Wie was en ben ik?

Hoe was ik voorheen, ben ik nog hetzelfde?
Mensen worden ouder, maken dingen mee. Leuke dingen, maar ook minder leuke dingen.
Als mensen minder leuke dingen meemaken, veranderen ze anders dan dat ze leuke dingen meemaken.
Mensen willen dan graag terug naar hoe zij waren vóór de vervelende gebeurtenis, alleen weten niet hoe.
Ik vraag me af of dit überhaubt wel mogelijk is en in hoeverre dit ook 'nodig' is.
Kijk, mensen zijn niet voor niks veranderd.
Een veel voorkomend voorbeeld:
Overspel.
Goed vertrouwde mensen zullen minder vertrouwend zijn zodra er overspel is gepleegd door partner. Ik kan me voorstellen dat dit misschien niet fijn is en voelt, maar logisch is het wel. Moet je dan weer terug naar die oude 'vertrouwde' persoon? Het is op zich helemaal niet verkeerd, zelfs heel natuurlijk, om op een bepaalde hoogte te wantrouwen, zéker na zo'n gebeurtenis. Als je dit niet zou willen, negeer je het natuurlijke instinct.

Er is een verschil tussen ergens bang voor zijn en dit je leven laten beïnvloeden of een gezonde dosis op-je-hoede-zijn.
Ik denk dat als je van jezelf niet bang mág zijn, je je instinct negeert en het hierdoor alleen maar voedt. Je brein verteld je namelijk anders.

Het hoeft overigens niet reëel te zijn, maar dat kun je pas onderzoeken zodra je het niet negeert.
Ga er eens bij stil staan:
- waarom heb je dit gevoel
- wanneer is dit ontstaan
- hoe is dit ontstaan

Vind het niet raar van jezelf, dan duw je je gevoel aan de kant.

Onderzoek ook of je het aan de kant schuift omdat jij er zélf last aan ondervind, of misschien vind je omgeving het wel lastig?
In het laatste geval: welk baat heeft je omgeving dat jij er niet al te lang bij stil blijft staan? Wat is het nut voor je omgeving dat je jouw gevoel negeert?

Geloof in jezelf, in jouw gevoel. Het is er niet voor niks!
Pas dan kan het je niet overheersen.