Communicatie: dé sleutel!

Hoe werkt dit? Of beter: hoe kán dit werken? Want laten we eerlijk zijn, niet iedereen is eender.

Mensen kunnen raar in elkaar steken als het gaat om emoties. Zeker als het gaat om die van anderen.

Men is vaak geneigd om te klagen over diegene die niks doen, maar soms is het een kwestie van niks kúnnen doen omdat dit simpel niet wordt toegelaten... Is dit commentaar? Ja, beetje wel.

Voorbeeld, die best aardig wat voorkomt in het gewone dagelijkse leven:

Man en vrouw hebben beide een baan. Komen thuis en de gewoonte is erin geslopen dat de vrouw kookt en de man de tafel afruimt en de spullen in de vaatwasser zet (let wel!! dit is een voorbeeld, het kan dus ook andersom zijn!!!!). In de tijd dat de vrouw kookt, doet de man iets voor zichzelf. Maar... in de tijd dat de tafel wordt afgeruimd, gaat de vrouw niet op haar kont zitten. Ze gaat meehelpen. Man zegt dat dit niet hoeft, maar vrouw doet het wel. Niks aan de hand, want de man heeft tenslotte aangegeven dat het niet hoeft, dus de vrouw wordt erkent in hetgeen zij op dat moment doet. Maar.......... dan komt er een avond dat de man niks zegt. De vrouw helpt dus mee en de man zegt hier niks van. Dit kan zijn omdat hij het iedere dag zegt en het nut er niet van in ziet of het gewoonweg een keer vergeet te zeggen. Reactie: Vrouw zegt eerst niks, man ook niet... Vrouw wordt bozer, man ziet het, maar zegt niks. Vrouw zegt ook nog niks, man ook niet. Tot de vrouw steeds harder de spullen op de aanrecht zet, of in de vaatwasser 'smijt'. Dan vraagt de man kwasi dommig 'is er iets?' Na ja... en dan is er discussie..!

Waarom zegt de man dan ook niks? Hij kan toch aangeven hoe fijn hij het vindt dat ze meehelpt, waarderen dat zij dit doet terwijl dit helemaal niet hoeft? Maar.. Hij zegt dit dagen achter elkaar en de vrouw geeft niet aan dat zij het fijn vindt dat hij dit aanbied. Ze zegt alleen 'is niet erg, ik help wel' De man hoort dus ook letterlijk dat het niet erg is, dus de enige vertaling is dat het niet erg is. Dat er een dieperliggende betekenis achter zit, wat deze ook mag zijn, wordt niet gezien/gehoord. Bij wie ligt dat eigenlijk? Bij de vrouw die eigenlijk beter moet aangeven wat zij wilt? Bij de man die zijn vrouw in de tussentijd beter moet kennen?

Is er gecommuniceerd onderling? Is er aangegeven wat belangrijk is? Is er echt geluisterd? Is er echt gekeken naar elkaar?

Communicatie is niet louter iets zeggen en erop reageren. Veel meer dan dat houdt communiceren, écht communiceren, in.

Verbaal, maar ook non-verbaal. Hoe zegt iemand dat iets niet erg is? Hoe wordt gereageerd als je boodschap niet goed is overgekomen? Wat doe je met het gegeven wat je ziet gebeuren? Als je iets niet begrijpt, vraag je dan wat er bedoeld wordt?Enzovoorts.

Veelal krijgen spontaan jeuk bij het woord 'communicatie' . Logisch, want als ze het ermee eens zouden zijn, betekend dit 'werk, héél veel werk, aan de winkel!' . Welke verantwoordelijkheid heb je zelf en welke leg je buiten jezelf? En zodra je de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt, kun je er dan vervolgens ook vanaf blijven of kun je het niet laten het toch weer terug te nemen?

Alles is en staat in verbinding met en tot elkaar. Alles en iedereen ontwikkelt voortdurend, wat veranderingen met zich mee brengt. Veranderingen houden aanpassing in. De enige manier om hier iets mee en aan te kunnen doen, is middels communicatie. Ook, of juist zeker, bij stelletjes, waar de gewoonte er zo snel in sluipt dat je elkaar niet meer ziet, écht ziet.

Communicatie: dé sleutel!