Totaal aantal mijn Blog bekenen

Powered By Blogger

Zoeken in deze blog

donderdag 29 juli 2010

Transactionele Analyse (ook via mailconsult, dus op afstand)


Als je in bepaalde situaties reageert, reageer je dan zoals je vroeger als kind was, of zoals je door je ouders is aangeleerd of op een manier wat een directe respons is vanuit het hier-en-nu?

Is er een verschil? Ja, wel degelijk! En hoe!
Waarom is het belangrijk hier onderscheid in te maken? Welnu, aan de hand van het in kaart brengen van de manieren waarop je reageert, kun je zien wat de reden is dat je zo reageert, waar gedragingen vandaan komen. Dit kan erg handig zijn als je iedere keer in een patroon terecht komt, die je niet echt verder helpt of er zelfs voor zorgt dat je stagneert.

In de Transactionele Analyse (TA) noemt men dit 'ego-toestanden', zij verdelen het onder de volgende ego's:
- Ouder ego-toestand : als men zich gedraagt, denkt en voelt op de manier die men over heeft genomen van zijn ouders of ouderfiguren.
- Kind ego-toestand : als men zich gedraagt, denkt en voelt zoals toen men kind was.
- Volwassen ego-toestand : als men zich gedraagt, denkt en voelt op een manier die een directe respons is in het hier-en-nu op de gebeurtenissen om zich heen, waarbij men al zijn vaardigheden gebruikt.

Men kan in één situatie vanuit alle 3 de ego-toestanden reageren. Je kunt dan dus aan de hand van deze TA zien vanuit welke ego-toestand te hebt gehandeld/gereageerd. Dat brengt beter in kaart wie en waarom je bent zoals je bent.
Eigenlijk wat te vergelijken met de Ego-toestanden van Sigmund Freud: Superego, ego en id.
Het belangrijke verschil is : De TA ego-toestanden worden elk gedefinieerd in termen van waarneembare gedragswijzigingen in tegenstelling tot de Freud ego-toestanden, welke zuiver theoretische begrippen zijn.

Uiteraard gaat de TA véél verder dan alleen deze ego-toestanden, maar op zich is dit al interessant genoeg om 's na te gaan vanuit welke ego-toestand jij je gedraagt in bepaalde situaties. Dan kun je voor jezelf zien waarom je dat soms doet, zeker op momenten dat je je eigen reactie eigenlijk helemaal niet zo leuk of prettig vindt, of wanneer het geen meerwaarde heeft.

Probeer maar 's de volgende opdracht te doen:
Probeer één situatie voor de geest te halen waarin je je eigenlijk niet prettig voelde, maar niet helemaal goed weet waarom precies.Schrijf deze situatie op.
Schrijf gewoon heel uitgebreid op wat er gebeurde en precies wat het met je deed. Niemand hoeft het te lezen, als je dit niet wilt, dus schrijf echt iedere emotie op.
Aan de hand hiervan kun je uitpluizen wanneer je vanuit welke ego-toestand reageerde en voelde.

Als je wilt, kan ik je hierin helpen, middels mailconsult. (12,50 euro per mail, waarin ik ervan uit ga dat ik er ongeveer een half uur mee bezig ben. Zodra dit meer neigt naar een uur wegens een wat gecompliceerdere situatie, reken ik het dubbele)

woensdag 28 juli 2010

Irritatie of strijd?


Misschien herkenbaar voor de moeders (en ook wel vaders) onder ons?

Je hebt een peuter als kind, en o... wat kan een peuter soms het bloed onder je nagels halen. Ik meen als ik zeg : je kunt oorlogen winnen alleen al door middel van het inzetten van peuters (uiteraard grapje, voordat ik straks de kinderbescherming op mijn dak krijg...)

Enfin, je hebt dus een peuter als kind en je bent een hele dag met hem. Daarnaast heb je eventueel ook nog een ander kindje, die ook de aandacht verdiend.
Zo'n hele dag loopt negen van de tien keer niet vlekkeloos en aan het eind van de dag ben je volledig op. Leeggezogen door de veeleisende aandacht van je spruit.
Maar, daarnaast ook op van het continue corrigeren van je peuter, want werkelijk alles wordt aangegrepen om 'stout', 'tegendraads', 'jengelend', 'driftig', en ga zo maar door, te kunnen doen. (niet 'zijn', want een kind is per definitie lief, hij doét alleen niet altijd even lief.)

Toch is het heel gewoon en zelfs goed dat een peuter dit doet. Een peuter zit namelijk in de sociale ontwikkelingsfase van zijn leven.
Maar ja... of dit dan gelijk al jouw emoties van tafel moet vegen? Nee!! Want juist dán ga je de strijd aan en niet eens de strijd met je peuter, maar de strijd met jezelf!

Wat bedoel ik hiermee? :
Je bent ouder geworden en dit vergt verantwoordelijkheden. Deze verantwoordelijkheden kunnen behoorlijk drukken op je schouders. Je peuter doet 'vervelend', en dat wil je niet, want je wilt hem zo goed mogelijk opvoeden. Als jouw peuter dus een beker appelsap ineens over je heen keldert en er hard bij lacht, wil je dit direct corrigeren. Je peuter gooit vervolgens de appelsap over hemzelf heen, want ja.. dat het bij jou niet mocht, zegt niks over het feit dat het bij hem niet mocht. Dat is er niet bijverteld.. ( :-/)
Je wordt boos, want je hebt verdorie net nog tegen hem gezegd dat hij dit niet mocht doen. Terwijl je boos wordt, kijkt hij de andere kant op en doet of hij je niet hoort. Na!.... Irritatie ten top.
Maar, waarvoor precies? Ja, tuurlijk, omdat hij niet naar je luistert, hij doet stout. Maar is dit dé reden? Of is dé reden dat jij als ouder op dat moment 'faalt'?
En als je dan (voor je eigen gevoel) hebt gefaald, mág je je dan irriteren aan je peuter? Of irriteer je jezelf?

Kijk, uiteraard mag je je irriteren aan je peuter. Hij doet op dat moment vervelend. Als het kon, zou je hem het liefst even achter het behang willen plakken.
Op het moment dat je dit toegeeft aan jezelf, is het nog steeds zwaar, maar zit je jezelf in ieder geval niet meer in de weg.
Jouw irritatie krijgt bestaansrecht, waardoor het allemaal minder erg is. Althans, het feit dat je je irriteert aan je peuter. Want dat is niet erg, dat is zelfs hartstikke logisch! Dus dan blijft het ook alleen bij de irritatie aan je peuter en niet meer daarbij ook nog eens de irritatie naar jezelf, wégens de irritatie naar je peuter (snap je hem nog?)

Als je je eigenlijk niet mág irriteren aan je peuter, omdat je je dan schuldig voelt, kom je in een cirkel van strijd. Strijd met je peuter, maar tevens strijd met jezelf. Want het is een féit dat je je wél irriteert. Het is een féit dat hij wél vervelend doet. Op zichzelf staand is dát gegeven helemaal niet erg, want het is een peuters en dit doen peuters en het is zelfs goed voor peuters! Als jij je niet zou irriteren, geef je geen of op een niet goeie manier je grenzen aan. Dan leert je peuter juist niks of het niet op een goeie manier.
Probeer dát jezelf maar voor te houden als je je de volgende keer irriteert. Hierdoor kun je voorkomen dat de bom helemaal explodeert.

maandag 26 juli 2010

Zelfbeeld


Ongerust maken over hoe anderen over je denken. Dat is een best algemeen 'begrip'. Steeds en steeds vaker doet men dit. Bewust, onbewust: komt op hetzelfde neer, want er vloeit een bepaalde stress uit voort.

Okay, is dat slecht? Nee, want bepaalde stress kan voor een goeie boost zorgen. Maar.. téveel stress is niet goed.
Enfin, dit stukje gaat niet over stress, dus daar wijk ik verder niet over uit.

Het gaat wel over je eigen zelfbeeld.
Hoé kijk je eigenlijk naar jezelf en hoe belangrijk vindt je de kijk van iemand anders op jou?
Hoe laat jij je leven beïnvloeden door wat een ander van je vindt?

Er wordt wel eens gezegd "Zoals de waard is, vertrouwd hij zijn gasten." Daar zit denk ik wel een kern van waarheid in. Hoe vaak kijk jij naar anderen en denk je "hmm.. dat is wel wat raar.." ? Als je dit vaak doet: NIET DOEN! Wat wéét je over die persoon en wat de reden is dat diegene iets doet wat jij raar vindt? Wie ben jij om dit te beoordelen? Trouwens, het zijn momentopnames, dus wie zegt dat die persoon zo altijd doet?
Als ik naar mezelf kijk, lijkt het soms wel eens of ik uit twee personen besta..(of meer..). Ieder moment is niet eender. Als je mij net treft, terwijl ik de hond uit moet laten, de jongste heeft zich net onder gespuugd nadat ik haar nét aangekleed heb en de oudste vind dit nét een goed moment om te moeten poepen en zélf zijn billen af te vegen (hij is 3, dus raadt maar waar de poep zit, ik kan je vertellen: overal, behalve op het wc papiertje...)
Dan ben ik niet vrolijk, sterker... ik ben stik chagrijnig. Als ik dan de deur uit ga, met een hoofd op onweer, betekend dit niet dat ik doorgaans boos ben. Maar ziet iemand mij nét op dát moment, zal diegene denken "Jeutje, wat is dat een boos mens."

Snap je wat ik bedoel?

Kijk, een beetje om je heen kijken, mensen observeren, zeggen wat je denkt, enzovoorts is helemaal niet verkeerd naar mijn mening. Maar bén je doorgaans zo.. Vraag jezelf af waarom?
Waarschijnlijk ben je dan ook iemand die zich voortdurend afvraagt wat anderen van jou vinden.

Het constant beoordelen van de ander, komt negen van de tien keer voort uit jouw eigen onzekerheid. Je gaat letten op hoe anderen het doen. Doordat je zelf over jezelf denkt dat je het misschien allemaal niet goed doet, ga je de ander ook naar beneden halen, want het is wel eenzaam daar op de bodem..

Denk daar maar 's over na.

woensdag 21 juli 2010

Als je naar een ander wijst......


Hoe vaak gebeurd het niet dat stellen uit elkaar gaan, vanwege een karaktereigenschap van iemand die niet te veranderen is.

Ik weet van heel lang geleden, stond ver buiten mijn praktijk, een stel die al tig jaren bij elkaar waren. Ze woonden beide nog bij hun ouders en gingen vanuit hun ouderlijk huis trouwen en direct samen in één huis wonen. Binnen een jaar waren ze gescheiden.
Ik zeg hiermee niet dat je niet vanuit je ouderlijk huis moet gaan trouwen *al ben ik persoonlijk een zeer grote voorstander van eerst samenwonen* , maar ik vind het opvallend dat zij dus zo lang bij elkaar waren en elkaar blijkbaar toch niet helemaal goed kenden..

Hoe goed kén je elkaar?
Hoe gaat zié je elkaar?
Hoe goed lúister je naar elkaar?

Maar ook:
Hoe goed ken je jezélf?
Hoe goed zie je jezélf?
Ho goed luister je naar jezélf?

In dit voorbeeld was de reden dat zij uit elkaar gingen "Hij was nooit thuis, hij was te druk met zijn hobby, continue."
Dit wist zij voordat zij het ja-woord tegen elkaar zeiden, maar realiséérde ze dit ook écht?
Heeft zij écht naar hem gekeken? En wát precies zag ze toen?
Hij kan in dit geval snel de 'schuld' krijgen, hij is immers nooit thuis, vindt blijkbaar zijn hobby belangrijker, maar....*buiten het feit dat ik vind, it's takes two to tango en het woord schuld vind ik ook erg zwaar..maar goed, dat is nu eenmaal de volksmond...* dit had hij al voordat ze gingen trouwen en samenwonen. Zij had dit kunnen weten. En toch... niet.

Een ander voorbeeld, van een oude vriendin van mij.
Zij viel op de verkeerde jongens, althans... ook weer zo'n one liner in de volksmond.
Die gasten gebruikten drugs, gingen vreemd, wilde niet verder settelen dan seks.
Je zou zeggen "Wat een kl...za..n!", maar... Zij waren er eerlijk over tegen haar, zij niet tegen hen. Zij deed alsof zij ook niet meer dan dat zocht. Op een gegeven moment had ze best een tijd een 'relatie' met zo'n iemand en ja, zij wilde meer. Na ongeveer een jaar heeft ze dit aangegeven en hij heeft de relatie verbroken. Zij verdrietig/boos/teleurgesteld. Ik heb (toen al) aangegeven dat ook hij dit zou kunnen zijn. Het wil nl niet per definitie zo zijn dat hij niet van haar heeft gehouden, maar ze hadden op een bepaalde manier een relatie waarvan zij degene is die hier geen open kaart in heeft gespeeld. Hij kón haar dus niet écht zien in wie zij was en wat zij wilde en verwachtte.

Complexer kan het haast niet.. Daarom: blijf bij jezelf en handel vanuit dat perspectief, in alle open- en eerlijkheid.
Als je naar een ander wijst, wijzen er altijd 3 vingers terug.

Melancholie


Iets wat geweest is, komt niet meer terug.
Dat is een feit.
Met ouder worden is dit best een gedachtegang waar mensen tegenaan lopen, waar ze over filosoferen.
Wat een fijne herinnering is, kan een melancholiek gevoel geven.
Melancholie is een gemoedstoestand die neigt naar depressie en zich kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen aldus Wikipeia.

En toch is het waarheid. Zowel het verleden als het gevoel erdoor.
Waar komt dit gevoel vandaan?
Ik denk vanuit een stuk 'vergankelijkheid'. Het feit dat iets in het verleden ligt, zegt iets over het doorgaan van tijd. Gaat een mens door in tijd, betekend dit ouder worden en uiteindelijk overlijden. Niks is voor altijd.
Dat is best een depressieve gedachte.

Best zuur ook, want als het een nare gebeurtenis vanuit het verleden is, heb je dit gevoel niet. Dan is het maar beter dat de tijd door is gegaan.
Dus betreft het een fijne, leuke, mooie, goeie gebeurtenis, kan dit later zorgen voor melancholieke gevoelens..

Makkelijker gezegd dan gedaan, maar : probeer dit niet te doen, want dan geniet je niet meer van de tijd die is en komen gaat.

Mij overkomt het ook zo nu en dan.
Dan kijk ik bijvoorbeeld naar een foto van mijn oudste (oud? Hij is nu 3 en een half jaar oud..)toen hij nog dreumes was en dan krijg ik echt zo'n 'nou...'-gevoel over me heen. Depressief? Neu, maar wél wat 'downig'. En ik realiseer me (gelukkig) direct dat zodra ik me down voel wegens het feit dat hij toen ozo lief was, ik haast neig naar een gevoel dat hij dit nu dan niet meer is... Wat natuurlijk onzin is.
Maar ja.. hij zal nooit meer die dreumes zijn/worden, en dat geeft een missen-gevoel.

Melancholieke gevoelens horen erbij, is niet erg, laat het alleen niet overheersen.

Hoe kijk je naar jezelf?


Even doorborduren over het zelfbeeld.

In mijn optiek zit álles in het zelfbeeld, dus hoé kijk je naar jezelf?
Dit kan alles beïnvloeden, dus:
- je werk
- je relatie
- je gezin
- je gewicht

Hoe lekker zit je in je eigen vel?
Hoe goed voel jij je?
Vind jij jezelf de moeite waard?
Hoe dicht sta je bij jezelf?

Hoe dichter je bij jezelf staat, hoe beter je over jezelf denkt, hoe beter je in je vel zit, hoe meer jij jezelf de moeite waard vind.

Ten eerste straal je dit uit, maar ten tweede, nog belangrijker, je bént tevreden met wie en wat je bent. Dat maakt gelukkig.
Het is niet afhankelijk van wat een ander vindt. Zolang jij je ok voelt, maakt dat niet uit.
Tuurlijk is het fijn als anderen je ook ok vinden, maar ja.. ik mag niet iedereen en niet iedereen mag mij. De wereld is er te groot voor.

Maak het jezelf moeilijk, als het makkelijk kan..


Schaamte.. schuldgevoel... schaamte over schuldgevoel...schuldgevoel over schaamte..

Is het terecht? Is het óóit terecht?
Spijt.. Kun en mag je dat hebben? Heeft het zin? Net als schaamte en schuld?gevoel en andersom? Of spijt over de schaamte over het schuldgevoel..Of schuldgevoel over de schaamte van de spijt..Of schaamte over de spijt van het schuldgevoel..
Of...of...?..

Wháááá!! HELP!!

En toch zijn dit zeer veel voorkomende gedachtes bij mensen die vast zijn gelopen.
Vast gelopen in hun eigen gevoelens. Door álle emoties hun eigen emoties niet meer weten te onderscheiden.

Als de, toch wel, simpele vraag wordt gesteld "hoe voel je je?", komt er geen echt duidelijk antwoord.. Meestal start de zin met "ik dénk...." Je dénkt dat je je op een bepaalde manier voelt..

Wat vind ikzelf, wat vindt de ander?
Hoe voél ik, hoe voelt de ánder?
Trek ik me er iets van aan, hoe ga ik ermee om.
Dénkt de ander werkelijk zo, of is dit mijn gedachte? Waar komt dié gedachte dan vandaan? Is dit terecht?

Gezien de tegenwoordige individualisatie praten mensen niet écht meer met elkaar, weten ze van elkaar bar weinig. Mensen maken hun eigen interpretaties, welke niet altijd kloppend zijn. Toch wordt er naar deze interpretaties gehandeld en geleefd.
Op zich niet erg, mits het goed voelt.
Maar... negen van de tien keer is dit niet zo, want... mensen zijn wél gezelschapsdieren. We kunnen dan wel allemaal individuen zijn, maar dit betekend niet per definitie dat we ons moeten afzonderen van de rest.
Als iemand tegenwoordig vraag hoe het met je gaat, moet je eerst overwegen of diegene een sociaal wenselijk antwoord of de waarheid wilt.

Het verwarrende is tegenspraak :
We doén individualistisch, maar we zíjn het niet. Dus we wíllen graag weten hoe de ander over ons denkt, maar we vrágen het niet. We vullen zelf in, altijd naar hoe je zelf naar jezelf kijkt.
Is dit een positieve kijk, zul je niet snel denken dat de ander je 'raar' vindt, maar owee als je niet positief over jezelf denk...

Mijn mening en advies: wees minder op en in jezelf. Denk je (lees "ben je bang?") dat de ander negatief over je denkt, vráág het!
Maak het je zelf makkelijk!

maandag 19 juli 2010


Een verhaal van een cliënt van mij (uiteraard mét permissie):

Sinds ik moeder ben, ben ik steeds vaker en anders met de dood bezig dan voorheen.
Vroeger was ik ook wel bang om dood te gaan, ik denk dat iedereen dit wel heeft, maar tegenwoordig... Mijn grootste angst is 'wat als ik ze nooit meer zie?'! Ik kan dan echt in paniek raken.

Als ik dan in paniek raak, ga ik zweten, krijg het benauwd en lijkt het of ik flauw ga vallen.
Hierdoor raak ik alleen maar meer in paniek..

Daarnaast ben ik gewoon meer bezig met hoe kwetsbaar we zijn. Het kan 'just-like-that' afgelopen zijn. Bij mijn man op zijn werk was er onlangs iemand die tijdens een vergadering in één keer in elkaar zakte.. Dood... Bizar!! Dat kan ook mij overkomen.
Daarnaast, hoe ouder ik wordt, hoe ouder mijn ouders en dus zij dichter bij de dood..
Ik kan dan uit het niets gaan huilen, alleen al bij de gedachte dat zij overlijden.
Soms is het zo heftig, die gedachtes, dat ik er zelf niet meer uitkom.
Ik raak in paniek, ik ben onwijs bang.
Ik wil hiervan af, maar het lijkt hoe harder ik probeer, hoe meer ik over de dood na ga denken. Alsof ik niet mág denken dat het niet gebeurd, uit angst dat ik dan juist op mezelf afroep.


Door deze paniek, is de mogelijkheid heel groot dat cliënt hyperventilatie krijgt, waardoor het lijkt of er iets aan het hart mankeert en hierdoor meer in paniek raakt.
Komt dit vaker voor, is de kans zelfs aanwezig op een chronische hyperventilatie.

Juist ook het té krampachtig proberen de controle erover te houden, zorgt ervoor dat de paniekaanvallen juist komen.
Ik heb al eerder een Blog geschreven over 'angst voor de angst', en dat is juist ook wat ervoor kan zorgen dat de paniek aanvallen vaker en frequenter komen en heftiger worden.
Wat is eraan te doen (want er IS iets aan te doen!!) is verschillende van persoon tot persoon. Uiteraard is er een algemene noemer : zoek afleiding, waardoor je niet meer over de angst nadenkt
Maar deel het, praat erover, krop het niet op!
Zoek hulp hierin, want het kan - nogmaals - chronisch worden en behoorlijk je leven beheersen.

donderdag 15 juli 2010

Wat is waar...


Op straat staat een hele dikke vrouw met een fikse mini jurk. Zegt de één tegen de ander "Zo, da's ook geen gezicht" Zegt de ander tegen de één "Ik vind het wel knap dat ze het aantrekt."

Nee, tis geen mop! Tis zelfs echt gebeurd....

Nu lijkt diegene die zegt dat ze het geen gezicht vindt negatiever in haar opvatting dan degene die zegt dat ze het juist knap vindt. Maar.... Wáárom vindt die ander het knap?
Als het iemand was geweest die lang niet zo dik was, zou het dan ook nog knap zijn geweest? Legt ze dan dus juist niet de nadruk op het feit dat die vrouw dik is, eigenlijk ook wat die ander doet, alleen verpakter?

Wat is er sowieso knap aan om maling te hebben aan...?
En is het aantrekken van die mini jurk gebaseerd op maling hebben aan, of al een bepaalde grens heen zijn, dat niks meer uitmaakt?

Daarnaast is er ook nog zoiets als smaak.

Feit is dat die vrouw dik is en een mini jurk draagt en dat die ene persoon vind dat dit er niet mooi uitziet. Moet diegene het dan ineens wel een soort van mooi vinden, omdat ze 'het toch maar durft'?
Wat als niemand tegen haar durft te zeggen dat een iets langere jurk misschien mooier staat, omdat 'het toch maar knap is dat ze er maling aan heeft.'

It's all in the tone of voice uiteraard. Want je kunt zeggen tegen iemand "Jee, voor die jurk ben je echt veel te dik!!" of "Heb je al eens geprobeerd een iets langere jurk te dragen?"
Want ook als iemand tegen mij zou zeggen "Wat knap dat je die jurk durft te dragen", nou.... maak me onzekerder....!!!

Helicoptervieuw


Soms moet je even advocaat van de duivel spelen bij cliënten om ze een ander inzicht te kunnen geven. Althans, dat is mijn mening en dus ook soms mijn aanpak.
Wordt niet altijd in goede orde ontvangen...Mijns inziens raak ik dan juist dé plek die geraakt moet worden om een proces op gang te kunnen brengen.

Ik bedoel situaties waarin mensen 'klagen' (ik zet dit expres tussen haakjes, omdat klagen een negatieve insinuatie in zou kunnen houden en dat is niet wat ik bedoel. Het is het ventileren van gevoelens, maar dat staat zo lang...)over anderen, maar dit alleen doen vanaf hun eigen invalshoek. Terwijl als ze even met een helicopterview erboven zouden cirkelen, dus eigenlijk even afstand zouden kunnen nemen, er een heel ander beeld zou kunnen ontstaan. NL die van de ander.
Uiteraard is dit best lastig, als je continue ruzie met je partner hebt, om dan in zijn/haar vel te willen zitten, om zo diens perspectief te kunnen zien. Toch is dát vaak de enige uitweg om verder te kunnen.

Mensen voeren vaak discussies, die niet meer als doel heeft er samen uit te komen, maar om te winnen... Dan wordt het doel voorbij geschoten. Hou dat in het vizier, is min advies altijd!!
Het hoeft niet per definitie in te houden dat jouw gevoel er niet toe doet als je sorry zegt, of als je de ander gelijk geeft. Sterker, jouw mening hoeft niet eens niet waar te zijn. Vaak is het zelfs zo dat beide gelijk hebben.

Gaat het om het gelijk willen hebben? En waarom is dat?
In mijn optiek is dit om gezien te worden, erkend te worden. Al heeft de ander gelijk, jij wilt er ook zijn, gezien worden, erkend worden.
Het valt me altijd weer op dat degene die het meest onzeker zijn, gaan het heftigst de discussies in en zeggen als laatst sorry..
En dat, terwijl sorry zeggen en kunnen toegeven juist héél sterk is en ervoor zorgt dat mensen je juist zien.

Weer die helicoptervieuw: hoe kijk je zelf naar de volgende type mens:
- diegene die nooit of moeilijk sorry zeggen, nooit of moeilijk toegeven, steeds feller in een discussie worden.
- diegene die makkelijk sorry zeggen, makkelijk kunnen toegeven en tijdens een discussie rustig blijven.

Dit is slechts een voorbeeld, maar als je dus ergens niet uit komt, met wie dan ook in welke situatie dan ook: even afstand, even de helicoptervieuw!

maandag 12 juli 2010

Communicatie: dé sleutel!


Hoe werkt dit? Of beter: hoe kán dit werken? Want laten we eerlijk zijn, niet iedereen is eender.

Mensen kunnen raar in elkaar steken als het gaat om emoties. Zeker als het gaat om die van anderen.

Men is vaak geneigd om te klagen over diegene die niks doen, maar soms is het een kwestie van niks kúnnen doen omdat dit simpel niet wordt toegelaten... Is dit commentaar? Ja, beetje wel.

Voorbeeld, die best aardig wat voorkomt in het gewone dagelijkse leven:

Man en vrouw hebben beide een baan. Komen thuis en de gewoonte is erin geslopen dat de vrouw kookt en de man de tafel afruimt en de spullen in de vaatwasser zet (let wel!! dit is een voorbeeld, het kan dus ook andersom zijn!!!!). In de tijd dat de vrouw kookt, doet de man iets voor zichzelf. Maar... in de tijd dat de tafel wordt afgeruimd, gaat de vrouw niet op haar kont zitten. Ze gaat meehelpen. Man zegt dat dit niet hoeft, maar vrouw doet het wel. Niks aan de hand, want de man heeft tenslotte aangegeven dat het niet hoeft, dus de vrouw wordt erkent in hetgeen zij op dat moment doet. Maar.......... dan komt er een avond dat de man niks zegt. De vrouw helpt dus mee en de man zegt hier niks van. Dit kan zijn omdat hij het iedere dag zegt en het nut er niet van in ziet of het gewoonweg een keer vergeet te zeggen. Reactie: Vrouw zegt eerst niks, man ook niet... Vrouw wordt bozer, man ziet het, maar zegt niks. Vrouw zegt ook nog niks, man ook niet. Tot de vrouw steeds harder de spullen op de aanrecht zet, of in de vaatwasser 'smijt'. Dan vraagt de man kwasi dommig 'is er iets?' Na ja... en dan is er discussie..!

Waarom zegt de man dan ook niks? Hij kan toch aangeven hoe fijn hij het vindt dat ze meehelpt, waarderen dat zij dit doet terwijl dit helemaal niet hoeft? Maar.. Hij zegt dit dagen achter elkaar en de vrouw geeft niet aan dat zij het fijn vindt dat hij dit aanbied. Ze zegt alleen 'is niet erg, ik help wel' De man hoort dus ook letterlijk dat het niet erg is, dus de enige vertaling is dat het niet erg is. Dat er een dieperliggende betekenis achter zit, wat deze ook mag zijn, wordt niet gezien/gehoord. Bij wie ligt dat eigenlijk? Bij de vrouw die eigenlijk beter moet aangeven wat zij wilt? Bij de man die zijn vrouw in de tussentijd beter moet kennen?

Is er gecommuniceerd onderling? Is er aangegeven wat belangrijk is? Is er echt geluisterd? Is er echt gekeken naar elkaar?

Communicatie is niet louter iets zeggen en erop reageren. Veel meer dan dat houdt communiceren, écht communiceren, in.

Verbaal, maar ook non-verbaal. Hoe zegt iemand dat iets niet erg is? Hoe wordt gereageerd als je boodschap niet goed is overgekomen? Wat doe je met het gegeven wat je ziet gebeuren? Als je iets niet begrijpt, vraag je dan wat er bedoeld wordt?Enzovoorts.

Veelal krijgen spontaan jeuk bij het woord 'communicatie' . Logisch, want als ze het ermee eens zouden zijn, betekend dit 'werk, héél veel werk, aan de winkel!' . Welke verantwoordelijkheid heb je zelf en welke leg je buiten jezelf? En zodra je de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt, kun je er dan vervolgens ook vanaf blijven of kun je het niet laten het toch weer terug te nemen?

Alles is en staat in verbinding met en tot elkaar. Alles en iedereen ontwikkelt voortdurend, wat veranderingen met zich mee brengt. Veranderingen houden aanpassing in. De enige manier om hier iets mee en aan te kunnen doen, is middels communicatie. Ook, of juist zeker, bij stelletjes, waar de gewoonte er zo snel in sluipt dat je elkaar niet meer ziet, écht ziet.

Communicatie: dé sleutel!

Forums, meerwaarde of irritatie?


Forums, je hebt er eigenlijk heel veel aan, maar o,...o,...o, wat een bron van ergernis kan dat zijn!

Mensen stellen er een vraag of gooien iets in de groep en voor je het weet, krijgt het hele 'gesprek' een geheel andere -een vaak vervelende- draai..

Ooit heb ik zelf een vraag gesteld op een forum wat speciaal over honden ging.
Eerlijk gezegd weet ik niet meer waar de vraag over ging, ik weet wel dat ik een bak ellende over me heen kreeg, terwijl ik simpel iéts vroeg.
Eerst ben ik dan pissig, want ja, ook ik ben mens. En daarna ga ik me echt proberen te verdiepen in wat de reden is dat men dit doet.
Maar ja, ik kén die mensen helemaal niet, dus dood spoor...

Ook had ik laatst behoorlijk lang last van een keelontsteking. Ik ben dus gaan Googlen en strandde ook weer op zo'n forum. (jaja, ze hebben óveral forums voor <-- wat op zich echt super is!!!)
Iemand stelde dezelfde vraag die ik had, iets over het lang duren van de keelontsteking/tips wat je eraan kunt doen enzo. Komt er een antwoord "Heb je geen aids?".............. Do I need to say more?? Wat een domme reactie, sorry, ik kan niks anders zeggen, ook niet als welzijnscoach. Dan vraag je je toch af 'wáárom?" (ik wel althans...)

Er is zeker meerwaarde aan forums, ik vraag me alleen af waarom sommige mensen hun 'mond niet kunnen houden' als ze alleen maar hun irritatie willen uiten? Op zich niks mis mee, moet ook! Alleen het doel wordt finaal voorbij gelopen als je alleen maar je irritatie spuit.

Spuit en help, als je echt vindt dat jouw irritatie meerwaarde heeft voor de vraag!!

dinsdag 6 juli 2010

Stilstaan bij de ander


Een stukje over stilstaan bij de ander.
Dit schrijf ik, omdat er zich soms situaties voordoen, waarbij het leuk zou zijn geweest als de één even stil had gestaan bij de ander.
Dit kunnen veel uiteenlopende situaties zijn, denk aan o.a.:
- Zelf met de eer strijken, terwijl iemand anders de adviezen/tips/ideeën heeft ingebracht.
- Zelf iets belangrijk vinden en dan ervan overtuigd zijn dat ook de ander dit per definitie belangrijk vindt en daar dan naar handelen.

Even zwart/wit gezien zijn er twee soorten mensen:
-Één die niet er niet bij stilstaat welk effect bepaalde acties kunnen hebben op anderen.
-Één die er voortdurend bij stilstaat.

Wat ik me nu (hardop) afvraag, is of het dan ook zo is, dat degene die er niet bij stilstaat, zelfverzekerder is..

Degene die er voortdurend bij stilstaat, lét dus op anderen. Maar niet alleen wegens het rekening houden met de ander, ook wegens het feit dat diegene wilt dat er ook rekening met hem/haar gehouden wordt. Dit komt dan vaak weer voort vanuit gebrek aan voldoende zelfverzekerdheid.

Nu dat ik dit schrijf, komt er nóg een mens bij, nl
-Één die altijd wilt dat er rekening met hem/haar gehouden wordt, en dit zelf nooit bij een ander doet. <-- maar die beschrijf ik nu niet.. (uiteraard is dit, zoals eerder aangegeven, zwart/wit)

Okay, dan terugkomend op 'is degene die die er niet bij stilstaat, ook zelfverzekerder?'...
Nee, ik denk het niet.

Moét die persoon er dan wél bij stil gaan staan? Dus nadenken wélk effect het niet nadenken bij de ander kan hebben op een ander?
Het lijkt in de eerste instantie op een 'Nee, natuurlijk niet. Iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf.'
Maar... is dit niet heel erg individualistisch?

Moeilijk, moeilijk..

Kijk, ik sta voor de balans. Er moet in mijn optiek dus een balans zijn.
Uiteraard is iedere situatie ook anders en soms kun je sommige mensen nóóit tevreden stellen.
Maar soms zijn er dus ook situaties dat het wel leuk is dat je stilstaat bij de ander.

Ik vind dat je moet proberen áltijd te kijken naar wat jij zelf graag zou willen, en dit dan ook moet proberen bij de ander te doen.
Ik denk nl dat iédereen het prettig vindt als een ander stilstaat bij jou.
Neem bovenstaande voorbeelden:
- Niemand vindt het leuk als een ander met de eer gaat strijken.
- Je écht gezien wordt als iemand jou niet als zichzelf beschouwd.

Het betekent toch erkenning, wat iedereen leuk vindt om te krijgen, zonder dat dit betekent dat je leeft op de erkenning van de ander.(daar heb ik een ander stuk over geschreven)

Ik sluit af met één van mijn favoriete one liners, als reactie op mensen die zeggen "Ik doe het niet expres" : "Doe het dan expres niet".

maandag 5 juli 2010

Klagen over klagen


Vandaag viel me weer iets op in de praktijk, nl:
Mensen die klagen over mensen die klagen..

Je hebt van die sites, waar mensen hun verhaal op kwijt kunnen (Nee, geen Blog's bedoel ik hiermee)
Anderen kunnen hier dan weer op reageren.

Zo las ik vandaag iemand die ventileerde over een slechte nachtrust, door in haar optiek geluidsoverlast. Iemand gaf uitleg over waar dit geluid vandaan kwam. De persoon die de nacht wakker had gelegen wegens in haar optiek geluidsoverlast maakte ondanks deze uitleg nog steeds duidelijk dat ze er last van had gehad, waarop ze commentaar kreeg..
Haar opmerking over het geluidsoverlast werd gezien als klagen...

Ten eerste "so what als iemand klaagt?" en ten tweede "waarom wordt ventileren over iets direct als klagen omschreven, als iets negatiefs...?

Ik kon het dus niet laten om me ermee te bemoeien, nadat iemand had geschreven 'maak er een probleem van ofzo...' Huh? Wie maakt waar een probleem van. Wie de schoen past........
Ik heb dus gereageerd in de trant dat ik het niet als een probleem zie als iemand ventileerde over zijn of haar slechte nachtrust. Dat dit niet direct 'klagen' inhoudt.
Er werd daar weer gereageerd dat dit wél zo overkwam en dat die persoon niks had gehoord.
Ow... Dus: als er door anderen niks is gehoord/gezien/gevoeld, IS wat een ander vindt per definitie 'klagen'?
Dat het reageren op het ventileren als 'klagen' gezien kan worden.
* snap je em nog?*
Wat is waarheid?

Ik stoor me aan het gebemoei. Láát iemand. Al klaagt die, nou en??
Dat zie je ook zo op Forems..
Mensen vragen zich soms hardop iets af, schakelen een forem in in de hoop verder geholpen te worden, ...krijgen ze me daar een lading commentaar over zich heen.
Iemand stelt een vraag, weet je het antwoord niet, láát het!

Maar goed... nu 'klaag' ik... Toch?

Ik klaag over mensen waarvan je niet mag 'klagen'.
- Als het bloedheet is, mág je daar best over 'klagen', al heb je daarvoor ge'klaagd' dat het sinds eeuwen geen mooi weer meer is geweest.
- Als je hoogzwanger bent, mag je 'klagen' dat het vreselijk zwaar is, al ben je hartstikke blij en gelukkig dat er een kindje in je groeit.(ook zo'n klassieker)
Enzovoorts.

Kijk, als je iemand in je omgeving hebt die óveral commentaar op heeft, nooit is iets goed en dit is een steeds terugkerend probleem.
Dan is er meestal iets anders aan de hand. Kijk dáár dan naar in plaats van terug te klagen.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf!

Angst voor de angst


Ik wil weer een nieuwe praatgroep starten, dit keer met als onderwerp 'angst voor de angst'.
Dit is voornamelijk toegespitst op de allesoverheersende angsten die ervoor zorgen dat je de dingen die je graag zou willen doen, niet meer doet.
Denk aan vliegangst en hierdoor niet meer buiten Europa op vakantie kunnen gaan, of door een hyperventilatie-aanval in een supermarkt geen boodschappen meer durven doen.

Doordat je dan een angst hebt ontwikkelt, zorgt dié angst voor meer angst. Hierdoor zit je in een spiraal, waar je moeilijk uit kunt komen.

Door erover te praten, krijgt het bestaansrecht.
Naast het feit dat ook anderen erover praten en je dus merkt dat je niet alleen bent.
Dit alleen al kan zorgen dat de angst minder wordt, zo niet geheel weg gaat.

Ook mensen die iemand kennen die zo'n angst heeft, kan een praatgroep goed zijn. Hierdoor krijgt iemand meer duidelijkheid in die angsten, waardoor meer begrip en dus beter hierin kan helpen/steunen.

De groep moet minimaal 8 á 10 personen omvatten. Maximaal 12.
Als je interesse hebt, meldt je aan!

donderdag 1 juli 2010

Erkenning!!


Ook nieuwtjes wil ik graag kwijt op mijn Blog, dus bij deze:

Ik ben lid van een beroepsvereniging vanaf vandaag!!!!!

Ik had laatst een Blog geschreven over 'vertrouwenskwestie' en daarin stond ook dat zo'n lidmaatschap toch vertrouwen inboezemt bij mensen.
Ik heb zelfs nu ook een muurschild erbij besteld, zodat mensen die langs mijn praktijk lopen óók kunnen zien dat ik dus erkent ben.

Dit zegt dus ook iets over mijzelf! Want blijkbaar vind ik het prettig om erkent te worden. Buiten het feit dat dit misschien klandizie betekent, betekent dit toch ook dat ik voor écht aangezien wordt en niet alleen door mijzelf, maar tevens door een vereniging. Een vereniging, note bene, waardoor mensen een (gedeeltelijke) vergoeding via de zorgverzekering kunnen krijgen. Wauw toch?

Heb ik me om die reden lid gemaakt?
Nee.
Maar leuk voelt het wel!