen. (niet 'zijn', want een kind is per definitie lief, hij doét alleen niet altijd even lief.)

Toch is het heel gewoon en zelfs goed dat een peuter dit doet. Een peuter zit namelijk in de sociale ontwikkelingsfase van zijn leven.
Maar ja... of dit dan gelijk al jouw emoties van tafel moet vegen? Nee!! Want juist dán ga je de strijd aan en niet eens de strijd met je peuter, maar de strijd met jezelf!

Wat bedoel ik hiermee? :
Je bent ouder geworden en dit vergt verantwoordelijkheden. Deze verantwoordelijkheden kunnen behoorlijk drukken op je schouders. Je peuter doet 'vervelend', en dat wil je niet, want je wilt hem zo goed mogelijk opvoeden. Als jouw peuter dus een beker appelsap ineens over je heen keldert en er hard bij lacht, wil je dit direct corrigeren. Je peuter gooit vervolgens de appelsap over hemzelf heen, want ja.. dat het bij jou niet mocht, zegt niks over het feit dat het bij hem niet mocht. Dat is er niet bijverteld.. ( :-/)
Je wordt boos, want je hebt verdorie net nog tegen hem gezegd dat hij dit niet mocht doen. Terwijl je boos wordt, kijkt hij de andere kant op en doet of hij je niet hoort. Na!.... Irritatie ten top.
Maar, waarvoor precies? Ja, tuurlijk, omdat hij niet naar je luistert, hij doet stout. Maar is dit dé reden? Of is dé reden dat jij als ouder op dat moment 'faalt'?
En als je dan (voor je eigen gevoel) hebt gefaald, mág je je dan irriteren aan je peuter? Of irriteer je jezelf?

Kijk, uiteraard mag je je irriteren aan je peuter. Hij doet op dat moment vervelend. Als het kon, zou je hem het liefst even achter het behang willen plakken.
Op het moment dat je dit toegeeft aan jezelf, is het nog steeds zwaar, maar zit je jezelf in ieder geval niet meer in de weg.
Jouw irritatie krijgt bestaansrecht, waardoor het allemaal minder erg is. Althans, het feit dat je je irriteert aan je peuter. Want dat is niet erg, dat is zelfs hartstikke logisch! Dus dan blijft het ook alleen bij de irritatie aan je peuter en niet meer daarbij ook nog eens de irritatie naar jezelf, wégens de irritatie naar je peuter (snap je hem nog?)

Als je je eigenlijk niet mág irriteren aan je peuter, omdat je je dan schuldig voelt, kom je in een cirkel van strijd. Strijd met je peuter, maar tevens strijd met jezelf. Want het is een féit dat je je wél irriteert. Het is een féit dat hij wél vervelend doet. Op zichzelf staand is dát gegeven helemaal niet erg, want het is een peuters en dit doen peuters en het is zelfs goed voor peuters! Als jij je niet zou irriteren, geef je geen of op een niet goeie manier je grenzen aan. Dan leert je peuter juist niks of het niet op een goeie manier.
Probeer dát jezelf maar voor te houden als je je de volgende keer irriteert. Hierdoor kun je voorkomen dat de bom helemaal explodeert.